UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 3 grudnia 2020 r., działając na podstawie art. 23 i 24 k.c., M. K. i J. K. wnieśli o nakazanie (...) S.A. w W. opublikowanie w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku i na własny koszty, na 53 stronie magazyny (...) ^,, według dokładnie podanych parametrów, świadczenia o treści: << Zarząd Spółki (...) S.A. wydawca magazyny (...) ^,, przeprasza Panią M. K. i J. K. za naruszenie Ich dóbr osobistych jakie doszło w numerze 24/25 z dnia 9 – 22 czerwca 2010 r., poprzez publikację na stronie 53 w/w czasopisma zdjęcia z ich wizerunkiem, przez co naruszone zostały ich prywatność i wizerunek >>. Żądanie pozwu obejmowało także upoważnienie powodów do opublikowania ogłoszenia o podanej treści na koszt pozwanej na wypadek bezskutecznego upływu wyznaczonego terminu oraz zasądzenia od pozwanej solidarnie na rzecz powodów zadośćuczynienia z art. 448 k.c. w kwocie 40000 zł i kosztów procesu według norm przepisanych. Okolicznością uzasadniającą podane żądania było opublikowanie zdjęcia, wykonanego przez A. K. za zlecenie stanowiące prezent ślubnym, na publikację którego we wskazanym magazynie powodowie nie wyrazili zgody, doznali natomiast z tego powodu krzywdy, ponieważ zdjęcie zostało opublikowane po rozpadnięciu się związku powodów, którzy zostali postawienie przed koniecznością tłumaczenia się przed rodziną i znajomymi z okoliczności publikacji wspólnego zdjęcia.

Pozwana wnosiła o oddalenie powództwa i zaprzeczała, aby publikacja zdjęcia uzyskanego od fotografa będącego jednym ze sponsorów konkursu, do informacji o którym zdjęcie zostało użyte, naruszała prywatność oraz wizerunek powodów, podnosiła bowiem, że zdjęcie zostało wykonane za wiedzą osób na nim przedstawionych, które zgodziły się na jego wykorzystanie przez A. K. w pełnym zakresie prowadzonej przez niego działalności, w tym przez zamieszczenie na stronie internetowej fotografa i możliwość jego wykorzystania w ,,portfolio^,,. Strona pozwana kwestionowała ponadto, aby publikacja zdjęcia naraziła powodów na krzywdę uzasadniającą zasądzenie zadośćuczynienia w wysokości podanej w pozwie.

Wyrokiem z dnia 2 lutego 2012 r. Sąd Okręgowy oddalił powództwo i zasądził solidarnie od powodów na rzecz pozwanej kwotę 2777 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na podstawie zebranych dowodów, które obejmowały w szczególności przesłuchanie A. K. oraz powodów, Sąd Okręgowy ustalił, że na 53 magazynie nr 24/25 z dnia 9 – 22 czerwca 2010 r., wśród informacji o konkursie ,,(...) i W. zapraszają na wyjątkowy konkurs ^{(

,,)}, w którym nagrodę miał stanowić udział w sesji zdjęciowej z udziałem fotografa A. K., wraz z adresem strony internetowej autora zostało opublikowane zdjęcie z sesji ślubnej powodów, wykonanej w plenerze w drugiej połowie 2009 r. przez A. K., która była jednym z prezentów ślubnych. Sąd Okręgowy ustalił, że przekazując zdjęcie stronie pozwanej, A. K. powoływał się na uzyskaną od powodów zgodę na jego publikacje, jak również że zamiast wynagrodzenia na wykonanie powodom zdjęć ze ślubu w wysokości odpowiadającej stawce rynkowej za takie usługi, A. K. uzyskał ustną zgodę powodów na możliwość wykorzystania zdjęć z sesji ślubnej do promowania swojej działalności, z zastrzeżeniem, że zdjęcia nie będą sprzedawane oraz że nie będą przedstawiać nieatrakcyjnych scen z wesela powodów, którzy godzili się także na ich zamieszczenie na stronie internetowej ich autora. Sąd Okręgowy ustalił ponadto, że po opublikowaniu jednego z tych zdjęć w czasopiśmie ,(...) ^,, powodowie wezwali A. K. do zapłaty zadośćuczynienia za jego bezprawne wykorzystanie w kwocie 10000 zł, zaś pismem z dnia 31 sierpnia 2010 r. zażądali do strony pozwanej zapłaty kwoty 50000 zł, która nie została uiszczona.

