Sygn. akt VII Ga 60/14

POSTANOWIENIE

Dnia 25 kwietnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VII Wydział Gospodarczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Katarzyna Topczewska

Sędziowie: SO Irena Cywoniuk

SSR del. Jacek Malinowski (spr.)

Protokolant: Krzysztof Kruglicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2014 roku w Białymstoku

sprawy z powództwa J. G.

przeciwko W. B.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce

z dnia 5 grudnia 2013 roku, sygn. akt V GC 311/13

p o s t a n a w i a:

odrzucić apelację.

UZASADNIENIE

Powód J. G. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Zakład Usług Produkcji i Handlu (...) inż. J. G. w M. wniósł pozew przeciwko W. B. o zapłatę kwoty 16.923,13 złotych wraz z odsetkami: maksymalnymi liczonymi od kwoty 10.618,92 złotych od dnia 20 maja 2013 roku do dnia zapłaty oraz ustawowymi od kwoty 6.218,66 złotych od dnia 20 maja 2013 roku do dnia zapłaty. Nadto domagał się zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, że z pozwanym zawarł umowę najmu rusztowań, a należności z niej wynikające udokumentowane fakturami VAT nie zostały uregulowane w terminie przez W. B., pomimo wystosowania wezwań do dobrowolnej zapłaty wyżej wymienionej kwoty.

Wyrokiem zaocznym z dnia 5 grudnia 2013 roku Sąd Rejonowy w Ostrołęce zasądził od pozwanego W. B. na rzecz powoda J. G. kwotę 16.923,13 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 maja 2013 roku do dnia zapłaty oraz tytułem kosztów procesu kwotę 847,00 złotych. W punkcie III nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

Apelację od przedmiotowego wyroku wniósł powód J. G.. Zarzucił temu rozstrzygnięciu naruszenie prawa materialnego, tj. art. 481 § 2 k.c. poprzez orzeczenie niewłaściwych odsetek zasądzonych od błędnej kwoty, niezgodnie z wnioskiem zawartym w punkcie 1 pozwu oraz art. 482 § 1 k.p.c. polegające na jego niezastosowaniu i nieorzeczenie odsetek ustawowych od odsetek skapitalizowanych liczonych od daty wniesienia powództwa wnioskowanych w punkcie 2 pozwu. W następstwie tak sformułowanych zarzutów apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy w Białymstoku zważył, co następuje:

Apelacja powoda okazała się niedopuszczalna, co uniemożliwia jej merytoryczne rozpoznanie.

Stosownie do dyspozycji art. 373 k.p.c. Sąd drugiej instancji odrzuca na posiedzeniu niejawnym apelację, jeżeli ulegała ona odrzuceniu przez sąd pierwszej instancji. Według treści art. 370 k.p.c. Sąd pierwszej instancji odrzuci na posiedzeniu niejawnym apelację wniesioną po upływie przepisanego terminu, nieopłaconą lub z innych przyczyn niedopuszczalną, jak również apelację, której braków strona nie uzupełniła w wyznaczonym terminie.

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem judykatury nie można wywieźć środka odwoławczego od orzeczenia, które w rozumieniu przepisów prawa procesowego nie zostało wydane, a więc gdy zaskarżenie dotyczy przedmiotu nieobjętego rozstrzygnięciem w sentencji tegoż orzeczenia (tzw. sententia non existens). W takim wypadku chodzi zarówno o brak orzeczenia w ogóle, jak i brak w wydanym rozstrzygnięciu o tym przedmiocie, co do którego strona wnosi środek odwoławczy. Istnienie orzeczenia rozstrzygającego o zgłoszonym w powództwie przez powoda żądaniu, bez względu czy ma ono charakter uwzględniający czy też oddalający warunkuje dopuszczalność zaskarżenia. Jeżeli natomiast Sąd nie orzekł o całości żądania, powodowi przysługuje uprawnienie do żądania w ustawowym terminie 14 dni od ogłoszenia wyroku, a gdy doręczenie wyroku następuje z urzędu – od jego doręczenia, uzupełnienia wyroku w trybie art. 351 § 1 k.p.c. i dopiero wówczas możliwe jest zakwestionowanie apelacją bądź zażaleniem niekorzystnego dla niego orzeczenia, ewentualnie pozostaje droga wytoczenia odrębnego powództwa o roszczenie w stosunku do którego brak jakiegokolwiek sądowego rozstrzygnięcia. Z kolei apelacja od nieistniejącego orzeczenia podlega odrzuceniu z powodu braku substratu zaskarżenia (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 1998 roku, III CKN 409/98, LEX nr 519240; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2011 roku, II PZ 34/11, LEX nr 1130377).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że Sąd Rejonowy w Ostrołęce uznał roszczenie J. G. za zasadne co najmniej w zakresie żądanej kwoty głównej 16.923,13 zł i odsetek ustawowych od tejże kwoty. Niemniej jednak zasądzając ustawowe odsetki od całej w/w kwoty Sąd ten nie wydał w istocie żadnego rozstrzygnięcia w stosunku do żądania odsetek maksymalnych od kwoty 10.618,92 złotych, to znaczy nie oddalił, umorzył czy odrzucił powództwa w tej części. Czyni to apelację powoda, jako skarżącą orzeczenie nieistniejące, niedopuszczalną w świetle obowiązującego prawa i musiało skutkować jej odrzuceniem.

Powód żądał odsetek za opóźnienie w wykonaniu umowy. Ich wysokość mogła zostać określona przez strony, z tym zastrzeżeniem, że zgodnie z art. 359 § 2 1 kc nie wolno zastrzegać sobie w treści czynności prawnej i żądać odsetek przekraczających czterokrotną wysokość stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym ( odsetki maksymalne), zaś z kolejnego § 2 2 wynika, że jeżeli wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej przekracza wysokość odsetek maksymalnych, należą się odsetki maksymalne. Należy zwrócić uwagę, że odsetki maksymalne za okres wskazany w pozwie są wyższe od odsetek ustawowych, zasądzonych przez Sąd Rejonowy, który - jak już wyżej wskazano - nie zawarł w wyroku z dnia 5.12.2013 r. rozstrzygnięcia w tej materii.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie art. 370 k.p.c. w zw. z art. 373 k.p.c. orzekł jak w sentencji postanowienia.