Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CSK 26/09
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 sierpnia 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący)
SSN Gerard Bieniek (sprawozdawca)
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie z powództwa W.T., A.V., A.T., R.T., R.P. i S.T.
przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Wojewodę […]
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 26 sierpnia 2009 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 lipca 2008 r., sygn. akt [...],
oddala skargę kasacyjną i zasądza od pozwanego Skarbu
Państwa – Wojewody na rzecz każdego z powodów kwoty po
600 zł tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 5.12.2007 r. zasądził od pozwanego
Skarbu Państwa na rzecz powodów po 187.875 zł z odsetkami ustalając co
następuje:
Przedwojennym właścicielem nieruchomości położonej w W. przy ulicy N. 17
był J.T. Złożył on wniosek o przyznanie wieczystej dzierżawy. Orzeczeniem
administracyjnym z dnia 6.05.1953 r. oddalono jego wniosek. W latach 1980 – 1990
wydano decyzje administracyjne zezwalające na sprzedaż lokali w budynku przy ul.
N. 17 o numerze 15, 16, 17, 18 i 19 ich najemcom. Lokale te zostały sprzedane.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzją z dnia 15.04.1999 r. stwierdziło
nieważność orzeczenia z dnia 6.05.1953 r., w którym odmówiono J.T. ustanowienia
własności czasowej. Decyzją z dnia 30.05.2003 r. Prezydent m. W. – w
uwzględnieniu tego wniosku – ustanowił na 99 lat użytkowanie wieczyste udziału
wynoszącego 0,6270 niepodzielnej części gruntu o powierzchni 329 m2
,
oznaczonego jako działka 70, objętego KW nr [...], położonego w W. przy ul. N. 17
na rzecz każdego z powodów – jako następcę prawnego J.T. w udziale po 0,1045.
Odmówiono natomiast ustanowieniu użytkowania wieczystego w udziale
wynoszącym 0,3730, co do którego ustanowiono użytkowanie wieczyste na rzecz
właścicieli lokali mieszkalnych nr 15, 16, 17, 18 i 19. W wykonaniu tej decyzji
zawarto w dniu 11.03.2005 r. umowę o oddanie w użytkowanie wieczyste w
zakresie udziału wynoszącego 0,6270.
Decyzjami z dnia 17.10.2000 r., z dnia 11.10.2001 r. i z dnia 24.06.2002 r.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. stwierdziło, że decyzje wydane przez
Kierownika Wydziału Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu Dzielnicowego w W.
oraz Naczelnika Dzielnicy W. w sprawie sprzedaży lokali nr 15, 16, 17, 18 i 19
zostały wydane z naruszeniem prawa. W związku z tym następcy prawni J.T.
wystąpili do Samorządowego Kolegium Odwoławczego o odszkodowanie w kwocie
1.421.402,40 zł. Decyzją z dnia 30.01.2004 r. Kolegium odmówiło przyznania
odszkodowania. Wartość rynkowa sprzedanych lokali w lipcu 2007 r. wynosiła
1.127.250 zł, zaś wartość utraconych korzyści z tytułu bezumownego korzystania
z tych lokali za okres 17.10.1997 – 11.09.2003 r. wynosiła 341.000 zł.
3
Uwzględniając powództwo do kwoty 1.127.250 zł Sąd Okręgowy uznał, że
istnieje adekwatny związek przyczynowy między wprowadzeniem do obrotu
wadliwych decyzji o sprzedaży lokali a szkodą w postaci wartości sprzedanych
lokali wraz z udziałami użytkowaniu wieczystym jako prawem związanym
z własnością lokali. Oddalono żądanie obejmujące wynagrodzenie za bezumowne
korzystanie z nieruchomości we wskazanym wyżej okresie.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 30.07.2008 r. oddalił apelację pozwanego
Skarbu Państwa. Sąd ten wskazał, że wyłączną podstawę odpowiedzialności
Skarbu Państwa za szkodę, którą strona poniosła na skutek wydania decyzji
z naruszeniem art. 156 § 1 k.p.a. bądź stwierdzenia nieważności takiej decyzji, jest
art. 160 § 1 k.p.a. Ten przepis określa wymagalność roszczenia wiążąc ją
z ostatecznym charakterem decyzji stwierdzającej niezgodność z prawem decyzji
wyrządzającej szkodę. Od tego momentu liczy się 3-letni termin przedawnienia.
Podniósł, że w sprawie mamy do czynienia z wieloczłonowością związku
przyczynowego. Niewątpliwie szkoda powodów była normalnym następstwem
wydania decyzji o odmowie przyznania własności czasowej. Co jednak nie
wyklucza istnienia związku przyczynowego między ich szkodą, a kolejnym ogniwem
w tym związku w postaci wydania pięciu decyzji o sprzedaży lokali. Decyzje te
stanowiły zezwolenia na sprzedaż i w konsekwencji zawarto umowy sprzedaży
5 lokali, co doprowadziło do utraty ich własności. Skoro powodom oddano
w użytkowanie wieczyste udział 0,6270 części gruntu, a odmówiono w pozostałej
sprzedaży części, to odmowa ustanowienia użytkowania wieczystego w tym
zakresie była spowodowana tylko tym, że nastąpiły nieodwracalne skutki prawne
(sprzedaż lokali na rzecz osób trzecich wraz z udziałem w użytkowaniu
wieczystym).
Skargę kasacyjną od tego wyroku w części oddalającej apelację wniósł
pozwany Skarb Państwa. W ramach podstawy kasacyjnej w art. 3983
§ 1 pkt 1
k.p.c. zarzucono:
- naruszenie prawa materialnego przez nie zastosowanie art. 7 ust. 4 dekretu
Rady Ministrów z dnia 26.10.1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na
obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279);
4
- naruszenie art. 363 § 1 k.c. przez przyjęcie, ze przepis ten w okolicznościach
sprawy dawał powodom prawo wyboru między żądaniem odszkodowania
a domaganiem się działki zamiennej w trybie administracyjnym;
- naruszenie prawa materialnego przez niezastosowanie art. 102 § 1 dekretu
Rady Ministrów dnia 11.10.1946 r. – Prawo rzeczowe (Dz. U. Nr 57, poz. 319
ze zm.) w związku z art. 7 ust. 1 i 2 dekretu z 26.10.1945 r. oraz ust. 160 § 1
i 2 k.p.a. w związku z art. 5 ustawy z dnia 17.06.2004 r. o zmianie ustawy –
Kodeks cywilny i niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 162, poz. 1692).
W ramach podstawy kasacyjnej w art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c. zarzucono
naruszenie art. 328 § 2 k.p.c., co miało istotny wpływ na wynik sprawy.
Pozwany Skarb Państwa podnosząc wskazane zarzuty domagał się
uchylenia wyroku w zaskarżonej części i przekazania sprawy Sądowi Apelacyjnemu
do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zarzuty zawarte w skardze kasacyjnej dotyczą w istocie trzech zagadnień.
Po pierwsze, przedstawiając zarzut naruszenia art. 7 ust. 4 dekretu warszawskiego
pozwany Skarb Państwa formułuje stanowisko, że przepis ten przewidujący
możliwość ustanowienia własności czasowej (użytkowania wieczystego), jest
normą szczególną w tym sensie, że wyczerpanie drogi administracyjnej dot.
ustanowienia własności czasowej (użytkowania wieczystego) warunkuje
wystąpienie z roszczeniem odszkodowawczym. Po drugie, art. 102 § 1 Prawa
rzeczowego z 1946 r. stał na przeszkodzie ustanowieniu własności czasowej na
podstawie art. 7 ust. 2 dekretu warszawskiego w przypadku, gdy nieruchomość
była obciążona prawami osób trzecich (a takie obciążenie hipoteką kredytową
dotyczyło spornej nieruchomości. Po trzecie, nie można stosować art. 363 § 2 k.c.
do wyboru sposobu kompensacji szkody, gdy prawodawca przewiduje odrębne
tryby postępowania (postępowanie cywilne i administracyjne).
Odnosząc się kolejno do tych kwestii należy zauważyć, że podniesiony przez
skarżącego zarzut naruszenia art. 7 ust. 4 dekretu warszawskiego zmierza
pośrednio do kwestionowania dokonanych ustaleń faktycznych z których wynika, że
powodowie ponieśli szkodę w wyniku wydania z naruszeniem prawa decyzji
5
dotyczących sprzedaży lokali mieszkalnych położonych w W. przy ul. N. W ocenie
skarżącego dokonanie powyższych ustaleń byłoby możliwe dopiero po uzyskaniu
przez powodów ostatecznej decyzji administracyjnej wydanej na podstawie art. 7
ust. 4 dekretu odmawiającej ustanowienia prawa użytkowania wieczystego na
innym gruncie o równej wartości użytkowej. Nie jest bowiem wykluczone, że gmina,
w związku z nie uwzględnieniem wniosku dekretowego w części dotyczącej gruntu
obciążonego prawami osób trzecich, nie zaoferuje powodom użytkowania
wieczystego na innym gruncie o równej wartości użytkowej.
Zarzut ten nie jest zasadny. Powszechnie przyjmuje się w judykaturze
i doktrynie, że na podstawie art. 7 ust. 1 dekretu na m.st. Warszawa, a później na
Państwie spoczywa cywilnoprawny obowiązek ustanowienia na rzecz
dotychczasowego właściciela gruntu lub jego następców prawnych prawa
wieczystej dzierżawy (przekształconego później na podstawie art. XXXIX § 1
przep. wpr. pr. rzecz. – Dz. U. Nr 57, poz. 321 ze zm., a następnie na podstawie
art. 41 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w osiedlach i miastach
– Dz. U. z 1969 r. Nr 22, poz. 159 ze zm. – oraz § 2 rozporządzenia Ministra
Gospodarki Komunalnej z dnia 26 stycznia 1962 r. Dz. U. Nr 15, poz. 67 – w prawo
użytkowania wieczystego) z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy z opłatą
symboliczną na przejętej na własność nieruchomości pod warunkiem, że nie
zachodzą przesłanki negatywne wskazane w art. 7 ust. 2 dekretu (wyrok NSA
z dnia 4 stycznia 1999 r., sygn. akt IV SA 135/98, niepubl.). Obowiązkowi temu
odpowiada po stronie podmiotu uprawnionego zbywalne i dziedziczne prawo
majątkowe realizowane w toku postępowania administracyjnego (por. uchwała SN
z dnia 21 marca 2003 r., sygn. akt III CZP 6/03, OSNC 2004, nr 1, poz. 14; wyrok
NSA z dnia 15 czerwca 2000 r., l S.A. 1036/99, niepubl.; uchwała NSA z dnia
14 października 1996, OPK 19/96, ONSA 1997, nr 2, poz. 56 – odmiennie
kwalifikując korelat obowiązku gminy jako ekspektatywę wieczystej dzierżawy lub
prawa zabudowy - Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 9 listopada 2001 r.,
l CKN 71/01, OSNC 2002, nr 7-8. poz. 98). Odmowa realizacji przez gminę,
a później przez Państwo powyższego obowiązku uzasadniona była wyłącznie
celem dekretu polegającym na umożliwieniu racjonalnego przeprowadzenia
odbudowy stolicy i jej dalszej rozbudowy zgodnie z potrzebami Narodu (art. 1
6
dekretu). Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 2 dekretu odmowa ustanowienia prawa
wieczystej dzierżawy lub prawa zabudowy dopuszczalna była wyłącznie w sytuacji,
gdy korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela lub jego następców
prawnych pozostawałoby w sprzeczności z przeznaczeniem gruntu zgodnie
z planem zabudowania. Przepisy dekretu przewidywały jednak – rekompensując
w ten sposób odmowę ustanowienia tych praw ze względu na powyższe cele – że
w sytuacji nieuwzględnienia wniosku dekretowego gmina – stosownie do
posiadanych zasobów – miała obowiązek zaoferować dotychczasowemu
właścicielowi prawo wieczystej dzierżawy lub prawo zabudowy na innym gruncie
o równej wartości użytkowej (art. 7 ust. 4). W sytuacji, zaś nie ustanowienia
z jakichkolwiek przyczyn tych praw, zgodnie z art. 7 ust. 5, uprawnionemu
przysługiwało odszkodowanie w wysokości określonej w art. 9 dekretu.
Zwrócić jednocześnie należy uwagę, że szkoda poniesiona przez powodów,
będącymi następcami prawnymi dotychczasowego właściciela gruntu, wiąże się
z niewykonaniem spoczywającego na Państwie obowiązku ustanowienia na ich
rzecz prawa użytkowania wieczystego na części gruntu położonego w W. przy ul.
N. 17, na której to zostało ustanowione wadliwymi decyzjami administracyjnymi
prawo użytkowania wieczystego na rzecz osób trzecich, ze względu na
pozbawienie tego prawa wartości. Stwierdzenie przez Samorządowe Kolegium
Odwoławcze decyzją z dnia 15 kwietnia 1999 roku wydania z naruszeniem art. 156
§ 1 k.p.a. orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej m.st.
Warszawy z dnia 6 maja 1953 r., w zakresie w jakim dotyczyło ono części gruntu
obciążonego prawami osób trzecich spowodowało, że w tejże części orzeczenie to
nie zostało wyeliminowane z obrotu. W konsekwencji niemożliwe stało się ponowne
rozpoznanie wniosku, a tym samym ustanowienie prawa użytkowania wieczystego
na rzecz powodów na części gruntu obciążonego prawem użytkowania
wieczystego ustanowionego na rzecz osób trzecich. W takiej sytuacji uznać należy,
że podmiot zobowiązany nie wykonał spoczywającego na nim obowiązku
wynikającego z art. 7 ust. 1 dekretu, wyrządzając w ten sposób powodom szkodę w
wysokości odpowiadającej wartości nieuzyskanego przez nich prawa użytkowania
wieczystego.
7
Nie ma racji skarżący zarzucając naruszenia art. 7 ust. 4 dekretu. Wykładnia
powołanego powyżej przepisu, uwzględniająca jego funkcję, prowadzi do wniosku,
że przepis ten – wbrew sugestiom skarżącego – ma zastosowanie wyłącznie
w sytuacjach odmowy uwzględnienia wniosku z przyczyn określonych w art. 7
ust. 2 dekretu. Trudno bowiem uznać, że ustawodawca także dla decyzji
odmawiającej uwzględnienia wniosku dekretowego z innych przyczyn niż wskazane
w art. 7 ust. 2 dekretu, traktowanych jako dotkniętych wadą wskazaną w art. 156
§ 1 k.p.a. ze względu na sprzeczność z tymże przepisem, przewidywał taką samą
procedurę rekompensowania skutków nieuwzględnienia wniosku. Wobec
powyższego uznać należy, że warunkiem przyznania gruntu zamiennego na
podstawie art. 7 ust. 4 dekretu jest wydanie przez organ administracji ostatecznej
decyzji odmawiającej przyznania prawa użytkowania wieczystego z przyczyn
określonych w ust. 2 tego artykułu. Także skarżący w skardze kasacyjnej odnosząc
się do przyznania odszkodowania na podstawie art. 7 ust. 5 realizującego te same
funkcje, wskazuje, że warunkiem jego uzyskania jest uprzednie uzyskanie
odmownej decyzji „wydanej zgodnie z przepisami dekretu" (k. 13 skargi
kasacyjnej). W przedmiotowej sprawie podstawę odmowy ustanowienia prawa
wieczystego użytkowania stanowiły inne przyczyny, niż wskazane w art. 7 ust. 2
dekretu.
Niezależnie od powyższego należy zwrócić uwagę, że treść art. 7 ust. 4
dekretu warszawskiego nie daje podstawy do przyznania dotychczasowemu
właścicielowi roszczenia o ustanowienie własności czasowej. To gmina „zaofiaruje
uprawnionemu – w miarę posiadania zapasu gruntów – na tych samych warunkach
dzierżawą wieczystą gruntu równej wartości użytkowej”. Jest poza sporem, że takie
„zaofiarowanie” ze strony gminy w sprawie nie nastąpiło. Jeśli więc po stronie
dotychczasowego właściciela nieruchomości nie powstawało roszczenie
o ustanowienie własności czasowej nieruchomości zamiennej, zaś po stronie gminy
istniała uznaniowość w zaofiarowaniu nieruchomości zamiennej, to nie sposób
podzielić stanowiska, iż wyczerpanie trybu administracyjnego w przedmiocie
ustanowienia własności czasowej gruntu zamiennego warunkowało wystąpienie
z roszczeniem odszkodowawczym.
8
Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 102 § 1 pr. rzecz,
w związku z art. 361 § 1 k.c. oraz art. 160 k.p.a., jako nie mający znaczenia dla
rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Powszechnie przyjmuje się, że decyzje organów
administracji publicznej wydane w granicach ich kompetencji są wiążące dla sądów
w zakresie ich rozstrzygnięcia. Sądy nie są władne – w toku postępowania
cywilnego – dokonywać oceny prawidłowości wydanych decyzji i orzekać
w przedmiocie istnienia lub nieistnienia przesłanek materialnoprawnych
stanowiących podstawę ich wydania. Decyzja będąca wyrazem stanowiska organu
administracyjnego jest zatem wiążąca dla sądu w zakresie objętym jej treścią
i w tym zakresie nie może być ona kwestionowana w toku postępowania cywilnego.
Rozstrzygnięcie w przedmiocie dopuszczalności lub niedopuszczalności
ustanowienia własności czasowej w okresie obowiązywania ustawy – Prawo
rzeczowe (od dnia 1 stycznia 1947 do dnia 21 października 1961 r.) na gruncie
poprzednika prawnego powodów stanowiłoby rozstrzyganie w kwestii przekazanej
do wyłącznej kompetencji organów administracji publicznej (art. 7 dekretu).
Ustalenie dopuszczalności lub niedopuszczalności ustanowienia prawa własności
czasowej na gruncie poprzednika prawnego powodów – wbrew sugestiom
skarżącego – nie stanowi zdarzenia mającego istotne znaczenia dla oceny istnienia
adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy szkodą a wadliwą decyzją.
W judykaturze wskazuje się, że zdarzeniem mającym wpływ na istnienie związku
przyczynowego pomiędzy szkodą a wadliwą decyzją mogłaby być wyłącznie
ostateczna decyzja odmawiająca ustanowienia własności czasowej zapadła po
stwierdzeniu nieważności i niezgodności decyzji z prawem decyzji stanowiącej
podstawę dochodzonego roszczenia. Decyzja taka przesądzałaby bowiem, że
prawo własności czasowej nie powinno być przyznane, a zatem niezależnie od
niezgodności z prawem wcześniejszej decyzji – że jego nieprzyznanie nie może
stanowić źródła szkody podlegającej naprawieniu (uchwała SN z dnia 4 czerwca 2009
roku, sygn. akt III CZP 28/09, niepubl.). W przedmiotowej sprawie decyzją Prezydenta
m.st. Warszawy z dnia 30 maja 2003 roku, uwzględniono w części wniosek dekretowy
ustanawiając prawo użytkowania wieczystego na udziale wynoszącym 0,627
niepodzielnej części gruntu o powierzchni 329 m2
, odmawiając jego ustanowienia na
udziale wynoszącym 0,373 części gruntu, co to którego wadliwe decyzje
9
administracyjne wydane w latach 1982 – 1990 dotyczące sprzedaży lokali
mieszkalnych wywołały nieodwracalne skutki prawne w postaci obciążenia części
gruntu użytkowaniem wieczystym ustanowionym na rzecz właścicieli lokali
mieszkalnych w budynku położonym w W. przy ul. N. 17. Sąd będąc zatem związany
decyzjami organów administracji zapadłymi w sprawie nie może dokonywać ustaleń
odmiennych od tych, które stanowiły podstawę ich wydania.
Rację ma natomiast skarżący, że sąd drugiej instancji bezzasadnie przyjął, że
art. 363 § 1 k.c. stanowi podstawę wyboru przez powodów pomiędzy żądaniem
ustanowienia użytkowania wieczystego na innym gruncie o równej wartości użytkowej
(art. 7 ust. 4 dekretu) a odszkodowaniem pieniężnym. Przepis art. 363 § 1 k.c.
przewiduje, że naprawienie szkody może nastąpić przez spełnienie jednego z dwóch
świadczeń (przywrócenia stanu poprzedniego lub zapłaty odszkodowania
pieniężnego) zależnie od wyboru wierzyciela. Nie stanowi on natomiast podstawy do
wyboru sposobu kompensacji poniesionej szkody dla których ustawodawca
przewidział odrębne tryby postępowania (postępowanie cywilne, postępowanie
administracyjne). Niezależnie od powyższego, sąd drugiej instancji prawidłowo uznał,
że przepis art. 7 ust. 4 dekretu nie ma zastosowania, przyjmując za podstawę prawną
dochodzonych roszczeń art. 160 k.p.a. Zatem mimo błędnego uzasadnienia wyroku,
orzeczenie odpowiada prawu (art. 39814
k.p.c.)
Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. W orzecznictwie
wskazuje się, że zarzut naruszenia przepisów art. 328 § 2 k.p.c. może stanowić
uzasadnioną podstawę skargi kasacyjnej tylko wtedy, gdy uzasadnienie
zaskarżonego orzeczenia nie posiada wszystkich koniecznych elementów bądź
zawiera tak oczywiste braki, które uniemożliwiają kontrolę kasacyjną (por. wyrok SN
z dnia 27 marca 2008 r., III CSK 315/07, LEX nr 390105; wyrok SN z dnia 21 lutego
2008 r., III CSK 264/07, LEX nr 465952). Z powyższego wynika, że nie
każde uchybienie w zakresie konstrukcji uzasadnienia orzeczenia sądu drugiej
instancji może stanowić podstawę do kreowania skutecznego zarzutu kasacyjnego.
Słusznie bowiem podkreśla się, że uchybienie wymogom określonym w art. 328 § 2
k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c. może stanowić uzasadnioną podstawę kasacyjną jeżeli
skarżący wykaże, że z powodu wadliwości uzasadnienia zaskarżone orzeczenie
uniemożliwia Sądowi Najwyższemu sprawdzenie prawidłowości orzeczenia, które z tej
10
przyczyny nie poddaje się kontroli kasacyjnej (por. wyrok SN z dnia 24 stycznia
2008 r., sygn. akt l CSK 347/07, niepubl.). Argumentacja skarżącego odwołująca się
do lakoniczności uzasadnienia sądu drugiej instancji w części dotyczącej wskazania
przyczyn nieuwzględnienia jednego z zarzutów apelacyjnych, nie zasługuje na
uwzględnienie. Sama bowiem lakoniczność uzasadnienia polegająca na odwołaniu się
przez sąd drugiej instancji do ustaleń jurydycznych sądu pierwszej instancji i przyjęcia
ich za swoje, szczególnie gdy ten akceptuje zaskarżony wyrok, nie stanowi naruszenia
art. 328 § 2 k.p.c. Nie można bowiem przyjąć, że taki sposób argumentacji sądu
drugiej instancji uniemożliwia Sądowi Najwyższemu rekonstrukcję ustaleń faktycznych
i prawnych stanowiących podstawę prawną rozstrzygnięcia Sądu Apelacyjnego, a tym
samym dokonanie kontroli kasacyjnej zaskarżonego wyroku.
Z przedstawionych względów Sąd Najwyższy uznał skargę kasacyjną za
bezpodstawną, w związku z czym orzekł jak w sentencji (art. 39814
k.p.c.).