UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Ropczycach wyrokiem z dnia 26 lutego 2014 r., sygn. akt X K 1307/13 uznał oskarżonego R. D. za winnego tego, że w dniu
14 października 2013 roku około godziny 00:10 w R. na ul. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości (I badanie 0,74 mg/l, II badanie 0,68 mg/l,
III badanie 1,67 promila i IV badanie 1,53 promila alkoholu w wydychanym powietrzu) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny motorower marki L. (...) o nr rej. (...) tj. przestępstwa z art. 178 a § 1 kk i na tej
podstawie skazał go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 42 § 2 kk orzekł środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat.

Na mocy art. 50 kk orzekł podanie do publicznej wiadomości wyroku poprzez publikację jego treści w Gazecie (...) na koszt oskarżonego.

Na mocy art. 627 kpk i art. 624§1 kpk zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa częściowe koszty sądowe w kwocie 350 zł.

Apelacje od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego zarzucając
mu obrazę przez Sąd przepisów postepowania, a mianowicie naruszenie art. 4,
art. 5, art. 7, art. 410 oraz art. 366§1 kpk, co skutkowało błędnym ustaleniem
stanu faktycznego, a w konsekwencji uznaniem R. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu.

Wskazując na powyższe wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku oraz uniewinnienie w/w oskarżonego,

- ewentualnie o uchylenie w/w wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy miał na uwadze, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Wskazać należy, że ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie nasuwa zastrzeżeń. Wniosek ten uprawnia konfrontacja zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego z treścią pisemnych
motywów zaskarżonego orzeczenia, w których Sąd Rejonowy zaprezentował, którym dowodom oraz w jakim zakresie i dlaczego dał wiarę, a którym w jakiej części i z jakich powodów przymiotu tego odmówił. Tokowi rozumowania Sądu
I instancji nie sposób odmówić logiki, zarzucić sprzeczności, czy dowolności wnioskowania. Analiza oraz ocena zgromadzonych dowodów została przeprowadzona przez Sąd merytoryczny zgodnie ze wskazaniami wiedzy
i doświadczenia życiowego oraz zasadami prawidłowego rozumowania. Ocena materiału dowodowego czyni zadość wymogom przepisu art. 7 kpk, dlatego też korzysta on z ochrony tego przepisu.

Wbrew twierdzeniom apelacji Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zeznań świadka T. H. w zestawieniu z pozostałymi dowodami, na podstawie tych zeznań wykazał, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn. Nie zachodzi też – podnoszona w apelacji – sprzeczność w zeznaniach tego świadka pomiędzy zeznaniami składanymi w postępowaniu przygotowawczym (k.8),
a zeznaniami składanymi przed sądem, w obu tych stadiach postępowania świadek spójnie i jednoznacznie zeznał, że słyszał jadący motor typu skuter
z włączonym klaksonem. To spostrzeżenie świadka pozostaje w toku
postępowania niezmienne i jest ono wymowne, gdyż jednoznacznie dowodzi,
że uwagę świadka zwrócił odgłos poruszającego się motoru, który następnie przemienił się w spostrzeżony słuchowo przez świadka odgłos przewracającego
się motoroweru, przy czym świadek nie ma wątpliwości, że dźwięki te
dotyczyły jednego i tego samego motorowera. Od tego momentu świadek
rozpoczął już obserwację motoroweru i dostrzegł oskarżonego, który próbował wydostać się spod przewróconego pojazdu. W zeznaniach świadka zachodzi
zatem ciąg logicznych wypowiedzi oddający w sposób wiarygodny przyczynę zainteresowania się świadka odgłosem jadącego pojazdu oraz nietypowym zakończeniem jego poruszania się, któremu towarzyszył odgłos jego
przewracania się. Odgłosy takie są charakterystyczne dla pojazdów motorowych
i rozpoznawalne przez co zeznanie świadka należy ocenić jako będące
wynikiem dostępnego zmysłowo spostrzegania dla każdego przeciętnego człowieka. Zdarzenia, które relacjonuje świadek miały swój ciągły przebieg i jednoznacznie pozwoliły Sądowi Rejonowemu na ustalenie sytuacji drogowej, a także roli jaką odegrał w niej oskarżony. Istotną konstatacją świadka T. H. jest stwierdzenie, iż oskarżony chciał ponownie kontynuować jazdę na motorowerze, którym uprzednio jechał. Logicznie opisuje też świadek swoje zachowanie mające prowadzić do uniemożliwienia oskarżonemu dalszej jazdy. Świadek podaje przy tym, że zorientował się, iż oskarżony jest nietrzeźwy
i dlatego stanowczo zabraniał mu dalszej jazdy. To spostrzeżenie świadka
zostało potwierdzone wprost badaniem stanu oskarżonego, które wykazało jego nietrzeźwość. Dowód z tego badania wspiera ocenę wiarygodności zeznań
świadka, gdyż świadek również i w tej kwestii się nie mylił. Nie miał zatem Sąd Rejonowy żadnych podstaw do tego, aby odrzucać w procesie dowodzenia wiarygodność zeznań świadka T. H.. W zakresie podstawowych okoliczności zderzenia, i spostrzeżenia przez świadka najpierw zmysłem słuchu,
a potem także poprzez obserwację, że oskarżony wstaje po przewróceniu się motoroweru nie zmienia okoliczność, że świadek przed Sądem Rejonowym
swoje zeznania składał posługując się liczbą mnogą. Już z pierwszych zeznań

wynikało bowiem, że na miejscu zdarzenia znalazły się także inne osoby.
Zmiana sposobu relacji polegająca na tym, że świadek wskazuje, iż zachowanie oskarżonego obserwował również z innymi osobami nie przeczy zasadniczej obserwacji co do jazdy oskarżonego w stanie nietrzeźwości na motorowerze.
Nie dyskwalifikuje ustaleń Sądu I instancji twierdzenie obrońcy apelacji,
że na miejscu musieli być jeszcze inni świadkowie zdarzenia. Ponieważ świadkowie ci nie zostali ustaleni i z racji tego, że na miejscu zdarzenia znalazły
się osoby przypadkowe nie można wyprowadzać wniosku, że zeznania świadka, który tak jak T. H. pierwszy reagował na zdarzenie i podjął się uniemożliwienia oskarżonemu dalszej jazdy są niewiarygodne tylko z tego
powodu, iż o zdarzeniu mogliby składać zeznania inni świadkowie.
W odniesieniu do prostego zdarzenia drogowego, którym było zachowanie oskarżonego spójne i konsekwentne zeznania świadka T. H. były wystarczające dla poczynienia wyczerpujących ustaleń faktycznych. Trafnie Sąd Rejonowy zauważa, że świadek jest osobą obcą dla oskarżonego i nigdy nie pozostawali między sobą w żadnej relacji społecznej, a tym bardziej w relacji o charakterze konfliktu. Nie ma zatem żadnego powodu, aby zeznania świadka traktować jako nieprzychylne dla oskarżonego i mające być wytworem jego wyobraźni tylko po to, by oskarżonemu szkodzić. Znamienne jest, że świadek podnosi, iż najpierw próbował porozumieć się z oskarżonym i chciał nakłonić
go do pozostawienia motoroweru na parkingu oraz zaoferował mu, że
przechowa kluczyki, które oskarżony będzie mógł od niego rano odebrać.
Dalszy jednak rozwój wydarzeń spowodował, że zaistniała konieczność wezwania policji. Nie ma zatem także z tego względu przesłanek, by zeznania
świadka traktować jako nieobiektywne. Lansowana w apelacji w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego wersja, że jedynie prowadził motorower, który chciał przestawić z miejsca na miejsce nie znajduje oparcia w materiale dowodowym. Prawidłowych ustaleń Sąd I instancji nie zmienia kierowanie przez apelującego uwagi na wątek pojawienia się na miejscu zdarzenia innych osób, które miały

zacząć bić oskarżonego. Okoliczność ta mogła nastąpić po zdarzeniu będącym przedmiotem rozpoznania w tej sprawie i wiarygodność dowodów na ten temat nie ma znaczenia w odniesieniu do prawidłowo ustalonych przez Sąd Rejonowy przesłanek popełnienia przez oskarżonego przestępstwa z art. 178 a § 1 kk
w ramach badania treści zarzutu aktu oskarżenia.

Na podstawie prawidłowo wykonanych ustaleń faktycznych uznać należy,
że kwalifikacja prawna czynu oskarżonego jest prawidłowa.

Sąd Rejonowy wymierzając oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności uwzględnił dyrektywy wymiaru kary z art. 53 kk, a swoje stanowisko
w tym względnie przekonująco uzasadnia. W ocenie Sądu Okręgowego wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności odpowiada kryminalnej zawartości jego czynu oraz jego społecznej szkodliwości, a także celom zapobiegawczym i wychowawczym kary, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego i jego środowiska społecznego. Słusznie Sąd I instancji zwraca
uwagę na uprzednią karalność oskarżonego i brak efektów resocjalizacji w
postaci nie przestrzegania przez oskarżonego porządku prawnego, czego
wyrazem był popełniony przez oskarżonego czyn z art. 178 a § 1 kk.
Przestępstwa tego rodzaju są przestępstwami popełnianymi na terenie kraju zbyt często. Niosą z sobą najpoważniejsze zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Dlatego też sprawcy popełnienia tego typu przestępstw muszą być traktowani w sposób poważny, tak aby kara mogła odnieść rzeczywisty skutek
w postaci poprawy ich zachowania oraz wpływa na postawę osób, które
dowiadują się o popełnionym przestępstwie i orzeczonej karze. Z tych
względów również trafnie Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 42 § 2 kk
wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres trzech lat oraz podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez publikację jego treści w prasie na koszt oskarżonego.

Ze względu na to, że oskarżony jest bezrobotny, posiada czworo dzieci,
Sąd Okręgowy zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Z przedstawionych wyżej względów Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku na podstawie art. 437 § 1 kpk, art. 444 kpk, art. 449 kpk, art. 456 kpk i art. 624
§ 1 kpk.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE