UZASADNIENIE

Prokuratura oskarżyła D. K. i G. H. o to, że:

I. w bliżej nieustalonym dniu w okresie między 23 a 25 września
2005 r. w O. gm. J., działając wspólnie i w porozumieniu, z góry powziętym zamiarem, dokonali zabójstwa E. S. i A. M. w ten sposób, że oddali w ich kierunku co najmniej siedem strzałów z broni palnej kal. 7,65 mm Browning, powodując przez to u E. S. ranę postrzałową w okolicy kącika prawego ust, ranę postrzałową poniżej obwodowej części prawego obojczyka, ranę postrzałową szyi, skutkującą zgonem na skutek skrwawienia z uszkodzonych tętnic szyjnych, u A. M. mnogie obrażenia postrzałowe głowy i klatki piersiowej, skutkujące zgonem, w tym dwie rany postrzałowe głowy, ranę postrzałową klatki piersiowej, ranę postrzałową lewej kończyny dolnej przy czym G. H. czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności orzeczonej w warunkach recydywy zwykłej (art. 64 § 1 k.k.) za umyślne przestępstw przeciwko zdrowiu,

tj. o popełnienie przestępstwa z art. 148 § 2 pkt 4 i § 3 k.k.

a w stosunku do G. H. o popełnienie przestępstwa z art. 148
§ 2 pkt 4 i § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

II. w dniu 19 czerwca 2005 r, w C. działając wspólnie i w porozumieniu z G. H. dokonali pobicia A. T. w ten sposób, że bili go pięściami i rękoma, kopali nogami i uderzali metalowym krzesełkiem po całym ciele przez co narazili go na ciężkie uszkodzenie ciała lub wystąpienie uszkodzeń jego ciała skutkujących rozstrojem zdrowia na okres powyżej siedmiu dni przy czym G. H. czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności orzeczonej w warunkach recydywy zwykłej (art. 64 § 1 k.k.) za umyślne przestępstwo przeciwko zdrowiu,

tj. o czyn z art. 158 § 1 k.k.

a w stosunku do G. H.

o czyn z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

a nadto D. K. o to, że:

III. w bliżej nieustalonym miejscu i czasie nakłonił G. H. do dokonania zabójstwa R. Ł. (1) przy użyciu broni palnej, po czym mężczyzna ten w dn. 17 lipca 2005 r. ok. godz. 5.00 w M. przed blokiem przy ul. (...) strzelił co najmniej dwukrotnie z broni palnej (...) do R. Ł. (1), powodując u niego uszkodzenia ciała w postaci rany postrzałowej uda lewego, skutkujące naruszeniem czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas poniżej siedmiu dni,

tj. o popełnienie przestępstwa z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 2 pkt 4 k.k.

IV. w okresie co najmniej od 31 marca 2004 r. do kwietnia 2005 r. w N. kierował zorganizowaną grupą przestępczą o charakterze zbrojnym, w której skład wchodzili między innymi: R. Ł. (1), J. M. (1), K. O., M. Ś., M. O., P. T. i P. K., mającą na celu popełnianie przestępstw takich jak zabójstwa, napady rabunkowe, uprowadzenia dla wymuszenia okupu, handel bronią i środkami odurzającymi, czerpanie korzyści z nierządu od kobiet pracujących w agencjach towarzyskich i trudniących się prostytucją przydrożną,

tj. o czyn z art. 258 § 3 k.k.

V. w bliżej nieokreślonym okresie w czerwcu 2004 r. w N. i innych miejscowościach w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia kierował dokonaniem zabójstwa A. B. ps. (...) i M. S. (1) ps. (...), w ten sposób, że po spotkaniu w miejscowości Z. z A. B. podjął decyzję o zabiciu w/w, a następnie zaplanował czas, miejsce, sposób i przebieg zabójstwa, podzielił role między R. Ł. (1) i K. O., po czym ustalił czas i miejsce spotkania z ofiarami, na którym odebrał od nich broń palną, w wyniku czego w bliżej nieokreślonym dniu w okresie pomiędzy 9-11 czerwca 2004 r. w bliżej nieokreślonym miejscu na trasie pomiędzy miejscowością K. a miejscowością R., powiat G., K. O. i R. Ł. (1) działając wspólnie i w poróżnieniu dokonali zabójstwa A. B. ps. (...) i M. S. (1) ps. (...) w ten sposób, że w ramach ustalonego wcześniej podziału ról będąc uzbrojonymi w pistolety typu (...) i w bliżej nieokreślony rewolwer, siedząc na tylnym siedzeniu samochodu H. (...), K. O. oddał do A. B. cztery strzały z rewolweru godzące w plecy poprzez fotel kierowcy samochodu marki H. (...), a następnie po przełożeniu ofiary na tylne siedzenie samochodu R. Ł. (1) oddał do A. B. strzał z pistoletu (...)w kierunku prawego barku powodując śmierć na miejscu na skutek pięciu ran postrzałowych w obrębie tułowia na wysokości klatki piersiowej i jamy brzusznej z uszkodzeniami ważnych dla życia struktur i narządów oraz cechami wskazującymi na krwawienie do jam ciała, a do M. S. (1) K. O. oddał dwa strzały z broni palnej w postaci rewolweru w kierunku pleców, a następnie R. Ł. (1) oddał strzał z pistoletu (...) godzący w plecy, przez fotel pasażera, powodując śmierć na miejscu na skutek trzech ran postrzałowych w obrębie tułowia, na wysokości klatki piersiowej i jamy brzusznej, z uszkodzeniami ważnych dla życia struktur i narządów oraz cechami wskazującymi na krwawienie do jam ciała, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 2 pkt 4 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

VI. w okresie od dnia 31 marca 2004 r. do kwietnia 2005 r. na terenie łąk w N. posiadał bez wymaganego zezwolenia amunicję i materiały wybuchowe w postaci niebieskiej skrzyneczki zawierającej telefon marki N., akumulator żelowy połączony przewodem z telefonem, dwa zapalniki elektryczne zespolone ze sobą, jedenaście spłonek (...) (...) w aluminiowej obudowie, zapalnik (...), granat (...), bez zapalnika, siedem magnesów, nadajnik zdalnego sterowania, magazynek do amunicji (...), pudełko z beżową substancją koloru beżowego o konsystencji plastycznej, 45 sztuk naboi amunicji rewolwerowej w czterech fabrycznych opakowaniach po 12 sztuk każde z napisem „38 specjal 12 sztuk, nabój półpłaszczowy”, 32 sztuk amunicji pistoletowej (...), w dwóch pudełkach fabrycznych, 24 naboje (...) w pudełku koloru białego z nadrukiem (...) z nazwą firmy (...), 100 sztuk amunicji bocznego zapłonu (...) w dwóch fabrycznych pudełkach z napisem (...) (...), 100 sztuk amunicji (...) w pięciu fabrycznych pudełkach z napisem (...), 237 sztuk amunicji (...)w pięciu fabrycznych pudełkach firmy (...), samodzielne urządzenie samodziałowe sterowane drogą radiową, zawierające samodziałowy materiał wybuchowy na bazie hexogenu, pistolet maszynowy Skorpion oraz dwa karabiny K., dwa pistolety (...), pistolet (...), pistolet (...), rewolwer nieustalonej marki, pistolet (...), pistolet maszynowy (...), strzelbę z lunetą i nieustalona ilość amunicji, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. o czyn z art. 171 § 1 k.k. w zbiegu z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w związku z art. 65 § 1 k.k.

VII. w dniu 21 października 1999 r. w W. podczas rozpytania przez funkcjonariusza Policji Komisariatu W. B. R. G. (1) po uprzednim zatrzymaniu w miejscowości O., gmina J., powiat (...), przez tamtejszych funkcjonariuszy Policji obiecał wręczyć korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 15 000 (piętnaście tysięcy) zł w zamian za wykonanie czynności niezgodnej z prawem uniemożliwiającej skuteczne przedstawienia zarzutów i w konsekwencji odstąpienie od tymczasowego aresztowania, a następnie po zwolnieniu z zatrzymania w dniu 22 października 1999 r. w W. na terenie Komisariatu Policji W. B. wręczył funkcjonariuszowi Policji R. G. (1) pieniądze w kwocie 15 000 zł w zamian za ukrycie dowodów obciążających siebie w postępowaniu II-PK-2371/99 prowadzonemu przez w/w funkcjonariusza Policji,

tj. o czyn z art. 229 § 3 k.k.

VIII. w bliżej nieokreślonym dniu nie wcześniej niż 04 kwietnia 2005 r. nie później jednak niż przed 15 stycznia 2006 r. w nieokreślonym miejscu nabył od nieustalonej osoby samochód osobowy marki P. (...) o wartości większej aniżeli 250 (dwieście pięćdziesiąt) zł, nr rej. (...), nr nadwozia (...), nr silnika (...), koloru białego, rok produkcji 1999 r., który został skradziony w dniu 04 kwietnia 2005 r. na terenie gminy N., a następnie zamontował nabyte po 20 marca 2003 r. w nieustalonym miejscu i czasie dwie poduszki powietrzne nr (...), (...) i sterownik (...) pochodzące ze skradzionego w dniu 20 marca 2003 r. w R. P. (...).nr rej. (...) wiedząc, że rzeczy te zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

IX. w okresie od września 2005 r. do stycznia 2006 r. w P. i N. posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną w postaci pistoletu (...) nr (...) ze składaną kolbą wraz z magazynkiem z zawartością nabojów w/w kalibru,

tj. o czyn z art. 263 § 2 k.k.

oraz G. H. o to, że:

X. w dniu 17 lipca 2005 r. ok. godz. 5.00 w M. przed blokiem przy ul. (...), działając w zamiarze bezpośrednim, usiłował pozbawić życia R. Ł. (1) w ten sposób, że strzelił do niego co najmniej dwukrotnie z broni palnej (...), powodując u niego uszkodzenia ciała w postaci rany postrzałowej uda lewego, skutkujące naruszeniem czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas poniżej siedmiu dni, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na niemożność oddawania kolejnych strzałów z zablokowanych dwu jednostek broni palnej, przy czym czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej roku kary pozbawienia wolności orzeczonej w warunkach recydywy zwykłej (art. 64 § 1 k.k.) za umyślne przestępstwo przeciwko zdrowiu,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 2 pkt 4 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

XI. w okresie od bliżej nieustalonego okresu do dnia 16 stycznia 2006 r. w W. posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną w postaci pistoletu (...), (...) nr (...),(...) wraz z magazynkiem z zawartością 7 nabojów w/w kalibru, jak i amunicję pistoletową w postaci 15 nabojów (...) L. (...)i 15 nabojów (...) M. (...)(11 sztuk) (...)
(4 sztuki),

tj. o czyn z art. 263 § 2 k.k.

XII. w okresie od września 2005 r. do stycznia 2006 r. w B., gm. N. i N. posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną w postaci pistoletu (...) nr (...) ze składaną kolbą wraz z magazynkiem z zawartością nabojów,

tj. o czyn z art. 263 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie wyrokiem z dnia 27 lutego 2013 r. oskarżonych D. K. i G. H. uznał za winnych popełnienia zarzucanego im czynu w punkcie I aktu oskarżenia z tym, iż przyjął, że działali w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie a swoim zachowaniem wypełnili dyspozycję art. 148
§ 2 pkt 3 i § 3 kk. i za to z mocy art. 148 § 2 pkt 3 i § 3 k.k. wymierzył oskarżonemu D. K. karę dożywotniego pozbawienia wolności a z mocy art. 148 § 2 pkt 3 i § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył oskarżonemu G. H. karę dożywotniego pozbawienia wolności;

na podstawie art. 40 § 2 k.k. i art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonych D. K. i G. H. środek karny w postaci pozbawienia praw publicznych na okresy po 10 (dziesięć) lat;

oskarżonych D. K. i G. H. uznał za winnych popełnienia zarzucanego im czynu opisanego w punkcie II aktu oskarżenia i za to z mocy art. 158 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu D. K. karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności a na podstawie art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył oskarżonymi G. H. karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

oskarżonego D. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie III aktu oskarżenia z tym, iż przyjął, że swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 §1 k.k. i na mocy tych przepisów wymierza mu karę 25 (dwudziestu pięciu) lat pozbawienia wolności;

oskarżonego D. K. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie IV aktu oskarżenia z tym, iż przyjął, że kierował zorganizowaną grupą przestępczą wraz z inną ustaloną osobą, w skład grupy wchodzili R. Ł. (1), J. M. (1), M. Ś., M. O., P. T., P. K. oraz inne ustalone osoby a celami działania grupy były zabójstwa, uprowadzenia dla wymuszenia okupu, handel środkami odurzającymi, czerpanie korzyści z nierządu i za to z mocy art. 258 § 3k.k. wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

oskarżonego D. K. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie V aktu oskarżenia z tym, iż przyjął, że jego zachowanie nie polegało jedynie na podżeganiu do dokonania zabójstwa A. B. i M. S. (1) przez R. Ł. (1) i inną ustaloną osobę a działał wspólnie i w porozumieniu z R. Ł. (1) i ustaloną osobą w sposób opisany w zarzucie i za to z mocy art. 148 § 2 i § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę dożywotniego pozbawienia wolności;

oskarżonego D. K. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie VI aktu oskarżenia i za to z mocy art. 171 § 1 k.k. w zb. z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. skazał go a na podstawie art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 65 § 1 k.k. wymierzył karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności;

oskarżonego D. K. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie VII aktu oskarżenia i za to z mocy art. 229 § 3 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

oskarżonego D. K. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie VIII aktu oskarżenia z tym, iż przyjął, że wartość samochodu wynosiła około 30 000 złotych a został skradziony w N. i za to z mocy art. 291 § 1 k.k. wymierzył karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

oskarżonego D. K. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie IX aktu oskarżenia z tym, iż przyjął okres od lipca 2005 roku do nieustalonego dnia przed styczniem 2006 roku i za to z mocy art. 263 § 2 k.k. wymierzył karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

oskarżonego G. H. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie X aktu oskarżenia z tym, iż przyjął że swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i na tej podstawie wymierzył mu karę 25 (dwudziestu pięciu) lat pozbawienia wolności;

oskarżonego G. H. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie aktu oskarżenia i z mocy art. 263 § 2 k.k. wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

oskarżonego G. H. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie XII aktu oskarżenia z tym, iż przyjął okres od nieustalonego dnia po lipcu 2005 roku do stycznia 2006 roku i z mocy art. 263 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności; na podstawie art. 85 k.k. i art. 88 k.k. wymierzył oskarżonym kary łączne; D. K. dożywotniego pozbawienia wolności, G. H. dożywotniego pozbawienia wolności;

na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonym na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie: D. K. od dnia 15 stycznia 2006 roku do dnia 25 września 2006 roku i od dnia 22 września 2012 roku do dnia 27 lutego 2013 roku, G. H. od dnia 16 stycznia 2006 roku do dnia 3 kwietnia 2006 roku;

na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek dowodów rzeczowych opisanych w wykazach dowodów rzeczowych na: k - 418 pod pozycjami 3,4, k - 419 pod pozycją 6, k – 490 pod pozycjami od 1 do 5, opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych na: k - 2945 pod pozycją 16, k - 2946 pod pozycjami 28, 30, od 42 do 54, k - 2947 pod pozycjami 55, 56, 62, 63, 64, 65; orzekł przepadek i zniszczenie dowodów rzeczowych opisanych w wykazach dowodów rzeczowych na: k - 419 pod pozycjami 7, 8, 9, 11, 12, 13, 15, 16, k – 421 pod pozycjami od 33 do 37, k - 482 pod pozycjami od 1 do 10, k - 483 pod pozycjami od 11 do 18, k - 489 pod pozycjami od 1 do 7, k - 573 pod pozycjami 1,2;

orzekł przepadek i zniszczenie dowodów rzeczowych opisanych w wykazach dowodów rzeczowych na: k - 108 pod pozycjami od 1 do 12, k - 418 pod pozycjami 1,2, k – 419 pod pozycją 17, k - 420 pod pozycjami 18,19, 20,21, 22, 23, 24, 25, 27, k - 421 pod pozycjami40, 41, k - 492 pod pozycjami od 21 do 25;

na podstawie art. 192a § 1 k.p.k. orzekł zniszczenie dowodów rzeczowych opisanych w wykazach dowodów rzeczowych na: k - 490 pod pozycjami 8, 9, 10, k - 491 pod pozycjami od 11 do 18 i 20;

na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. orzekł zwrot dowodów rzeczowych opisanych w wykazach dowodów rzeczowych na: k - 108 pod pozycją 18 R. Ł. (1), k - 420 pod pozycją 26 właściwemu Wydziałowi Komunikacji, opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych na: k - 2945 pod pozycją 17 G. H., k - 2945 pod pozycjami od 18 do 24 K. K., na k - 2945 pod pozycją 25 KPP W. do sprawy (...), k - 2946 pod pozycją 27 M. G., k - 2946 pod pozycją 31 właściwej jednostce Policji;

na podstawie art. 231 § 1 k.p.k. orzekł złożenie do depozytu sądowego dowodów rzeczowych opisanych w wykazach dowodów rzeczowych na: k - 419 pod pozycją 10, k - 421 pod pozycjami 30,31,32, k - 490 pod pozycjami 6, 7, k - 491 pod pozycją 19, opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych na k - 2946 pod pozycją 29; dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych na k - 421 pod pozycją 39 nakazał pozostawić w aktach sprawy;

dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych na k - 421 pod pozycją 38 nakazał załączyć do akt sprawy;

zasądził od Skarbu Państwa z tytułu obrony z urzędu na rzecz: A.. K. P., Zespół Adwokacki Nr (...) w W. ul. (...) kwotę 1033 (jeden tysiąc trzydzieści trzy złote) 20 (dwadzieścia) groszy brutto, A.. M. Ż., Kancelaria Adwokacka (...)-(...) W. ul. (...) (...)kwotę 9298 (dziewięć tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt osiem) złotych 80 (osiemdziesiąt) groszy brutto, A.. B. S., Kancelaria Adwokacka (...)-(...) W. Al. (...) (...) kwotę (...) (trzynaście tysięcy osiemset siedemdziesiąt cztery) złote 40 (czterdzieści) groszy brutto;

zwolnił oskarżonych D. K. i G. H. od ponoszenia opłat sądowych a koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez dwóch obrońców oskarżonego D. K. oraz obrońców oskarżonego G. H..

Ponadto w aktach sprawy znajdują się pisma oskarżonego D. K. zatytułowane „Wniosek o dołączenie osobistej apelacji”
k. 8842 i „Apelacja” k. 8843-8915 oraz pismo oskarżonego G. H. zatytułowane „Apelacja” k. 8700-8722 w których to pismach obaj oskarżeni kwestionują dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne oraz zarzucają obrazę przepisów postępowania gównie ze sfery gromadzenia i oceny dowodów.

Obrońca oskarżonego G. K. (1) adwokat K. T. na podstawie art. 425 § 1 k.p.k. w zw. z art. 444 k.p.k. zaskarżyła wyrok w części tj. w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt I, III, IV, V, VI, VII, IX aktu oskarżenia (za wyjątkiem czynów wskazanych w punktach II i VIII aktu oskarżenia, na korzyść oskarżonego.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1. Czy opisany w pkt. I aktu oskarżenia:

1) obrazę przepisów prawa materialnego (art. 438 pkt 1 k.p.k.), a to art. 4 §1 k.k. poprzez jego niezastosowanie mimo takiego obowiązku i obowiązku Sądu uwzględnienia stanów prawnych obowiązujących w dacie popełnienia czynu zabronionego oraz w dacie orzekania, w tym stanów prawnych, które wystąpiły między popełnieniem czynu a wydaniem wyroku, jak również art. 148 §2 pkt 3 i § 3 k.k. poprzez ich wadliwe zastosowanie w sytuacji, gdy przy uwzględnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 16 kwietnia
2009 r. (sygn. akt P 11/08) Sąd powinien uznać, iż art. 148 §2 k.k., a tym samym §3 tej normy nie obowiązywał w okresie od 23 kwietnia 2009 r. do 22 marca 2011 r. i obowiązywał wyłącznie art. 148 §1 k.k., gdyż nie miało miejsca „odżycie” normy art. 148 §2 k.k. w brzmieniu sprzed nowelizacji, tj. sprzed 26 września 2005 r.;

2) obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a to art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodu w postaci zeznań J. P. (1), R. Ł. (1), D. A. i P. K., w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, i przyjęcie, iż zeznania tych świadków zasługują na danie im wiary w kwestii ustalenia sprawstwa oskarżonego D. K. za zabójstwo E. S. i A. M., mimo iż na podstawie zeznań wskazanych świadków nie ma możliwości ustalenia, iż D. K. brał udział w popełnieniu zarzucanego mu czynu stypizowanego w art. 148 §2 pkt 3 i § 3 k.k. oraz że w szczegółach uzgodnił z G. H. przebieg zdarzenia, że miało miejsce wzajemne zaakceptowanie i zrealizowanie czynu zabronionego przypisanego oskarżonemu D. K., mimo iż z zeznań wskazanych świadków wynikają okoliczności wzajemnie sprzeczne do tego stopnia, iż nie dawały się usunąć w toku postępowania, co doprowadziło jednocześnie Sąd do obrazy art. 5 §2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie tych niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego D. K., w postaci twierdzenia świadków, iż D. K. brał udział w popełnieniu czynu zabronionego na miejscu zdarzenia współdziałając z G. H., bądź był jedynie zleceniodawcą tego zabójstwa wobec G. H., przy jednoczesnej niemożności ustalenia, jaką kwotą G. H. miał otrzymać za realizację zabójstwa pokrzywdzonych, albo w ogóle nie brał udziału w popełnieniu przestępstwa a nawet jego zleceniu G. H. oraz, że w zabójstwie brały udział inne osoby wymienione przez J. P. (1) po relacji G. H., tj. osoba o ps. (...) R. czy też J. F.;

3) obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a to art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodu w postaci zeznań J. P. (1), w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, i przyjęcie, iż zeznania tego świadka zasługują na danie im wiary w kwestii ustalenia sprawstwa oskarżonego D. K. za zabójstwo E. S. i A. M., mimo iż zeznania tego świadka są niekonsekwentne w okolicznościach takich jak dokonywanie zwierzeń wobec świadka przez G. H., mimo iż osoby te nie utrzymywały ze sobą kontaktów przez prawie rok do grudnia 2005 r. od lutego 2005 r.; działalności przestępczej świadka dopiero po zabójstwie A. Z. i pominięcia świadka przez organy ścigania przy oskarżeniu w sprawie śmierci A. Z.; zniszczenia broni, którą świadek miał odbierać albo jak twierdzi sam osobiście od J. N. bądź od D. K.; zamach na R. Ł. (1) i D. K. przez G. H., mimo przeciwnych w tym zakresie wniosków ekspertyzy broni i amunicji; poznania w 2005 r. człowieka o ps. (...), mimo iż osoba ta nie żyła od około dwóch lat; niekierowania grupą przestępczą przez R. Ł. (1), mimo skazania tej osoby za taki czyn; usypania nad miejscem ukrycia zwłok pokrzywdzonych w lesie kopca, mimo iż z zeznań P. Ż. taka okoliczność nie wynikała, a zatem musiała być przez J. P. (1) zasłyszana z mediów; rozmowy z D. K. na temat rozpoczęcia postępowania sądowego przed Sądem Rejonowym w Płońsku wiosną 2005 r., mimo iż dopiero w czerwcu 2005 r. sprawa trafiła na wokandę sądową; co rzutuje na ocenę całości jego zeznań w szczególności twierdzeń o sprawstwie D. K. w popełnieniu zbrodni zabójstwa wskazanych powyżej pokrzywdzonych, które zostały uznane przez Sąd Okręgowy za wiarygodne;

4) obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a to art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodu w postaci zeznań J. P. (1), w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, i przyjęcie, iż zeznania tego świadka zasługują na danie im wiary w kwestii ustalenia sprawstwa oskarżonego D. K. za zabójstwo E. S. i A. M., mimo iż zeznania tego świadka są niekonsekwentne również w zakresie twierdzenia, iż świadek ten po operacji od czerwca 2011 r. ma problemy z pamięcią, mimo iż z opinii biegłego wynika, iż rozpoznano u tego świadka zaburzenia pamięci świeżej, a zatem bieżącej, zwłaszcza, iż świadek ten w innych postępowaniach toczących się przed Sądem Okręgowym opowiadał o wielu szczegółach, które miały mieć miejsce w odległym czasowo okresie; co rzutuje na ocenę całości jego zeznań w szczególności twierdzeń o sprawstwie D. K. w popełnieniu zbrodni zabójstwa wskazanych powyżej pokrzywdzonych, które zostały uznane przez Sąd Okręgowy za wiarygodne;

5) obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a to art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodu w postaci zeznań R. Ł. (1), w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, i przyjęcie, iż zeznania tego świadka zasługują na danie im wiary w kwestii ustalenia sprawstwa oskarżonego D. K. za zabójstwo E. S. i A. M., mimo iż zeznania tego świadka są niekonsekwentne w zakresie udziału D. K. w zabójstwie z uwagi na zaprzeczenie przez tego świadka w dalszej części postępowania zeznaniom obciążającym D. K., a składanych wcześniej w postępowaniu, co świadek logicznie uzasadnił oszukaniem go przez organy ścigania na temat sytuacji procesowokarnej jego matki; co rzutuje na ocenę całości jego zeznań w szczególności twierdzeń o sprawstwie D. K. w popełnieniu zbrodni zabójstwa wskazanych powyżej pokrzywdzonych, które zostały uznane przez Sąd Okręgowy za wiarygodne;

6) obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a to art. 193 §1 k.p.k. poprzez dokonanie oceny zeznań świadka J. P. (1) w oparciu o treść opinii biegłego psychologa oceniającego jego zeznania, którą Sąd uznał za jasną i pełną, mimo iż nie została przez Sąd rozważona kwestia, czy stan zdrowia świadka, w tym przebyta przez niego operacja pod względem medycznym a nie tylko psychologicznym mogła doprowadzić do zaburzenia pamięci świadka;

7) obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodu w postaci rękawic znalezionych w samochodzie osobowym marki F. (...) zabezpieczonym w lesie w pobliżu miejsca odnalezienia zwłok E. S. i A. M. i uznania ich przez Sąd za dowód obciążający D. K., w sytuacji pominięcia przez Sąd, iż znaleziona przy zwłokach w ziemi półka z podszybia tylnego samochodowego nie pasowała do zabezpieczonego samochodu F. (...), jak również, iż w samochodzie tym nie ujawniono innych śladów potwierdzających sprawstwo D. K., za wyjątkiem śladów linii papilarnych na wewnętrznej stronie foli oklejającej szyby tego samochodu (Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w tym zakresie, iż okleił ten samochód folią), jak również iż biegły oceniający ślady mineralne zabezpieczone na przedmiotowych rękawicach wskazał na zawartość liści, a zwłoki pokrzywdzonych zostały przecież znalezione w lesie iglastym (co potwierdził również świadek P. Ż.),

- co skutkowało błędnym ustaleniem stanu faktycznego w sprawie poprzez przyjęcie, iż sprawcą zabójstwa E. S. i A. M. jest oskarżony D. K. działający wspólnie i w porozumieniu z G. H.;

8) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść tego orzeczenia (art. 438 pkt 3 k.p.k.) poprzez przyjęcie, iż celem zabójstwa E. S. i A. M. miało być uniemożliwienie osobom tym złożenie zeznań w sprawie przed Sądem Rejonowym w Płońsku, w której oskarżonym był D. K., mimo iż E. S. takie zeznania złożyła przed tym Sądem, a A. M. nie potwierdził swoich zeznań z postępowania przygotowawczego, a miał zostać przesłuchany w obecności biegłego psychologa, co skutkowało ustaleniem przez Sąd motywacji oskarżonego D. K. do popełnienia zarzuconej mu zbrodni oraz ustalenia, iż zachodzi przypadek działania w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie;

9) błąd w ustaleniach faktyczny przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść tego orzeczenia (art. 438 pkt 3 k.p.k.) poprzez przyjęcie, iż D. K. uzgodnił z G. H. w szczegółach przebieg zdarzenia oraz wzajemnie zaakceptował z nim a następnie konsekwentnie zrealizował przypisany mu czyn zabroniony, w sytuacji, gdy zgromadzony materiał dowodowy nie wskazuje ani na ustalenie w szczegółach przebiegu zdarzenia ani wzajemnej akceptacji i realizacji czynu zabronionego wspólnie z G. H., co skutkowało przypisaniem oskarżonemu, iż działał on wspólnie i w porozumieniu z G. H. przy dokonaniu czynu opisanego w pkt. I aktu oskarżenia.

2. Czyn opisany w pkt. III aktu oskarżenia:

1) obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a to art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodu w postaci zeznań przede wszystkim J. P. (1), R. Ł. (1), E. C. w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, i przyjęcie, iż zeznania tych świadków zasługują na danie im wiary w kwestii ustalenia, iż D. K. podżegał do zabójstwa R. Ł. (1) przez nakłonienie G. H. do jego popełnienia, mimo iż na podstawie zeznań wskazanych świadków nie ma możliwości ustalenia, iż D. K. w jakimkolwiek zakresie chciał śmierci R. Ł. (1) i nakłaniał do tego G. H., gdyż z zeznań wskazanych świadków wynikają okoliczności wzajemnie sprzeczne do tego stopnia, iż nie dawały się usunąć w toku postępowania, co doprowadziło jednocześnie Sąd do obrazy art. 5 §2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie tych niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego D. K., w postaci twierdzenia świadków, iż sprawca miał trzymać dwa pistolety, mimo iż E. C. twierdziła iż widziała jeden pistolet w lewej ręce, sprawca miał wyjść zza drzewa, a wyszedł z klatki schodowej sąsiedniego bloku, że to G. H. włożył patyczki do domofonu, mimo że jego DNA wykluczyła opinia biologiczna, podobnie jak wykluczyła DNA D. K., że D. K. miał zlecić zabójstwo R. Ł. (1), w sytuacji gdy to A. Z. na własną rękę miał chcieć zabić R. Ł. (1) i rzekomo, jak twierdził J. P. (1) w pierwszej wersji zdarzenia, do niego strzelał;

2) obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a to art. 424 §1 pkt 1 k.p.k. poprzez nie wskazanie przez Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na jakich dowodach się oparł twierdząc, iż D. K. nakłonił G. H. do zabójstwa R. Ł. (1), poprzestając na stwierdzeniu, iż takie nakłonienie miało miejsce

- co skutkowało błędnym ustaleniem stanu faktycznego w sprawie poprzez przyjęcie, iż D. K. nakłonił G. H. do zabójstwa R. Ł. (1).

3. Czyn opisany w pkt. IV aktu oskarżenia:

1) obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a to art. 424 §1 pkt 1 k.p.k. poprzez wskazanie przez Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż D. K. kierował grupą przestępczą o charakterze zbrojnym, mimo iż charakter zbrojny grupy nie został ujęty w zmienionym przez Sąd opisie czynu zarzucanego D. K., za który D. K. został skazany, a zatem uzasadnienie wyroku pozostaje w sprzeczności z czynem, za który D. K. został ostatecznie skazany;

2) obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a to art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodu w postaci zeznań przede wszystkim R. Ł. (1), P. K., J. P. (1), K. M., R. P., S. D., R. G. (2), A. G., w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, i przyjęcie, iż zeznania tych świadków zasługują na danie im wiary w kwestii ustalenia, iż D. K. kierował grupą przestępczą w okresie od 31 marca 2004 r. do kwietnia 2005 r., mimo iż na podstawie zeznań wskazanych świadków nie ma możliwości ustalenia, iż D. K. pełnił funkcję kierowniczą w grupie, gdyż z zeznań wskazanych świadków wynikają okoliczności wzajemnie sprzeczne do tego stopnia, iż nie dawały się usunąć w toku postępowania, co doprowadziło jednocześnie Sąd do obrazy art. 5 §2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie tych niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego D. K., w postaci twierdzenia świadków, iż D. K. nie kierował grupą w tym okresie, gdyż to K. O. był uważany za jej lidera aż do swojej śmierci, a po niej R. Ł. (1), że do grupy P. K. został przyjęty przez K. O., że to K. O. podjął decyzję o zabiciu A. H., że do R. Ł. (1) zwracał się P. R. o wydanie broni;

3) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść tego orzeczenia (art. 438 pkt 3 k.p.k.) poprzez przyjęcie, iż D. K. kierował grupą przestępczą, mimo iż z materiału dowodowego nie wynika komu miał wydawać polecenia popełniania przestępstw oraz w jaki sposób dochodziło do przyjęcia nowych członków do grupy, co jest elementem niezbędnym do przypisania czynu z art. 258 §3 k.k.

4. Czyn opisany w pkt. V aktu oskarżenia:

2) obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a to art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodu w postaci zeznań R. Ł. (1), w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, i przyjęcie, iż zeznania tego świadka zasługują na danie im wiary w kwestii ustalenia sprawstwa D. K. za zabójstwo A. B. i M. S. (1), mimo iż zeznania tego świadka są niekonsekwentne w zakresie udziału D. K. w zabójstwie z uwagi na zaprzeczenie przez tego świadka w dalszej części postępowania zeznaniom obciążającym D. K., a składanych wcześniej w postępowaniu, co świadek logicznie uzasadnił dowiedzeniem się, iż D. K. nie stał za usiłowaniem jego zabójstwa w dniu 17 lipca 2005 r., w takich kwestiach jak udział bądź jego brak po stronie D. K. w zdarzeniu, osób które miały przyjechać po R. Ł. (1) samochodem marki V. i które rzeczywiście miały uczestniczyć w zabójstwie, pozostawieniem samochodu A. (...) w warsztacie samochodowym w R., mimo iż świadek nie potrafił wskazać tego warsztatu, a samochodem A. miał poruszać się właśnie D. K. na miejsce zbrodni oraz, iż uszkodzona miska olejowa w tym samochodzie była naprawiana w warsztacie T. W., co ten świadek potwierdził; co rzutuje na ocenę całości jego zeznań w szczególności twierdzeń o sprawstwie D. K. w popełnieniu zbrodni zabójstwa wskazanych powyżej pokrzywdzonych, które zostały uznane przez Sąd Okręgowy za wiarygodne, a w konsekwencji rzutuje na ocenę zeznań również P. K. i J. P. (1), którym to R. Ł. (1) relacjonował swoją wersję zdarzenia wskazując na udział D. K., a konsekwencji naruszeniem art. 5 §2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości w zakresie obecności D. K. na miejscu zabójstwa na niekorzyść oskarżonego.

W związku z powyższym na podstawie art. 452 §2 k.p.k. wniosła o zwrócenie się przez Sąd Apelacyjny do Prokuratury Rejonowej Warszawa Żoliborz w sprawie o sygn. akt 1 Ds. 171/00/11 czy do sprawy tej został zabezpieczony samochód marki A. (...) (butelkowa zieleń, silnik 2800 cm^{(
3)}, zarejestrowany w 2004 r.), w związku z potrzebą uzupełnienia przewodu sądowego, który przyczyni się to do przyspieszenia postępowania, w sytuacji gdy nie jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości lub w znacznej części, a następnie po ustaleniu miejsca, w którym znajduje się pojazd dokonanie oględzin jego miski olejowej i okazania jej świadkowi S. J. na okoliczność czy świadek ten wykonał jej naprawę.

3) obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a to art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodu w postaci zeznań P. K., w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, i przyjęcie, iż zeznania tego świadka zasługują na danie im wiary w kwestii ustalenia sprawstwa D. K. za zabójstwo A. B. i M. S. (1), mimo iż zeznania tego świadka są niekonsekwentne w zakresie udziału D. K. w zabójstwie z uwagi na twierdzenie, iż to od D. K. miał on słyszeć, iż brał on udział w zabójstwie, przy jednoczesnym twierdzeniu, iż R. Ł. (1) wymienił osoby biorące udział w zdarzeniu, ale nie wymienił D. K.;

4) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść tego orzeczenia (art. 438 pkt 3 k.p.k.) poprzez przyjęcie, iż D. K. działał wspólnie i w porozumieniu z R. Ł. (1) i inną uzgodnioną osobą, mimo że zgromadzony materiał dowodowy nie wskazuje ani na ustalenie w szczegółach przebiegu zdarzenia ani wzajemnej akceptacji i realizacji czynu zabronionego wspólnie z R. Ł. (1) i inną ustaloną osobą, co skutkowało przypisaniem oskarżonemu, iż działał on wspólnie i w porozumieniu przy dokonaniu czynu opisanego w pkt. V aktu oskarżenia.

5. Czyn opisany w pkt. VI aktu oskarżenia:

1) obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a to art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodu w postaci zeznań J. P. (1), R. Ł. (1), P. K., R. N., R. K., M. O. w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, i przyjęcie, iż zeznania tych świadków zasługują na danie im wiary w kwestii ustalenia posiadania przez oskarżonego D. K. broni palnej i materiałów wybuchowych szczegółowo opisanych w zarzucie, mimo iż na podstawie zeznań wskazanych świadków nie ma możliwości ustalenia, iż D. K. broń palną i materiały wybuchowe posiadał, gdyż z zeznań wskazanych świadków wynikają okoliczności wzajemnie sprzeczne do tego stopnia, iż nie dawały się usunąć w toku postępowania, co doprowadziło jednocześnie Sąd do obrazy art. 5 §2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie tych niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego D. K., w postaci twierdzenia świadków, iż to R. Ł. (1) i K. O. zakopali broń jeszcze za życia K. O., to do nich zwracał się P. R. żądając wydania tej broni; a także okoliczności, iż to R. Ł. (1) w innej sprawie został skazany za posiadanie broni palnej i materiałów wybuchowych oraz iż oskarżony nie był zainteresowany propozycją ukrycia broni i materiałów wybuchowych, złożoną przez J. P. (1), a zwłaszcza, w postaci twierdzenia M. O., który wskazywał, iż jeszcze w grudniu 2004 r. dostęp do broni miał tylko R. Ł. (1) i J. M. (1) oraz R. N., do którego to jeszcze wiosną 2004 r. R. Ł. (1) miał przynosić broń, co świadczy o tym, iż D. K. nie miał dostępu do tej broni, a zatem nie mógł jej posiadać w rozumieniu art. 263 §2 k.k;

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść tego orzeczenia (art. 438 pkt 3 k.p.k.) poprzez przyjęcie, iż D. K. posiadał broń palną, amunicję i materiały wybuchowe szczegółowo opisane w zarzucie z pkt. VI aktu oskarżenia, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, przy jednoczesnym przyjęciu przez Sąd, iż D. K. kierował wyłącznie grupą przestępczą, z pominięciem charakteru zbrojnego tej grupy.

6. Czyn opisany w pkt. VII aktu oskarżenia:

obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a to art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodu w postaci zeznań R. G. (1) w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, i przyjęcie, iż zeznania tego świadka zasługują na danie im wiary w kwestii ustalenia sprawstwa czynu w postaci wręczenia korzyści majątkowej funkcjonariuszowi Policji w zamian za dokonanie czynności niezgodnej z prawem, mimo iż na podstawie zeznań wskazanego świadka nie ma możliwości ustalenia, iż D. K. rzeczywiście korzyść majątkową wręczył R. G. (1), gdyż z zeznań tego świadka wynikają okoliczności wzajemnie sprzeczne do tego stopnia, iż nie dawały się usunąć w toku postępowania, co doprowadziło jednocześnie Sąd do obrazy art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie tych niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego D. K., w postaci zaprzeczenia przez świadka w pierwszych zeznaniach, iż oskarżony wręczył mu korzyść majątkową.

7. Czyn opisany w pkt. IX aktu oskarżenia:

1) obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodu w postaci zeznań J. P. (1) w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, i przyjęcie, iż zeznania tego świadka zasługują na danie im wiary w kwestii ustalenia, iż D. K. posiadał broń palną S., mimo iż na podstawie zeznań wskazanego świadka nie ma możliwości ustalenia, iż D. K. rzeczywiście taką broń posiadał, gdyż zeznania tego świadka pozostają sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym, w tym ekspertyzą tej broni jak również z zeznaniami D. A., który twierdził, iż nie widział broni palnej u D. K. i G. H.;

2) obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a to art. 424 §1 pkt 1 k.p.k. poprzez nie wskazanie przez Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku czy D. K. miał dostęp do tej broni w sytuacji gdy posiadał ją G. H. (jak twierdził J. P. (1)) i nią dysponował, co umożliwiłoby przypisanie posiadania takiej broni oskarżonemu.

Wnosiła o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji w tym zakresie, ewentualnie - w przypadku uznania, że zebrane dowody pozwalają na wydanie orzeczenia reformatoryjnego - zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów wskazanych w I, III, IV, V, VI, VII, IX aktu oskarżenia.

Drugi z obrońców oskarżonego D. K. adwokat M. Ż. na podstawie art. 444 k.p.k. oraz art. 425 § 1 i 2 k.p.k. zaskarżył wyrok w całości i na podstawie art. 427 w zw. z art. 438 pkt 1 i 3 k.p.k. zarzucił mu:

I. błąd w ustaleniach faktycznych mający bezpośrednie znaczenie na nieprawidłowe wyrokowanie w niniejszej sprawie:

1. polegający na przyjęciu, że współsprawcą zabójstwa E. S. i A. M. był D. K. pomimo, że brak jest ku temu dostatecznych DOWODOW WINY, pozwalających uznać tegoż oskarżonego za winnego dokonania tego zabójstwa (zarzut I);

2. polegający na całkowicie bezzasadnym uznaniu jakoby „(...) zachowanie D. K. nie polegało jedynie na podżeganiu do zabójstwa A. B. i M. S. (1)” lecz na współdziałaniu z „(...) R. Ł. (1) i ustaloną osobą (...)” w dokonaniu tegoż przestępstwa, podczas gdy w rzeczywistości oskarżony D. K. nie miał nic wspólnego z dokonaniem ww. przestępstwa, a zabójstwa w rzeczywistości dokonali R. Ł. (1), K. O. i (...) (zarzut V);

3. polegający na uznaniu jakoby D. K. nakłonił G. H. do dokonania zabójstwa R. Ł. (1), podczas gdy sam pokrzywdzony świadek R. Ł. (1) wyklucza taką możliwość i nie ma żadnej pretensji do D. K. odnośnie zdarzenia z 17 lipca 2005 r. (zarzut III);

4. polegający na przyjęciu jakoby D. K. kierował zorganizowaną grupą przestępczą, podczas gdy w rzeczywistości nie tylko nie kierował ale nie był członkiem żadnej grupy przestępczej co wynika przede wszystkim z zeznań: T., O. a także z ostatnich zeznań samego R. Ł. (1) (zarzut IV);

5. polegający na przyjęciu jakoby D. K. był sprawcą czynów opisanych w punktach:

a) VI wyroku, podczas gdy brak jest dostatecznych dowodów jakoby swoim postępowaniem wyczerpał dyspozycję przepisu art. 171 § 1 k.k. w zbiegu z art. 263 § 2 tego;

b) VII wyroku podczas gdy brak jest dostatecznych dowodów jakoby swoim;

c) postępowaniem wyczerpał dyspozycję przepisu art. 229 § 3 k.k.;

d) IX wyroku podczas gdy brak jest dostatecznych dowodów jakoby swoim postępowaniem wyczerpał dyspozycję przepisu art.263 § 2 k.k.

II. obrazę przepisów postępowania, mającą bezpośredni wpływ na treść wyrokowania w niniejszej sprawie a polegającą na:

1. pogwałceniu przepisów art. 4, 5 § 2, 7, 92 i 410 k.p.k. poprzez oparcie orzeczenia nie na całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a na wybiórczo potraktowanych dowodach w szczególności:

a) braku ustosunkowania się i omówienia treści oświadczeń składanych przez oskarżonego G. H. w trakcie postępowania przed Sądem pierwszej instancji, co utrudnia a chwilami wręcz uniemożliwia dokonanie kontroli odwoławczej, a także w stosunku do osk. D. K. i powoduje konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania;

b) bezzasadną odmowę dania wiary spójnym i logicznym, a przez to przekonywującym wyjaśnianiom osk. D. K., który konsekwentnie zaprzecza aby miał jakikolwiek związek z dokonanymi czynami opisanymi w punktach wyroku I, III, IV, V, VI VII, IX;

c) bezzasadną odmowę dania wiary zeznań świadka R. Ł. (1), który w liście z dnia 23 stycznia 2010 r. w logiczny i w pełni zrozumiały sposób podał prawdziwe powody zmiany swoich zeznań, a pomimo tego Sąd negatywnie odniósł się do korzystnych dla D. K., późniejszych zeznań świadka Ł. złożonych w trakcie postępowania przed Sądem pierwszej instancji, w sytuacji gdy tylko tym późniejszym zeznaniom świadka Ł. można nadać przymiot wiarygodności;

d) braku odniesienia się przez Sąd pierwszej instancji w jakikolwiek sposób do zeznań świadka P. K., który stwierdził, iż zabójstwa A. B. i M. S. (1) dokonał tenże świadek razem z K. O. - strona 80 in fine;

e) Sąd oceniając winę D. K. w przedmiocie zarzutu 1 dał wiarę zeznaniom J. P. (1) przy czym świadek ten zeznaje, iż nie wie ,, czy tego zabójstwa G. H. dokonał sam czy z inną osobą”.

2. obrazie przepisu art. 404 k.p.k. poprzez sprzeczność pomiędzy częścią dyspozytywną wyroku a jego uzasadnieniem polegającą na przyjęciu wyroku jakoby grupą przestępczą kierował D. K., podczas na stronie 5 uzasadnia przyjęto, iż grupą kierował także G. K. (1);

III. Rażąca niewspółmierność kary w zakresie czynów opisanych w punktach wyroku II i VIII.

Na podstawie art. 427§1 k.p.k. i 437§2 wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie dotyczącym oskarżonego D. K. i uniewinnienie go od popełnienia zarzucanych mu czynów w pkt-ach I, III, IV, V, VI, VII, IX ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji

oraz o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie dotyczącym oskarżonego D. K. i wymierzenie łagodniejszej kary za popełnienie zarzucanych mu czynów w pkt-ach II i VIII ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Obrońcy oskarżonego G. H. we wspólnej apelacji na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. i art. 444 k.p.k. zaskarżyli powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonego.

Na postawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2, 3 oraz 4 k.p.k. wyrokowi temu zarzucili:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść a polegającą na zaniechaniu wyjaśnienia przez Sąd wszystkich istotnych okoliczności sprawy i przyjęciu na podstawie dowolnej oceny dowodów nie popartych obiektywnymi dowodami, że G. H. dokonał zarzucanych mu czynów, a w szczególności strzelał z zamiarem zabójstwa do 3 osób i posiadał broń palną i amunicję gdy całokształt ujawnionego materiału dowodowego nie wykazał powyższego, co skutkowało uznaniem oskarżonego winnym czynów z art. 148 § 2 pkt 3 i § 3 k.k. w zw. z art. 64§2 k.k., z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2kk, z art. 13 § l k.k. w zw. z art. 148 §w zw. z art. 64 § 2 k.k. i art.-ów 263 § 2 k.k., czym jednocześnie naruszono normę art. 366 § 1 k.p.k., art. 410 k.p.k. i 7 k.p.k. i z ostrożności procesowej

- rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec G. H. w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynu, prewencji indywidualnej i generalnej.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wnosili o: uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Wszystkie wniesione apelacje nie są zasadne i nie zasługują na uwzględnienie zawarte w nich wnioski.

Odnośnie apelacji wniesionej przez obrońców oskarżonego G. H..

Za całkowicie chybiony i bezpodstawny należy uznać postawiony w omawianej apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku.

Należy zauważyć, że skarżący stawiając powyższy zarzut nie poprzedzili go zarzutem (lub zarzutami) obrazy przepisów postępowania ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, czyli uznali, że ma on charakter samoistny, a więc rzekomo błędnie dokonane ustalenia faktyczne nie mają swojego źródła w naruszeniu konkretnych przepisów postępowania karnego z wymienionej wcześniej sfery.

Jest jednak oczywiste, że tego rodzaju sytuacja, gdy błąd w ustaleniach faktycznych ma charakter samoistny nie występuje często.

Zazwyczaj bowiem, jeżeli rzeczywiście Sąd meriti dokonał błędnych ustaleń faktycznych w całości w odniesieniu do konkretnego czynu, czy też w zakresie jednego z elementów składających się na stronę przedmiotową, czy podmiotową zachowania sprawcy, to ów błąd wynika z naruszenia konkretnych przepisów procedury karnej np. art. 7, 410 k.p.k., czy też innych ze wspomnianej wcześniej sfery gromadzenia i oceny dowodów.

Z uzasadnienia omawianej apelacji wynika zaś, że skarżący pomimo tego, że nie postawili w petitum apelacji zarzutu obrazy art. 7 k.p.k., to jednak kwestionują dokonaną przez Sąd meriti ocenę dowodów obciążających oskarżonego G. H., tj. zeznań świadków P. K., J. P. (1) i R. Ł. (1), nie wskazując jednak w czym konkretnie przejawia się rzekoma dowolność Sądu w ocenie powyższych dowodów.

Argumentacja skarżących ogranicza się bowiem w tym w zakresie do stwierdzenia, że „Sąd dowolnie zinterpretował zeznania świadków, bez uwzględnienia dowodów materialnych i analizy zasugerowania się świadków zasłyszanymi doniesieniami w tym prasowymi”.

Oprócz tego skarżący wskazują na nieścisłości i niedopowiedzenia w zeznaniach wymienionych świadków, tj. P. K., J. P. (1) i R. Ł. (1) złożonych w toku postępowania przygotowawczego, które mają dotyczyć w szczególności czynu dotyczącego pobicia A. T. oraz usiłowania zabójstwa R. Ł. (1).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego zarówno powyższe wywody skarżących jak również te zawarte w końcowej części uzasadnienia apelacji, które mają charakter wyłącznie polemiczny i w istocie nie wskazują na konkretne uchybienia Sądu meriti w zakresie oceny wskazanych dowodów, nie mogą stanowić wystarczającej podstawy do podważenia dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny poszczególnych dowodów jak również dokonanych na ich podstawie ustaleń faktycznych.

Z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia wynika bowiem, że Sąd pierwszej instancji dokonał wszechstronnej i wnikliwej analizy i oceny zebranych w sprawie dowodów w tym zeznań P. K., J. P. (1) i R. Ł. (1) składanych na poszczególnych etapach postępowania.

Sąd meriti miał też na uwadze rozbieżności i nieścisłości występujące w zeznaniach poszczególnych świadków oraz pomiędzy określonymi dowodami i wskazał którym dowodom, w jakim zakresie dał wiarę a którym odmówił przyznania waloru wiarygodności i jakie były tego przyczyny.

Brak jest zatem podstaw aby tego rodzaju analizę i ocenę zakwestionować, zwłaszcza, w sytuacji gdy skarżący nie postawili wprost zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. i nie wskazali w czym konkretnie przejawia się dowolność Sądu odnośnie oceny dowodów wymienionych w uzasadnieniu przedmiotowej apelacji.

Skoro zaś Sąd meriti nie dopuścił się obrazy żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to uznać również należy, że dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne są prawidłowe i brak jest podstaw do ich kwestionowania.

Za chybiony i bezpodstawny uznać również należy zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego G. H. podniesiony „z ostrożności procesowej”.

Stwierdzić należy, że zarówno z treści przedmiotowego zarzutu jak również z uzasadnienia apelacji nie wynikają żadne merytoryczne argumenty mogące wykazać, że orzeczone wobec oskarżonego G. H. kary jednostkowe bądź też kara łączna noszą w sobie cechy rażącej surowości.

Należy uznać, że ta część pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, która odnosi się do kwestii wymiaru kar orzeczonych wobec obu oskarżonych nie jest zbyt rozbudowana.

Sąd meriti wskazał jednak zasadnie, że nie znalazł żadnych okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonych.

Skoro tak, to skoncentrował się jedynie na tych okolicznościach, które miały charakter obciążający wskazując w tym zakresie na dotychczasową karalność oskarżonych, wyjątkowo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów oraz demoralizację sprawców.

Sąd Okręgowy miał na uwadze charakter poszczególnych czynów z których, te określone w pkt I, III, V i IX godziły w najwyższe dobro jakim jest życie ludzkie, zaś czyny określone w pkt I i V miały charakter egzekucji.

W takiej sytuacji zdaniem Sądu Apelacyjnego nie można uznać, że orzeczone wobec oskarżonego G. H. kary jednostkowe oraz kara łączna dożywotniego pozbawienia wolności noszą w sobie cechy rażącej surowości, Sąd Okręgowy orzekł wobec oskarżonego G. H. wprawdzie najsurowszą karę przewidzianą w kodeksie karnym ale miał ku temu pełne podstawy, skoro w stosunku do tego oskarżonego nie występują żadne okoliczności łagodzące, zaś suma okoliczności obciążających przemawia za tym, że tylko najsurowsza z kar, tj. kara dożywotniego pozbawienia wolności uwzględnia w należyty sposób dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. i może być uznana za właściwą i adekwatną odpłatę za dokonane przez G. H. czyny, jednocześnie tylko tego rodzaju kara spełnia swoje cele w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej i zabezpiecza społeczeństwo przed dokonaniem podobnych czynów przez oskarżonego w przyszłości.

Odnośnie apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonego D. K..

W związku z tym, że obrońcy tego oskarżonego sporządzili dwie odrębne apelacje w których część zarzutów jest rodzajowo tożsamych i odnoszą się one do tych samych czynów, natomiast w określonej części zawarte zarzuty nie pokrywają się i różny jest także zakres zaskarżenia wyroku w obu apelacjach, to Sąd Apelacyjny aby uniknąć powtarzania tych samych argumentów, do apelacji sporządzonej przez adwokata M. Ż. odniesie się tylko w takim zakresie w jakim zarzuty w niej zawarte nie są tożsame rodzajowo i w zakresie ich treści z zarzutami zawartymi w apelacji sporządzonej przez adwokat K. T..

Odnosząc się zatem do pierwszej z wymienionych apelacji należy stwierdzić, że w pkt I postawiony został zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, mający zdaniem autora bezpośrednie znaczenie na nieprawidłowe wyrokowanie w niniejszej sprawie, który sprowadza się w istocie do zakwestionowania dokonanych przez Sąd meriti ustaleń faktycznych w zakresie czynów opisanych w pkt I, III, IV, V, VI, VII i IX aktu oskarżenia i w tym zakresie ten zarzut rodzajowo jest tożsamy z zarzutami błędu w ustaleniach faktycznych podniesionymi przez adwokat K. T. do których Sąd odwoławczy odniesie się w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

Natomiast w pkt II omawianej apelacji skarżący zarzucił „pogwałcenie” przepisów art. 4, 5 § 2, 7, 92 i 410 k.p.k. poprzez oparcie orzeczenia nie na całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a na wybiorczo potraktowanych dowodach i zarzut ten został rozwinięty w pkt a-e.

Należy jednak podkreślić, że przedmiotowa apelacja została zredagowana w sposób „specyficzny”, a mianowicie zarzuty zawarte w petitum nie korespondują w żaden sposób z treścią uzasadnienia, bowiem uzasadnienie odnosi się do poszczególnych czynów przypisanych oskarżonemu D. K. a nie do zarzutów zawartych w petitum.

W konsekwencji tego zarzuty z pkt II, 1, a), b), c), d), e) 2 i z pkt III nie zostały w żaden sposób umotywowane w uzasadnieniu omawianej apelacji, co w istotny sposób utrudnia Sądowi odwoławczemu merytoryczne i wnikliwe odniesienie się do ich treści i pozwala także na konstatację, że przedmiotowa apelacja nie została sporządzona w sposób fachowy i zgodny z wymogami formalnymi i zasadami sztuki prawniczej dla tego rodzaju pism.

Ponadto autor omawianej apelacji zarzucając Sądowi meriti „pogwałcenie” wskazanych w pkt I 1 przepisów postępowania, zarówno w treści tych zarzutów jak również w uzasadnieniu nie wykazał wpływu rzekomej obrazy art. 4, 5 § 2, 7, 92 i 410 k.p.k. na treść wyroku, co jest konieczne dla skuteczności tego rodzaju zarzutu i czego wymaga art. 438
pkt 2 k.p.k.

Skarżący wprawdzie w pkt I, 1-5, postawił zarzut błędu w ustaleniach faktycznych ale z treści omawianej apelacji w żaden sposób nie wynika, że owe błędne ustalenia faktyczne są skutkiem obrazy właśnie art. 4, 5 § 2, 7, 92 i 410 k.p.k.

Odnośnie zarzutu z pkt 1a, to skarżący w żaden sposób nie wskazał jakie konkretnie oświadczenia składane przez oskarżonego G. H. w trakcie postępowania przed Sądem pierwszej instancji ma na myśli i co z nich ma wynikać.

W dalszej części tego zarzutu znajduje się jedynie stwierdzenie, że utrudnia to, a chwilami wręcz uniemożliwia dokonanie kontroli odwoławczej. Z tak zredagowanego zarzutu w istocie nic konkretnego nie wynika, a w związku z tym należy stwierdzić, że nie jest on zasadny i wbrew stanowisku autora apelacji możliwe jest dokonanie instancyjnej kontroli zaskarżonego wyroku w odniesieniu zarówno do oskarżonego G. H., jak również D. K..

Całkowicie bezpodstawne jest również kwestionowanie sposobu oceny przez Sąd Okręgowy wyjaśnień złożonych przez oskarżonego D. K..

Skarżący nie wskazał bowiem żadnych konkretnych uchybień jakich miałby się dopuścić Sąd meriti w zakresie oceny tego dowodu i powodować, że ocena wyjaśnień złożonych przez D. K. mogłaby być uznana za dowolną, a nie swobodną, czyli dokonaną z obrazą art. 7 k.p.k.

Zdaniem Sądu odwoławczego dokonana przez Sąd meriti ocena wyjaśnień tego oskarżonego nie zawiera błędów natury faktycznej, logicznej, zgodna jest z zasadami wiedzy logiki i doświadczenia życiowego.

Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd Okręgowy wiele uwagi poświęcił analizie wyjaśnień składanych przez oskarżonego D. K. na poszczególnych etapach postępowania (str. 15-26), zaś na str. 162-163 dokonał oceny tego dowodu i wskazał dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego odnośnie czynów z pkt I, III, IV, V, VI, VII, IX aktu oskarżenia i uznać należy, że argumenty Sądu meriti są logiczne i przekonujące.

Sąd Okręgowy dokonał także wszechstronnej wnikliwej i bardzo szczegółowej analizy i oceny zeznań składanych na poszczególnych etapach postępowania przez świadka R. Ł. (1) (str. 26-72 i 165) w tym także miał na uwadze treść listu z dnia 23 stycznia 2010 r.

Stanowisko autora apelacji zawarte w przedmiotowym zarzucie, że tylko późniejszym zeznaniom świadka Ł. można nadać przymiot wiarygodności ma charakter wyłącznie polemiczny i nie zostało poparte żadnymi merytorycznymi i przekonującymi argumentami.

Sąd Okręgowy miał również na uwadze treść zeznań świadka P. K. i dokonał wszechstronnej i wnikliwej analizy tego dowodu (str. 72-82), nie pomijając żadnego z istotnych stwierdzeń wypowiedzianych przez tego świadka.

Odnośnie zaś zarzutu z pkt 1e to skarżący cytuje wyrwany z szerszego kontekstu fragment zeznań J. P. (1) i do tego ogranicza się treść tego zarzutu.

Sąd Okręgowy na str. 83-93 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku dokonał szczegółowej i wszechstronnej analizy zeznania tego świadka zaś dokonując oceny tego dowodu miał zatem na uwadze poszczególne jego wypowiedzi składane na poszczególnych etapach postępowania.

Odnośnie zaś zarzutu obrazy art. 404 k.p.k. to jest on całkowicie niezrozumiały bowiem przepis ten dotyczy kwestii odroczenia rozprawy, zaś z treści tego zarzutu wynika, że obraza art. 404 k.p.k. ma polegać na rzekomej sprzeczności pomiędzy częścią dyspozytywną wyroku a jego uzasadnieniem odnośnie kierowania grupą przestępczą.

Stwierdzenie Sądu meriti, że szefami grupy przestępczej byli D. i G. K. (1) w żaden sposób nie jest sprzeczne z treścią wyroku dotyczącego czynu z pkt IV aktu oskarżenia.

Sąd Okręgowy zmienił bowiem opis przedmiotowego czynu, przyjmując że oskarżony D. K. kierował zorganizowaną grupą przestępczą wraz z inną ustaloną osobą.

Powyższej zmiany w opisie przedmiotowego czynu zapewne nie zauważył skarżący, skoro postawił w apelacji tego rodzaju zarzut i to zredagowany w sposób całkowicie wadliwy.

Adwokat M. Ż. postawił w pkt III petitum swojej apelacji także zarzut rażącej niewspółmierności kary w zakresie czynów opisanych w pkt II i VIII ale w treści tego zarzutu nie wskazano w czym konkretnie owa rażąca niewspółmierność się przejawia.

Nie wynika to również z uzasadnienia omawianej apelacji, gdyż powyższy zarzut nie został w żaden sposób umotywowany przez skarżącego.

W takiej sytuacji Sąd odwoławczy został pozbawiony możliwości szczegółowego i wnikliwego odniesienia się do jego treści.

Należy zatem stwierdzić, że powyższy zarzut jest całkowicie bezpodstawny bowiem orzeczone wobec D. K. kary pozbawienia wolności za czyn opisany w pkt II aktu oskarżenia w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności i za czyn opisany w pkt VIII aktu oskarżenia 8 miesięcy pozbawienia wolności nie noszą w sobie cech rażącej surowości w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. bowiem zostały orzeczone w dolnych granicach ustawowego zagrożenia przewidzianego w art. 158 § 1 k.k. i 291 § 1 k.k.

Przed merytorycznym odniesieniem się do zarzutów zawartych w apelacji sporządzonej przez adwokat K. T. należy poczynić kilka uwag natury ogólnej odnoszących się do sposobu konstrukcji przedmiotowej apelacji oraz treści poszczególnych zarzutów zawartych w jej petitum.

Omawiana apelacja jest dosyć obszerna zarówno w odniesieniu do jej petitum w którym postawiono w sumie 23 zarzuty dotyczące siedmiu z dziewięciu czynów przypisanych oskarżanemu D. K., jak również w zakresie uzasadnienia zawartego na czterdziestu stronach.

Należy jednak zauważyć, że ilość postawionych zarzutów oraz ilość zapisanych kart uzasadnienia apelacji nie przekłada się w żaden sposób na skuteczność i merytoryczną zawartość analizowanego środka zaskarżenia.

Decyduje bowiem o tym nie ilość czy też obszerność poszczególnych zarzutów zawartych w petitum, czy też obszerność uzasadnienia, ale merytoryczna zawartość poszczególnych zarzutów i siła argumentów podniesionych w części motywacyjnej apelacji oraz fakt, czy mają one rzeczywiste odniesienie i oparcie w realiach dowodowych, faktycznych i prawnych danej sprawy i czy dotykają one istoty błędów i uchybień Sądu meriti, jeżeli faktycznie miały one miejsce.

Autorka omawianej apelacji przyjęła taki sposób konstrukcji jej petitum, w którym odnośnie jednego czynu i w odniesieniu do tego samego świadka zarzucono kilkakrotnie obrazę art. 7 k.p.k.

Dotyczy to chociażby czynu opisanego w pkt I aktu oskarżenia w zakresie którego sposób oceny zeznań świadka J. P. (1) jest kwestionowany aż w czterech odrębnych zarzutach obrazy art. 7 k.p.k. (3 zarzuty) i art. 193 § 1 k.p.k. (jeden zarzut).

W zakresie tego czynu postawiono również dwa odrębne zarzuty obrazy art. 7 k.p.k. w których kwestionowany jest sposób oceny zeznań świadka R. Ł. (1).

Tego rodzaju konstrukcja petitum apelacji powoduje, że w istocie w sposób całkowicie sztuczny pomnożona została ilość zarzutów, co w żaden sposób nie przekłada się jednak na ich merytoryczną zawartość i tym samym skuteczność wniesionego środka zaskarżenia.

Jest bowiem oczywiste, że dany dowód w postaci wyjaśnień oskarżonego, czy zeznań świadka jest oceniany całościowo z uwzględnieniem poszczególnych depozycji odnoszących się do konkretnych czynów zawartych w akcie oskarżenia.

Zgodnie zatem z zasadą zawartą w art. 7 k.p.k. Sąd meriti analizując i oceniając dany dowód ma obowiązek wskazać czy on jest wiarygodny czy też niewiarygodny w całości, lub w określonej części i podać przekonujące i merytoryczne argumenty umożliwiające dokonanie instancyjnej kontroli toku rozumowania tego Sądu w kontekście tego czy dokonana ocena ma charakter oceny swobodnej, czy też przekracza te ramy i jest oceną dowolną.

Kontrola odwoławcza sprowadza się do sprowadzenia tego w jaki sposób poszczególne dowody odnoszące się do poszczególnych czynów zostały ocenione oraz czy faktycznie istniały wystarczające podstawy dowodowe aby przypisać oskarżonemu sprawstwo w zakresie zarzucanych mu czynów.

W związku z tym Sąd Apelacyjny nie widzi potrzeby aby w sposób całkowicie zbędny i sztuczny rozbudowywać niniejszej uzasadnienie poprzez odnoszenie się do sztucznie pomnożonych zarzutów obrazy art. 7 k.p.k. dotyczących tego samego dowodu osobowego.

Należy natomiast odnieść się do zarzutów zawartych w petitum omawianej apelacji i argumentów podniesionych w jej uzasadnieniu dotyczących kwestionowania sposobu oceny poszczególnych dowodów odnoszących się do czynów przypisanych oskarżonemu D. K..

Z treści petitum wynika zatem, że autorka przedmiotowej apelacji kwestionuje sposób oceny zeznań świadków J. P. (1), R. Ł. (1), D. A. i P. K., E. C., K. M., R. P., S. D., R. G. (2), A. G., R. N., R. K., M. O., R. G. (1), gdyż ci świadkowie zostali wymienieni w poszczególnych zarzutach obrazy art. 7 k.p.k.

W omawianej apelacji postawione zostały również zarzuty obrazy prawa materialnego w odniesieniu do czynów opisanych w pkt I i V aktu oskarżenia tj. art. 4 § 1 k.k. poprzez niezastosowanie tego przepisu i do tych zarzutów odnieść się należy w pierwszej kolejności.

Powyższe zarzuty nie są zasadne i sytuacja prawna w tym zakresie zdaniem Sądu Apelacyjnego jest jednoznaczna.

Otóż art. 4 § 1 k.k. miałby zastosowanie tylko wówczas, gdyby w czasie orzekania obowiązywała ustawa inna niż w czasie popełnienia czynu i w takiej sytuacji należałoby zastosować ustawę względniejszą dla sprawcy.

W przedmiotowej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca, bowiem zarówno w dacie popełnienia czynów z pkt I i V tj. w czerwcu 2004 r. i 25 września 2005 r. jak również w dacie wyrokowania przez Sąd Okręgowy tj. 27 lutego 2013 r., art. 148 § 2 pkt 3 i § 3 k.k. miał identyczne brzmienie w zakresie dotyczącym sytuacji prawnej i faktycznej oskarżonych D. K. i G. H..

Zmiana § 3 art. 148 k.k. dokonana przez art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. (Dz. U. Nr 240, poz. 1602) nie ma w tym zakresie żadnego znaczenia dla odpowiedzialności karnej oskarżonych bowiem dotyczy zabójstwa funkcjonariusza publicznego, podczas lub w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych związanych z ochroną bezpieczeństwa ludzi lub ochroną bezpieczeństwa lub porządku publicznego, a taki czyn nie jest przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie.

Zatem fakt, że na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 kwietnia 2009 r. art. 148 p 2 k.k. nie obowiązywał w okresie od 23 kwietnia 2009 r. do 21 marca 2011 r. nie ma znaczenia dla zakresu odpowiedzialności karnej obu oskarżonych.

Z uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia (str. 190) wynika zaś, że Sąd Okręgowy miał na uwadze powyższy fakt i zmiany w zakresie art. 148 k.k. i dlatego też zmienił kwalifikację prawną z art. 148 § 2 pkt 4 k.k. na art. 148
§ 2 pkt 3 i p 3 k.k., 148 § 1, 148 § 2 i § 3 k.k.

W takiej sytuacji zarzuty obrazy prawa materialnego dotyczące czynów z pkt I i V aktu oskarżenia uznać należy za całkowicie bezpodstawne, brak było bowiem w opisanej sytuacji prawnej podstaw do zastosowania art. 4 § 1 k.k.

Analizując zaś zarzuty obrazy art. 7 k.p.k. w odniesieniu do wymienionych wcześniej świadków stwierdzić należy, że każdy zarzut o którym mowa w art. 438 pkt 2 k.p.k. wymaga od skarżącego wykazania zarówno tego, że naruszenie określonego przepisu (czy przepisów) prawa procesowego rzeczywiście miało miejsce jak również, że miało ono wpływ na treść wyroku.

W przypadku zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. konieczne jest zatem wykazanie jaki konkretny dowód i w jaki sposób został dowolnie oceniony przez Sąd orzekający w pierwszej instancji.

Wymaga przy tym podkreślenia, że Sąd Apelacyjny prezentuje stanowisko, iż przy dokonywaniu instancyjnej kontroli zaskarżonego wyroku punktem wyjścia jest założenie, że dokonana przez Sąd meriti ocena poszczególnych dowodów jest prawidłowa, zgodna z zasadą swobodnej oceny dowodów i że Sąd ten mając bezpośredni kontakt na sali sądowej z poszczególnymi osobami, uwzględniając treść ich wyjaśnień i zeznań sposób ich składania miał uzasadnione podstawy aby dany dowód uznać w całości, czy też w określonej części za wiarygodny, lub też uznać, że nie zasługuje on z konkretnych powodów na obdarzenie go walorem wiarygodności.

Jest to swoiste domniemanie oparte na zaufaniu do Sądu orzekającego w pierwszej instancji, że dokonując oceny poszczególnych dowodów respektował on w pełni zasadę swobodnej oceny dowodów zawartą w art. 7 k.p.k. oraz, że w konsekwencji dokonane zostały prawidłowe ustalenia faktyczne w danej sprawie mające pełne oparcie w uznanym za wiarygodny materiale dowodowym sprawy.

Jest jednak oczywiste, że powyższe domniemanie może być obalone przez skarżącego ale pod warunkiem, że wykaże on w sposób przekonujący, iż Sąd meriti nie respektował w pełni zasady zawartej w art. 7 k.p.k. i że ocena poszczególnych dowodów zawiera błędy natury faktycznej, logicznej lub też sprzeczna jest z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego.

Z treści zarzutów obrazy art. 7 k.p.k. zawartych w omawianej apelacji, wynika że skarżąca zarzuca Sądowi Okręgowemu dokonanie oceny zeznań świadków J. P. (2), R. Ł. (1), D. A., P. K., E. C., K. M., R. P., S. D., R. G. (2), A. G., R. N., R. K., M. O., R. G. (1) w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

W żadnym z postawionych zarzutów nie stwierdzono zaś i niewykazano, że dokonana przez Sąd pierwszej instancji ocena dowodów zawiera błędy natury faktycznej lub logicznej.

Zatem Sąd Apelacyjny dokona analizy sposobu oceny poszczególnych dowodów wymienionych przez skarżącą przez Sąd meriti w aspekcie treści zarzutów czyli, tego czy Sąd ten rzeczywiście postąpił w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego i w konsekwencji dokonał dowolnej a nie swobodnej oceny zeznań ww. świadków.

Zdaniem Sądu odwoławczego całkowicie bezpodstawne są zarzuty zawarte w pkt 2, 3, 4 odnośnie czynu z pkt I aktu oskarżenia, w pkt 1, odnośnie czynu z pkt III aktu oskarżenia, z pkt 2 odnośnie czynu z pkt IV aktu oskarżenia, z pkt 1 odnośnie czynu z pkt VI aktu oskarżenia, z pkt 1 odnośnie czynu z pkt IX aktu oskarżenia w których to zarzutach kwestionowany jest sposób oceny zeznań świadka J. P. (1).

Z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika w sposób jednoznaczny, że Sąd Okręgowy dokonał szczegółowej i wnikliwej analizy zeznań tego świadka składanych na poszczególnych etapach postępowania (str. 86-98), zaś na str. 163-165 dokonał merytorycznej oceny tego dowodu wskazując konkretne powody uzasadniające uznanie tych zeznań za wiarygodne.

Sąd meriti zasadnie stwierdził, że zeznania J. P. (1) były konsekwentne w toku całego postępowania.

Argumenty autorki apelacji zawarte zarówno w poszczególnych zarzutach, jak również w uzasadnieniu apelacji str. 19-24 sprowadzają się w istocie do przedstawienia przez skarżącą własnej analizy i oceny tego dowodu i mają zdaniem Sądu Apelacyjnego charakter wyłącznie polemiczny.

Odwoływanie się do rzekomych sprzeczności występujących w zeznaniach tego świadka, czy też braku prawdziwości w zakresie innych zdarzeń nie objętych postępowaniem w niniejszej sprawie np. dotyczących osoby A. H. nie może skutecznie podważyć sposobu oceny tego dowodu przez Sąd Okręgowy, który czyniąc ustalenia faktyczne w zakresie poszczególnych czynów przypisanych oskarżonemu D. K. miał na uwadze również pozostałe dowody odnoszące się do poszczególnych czynów i dokonał analizy i oceny zeznań J. P. (1) we wzajemnym powiązaniu z treścią innych dowodów, wskazując w każdym przypadku które konkretnie dowody stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w zakresie poszczególnych czynów.

W kontekście tego nie może mieć np. istotnego znaczenia podniesiona przez obrońcę okoliczność, że w sprawie o sygn. V K 66/09 J. P. (1) twierdził, iż R. Ł. (2) nie kierował grupą przestępczą, zaś R. Ł. (2) za taki czyn został skazany.

Podniesione przez autorkę omawianej apelacji na str. 19-24 okoliczności i rzekome wewnętrzne sprzeczności w zeznaniach tego świadka nie podważają w żaden sposób sposobu oceny tego dowodu przez Sąd Okręgowy.

Skarżąca nie wykazała bowiem w sposób przekonujący, że stanowisko Sądu meriti zawarte na str. 163-165 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku jest sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Powyższe stwierdzenia odnoszą się także do zarzutu obrazy art. 193
§ 1 k.p.k. zawartego w pkt 6 (str. 5 petitum).

Sąd Okręgowy dokonując analizy i oceny zeznań J. P. (1) miał bowiem zarówno na uwadze fakt, że świadek ten był przed Sądem przesłuchiwany w obecności biegłego psychologa oraz treść opinii tego biegłego zawartej w aktach przedmiotowej sprawy (str. 163 uzasadnienia).

Tymczasem autorka omawianej apelacji zarzut obrazy art. 193 § 1 k.p.k. sprowadza do braku rozważań Sądu meriti, odnośnie tego czy stan zdrowia świadka, w tym przebyta przez niego operacja mogła doprowadzić do zaburzenia pamięci świadka.

Z rozważań Sądu Okręgowego zawartych na str. 163-164 wynika jednak, że Sąd ten miał na uwadze zarówno charakter i rodzaj schorzeń tego świadka jak również sposób jego leczenia mający wpływ na sprawność psychofizyczną.

Dlatego też zarzut zawarty w pkt 6 (str. 5 petitum) należy uznać za całkowicie bezpodstawny, bowiem Sąd Okręgowy miał na uwadze całokształt okoliczności mających wpływ na ocenę zeznań świadka J. P. (1).

Nie zasługują również na uwzględnienie zarzuty obrazy art. 7 k.p.k. dotyczące sposobu oceny zeznań świadka R. Ł. (1) zawarte na str. 2, 5, 7, 9, 10, 12 petitum omawianej apelacji.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd meriti na stronach 26-73 uzasadnienia zaskarżonego wyroku dokonał bardzo wnikliwej, szczegółowej i wszechstronnej analizy zeznań i wyjaśnień składanych na poszczególnych etapach postępowania i w określonych rolach procesowych, a na str. 165-167 dokonał oceny tego dowodu i wskazał którym depozycjom R. Ł. (1) dał wiar i dlaczego, a którym i z jakiego powodu odmówił waloru wiarygodności.

Zdaniem Sądu odwoławczego Sąd meriti zasadnie dał wiarę zeznaniom świadka R. Ł. (1) złożonym w toku postępowania przygotowawczego ze sprostowaniami dokonanymi w toku pierwszego przesłuchania przed Sądem.

Całkowicie przekonujące jest stanowisko Sądu Okręgowego, który zasadnie uznał, że zmiana zeznań przez świadka była spowodowana wysokością kary pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie V K 66/07.

Wskazane przez Sąd meriti na str. 166 dowody oraz fakty związane z datą uprawomocnienia się wyroku w tamtej sprawie i datę składania kolejnych zeznań przed Sądem wskazują, że R. Ł. (1) liczył, że zostanie wobec niego orzeczona kara 25 lat pozbawienia wolności a nie kara dożywotniego pozbawienia wolności.

Mając zaś na uwadze treść przekonujących i logicznych argumentów Sądu Okręgowego zawartych na str. 165-167 Sąd Apelacyjny uznał, że wywody skarżącej zawarte w treści poszczególnych zarzutów oraz w uzasadnieniu apelacji mają charakter wyłącznie polemiczny i nie stanowią wystarczającej podstawy do zakwestionowania stanowiska Sądu pierwszej instancji w tym zakresie.

Należy podkreślić, że autorka apelacji cytuje poszczególne fragmenty wypowiedzi R. Ł. (1), często wyrwane z szerszego kontekstu i co jest zrozumiałe uwypukla tylko te stwierdzenia które są korzystne dla oskarżonego, zaś pomija pozostałe.

Taki sposób argumentacji nie prowadzi jednak do wniosku oczekiwanego przez skarżącą, że ocena zeznań R. Ł. (1) dokonana został przez Sąd Okręgowy w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Sąd ten miał bowiem na uwadze całokształt okoliczności podanych przez R. Ł. (1) na poszczególnych etapach postępowania w tym także te stwierdzenia wymienione i cytowane przez autorkę apelacji.

Skoro jednak Sąd nie dał wiary zeznaniom R. Ł. (1) złożonym w toku drugiego przesłuchania przed Sądem to jest oczywiste, że wypowiedzi tego świadka z tego etapu postępowania nie mogły być podstawą dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych.

Autorka omawianej apelacji kwestionuje również sposób oceny zeznań świadka D. A., które miały znaczenie dla dokonania ustaleń faktycznych dotyczących zabójstwa E. S. i A. M..

Zeznania tego świadka zostały przeanalizowane w sposób szczegółowy, wszechstronny i wnikliwy na str. 95-100 pisemnych motywów wyroku oraz na str. 168 oceny zeznań tego świadka, wskazując jakie konkretne okoliczności mające znaczenie dla dokonania ustaleń faktycznych w zakresie czynu z pkt I aktu oskarżenia wynikają z tego dowodu.

Z zeznań D. A. wynika, że relacjonował on kontakty z D. K. i fakt, że prowadząc agencję towarzyską płacił temu skarżonemu za ochronę. Relacjonował on również wypowiedź G. H., który mówił „w złości”, że on i D. K. dokonali zabójstwa świadków w sprawie toczącej się przed Sądem w Płońsku i żalił się, że D. K. zapłacił mu zbyt mało za jego udział, pomimo tego, że obiecał mu większą kwotę.

D. A. relacjonował również swoją rozmowę z J. P. (1), który stwierdził, iż D. K. „poszedł na żywioł zabijając świadków”.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego brak jest podstaw aby zakwestionować wiarygodność zeznań tego świadka oraz sposób oceny tego dowodu przez Sąd Okręgowy.

Wywody autorki apelacji zawarte na str. 19-29 nie zawierają w istocie żadnych merytorycznych argumentów podważających stanowisko Sądu meriti w tym zakresie i ograniczają się do przytoczenia jednego zdania wyrwanego z szerszego kontekstu zawartego na str. 24, że D. A. twierdził, iż D. K. dziwił się, że ktoś został wykopany, „bo jak można znaleźć coś trzy metry pod ziemią”, co ma świadczyć, rzekomo, że wiedza świadka pochodzi z mediów a nie od oskarżonego, gdyż faktycznie zwłoki pokrzywdzonych znajdowały się na głębokości 1,5 m.

W podobny sposób należy odnieść się do zarzutów obrazy art. 7 k.p.k. odnośnie oceny zeznań świadka P. K., w zakresie czynów z pkt I, IV, V, VI aktu oskarżenia.

W każdym z zarzutów skarżąca dopatruje się naruszenia zasady swobodnej oceny zeznań tego świadka poprzez ocenę tego dowodu przez Sąd Okręgowy w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Nie sposób jednak uznać mając na uwadze treść uzasadnienia apelacji, że skarżąca cytując określone krótkie wypowiedzi świadka P. K. wyrwane z szerszego kontekstu zeznań składanych na poszczególnych etapach postępowania wykazała rzeczywiste uchybienia Sądu meriti w tym zakresie.

Należy bowiem mieć na uwadze całokształt okoliczności wynikających z analizy danego dowodu a nie jedynie określony fragment świadczący rzekomo na korzyść oskarżonego.

Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wynika, że wszystkie istotne wypowiedzi świadka P. K. były przedmiotem analizy ze strony Sądu Okręgowego (str. 73-82) oraz oceny zawartej na str. 169.

Sąd ten zasadnie stwierdził, że w zakresie czynu z pkt I aktu oskarżenia świadkowie P. K., D. A. i J. P. (1) w różnym czasie i z różnych źródeł czerpali swoją wiedzę odnośnie zabójstwa E. S. i A. M. i ich relacje co do istotnych elementów zdarzenia były spójne zarówno odnośnie sprawstwa obu oskarżonych jak również motywów ich działania, że D. K. chciał maksymalnie opóźnić tok postępowania przed Sądem, a G. H. działał z chęci osiągnięcia korzyści finansowej.

Również w zakresie czynu z pkt III aktu oskarżenia P. K. są zgodne z zeznaniami J. P. (1), zaś odnośnie zabójstwa A. B. i M. S. (2), to świadek P. K. relacjonował wypowiedź D. K., który mówił mu, że wspólnie z K. O. dokonał zabójstwa obu w/w pokrzywdzonych.

W ocenie Sądu Apelacyjnego brak jest podstaw aby zakwestionować sposób oceny zeznań świadka P. K..

Powyższe stanowisko odnosi się także do zeznań świadka R. G. (1) i zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. odnośnie oceny tego dowodu zawartego w pkt 6 (str. 13 petitum apelacji).

Nie można w żaden sposób zaakceptować stanowiska autorki apelacji zawartego na str. 54, że skoro świadek ten przedstawił dwie odmienne i sprzeczne ze sobą wersje tego samego zdarzenia, to Sąd naruszył art. 5 § 2 k.p.k. uznając za wiarygodną tę wersje, która jest niekorzystna dla oskarżonego.

Z tych wywodów wynika całkowicie błędnę rozumienie zasady in dubio pro reo i oczekiwane, że Sąd zastosuje tę zasadę w każdej sytuacji, gdy świadek podaje dwie odmienne wersje zdarzenia.

Jest jednał oczywiste, że w takiej sytuacji zasada zawarta w art. 5 p 2 k.p.k. zupełnie nie ma zastosowania, bowiem skoro występuje chociażby jeden dowód pozwalający na dokonanie stanowczych ustaleń faktycznych, to Sąd meriti ma obowiązek dokonać oceny tego dowodu stosując zasadę zawartą w art. 7 k.p.k. i przyjąć która z wersji podanych przez świadka jest wiarygodna, a która na taki walor nie zasługuje i uzasadnić swoje stanowisko w tym zakresie.

Należy podkreślić, że Sąd meriti w żadnym wypadku nie ma obowiązku opierania swoich ustaleń na wersji najbardziej korzystnej dla oskarżonego, tylko na tej wersji, która ma najpełniejsze oparcie w materiale dowodowym sprawy i jest wiarygodna.

W przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy zasadnie uznał za wiarygodne zeznania R. G. (1) złożone przed Sądem pod koniec postępowania w których przyznał, iż przyjął od D. K. korzyść majątkową w kwocie 15.000 zł i opisał przebieg swojego zachowania w tym zakresie.

Bezpodstawne jest również kwestionowanie sposobu oceny zeznań świadka E. C. odnośnie przebiegu czynu z pkt III aktu oskarżenia i dotyczącego czynu z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k., czyli podżegania do zabójstwa R. Ł. (1).

Sąd Okręgowy zasadnie uznał, ze E. C. podobnie jak G. K. (2), I. D., I. Ł., Z. Ł., J. M. (2), J. M. (3) i Ł. M. obserwowali poszczególne fragmenty zdarzenia ale ich relacje układały się w jedną całość i były zgodne z zeznaniami R. Ł. (1) odnośnie zasadniczych elementów przebiegu zdarzenia.

Nie można zatem uznać, że skoro E. C. mówiła tylko o jednej sztuce broni, którą trzymał sprawca, to jest to sprzeczne z zeznaniami świadka J. P. (1) i R. Ł. (1), podczas gdy świadek relacjonowała właśnie to co widziała będąc w określonym miejscu w czasie zdarzenia.

Podniesione przez skarżącą drobne rozbieżności w wypowiedziach poszczególnych świadków zdarzenia lub osób które relacjonowały jego przebieg zawarte na str. 29-34 nie podważają w żaden sposób sposobu oceny poszczególnych dowodów mających znaczenie dla dokonania ustaleń faktycznych w zakresie omawianego czynu.

Sąd Okręgowy nie dopuścił się również obrazy art. 7 k.p.k. w zakresie oceny zeznań pozostałych dowodów w tym zeznań K. M., R. P., S. D., R. G. (2), A. G. odnośnie czynu z pkt IV aktu oskarżenia oraz zeznań świadków R. N., R. K., M. O. odnośnie czynu opasanego w pkt VI aktu oskarżenia.

Z uzasadnienia tej części apelacji która odnosi się do czynu z pkt IV aktu oskarżenia – str. 34-38 wynika, że argumenty skarżącej w tym zakresie ograniczają się w istocie do przytoczenia krótkich, wyrwanych z szerszego kontekstu wypowiedzi poszczególnych świadków bez odniesienia się do całokształtu ich zeznań oraz do kontestowania dokonanych w tym zakresie przez Sąd meriti ustaleń faktycznych dotyczących kierowania przez D. K. wraz z inną ustaloną osobą zorganizowaną grupą przestępczą o charakterze zbrojnym.

Tymczasem Sąd Okręgowy dokonując analizy i oceny poszczególnych dowodów osobowych mających znaczenie dla dokonania ustaleń faktycznych w zakresie czynów z pkt. IV i Vi aktu oskarżenia – str. 175-184 w sposób szczegółowy, wnikliwy i wszechstronny przeanalizował zeznania poszczególnych świadków odnoszące się do przedmiotowych czynów i
wskazał którym dowodom oraz w jakim zakresie dał wiarę a którym z tych dowodów odmówił przyznania waloru wiarygodności i wskazał przekonujące argumenty przemawiające za taką oceną.

Nie można zgodzić się ze stanowiskiem autorki apelacji, że zawarta w tej części uzasadniania zaskarżonego wyroku ocena poszczególnych dowodów jest wadliwa i narusza art. 7 k.p.k., a w konsekwencji również art. 5 § 2 k.p.k.

Podkreślić również należy, że także w tym zakresie skarżąca całkowicie błędnie rozumie zasadę zawartą w art. 5 § 2 k.p.k. i domaga się jej zastosowania do oceny poszczególnych dowodów, w sytuacji, gdy w zakresie kierowania przez oskarżonego zorganizowaną grupą przestępczą o charakterze zbrojnym, tego rodzaju wątpliwości nie występują i Sąd meriti miał podstawy aby w tym zakresie dokonać stanowczych i jednoznacznych ustaleń faktycznych zmieniając jedynie fragment opisu czynu poprzez przyjęcie, że D. K. kierował opisaną w wyroku grupą przestępczą o charakterze zbrojnym wraz z inną ustaloną osobą.

Całkowicie bezzasadny jest zatem zarzut obrazy art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. odnoszący się do przedmiotowego czynu i zawarty na str. 8 petitum.

Wbrew bowiem twierdzeniom skarżącej uzasadnienie wyroku nie pozostaje w sprzeczności z opisem czynu za który D. K. został ostatecznie skazany, bowiem jest oczywiste że Sąd meriti zmieniając opis czynu z pkt IV aktu oskarżenia wcale nie wyeliminował z opisu czynu zbrojnego charakteru grupy przestępczej tylko uzupełnił jego opis przyjmując, że oskarżony kierował tą grupą wraz z inną ustaloną osobą oraz wymienił członków tej grupy i cele jej działania.

Nie można zgodzić się także z zarzutem, że dokonana przez Sąd Okręgowy ocena zeznań świadków na podstawie których dokonano ustaleń faktycznych odnośnie czynu z pkt VI aktu skarżenia czyli J. P. (1), R. Ł. (1), P. K., R. N., R. K., M. O. jest dowolna i narusza art. 7 k.p.k. oraz normę zawartą w art. 5 § 2 k.p.k.

Sąd Okręgowy wskazał bowiem na str. 175-181 dowody którym dał wiarę i z których w sposób jednoznaczny wynika fakt posiadania bez wymaganego pozwolenia amunicji i materiałów wybuchowych opisanych w pkt VI aktu oskarżenia.

Zebrane w sprawie i wskazane na wymienianych kartach dowody wbrew twierdzeniom skarżącej pozwalały na dokonanie stanowczych ustaleń faktycznych w tym zakresie.

Bezpodstawny jest również zarzut obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. zawarty w pkt 7 (str. 6 petitum).

Sąd Okręgowy dokonał analizy i oceny dowodu w postaci rękawic znalezionych w samochodzie osobowym marki F. (...) oraz śladów linii papilarnych pochodzących od obu oskarżonych i zabezpieczonych na foli.

Stanowisko Sądu meriti zawarte na str. 170-171 pisemnych motywów wyroku jest logiczne i przekonujące. Sąd ten zasadnie nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego D. K. odnośnie okoliczności związanych z oklejaniem folią szyb w samochodzie marki f., gdyż wersja podana przez oskarżonego miała służyć wyłącznie wykazaniu skąd wzięły się odciski palców oskarżonych na wewnętrznej stronie folii.

Sąd meriti odniósł się także w sposób wnikliwy do śladów zabezpieczonych na rękawiczkach i w tym zakresie miał na uwadze wypowiedź biegłego z zakresu badań mineralogicznych, a jednocześnie zmienną w tym zakresie treść wyjaśnień oskarżonego D. K., który w zależności od stanowiska biegłego podawał nowe wersje odnośnie sposobu i okoliczności powstania śladów zabezpieczonych na rękawiczkach.

Wywody autorki apelacji zawarte na str. 28 i odnoszące się do przedmiotowego zarzutu stanowią jedynie nieudolną polemikę z dokonaną przez Sąd Okręgowy prawidłową analizą i oceną przedmiotowych śladów.

W omawianej apelacji postawiono także zarzuty obrazy art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. odnośnie czynów z pkt IV i IX aktu oskarżenia.

Powyższe zarzuty uznać należy za całkowicie chybione i bezpodstawne.

Zarzut obrazy art. 424 k.p.k. jest zasadny tylko wówczas, gdy uzasadnienie sporządzone przez Sąd pierwszej instancji zawiera tego rodzaju luki, wady i braki, że uniemożliwia to poznanie toku rozumowania sądu i tym samym sporządzenie apelacji naruszając prawo do obrony oskarżonego, a jednocześnie uniemożliwia dokonanie instancyjnej kontroli zaskarżonego wyroku.

W przedmiotowej sprawie tego rodzaju sytuacja nie występuje bowiem uzasadnienie spełnia wszystkie wymogi określone w art. 424 k.p.k., umożliwiło obrońcom sporządzenie apelacji i to obszernych (jak w przypadku omawianej).

W ocenie Sądu odwoławczego nie ma też żadnych przeszkód aby dokonać instancyjnej kontroli zaskarżonego wyroku przez pryzmat postawionych w apelacjach zarzutów.

Odnośnie kwestii posiadania broni to Sąd meriti zasadnie stwierdził, że posiadanie broni w rozumieniu art. 263 § 2 k.k. nie musi łączyć się z jej fizycznym posiadaniem w rozumieniu prawa cywilnego.

Każde bowiem władanie bronią, możliwość natychmiastowego do niej dostępu ze świadomością jej przechowania w ramach organizacji grupy o charakterze zbrojnym wyczerpuje znamiona przestępstwa określonego w art. 263 § 2 k.k.

W takiej sytuacji wywody skarżącej w tym zakresie uznać należy za bezprzedmiotowe.

W omawianej apelacji zostały postawione także zarzuty określone w art. 438 pkt 3 k.p.k. kwestionujące dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne w zakresie czynów I, III, IV, V, VI, VII i IX aktu oskarżenia.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego wszystkie te zarzuty są całkowicie chybione i bezpodstawne.

Skoro bowiem jak stwierdzono we wcześniejszej części rozważań Sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów wymienionych w poszczególnych zarzutach obrazy przepisów postępowania tj. art. 5 § 2, 7, 193 § 1 i 410 k.p.k. to oznacza, że dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne w zakresie poszczególnych czynów przypisanych obu oskarżonym mają pełne i należyte oparcie w prawidłowo ocenionym materiale dowodowym, przy którego analizie i ocenie nie pominięto żadnych mających znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy dowodów i okoliczności.

Zatem brak jest podstaw aby dokonane przez Sąd meriti ustalenia kwestionować.

Należy także stwierdzić, że w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku zostało wskazane które konkretnie dowody w całości czy też w części stanowiły podstawę do czynienia ustaleń faktycznych odnośnie poszczególnych czynów wymienionych w akcie oskarżenia i w zakresie których przypisane zostało sprawstwo obu oskarżonym.

Powyższe rozważania zawarte na str. 167-186 uzasadnienia wyroku umożliwiają Sądowi odwoławczemu dokonanie instancyjnej kontroli prawidłowości dokonanych przez Sąd meriti ustaleń w kontekście zawartych w apelacji zarzutów.

Sąd Apelacyjny nie znalazł również żadnych podstaw do kwestionowania dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny prawnej poszczególnych czynów i przyjętej w wyroku kwalifikacji prawnej, która została omówiona na str. 186-190 uzasadnienia.

W aktach przedmiotowej sprawy znajdują się również pisma sporządzone przez obu oskarżonych i zatytułowane „Apelacja”.

Oskarżany G. H. w swoim piśmie znajdującym się na kartach 8705-8722 podniósł szereg zarzutów obrazy przepisów postępowania ze sfery gromadzenia i oceny dowodów.

W swoim piśmie oskarżony kwestionuje dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę poszczególnych dowodów i przedstawia własną ich analizę i ocenę, kwestionując jednocześnie dokonane w sprawie ustalenia faktyczne.

Natomiast oskarżony D. K. w piśmie zatytułowanym „Apelacja” (k. 8843-8915) zaskarżył wyrok w zakresie czynów z pkt I, II, IV, V, VI, VIII i IX aktu oskarżenia i zarzucił Sądowi Okręgowemu obrazę przepisów postępowania głównie ze sfery gromadzenia i oceny dowodów w odniesieniu do poszczególnych czynów określonych w akcie oskarżenia.

Z treści tego pisma wynika również, że oskarżony kwestionuje dokonane przez Sąd meriti ustalenia faktyczne.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego brak jest podstaw prawnych do potraktowania powyższych pism jako apelacji w rozumieniu art. 444 k.p.k. skoro zgodnie z art. 446 § 1 k.p.k. apelacja od wyroku Sądu Okręgowego w przypadku oskarżonych powinna być sporządzona i podpisana przez adwokata.

Sąd odwoławczy nie widzi także potrzeby odnoszenia się do poszczególnych zarzutów i twierdzeń zawartych w przedmiotowych pismach także dlatego, że całość dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych w odniesieniu do czynów przypisanych obu oskarżonym była przedmiotem analizy i kontroli instancyjnej w kontekście zarzutów zawartych w apelacjach sporządzonych przez obrońców obu oskarżonych.

Nie ma zatem potrzeby ponownego przytaczania argumentów zawartych we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia.

Sąd Apelacyjny uznał również, że brak jest w przedmiotowych pismach tego rodzaju argumentów, które wskazywałyby na istnienie bezwzględnych przyczyn odwoławczych określonych w art. 439 k.p.k., lub też takich które dawałyby podstawy do wyjścia poza granice zaskarżenia oraz treść zarzutów podniesionych w apelacjach sporządzonych przez fachowe podmioty i w konsekwencji zmianę wyroku na podstawie art. 410 k.p.k. lub 455 k.p.k.

W związku z tym należy stwierdzić, że żaden z zarzutów i argumentów podniesionych w osobistych pismach oskarżonych nie dawał Sądowi odwoławczemu podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku lub też jego uchylenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Mając powyższe względy na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., uznając, że z uwagi na skazanie obu oskarżonych na kary dożywotniego pozbawienia wolności względy słuszności przemawiają za takim rozstrzygnięciem.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE