Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CSK 248/06
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 sierpnia 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Antoni Górski (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Tadeusz Żyznowski (sprawozdawca)
Protokolant Piotr Malczewski
w sprawie z powództwa W.T., A.V., A.T., R.P., S.T. i R.T.
przeciwko Skarbowi Państwa - Państwowemu Gospodarstwu Leśnemu
"Lasy Państwowe" […]
o wydanie nieruchomości,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 10 sierpnia 2006 r.,
skargi kasacyjnej powodów
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 13 lipca 2005 r., sygn. akt [...],
oddala skargę kasacyjną i nie obciąża powodów kosztami
procesu za instancję kasacyjną.
2
Uzasadnienie
Oddalając powództwo o wydanie przez Skarb Państwa Państwowe
Gospodarstwo Leśne „Lasy Państwowe” nieruchomości określonych w pozwie –
Sąd Okręgowy wskazał, że przedmiotowa nieruchomość stanowiła przed ostatnią
wojną światową własność J.T., którego spadkobiercami są powodowie. Położona
jest w miejscowości L., objęta wykazami hipotecznymi nr [...], które zaginęły
w czasie działań wojennych. Skarb Państwa przejął tę nieruchomość dnia
15 października 1945 r., na podstawie dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia
Narodowego z dnia 12 grudnia 1944 r. o przejęciu niektórych lasów na własność
Skarbu Państwa (Dz.U. Nr 15, poz. 82 ze zm.). Z nieruchomości tej Skarb Państwa
wyodrębnił działki ewidencyjne oznaczone numerami: [...]. Nieruchomość stanowi
obszar leśny o powierzchni przekraczającej 415 ha. Poprzedni właściciel J.T.
korzystał z niej jako całości, pomimo wyodrębnienia z niej 4 parcel o powierzchni
mniejszej niż 25 ha.
Prawomocnym postanowieniem z dnia 30 stycznia 2003 r. Sąd Rejonowy w
Z. oddalił wniosek pozwanego Skarbu Państwa o stwierdzenie nabycia własności
nieruchomości przez zasiedzenie wskazując, że wnioskodawca nabył własność tej
nieruchomości na podstawie powołanego dekretu z dnia 12 grudnia 1944 r. o
przejęciu niektórych lasów na własność Skarbu Państwa. Odmówił także Sąd
Rejonowy – Wydział Ksiąg Wieczystych założenia księgi wieczystej.
Oddalając – zaskarżonym postanowieniem – apelację powodów, Sąd
Apelacyjny wskazał, że powoływany przez powodów dowód nabycia przez ich
spadkodawcę prawa własności licznych nieruchomości określonych w umowie
darowizny z dnia 5 stycznia 1932 r., sporządzonej w formie aktu notarialnego,
dotyczącej nieruchomości objętej powołanymi wykazami hipotecznymi nr [...] gminy
katastralnej L. wykazuje wadliwości. Umowa ta – jak ustala Sąd Apelacyjny –
obejmowała także nieruchomości, co do których nie oznaczono wykazu
hipotecznego, ograniczając się do stwierdzenia, iż darczyńca A.T. przenosi na
rzecz spadkodawcy powodów własność wszystkich nieruchomości wskazanych w
3
umowie, a także nie wymienionych w niej, które faktycznie należą do kompleksu
dóbr S. Jednocześnie w umowie stwierdzono, że część nieruchomości będących
przedmiotem darowizny podlega parcelacji w oparciu o uzyskaną dnia 22 czerwca
1927 r. zgodę Okręgowego Urzędu Ziemskiego, odnoszącą się do obszaru leśnego
o powierzchni niespełna 60 ha. Inna część, mająca obejmować też grunty leśne w
miejscowości L., podlegać będzie parcelacji i komasacji, o ile Urząd ten wyda
stosowną zgodę. Odnosząc się do innych dokumentów i wypowiedzi stron co do
niezgodności oraz jej przyczyn – już w okresie międzywojennym – pomiędzy
ewidencję nieruchomości poprzedników powodów a stanem faktycznym,
wynikającą ze zmian w składnikach dóbr S. i Ś. – Sąd Apelacyjny odwołał się do
wyników postępowania w sprawie z wniosku pozwanego Skarbu Państwa
o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie. Na ich
podstawie stwierdził, że nie udało się dokonać identyfikacji istotnej części parcel
gruntowych i budowlanych opisanych w arkuszach posiadłości gruntowych
numeracji [...] z działkami ewidencyjnymi, tworzącymi nieruchomość znajdującą
się we władaniu pozwanego Skarbu Państwa. Celem wyeliminowania tych
rozbieżności i wątpliwości, a także konfrontacji wyników dokonanych ustaleń
z postanowieniami art. 1 ust. 1 i 3 dekretu z dnia 12 grudnia 1944 r. o przyjęciu
niektórych lasów na własność Skarbu Państwa – powodowie wnosili
o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego geodety, który wydal opinię
w powołanej sprawie, z określeniem biegłemu wykonania szczegółowo
wskazanych czynności, przytoczonych przez Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu
zaskarżonego postanowienia. Jednakże powodowie, na rozprawie dnia 17 sierpnia
2004 r., cofnęli wniosek o przeprowadzanie dowodu z opinii geodety i jednocześnie
zmodyfikowali – jak to stwierdził Sąd Apelacyjny – powództwo w ten sposób, że
wnosili o nakazanie pozwanemu Skarbowi Państwa by wydał im nieruchomość
położoną w obrębie ewidencyjnym L., składającą się z działek nr [...] w tej części,
co stanowi modyfikację pozwu, w której zostały objęte sporządzonym dnia 15
października 1945 r. protokołem przejęcia majątku leśnego J.T., stanowiącego
okręg gospodarczy Ś. W następstwie tych czynności powodów, stało się
niemożliwym - zdaniem Sądu Apelacyjnego - oznaczenie przedmiotu procesu w
sposób umożliwiający wykonanie wyroku. Skoro bowiem powodowie żądali
4
wydania oznaczonych działek ewidencyjnych w części odpowiadającej temu, co
zostało objęte protokołem przejęcia majątku leśnego z dnia 15 października 1945
r., z którego treści nie wynika, jakie parcele gruntowe i budowlane zostały przejęte,
tym bardziej niezbędny był dowód z opinii biegłego geodety w celu ustalenia
przedmiotu przejęcia w dniu 15 października 1945 r. Dopiero to ustalenie
pozwoliłoby z obecnych działek powstałych w oderwaniu od dawnych parcel
katastralnych, wyodrębnić takie (lub wydzielić) odpowiednie ich części, po
dokonaniu – w wypadku takiej potrzeby – podziału aktualnych działek
ewidencyjnych na odpowiadające wcześniejszym parcelom, które stanowiłyby to,
co od spadkodawcy powodów Skarb Państwa przejął z powołaniem się na
przepisy dekretu z dnia 12 grudnia 1944 r. Zmodyfikowanego – przed Sądem
pierwszej instancji – powództwa powodowie nie mogliby już zmienić
w postępowaniu apelacyjnym, czego nie czynili, skupiając się na istniejących –
w ich ocenie – wadliwościach postępowania i naruszeniu prawa materialnego,
abstrahując od treści żądania. Dlatego zbędne jest – zdaniem Sądu Apelacyjnego –
badanie zarzutu naruszenia prawa materialnego w aspekcie czy i, które
nieruchomości spadkodawcy odpowiadały wyłączeniu spod racjonalizacji, jak
i zarzutu pominięcia dowodu z zeznań świadków złożonych w sprawach z wniosku
Skarbu Państwa o stwierdzenie zasiedzenia przedmiotowej nieruchomości.
Reasumując Sąd drugiej instancji stwierdził, że podziela tylko te ustalenia
dokonane w toku postępowania pierwszoinstancyjnego, których nie
zakwestionował. Uznał za zbędne odnoszenie się do licznych zarzutów naruszenia
prawa materialnego i stwierdził, że zaskarżony wyrok ostatecznie odpowiada
prawu.
Skarga kasacyjna – z powołaniem się na art. 3983
k.p.c. – wnieśli
powodowie w której zarzucili:
1). naruszenie prawa materialnego, tj. art. 140 § 1 k.c., art. 222 § 1 k.c. i art. 922
§ 1 k.c. w związku z art. 5 k.c. poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe
zastosowanie polegające na tym, iż:
a) Sąd Apelacyjny przyjął, iż dla zastosowania przedmiotowych przepisów
niezbędne jest istnienie możliwości wykonania orzeczenia uwzględniającego
5
powództwo, opartego na przedmiotowych przepisach prawa, podczas gdy
jest to warunek nieznany ustawie, jak też wadliwe ich zastosowanie
polegające na przyjęciu, iż dla dochodzenia przysługujących właścicielom
roszczeń niezbędne jest udokumentowane bezprawnego działania przez
naruszającego prawo własności, a to żądanie niemożliwych dla właściciela
warunków dla uzyskania ochrony prawnej jakie winno spełniać powództwo
w jego zakresie podstawy faktycznej, co wyłącza możliwość stosowanie
wskazanych przepisów w przypadku objętym przedmiotową sprawą;
b) Sąd II instancji oraz Sąd I instancji nie zastosowały tych przepisów
w sytuacji gdy przyjęły, iż dekret Polskiego Komitetu Wyzwolenia
Narodowego z dnia 12 grudnia 1944 roku o przejęciu niektórych lasów na
własność Skarbu Państwa (Dz.U. Nr 15 poz. 82 z późn. zm.)
niekonstytucyjny a Pozwany nie jest w stanie ujawnić w księgach
wieczystych swojego prawa jakie wywodzi z przedmiotowego dekretu, co
sprawia, iż Sądy te powinny były chronić konstytucyjnie zagwarantowane
polskim obywatelom prawo do dziedziczenia i prawo własności, zwłaszcza,
że władającym jest Państwo a więc nie nastąpiło ich zbycie na rzecz osób
trzecich - nie nastąpiły nieodwracalne skutki prawne powodujące
niemożność zwrotu zagarniętej nieruchomości (Konstytucja Marcowa oraz
Konstytucja z 1997 roku, tak samo Sąd Najwyższy w Orzeczeniu Kompletu
Całej Izby Pierwszej z dnia 11-12 maja 1928 roku wydane w sprawie do
sygn. akt S.N.IC 592/26 r., opublik. Zb. orzecz. SN z 1928 r., poz. 98,
podobn. w wyroku z dnia 13 lutego 2003 roku, III CKN 1492/00, LEX nr
78867);
2). naruszenie prawa materialnego poprzez pominięcie przepisów chroniących
prawo własności przed konfiskatą nieruchomości na rzecz Państwa bez
przyznania jakiegokolwiek odszkodowania, tj. art. 385 kodeksu cywilnego
austriackiego, art. 99 Konstytucji Marcowej z 1921 roku (oba przepisy
obowiązywały w grudniu 1944 roku) i bez przeprowadzenia jakiegokolwiek
postępowania administracyjnego lub sądowego, poprzez przyjęcie pomimo
6
uznania dekretu PKWN z dnia 12 grudnia 1944 roku o przejęciu niektórych
lasów na własność Skarbu Państwa za akt niekonstytucyjny, stanowiony przez
niesuwerennego prawodawcę państwa totalitarnego, godzący w podstawowe
prawa obywateli, takie jak poszanowanie prawa własności i wolności
i nieuzasadnione przyjęcie, że powództwo windykacyjne musi ulec oddaleniu;
3). naruszenie art. 1 sporządzonego w dniu 20 marca 1952 roku Protokołu Nr 1
ratyfikowanego przez Polskę w dniu 10 października 1994 roku (Dz.U. z 1995 r.
Nr 26 poz. 175) do sporządzonej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 roku,
a następnie zmienionej Protokołem Nr 3, Nr 5 i Nr 8 oraz uzupełnionej
Protokołem Nr 2 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych
Wolności (Dz.U. z 1933 Nr 61 poz. 284) poprzez pozbawienie Powodów
prawnie uzasadnionego oczekiwania uzyskania efektywnego korzystania
z przedmiotowej nieruchomości (prawa własności nieruchomości) składającej
się z szeregu działek ewidencyjnych, wobec której nie jest prowadzona księga
wieczysta, a Skarb Państwa nie legitymuje się żadnym skutecznym dowodem
potwierdzającym jego prawo własności, nie została też założona dla tej
nieruchomości księga wieczysta, a wniosek Skarbu Państwa o zasiedzenie
przedmiotowych nieruchomości został prawomocnie oddalony postanowieniem
Sądu Rejonowego w Z. z dnia 30 stycznia 2003 roku, wydanym w sprawie do
sygn. akt [...] (por. uzasadnienie decyzji Europejskiego Trybunału Praw
Człowieka z dnia 27.01.2000r., nr 33752/96, LEX nr 41130, orzeczenie z dnia
23 listopada 2000 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu w
sprawie nr 25701/94 - Case of the Former King of Greece and Others vs.
Greece (dostępne na stronie internetowej Europejskiego Trybunału Praw
Człowieka w Strasburgu), w którym stwierdził, że dokonane w latach
sześćdziesiątych wywłaszczenie byłego króla Grecji z jego majątku prywatnego
bez odszkodowania jest niezgodne z normami międzynarodowymi i narusza
podstawowe prawa obywatelskie, tak samo Trybunał w Strasburgu
w orzeczeniu z lutego 2001 roku w sprawie Dan Brumarescu vs. Rumunia);
7
4). naruszenie prawa materialnego, tj. art. 1060 § 1 i 3 k.p.c., które to uchybienie
miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez niewłaściwą interpretację
przedmiotowego przepisu polegającą na uznaniu, iż przepis ten wpływa na
ocenę sposobu sformułowania powództwa, w tym wymogów co do jego
szczegółowości, podczas gdy właściwa interpretacja wskazanego przepisu nie
pozwala na taką interpretację, gdyż wymogi co do określenia powództwa są
pochodną przepisów, które stanowią jego podstawę prawną;
5). naruszenie prawa materialnego, tj. art. 365 k.p.c. i art. 366 k.p.c., które to
uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez niewłaściwą
interpretację przedmiotowych przepisów polegającą na przyjęciu, iż zakres
związania sądów prawomocnym orzeczeniem sądu jest określonym jedynie
literalnym brzmieniem sentencji prawomocnego orzeczenia, podczas gdy
granice związania i powagi rzeczy osądzonej wynikają nie tylko z literalnego
brzmienia sentencji ale również wpływ na zakreślenie tych granic ma
uzasadnienie orzeczenie w części w jakiej tylko w ten sposób możliwe jest
dokładne oznaczenie roszczenia, które zostało rozpoznane w sprawie
zakończonej prawomocnym orzeczeniem sądu;
6). naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 193 § 1 k.p.c., które to
uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez nie uwzględnienie
przez Sąd II instancji modyfikacji powództwa jakiej dokonał pełnomocnik
Powodów na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2004 roku, która toczyła się przed
Sądem Okręgowym w B., a która, w świetle wyników postępowania
dowodowego oraz nawet istniejącej wadliwie prowadzonej ewidencji gruntów
przez właściwą jednostkę Skarbu Państwa (Starostę Powiatu Z. - chodzi tu o
brak możliwości w 100% odniesienia się istniejących parcel katastralnych do
obecnie prowadzonej przez Starostę ewidencji) dla gruntów objętych żądaniem
pozwu, pozwalała na identyfikację przedmiotu żądania, co w konsekwencji
doprowadziło do oczywiście niewłaściwego rozstrzygnięcia przez Sąd
Apelacyjny w zakresie niemożności określenia przedmiotu żądania Powodów;
8
7). naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art.
391 § 1 k.p.c., które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez
zaniechanie dokonania własnej oceny dowodu z opinii geodezyjnej biegłego
sądowego mgr inż. M.D. dnia 26.04.2002 r., wraz z protokołem rozprawy z dnia
13 czerwca 2002 roku zawierającym ustną opinię oraz zeznań świadków – [...] .,
jak również postanowienia Sądu Rejonowego w Z. z dnia 30 stycznia 2003
roku, w zakresie oznaczenia przedmiotu żądania pozwu, które skutkowało
jednocześnie naruszeniem wskazanych przepisów polegającym na nie
dokonaniu własnej oceny przez Sąd II instancji pozostałych zgromadzonych w
sprawie dowodów na podstawie rozważenia całości materiału dowodowego, a
także dokonanie ustaleń w sprzeczności z zasadami logiki i doświadczenia
życiowego, a to poprzez przyjęcie, iż dla wykazania przejętych przez Skarb
Państwa protokołem z dnia 15 października 1945 roku działek należących do
J.T., niezbędne są odpowiednie zapisy w przedmiotowym protokole, natomiast
pozostałe dowody zgromadzone w sprawie nie pozwalaj ą na taką identyfikację,
co w rezultacie spowodowało wydanie oczywiście błędnego orzeczenia, gdyż w
świetle prawidłowo ocenianych dowodów taka identyfikacja jest możliwa;
8). naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art.
391 § 1 k.p.c., które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy poprzez
wadliwe sporządzenie uzasadnienia wyroku, a to nie wskazanie przyczyn nie
uwzględnienia dowodu z opinii geodezyjnej biegłego sądowego mgr inż. M.D. z
dnia 26.04.2002 r. wraz z protokołem rozprawy z dnia 13 czerwca 2002 roku i
zeznań wskazanych w pkt 2 świadków, przy dokonywaniu ustaleń przez Sąd II
instancji, co pozwalało na identyfikację przedmiotu objętego żądaniem pozwu.
Wskazując na powyższe powodowie wnosili:
1) o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uwzględnienie apelacji,
ewentualnie
2) o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi II instancji,
9
3) w obu przypadkach o zasądzenie kosztów sądowych, w tym kosztów
zastępstwa adwokackiego według norm prawem przepisanych za wszystkie
trzy instancje.
Pozwany Skarb Państwa w odpowiedzi na skargę kasacyjną wnosił o jej
oddalenie z zasądzeniem kosztów procesu za instancję kasacyjną.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Stosownie do art. 1 ust. 1, 2 i 3 lit. b dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia
Narodowego z dnia 12 grudnia 1944 r. o przejęciu niektórych lasów na własność
Skarbu Państwa (Dz.U. Nr 15, poz. 82 ze zm.) lasy i grunty leśne o obszarze ponad
25 ha, stanowiące własność lub współwłasność osób fizycznych i prawnych
przechodzą na własność Skarbu Państwa. Wraz z lasami i gruntami leśnymi
przeszły na własność Skarbu Państwa stanowiące własność lub współwłasność tej
samej osoby wszelkie nieruchomości i wody, a także ruchomości, zapasy
materiałowe i inne urządzenia oraz zabudowania znajdujące się na nieruchomości
przechodzącej na własność Skarbu Państwa. Przepisy te nie odnosiły się do lasów
i gruntów leśnych podzielonych prawnie lub faktycznie przed dniem 1 września
1939 r. na parcele nie większe niż 25 ha, a stanowiących własność osób
fizycznych, grunty których nie są objęte przepisami artykułu 2 lit c dekretu
Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r.
o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. Nr 4, poz. 17). Z tego przepisu art. 1 ust.
3 lit. b omawianego dekretu wynika, że lasy i grunty leśne należące do osób
fizycznych, których grunty były objęte przepisami art. 2 ust. 1 lit. b dekretu
o przeprowadzeniu reformy rolnej, podlegały nacjonalizacji niezależnie od swojego
obszaru.
Wykładnia gramatyczna tego przepisu – jak trafnie stwierdził Sąd Najwyższy
– w uzasadnieniu wyroku z dnia 22 kwietnia 2005 r., II CK 653/04 (OSNC 2006, nr
3, poz. 56) – nie pozostawia w tym względzie żadnej wątpliwości. Celem
i założeniem tej regulacji było pozbawienie właścicieli majątków ziemskich
wszelkiej własności. Sąd Apelacyjny wskazał, że powodowie po sprecyzowaniu
powództwa przed Sądem pierwszej instancji i rezygnacji z przeprowadzenia
dowodu z opinii biegłego geodety najpewniej pozostawali w błędnym przekonaniu,
10
iż wykazali, jakie nieruchomości przejęto protokołem z dnia 15 października 1945 r.
i stwierdził, że w ogóle zbędne jest badanie zarzutu naruszenia art. 1 ust. 3 lit. b
dekretu z dnia 12 grudnia 1944 r. Skarżący nie zarzucili – w skardze kasacyjnej –
naruszenia tego przepisu ani też naruszenia art. 6 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r.
o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321). Pominęli ustalenia
Sądu pierwszej instancji, odnośnie ogólnej powierzchni obszaru leśnego i faktu, że
poprzednik powodów J.T. korzystał z całego (ponad 415 ha) obszaru. Skarżący
natomiast przytoczyli wypowiedź Sądu Okręgowego stwierdzającego, że „dekret
PKWN z dnia 12 grudnia 1944 roku o przejęciu niektórych lasów na własność
Skarbu Państwa (Dz. U. Nr 15, poz. 82) jest aktem normatywnym stanowionym
przez niesuwerennego prawodawcę państwa totalitarnego, aktem prawnym
godzącym w podstawowe prawa obywateli takie jak poszanowanie własności i
wolności i dlatego nie powinien być stosowany w obecnym demokratycznym
Państwie Polskim”. Aprobując taką – o charakterze polityczno-ustrojowym –
konstatację – pozostającą poza istotą wydanego rozstrzygnięcia – skarżący – jak to
wynika z przytoczonych obszernych zarzutów zmierzali do wykazania, że
zaskarżone orzeczenie sankcjonuje bezprawną racjonalizację bez przyznania
słusznego odszkodowania. Nie zachodzi potrzeba omawiania charakteru tego aktu
nacjonalizacyjnego. Można tylko wskazać, że Trybunał Konstytucyjny w uchwale
z dnia 16 kwietnia 1996 r. 15/95 (OTK 1996, nr 2, poz. 13) dokonał legitymizacji
dekretów wydawanych przez PKWN, stwierdzając: „wydane przezeń dekrety
funkcjonowały w polskim systemie, przy czym ze skutkami takimi jak ustawy”.
Stanowisko to potwierdził w postanowieniu z dnia 28 listopada 2001 r., SK 5/01
(OTK 2001, nr 8, poz. 266). Przejęcie lasów i gruntów na własność Skarbu Państwa
następowało z mocy samego prawa. Protokół przejęcia sporządzony w trybie § 1
i 2 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Reform Rolnych z dnia 20 stycznia 1945 r.
w sprawie wykonania dekretu PKWN z dnia 12 grudnia 1944 r. o przejęciu
niektórych lasów na własność państwa, stanowił dowód, że określona
nieruchomość przeszła na własność Państwa (por. uchw. Sądu Najwyższego z dnia
27 kwietnia 1994 r. III CZP 54/94 (OSNC 1994, nr 11, poz. 15 i uchwalę tegoż
Sądu z dnia 22 kwietnia 1994 r., III CZP 50/94 OSNC 1994, nr 11, poz. 212).
Dekret z dnia 12 grudnia 1944 r. o przyjęciu niektórych lasów na własność Skarbu
11
Państwa został uchylony ustawą z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy –
Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 55, poz. 321). Jednakże prawodawca, w wyłącznej
kompetencji którego pozostawało odniesienie się do obowiązywania tego dekretu,
jednoznacznie rozstrzygnął, że pozostaje w mocy nabycie własności, które
nastąpiło na podstawie jego przepisów. Nastąpiła zatem - w drodze ustawy -
legitymizacja konsekwencji jakie wywołało działanie przepisów omawianego
dekretu. Powinności podporządkowania się ustawie i respektowania
obowiązującego porządku prawnego nie wymagają uzasadnienia, a możliwość
uruchomienia kontroli konstytucyjnej - w trybie art. 193 Konstytucji – stwarza
właściwą drogę do przedstawienia własnych racji. Obowiązujące przepisy w tym
charakterze ustrojowym nie dają podstawy do wypowiedzi – w uzasadnieniu
orzeczenia – z pominięciem aktualnego stanu prawnego o charakterze
publicystycznym (por. m.in. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia
16 kwietnia 2004 r., I CK 291/03 OSNC 2005, nr 4, poz. 71 i orz. tegoż Sądu
z dnia 23 listopada 1981 r., OSNCP 1982, nr 7, poz. 105).
Rozstrzygnięcie o zasadności skargi kasacyjnej w ustalonych
okolicznościach tej sprawy nie wymaga badania i ustalania porządku
konstytucyjnego obowiązującego w chwili wydania dekretu z dnia 12 grudnia
1944 r. o przejęciu niektórych lasów na własność Skarbu Państwa. Podstawy skargi
kasacyjnej nie mogą stanowić - podniesione w skardze kasacyjnej - zarzuty
dotyczące ustalenia faktów (z dowodzenia których powodowie zrezygnowali) lub
oceny dowodów (art. 3983
§ 3 k.p.c.). Z przyczyn powyższych i na podstawie art.
39814
k.p.c. a o kosztach procesu za instancje kasacyjną art. 102 k.p.c., orzeczono
jak w sentencji wyroku.