Oceniając znaczenie prawne ustalonych okoliczności, Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska powodów, uznał bowiem, że podlegające ochronie z art. 24 k.c. dobra osobiste w postaci prywatności oraz wizerunku nie zostały naruszone przez stronę pozwaną, ponieważ powodowie udzielili zgody na wykorzystanie przez A. K. zdjęcia zamieszczonego w opisanym w pozwie magazynie (...) ^,,w ramach prowadzonej przez niego działalności oraz na jego opublikowanie. Sąd Okręgowy wskazał na to, że powodowie wiedzieli o tym, iż przed wydaniem wskazanego magazynu, zdjęcie powód było zamieszczone na stronie internetowej fotografa, było więc dostępne dla znacznie szerszego grona, w tym dla wszystkich osób zainteresowanych działalnością A. K., który powołał się na zgodę uzyskaną od powodów. Przekazanie zgody powodów udzielonej A. K. Sąd Okręgowy uznał za okoliczność wyłączającą bezprawność działania strony pozwanej w rozumieniu ar. 24 k.c. Oceniając okoliczności związane z publikacją zdjęcia powodów z magazynie wydawanym przez pozwaną, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się ponadto krzywdy po stronie powodów, która uzasadniałaby uwzględnienie powództwa. O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1, 3 i 4 w zw. z art. 99 k.p.c. oraz § 6 pkt 5 i § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych i ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego wnieśli powodowie. Zaskarżające ten wyrok w całości, powodowie zarzucili Sądowi Okręgowemu naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. przez oparcie istotnych dla sprawy ustaleń za zeznaniach świadka A. K., nie dostrzeżenie, że nie było one wiarygodne, jak również wadliwe ustalenie, że powodowie wyrazili zgodę na publikację swojego wizerunku bez ograniczeń, podczas gdy akceptowali wyłącznie wykorzystanie zdjęć ze swojej sesji ślubnej w portfolio autora, który nie uzyskał zgodny na ich wykorzystanie w inny sposób, ani na publikację w prasie. Apelacja została ponadto oparta na zarzucie naruszenia wskazanego przepisu przez nieuzasadnione przyjęcie przez Sąd Okręgowy, że powodowie nie udowodnili, aby doznali krzywdy w wyniku publikacji zdjęcia. Na podstawy opisanych zarzutów skarżący wnosili o zmianę zaskarżonego wyroku, uwzględnienie powództwa w całości oraz obciążenie pozwanej kosztami postępowania za obie instancje według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest uzasadniona w części dotyczącej naruszenia przez stronę pozwaną, w wyniku publikacji zdjęcia powodów w magazynie (...) ^,, z 9/22 czerwca 2010 r., wizerunku skarżących, Sąd Okręgowy wadliwie bowiem ustalił, że okolicznością wyłączającą bezprawność działania strony pozwanej było udzielenie przez powodów zgody na wykorzystanie zdjęcia z sesji ślubnej skarżących, a tym bardziej że jego publikacja nie naruszała wizerunku powodów oraz że nie była źródłem krzywdy. Sąd Okręgowy wadliwie ocenił zeznania świadka A. K., ustalił bowiem na ich podstawie okoliczności, które nie wynikały z tych zeznań, w efekcie czego nie dostrzegł tych okoliczności, które miały znaczenie dla rozstrzygnięcia zasadności powództwa w części dotyczącej ochrony wizerunku, w szczególności powinny stanowić podstawę prawidłowego zastosowania w tej sprawie przepisów prawa materialnego, w szczególności art. 24 w zw. z art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W apelacji nie zostały wprawdzie podniesione zarzuty dotyczące naruszania wskazanych przepisów prawa materialnego, chociaż z jej treści wynika, że takie były zamiary skarżących, niemniej konieczność poddania zaskarżonego wyroku kontroli dotyczącej nieprawidłowego zastosowania tych przepisów wynika z powszechnie przyjętej zasady, zgodnie z którą sąd instancji odwoławczej związany jest zarzutami naruszeni przepisów prawa procesowego, nie powodujących nieważności postępowania przez sądem pierwszej instancji, nierozpoznania przez ten sąd istotny sprawy i zupełnego zaniechania czynności dowodowych, nie jest natomiast zawiązany naruszeniem norm materialnego prawa cywilnego (por. uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07).

Zakres ochrony wizerunku, stanowiącego dobro osobiste z art. 23 k.c., do którego zastosowanie znajduje art. 24 k.c., szczegółowo został uregulowany art. 81 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Z ust. 1 tego przepisu wynika co do zasady, że rozpowszechnianie wizerunku, także w prasie, wymaga zezwolenia osoby na nim przedstawionej, chyba że taka osoba otrzymała za to wynagrodzenie, zdjęcie wykonano w związku z pełnieniem funkcji publicznych przez osobę powszechnie znaną albo wizerunek takiej osoby stanowi szczegół całości takiej jak zgromadzenie, krajobraz czy impreza publiczna. Zebrany w tej sprawie materiał nie wykazał, aby powodowie należeli do osób powszechnie znanych albo też by zdjęcie zostało wykonane oraz opublikowane w związku z pełnieniem przez skarżących funkcji publicznej, tego rodzaju okoliczności nie były bowiem podnoszone przez żadną ze stron, strona skarżąca powoływała się natomiast na zgodę powodów i twierdziła, że jej uzyskanie od A. K. wyłączało bezprawność działa polegającego na publikacji wizerunku powodów. Sąd Okręgowy podzielił to stanowisko na podstawie wadliwej oceny zeznań świadka, jak również z pominięciem pozostałych okoliczności, które nie były sporne, przeoczył ponadto, że ciężar wykazania okoliczności wyłączających bezprawność działania stanowiącego naruszenie wszelkich dóbr osobistych spoczywał na stronie pozwanej oraz że przedłożone dowody nie potwierdziły tych twierdzeń. Przeoczone zostało, że strona pozwana nawet nie podnosiła, aby uzyskała zgodę od powodów, z którymi się w tej sprawie nie kontaktowała. Powoływała się na zgodę uzyskaną przez świadka A. K., brak jest jednak podstaw do uznania, że zgoda udzielona osobie, która wykonywała zdjęcia, mogła zostać utożsamiona ze zgodą na publikację wizerunku powodów w poczytnym czasopiśmie, zwłaszcza że nie ulega kwestii, że taka zgoda musi zostać udzielona wyraźnie i nie może być domniemywana (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 lutego 1998 r., IA Ca 1044/97; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2000 r., IA Ca 1455/99; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 5 marca 2003 r., IA Ca 733/03). Z okoliczności udzielenia zgody A. Kosowie na określone wykorzystanie zdjęcia nie można domniemywać, że została ona udzielona na rzecz wydawcy ogólnopolskiego czasopisma, a gdyby nawet akceptację zyskało stanowisko dopuszczające skuteczność prawną zgody pośredniej, od strony powołującej się na jej udzielenie należałoby wymagać udowodnienia, że zgoda przekazana przez pośrednika na wykorzystanie zdjęcia obejmowała jego publikację w materiale prasowym. Zgoda na publikację wizerunku w prasie może zostać udzielona ustnie, jednakże okoliczność jej udzielenie musi zostać wykazana na podstawie właściwych dowodów (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 lutego 2005 r., IA Ca 509/04; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 czerwca 2009 r., IA Ca 459/09; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 lipca 2009 r., IA Ca 5/09). Nie ulega także kwestii, że taka zgoda powinna zostać wyrażona wprost (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 lutego 2005 r., IA Ca 509/04), w sposób niewątpliwy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 lutego 1998 r., IA Ca 1044/97, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 czerwca 2009 r., IA Ca 459/09), może zostać dowolnie ograniczona (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 19 grudnia 2001 r., IA Ca 957/01), powinna ponadto określać ,,warunki i płaszczyzny dopuszczalnego wykorzystania wizerunku^,, (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 5 marca 2003 r., IA Ca 733/02). Ocena zeznań świadka A. K., jak również ich konfrontacja z przesłuchaniem powodów, wykazuje okoliczności przeciwne w stosunku do stanu faktycznego, który Sąd Okręgowy przyjął za podstawę wydania wyroku niekorzystnego dla powód, nie wykazuje bowiem, aby przekazana świadkowi wola powodów obejmowała ich zgodę na publikację zdjęcia w prasie, w tym w czasopiśmie wydawanym przez stronę pozwaną. Przeciwnie, nawet z zeznań wskazanego świadka nie wynika, aby ustalany zakres udzielonej zgody obejmował prasową publikację wizerunku skarżących. Przeciwnie, z zeznania świadka A. K. wynika, że chodziło o zgodę na wykorzystanie zdjęć ze ślubnej sesji powodów w portfolio powoda, czyli na potrzeby działalności zawodowej, której zakres nie obejmował działalności wydawniczej na rynku prasowym. Można było więc uznać, że świadek był uprawniony do zamieszczenia zdjęć powodów na swojej stronie internetowej, jak również że mógł się nim posłużyć, prezentując swoją kandydaturę na udział w konkursie reklamowanym w magazynie (...) ^,,, takie działania mieściły się bowiem w zakresie działalności zawodowej świadka, nieuzasadnione było natomiast przyjęcie przez Sąd Okręgowy, że publikacja zdjęcia powodów we wskazanym czasopiśmie pozostawała w zakresie zajęć zawodowych fotografa, nie ulega bowiem kwestii, że wydanie czasopisma stanowiło działalność strony pozwanej. Sąd Okręgowy przeoczył znaczenie tej okoliczności i wadliwie ustalając stan faktyczny tej sprawy, z naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c. przyjął, że powodowie zgodzili się na publikację swojego zdjęcia w czasopiśmie wydanym przez stronę pozwaną. Zebrany w tej sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do takiego wniosku, przeciwnie, wykazywał, że powodowie nie wyrazili takiej zgody.

W części dotyczącej ochrony wizerunku powództwo oparte na art. 24 k.c. zasługiwało więc na uwzględnienie, zachodziły bowiem podstawy do nakazania pozwanej opublikowania oświadczenia stwierdzającego okoliczność naruszenia wskazanego dobra osobistego powodów w sposób podany w żądaniu pozwu. Zmieniając zaskarżony wyrok we wskazanej części, Sąd Apelacyjny dostosował treść oświadczenia do uzasadnionej części powództwa, wyeliminowane zostały zbędne powtórzenia oraz niedokładności w refakcji oświadczenia, uproszczony został ponadto podany w żądaniu opis technicznych parametrów publikacji, ponieważ także w tym zakresie żądanie pozwu zawierało zbędne powtórzenia oraz elementy nadmiernie rozbudowane.

Apelacja nie była natomiast uzasadniona w części dotyczącej naruszenia prywatności powodów, w zakresie odnoszącym się do upoważnienia skarżących do zastępczego opublikowania oświadczenia, uwzględnieniu nie podlegała ponadto przeważająca część żądania o zasądzenie zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez powodów, aczkolwiek zgodzić się należało ze stanowiskiem skarżących, że ostatnie z wymienionych roszczeń co do zasady zasługiwało na uwzględnienie.

Analizując przekaz wizualny zawarty w spornym zdjęciu, Sąd Apelacyjny nie podzielił stanowiska powodów i uznał, że jego publikacja przez pozwaną nie naruszała prywatności powodów, nie przekazywała bowiem takich informacji, które mieściłyby się w pojęciu wskazanego dobra osobistego, którego zakres ochrony wynika z art. 14 ust. 6 prawa prasowego. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 maja 1999 r., II CKN 349/98: ,, do prywatnej sfery życia w rozumieniu art. 14 ust. 6 prawa prasowego zalicza się zdarzenia i okoliczności z dziedziny życia osobistego i rodzinnego ^,,. Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko powodów i również przyjął, że zawarcie związku małżeńskiego stanowi ważne zdarzenia z życia osobistego, a zarazem rodzinnego małżonków i członków ich rodzin, jak również że publikacja szczegółowych informacji dotyczących ślubu i wesela ujawnia prywatną sferę życia osób wstępujących w związek małżeński i co do zasady wymaga ich zgody, jednakże Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się w spornym zdjęciu takich informacji na temat powodów, zwłaszcza że nie zostało ono opatrzone żądnym opisem sytuacji, w której zdjęcie to zostało wykonane. Na podstawie tego zdjęcia nie można stwierdzić, aby zostało ono wykonane w związku ze ślubem powodów, którzy wyglądają na osoby pozujące do zdjęć zamówionych przez stronę pozwaną u świadka, nie występują w pełnym stroju typowym dla uroczystości zaślubin, ani zostali ponadto przedstawieni w takich okolicznością, które są typowe dla uroczystości tego rodzaju. Ogólny wyraz tej fotografii jest więc artystyczny, nie zaś informacyjny, zwłaszcza że zawarte na nim dane dotyczą konkursu oraz adresu internetowego fotografa, nie odnoszą się natomiast do życia prywatnego powodów, których odmienne stanowisko nie jest wynikiem obserwacji samego zdjęcia, lecz własnej wiedzy dotyczącej miejsca i czasu jego wykonania. W publikacji tego zdjęcia Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się więc naruszenia prywatności powodów i uznał, że w tym zakresie apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Za bezzasadne Sąd Apelacyjny uznał także żądanie pozwu w zakresie dotyczącym upoważnienia skarżących do zastępczej publikacji oświadczenia za naruszenie wizerunku powodów. Upoważnieniu wierzyciela do zastępczego wykonania czynności zastępowalnej na koszt dłużnika należy do kompetencji sądu rejonowego, który działa jako organ egzekucyjny podejmujący czynności zmierzające do realizacji tytułu wykonawczego. Czynności egzekucyjnej nie może natomiast wykonywać sąd właściwy do przeprowadzenia postępowania rozpoznawczego. W uchwały z dnia 28 czerwca 2006 r., III CZP 23/06, Sąd Najwyższy przesądził, że wypadku, gdy świadczenie polega na opublikowaniu w prasie tekstu przeprosin, nie zaś ich odczytaniu bezpośrednio przez dłużnika, przy egzekucji tego rodzaju świadczenia stosuje się art. 1049 k.p.c., nie zaś art. 1050 k.p.c. Sąd Najwyższy przyjął więc, że takie świadczenie ma charakter zastępowalny, nie opowiedział się natomiast za poglądem dopuszczającym możliwość uwzględnienia żądania o upoważnienie powoda do zastępczego wykonania takiego świadczenia w wyroku uwzględniającym powództwo, w szczególności oparte na art. 24 k.c. Gdyby bowiem taki wniosek miał wynikać z art. 1049 k.p.c., przepis ten straciłby swoje znaczenie. Egzekucja świadczenia tego rodzaju nie byłaby potrzebna, ucierpiałby także interes dłużników, który został uwzględniony w kolejności czynności przewidzianych tym przepisem, zanim bowiem właściwy sąd rejonowy upoważni wierzyciela do zastępczego wykonania świadczenia, wyznacza dłużnikowi termin na dobrowolne spełnienie świadczenia, które musi być wykonalne nie tylko w dacie skierowania przez wierzyciela wniosku o przeprowadzenie egzekucji z art. 1049 k.p.c., ale już w momencie wystąpienia z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi zobowiązującego dłużnika do wykonania czynności zastępowalnej. Wskazać należy, że termin udzielony na opublikowanie teksu przeprosin rozpoczyna swój bieg w dacie uprawomocnienia się wyroku, nie zaś w momencie jego wydania. Brak jest w związku z tym podstaw do powoływania się na art. 480 k.c., który przewiduje możliwość żądania przez wierzyciela upoważnienia do zastępczego wykonania świadczenia. Zasadnicza różnica polega na tym, że upoważnienie udzielane na podstawie art. 480 k.c. dotyczy świadczenia wymagalnego, zaś świadczenie z art. 24 k.c. jest jeszcze niewymagalne w dacie wydania wyroku uwzględniającego powództwo oparte na tym przepisie. W przekonaniu Sądu Apelacyjnego, dopiero upływ terminu wyznaczonego pozwanej na dobrowolne spełnienie świadczenia może spowodować, że stanie się ono wymagalne, umożliwi powodom uzyskanie klauzuli wykonalności oraz wystąpienie do właściwego sądu rejonowego o przeprowadzenie egzekucji z art. 1049 k.p.c. Z podanych powodów, Sąd Apelacyjny uznał, że we wskazanym zakresie apelacja podlegała oddaleniu.

Ocena okoliczności rozpoznawanej sprawy, przeprowadzona przez Sąd Apelacyjny w związku z dostrzeżonymi przyczynami uwzględnienia powództwa o ochronę wizerunku powodów, uzasadniała przyjęcie, że naruszenie dóbr osobistych powodów był zawinione przez stronę pozwaną, nie zostały bowiem dotrzymane standardy obowiązujące na gruncie art. 12 ust. 1 pkt 2 prawa prasowego, jak też że działanie strony pozwanej wyrządziło krzywdę powodom, której zakres nie był jednak znaczący i nie uzasadniał przyznania skarżącym zadośćuczynienia przenoszącego kwoty zasądzone przez Sąd Apelacyjny. Nie podzielając stanowiska Sądu Okręgowego, biorąc natomiast pod uwagę fakty, których strona pozwana nie kwestionowała, należało uznać, bez przesłuchania świadków, że opublikowanie zdjęcia z sesji ślubnej powodów stanowiło dla skarżących źródło przykrości, wiązało się bowiem z koniecznością wrócenia pamięcią do okresu związanego z zawarciem związku, który rozpadł się przed ukazaniem się zdjęcia w czasopiśmie, zaś świadomość możliwości zetknięcia się ze zdjęciem przez znajomych i członkowi rodzin skarżących, a w perspektywie konieczności wyjaśniania zaistniałej sytuacji, potęgowała poczucie krzywdy doznanej przez powodów, do naprawienia której uzasadnione było zastosowanie art. 448 k.c.

Uzupełniając ustalenia i rozważania Sądu Okręgowego, należy wskazać, że przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. należy mieć na uwadze nie tylko rodzaj i stopień naruszonego dobra osobistego, zakres krzywdy wyrządzonej osobie uprawnionej oraz stopień winy sprawcy deliktu, ale również jego możliwości majątkowe. Jak zasadnie wskazał Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 5 listopada 2002 r., IA Ca 869/02, ,, Funkcja kompensacyjna nie wyczerpuje celu, jaki można łączyć z art. 448 k.c. (…). W odniesieniu do naruszeń dóbr osobistych przez publikację materiału prasowego zadośćuczynieniu pieniężnemu należy przypisać także funkcję prewencyjną ^{(

,,)}. Podzielić należy ponadto argument podniesiony przez Sąd Najwyższy w wyroku z 11 kwietnia 2006 t., I CSK 159/05, że dla ustalenia wysokości zasądzonego zadośćuczynienia za bezprawne wykorzystanie wizerunku nie bez znaczenia pozostaje okoliczność zwiększenia korzyści majątkowej, jaką uzyskuje w ten sposób podmiot odpowiedzialny, która wynika ze zwiększonej sprzedaży tytułu prasowego albo też z większego popytu na sprzedaż przestrzeni reklamowej w czasopiśmie, zwłaszcza że okoliczności tej sprawy wykazują, że strona pozwana wykorzystała wizerunek powodów w reklamie konkursu, który miał na celu zwiększenie zainteresowania czytelników czasopismem ,(...) ^,,.

Adekwatne zadośćuczynienie Sąd Apelacyjny określił na kwotę 2000 zł, zmieniając więc zaskarżony wyrok, na rzecz każdej z osób działających po stronie powodowej zasądzona została kwota 1000 zł wraz z odsetkami do daty wyroku do dnia zapłaty, apelacja została natomiast oddalona w zakresie, w którym skarżący wnosili o zasądzenie większego zadośćuczynienia. Częściowe uwzględnienie apelacji, pośrednio zaś powództwa o roszczenia nie nadające się do kompensaty, powodowało, że za rozwiązanie najbardziej oddające wynik sprawy należało uznać zniesienie pomiędzy stronami kosztów procesu przed Sądem Okręgowym, o czym Sąd Apelacyjny orzekł, zmieniając zaskarżony wyrok, jak również wzajemne zniesienie kosztów postępowania apelacyjnego, o czym orzeczono w przedostatnim punkcie wyroku. W ostatnim jego punkcie, na podstawie art. 113 w zw. z art. 100 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, Sąd Apelacyjny przejął na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie opłatę od apelacji, od uiszczenia której powodowie zostali zwolnieniu.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów i art. 386 par. 1 k.p.c., w zakresie natomiast, w jakim apelacja została oddalona – na podstawie art. 385 k.p.c., Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE