III KK 213/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-03-2013
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 213/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Włodzimierz Wróbel
SSA del. do SN Jacek Błaszczyk
Protokolant Jolanta Włostowska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Małgorzaty Wilkosz-Śliwy
w sprawie A. L. K.
skazanego z art. 107 kw
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 30 stycznia 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Rzecznika Praw Obywatelskich
od wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 11 kwietnia 2011 r.,
1) uchyla zaskarżony wyrok i uniewinnia A. L. K.,
2) kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w W. wyrokiem nakazowym z dnia 11 kwietnia 2011 r., uznał
obwinionego A. L. K. winnym tego, że: w okresie od 1 marca 2010 r. do 22 lutego
2011 r. przy ul. W. 5A w C. stukając do drzwi i upominając się zwrotu zadłużenia
2
złośliwie niepokoił A. P., tj. popełnienia czynu z art. 107 kw. i wymierzył mu karę
nagany, orzeczono także o kosztach postępowania.
Przedmiotowe orzeczenie uprawomocniło się 26 kwietnia 2011 r., nie będąc
skarżone przez strony.
Rzecznik Praw Obywatelskich wywiódł od prawomocnego wyroku Sądu
Rejonowego kasację na korzyść A. L. K. zarzucając rażące i mające wpływ na treść
tego orzeczenia naruszenie prawa materialnego, tj. art. 107 kw., polegające na
przypisaniu obwinionemu popełnienia czynu opisanego w tym przepisie, pomimo
braku w jego działaniu znamion tego wykroczenia.
Skarżący wniósł o uchylenie wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w i
uniewinnienie ww. od popełnienia tego czynu.
Obecny w dniu rozprawy kasacyjnej prokurator Prokuratury Generalnej
przychylił się do kasacji Rzecznika Praw Obywatelskich.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja jest zasadna w stopniu oczywistym.
Na wstępie niniejszych rozważań poczynić trzeba kilka uwag ogólnych
odnoszących się do wykroczenia stypizowanego w art. 107 kw. Przede wszystkim
wskazać należy, że strona przedmiotowa tego czynu polega na złośliwym
wprowadzeniu w błąd lub innym złośliwym niepokojeniu w celu dokuczenia innej
osobie. Znamię złośliwości oznacza szczególne nastawienie sprawcy przejawiające
się w chęci dokuczenia, zrobienia przykrości, wyprowadzenia z równowagi.
Złośliwe niepokojenie w rozumieniu art. 107 kw. to wzbudzanie niepokoju,
obawy, lęku, polegające na zakłóceniu spokoju lub innych zachowaniach
wyprowadzających pokrzywdzonego z równowagi psychicznej (np. wysyłanie
przykrych listów, głuche telefony, pukanie do drzwi i uciekanie). Zawarte w tym
przepisie sformułowanie w celu dokuczenia oznacza, że owo wykroczenie można
popełnić tylko umyślnie w zamiarze bezpośrednim kierunkowym.
Tymczasem w przypisanym A. L. K. zachowaniu, czego niestety nie
dostrzegł Sąd Rejonowy, próżno szukać elementów nieodzownych i
charakteryzujących omawiane wykroczenie. Kontekst sytuacyjny polegający na
pukaniu do drzwi i upominaniu się zwrotu zadłużenia nie dawał podstaw do
przyjęcia, że zamiarem obwinionego było złośliwie niepokojenie pokrzywdzonej.
Jak trafnie podniósł skarżący synteza opisu czynu przypisanego
obwinionemu w przedmiotowej sprawie nie dowiodła ustalenia o działaniu ww. z
3
zamiarem bezpośrednim kierunkowym, co było przecież niezbędne dla kwestii jego
odpowiedzialności.
W tej sytuacji stwierdzić należy, że doszło do rażącego naruszenia prawa
materialnego, tj. art. 107 kw. poprzez jego zastosowanie w sytuacji braku podstaw
uzasadniających taką decyzję Sądu Rejonowego. Uchybienie powyższe
niewątpliwie miało istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia.
Podzielając zasadność zarzutu kasacji należało uchylić zaskarżony wyrok
Sądu Rejonowego i uniewinnić A. L. K. od popełnienia przypisanego mu czynu.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Włodzimierz Wróbel
SSA del. do SN Jacek Błaszczyk
Protokolant Jolanta Włostowska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Małgorzaty Wilkosz-Śliwy
w sprawie A. L. K.
skazanego z art. 107 kw
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 30 stycznia 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Rzecznika Praw Obywatelskich
od wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 11 kwietnia 2011 r.,
1) uchyla zaskarżony wyrok i uniewinnia A. L. K.,
2) kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w W. wyrokiem nakazowym z dnia 11 kwietnia 2011 r., uznał
obwinionego A. L. K. winnym tego, że: w okresie od 1 marca 2010 r. do 22 lutego
2011 r. przy ul. W. 5A w C. stukając do drzwi i upominając się zwrotu zadłużenia
2
złośliwie niepokoił A. P., tj. popełnienia czynu z art. 107 kw. i wymierzył mu karę
nagany, orzeczono także o kosztach postępowania.
Przedmiotowe orzeczenie uprawomocniło się 26 kwietnia 2011 r., nie będąc
skarżone przez strony.
Rzecznik Praw Obywatelskich wywiódł od prawomocnego wyroku Sądu
Rejonowego kasację na korzyść A. L. K. zarzucając rażące i mające wpływ na treść
tego orzeczenia naruszenie prawa materialnego, tj. art. 107 kw., polegające na
przypisaniu obwinionemu popełnienia czynu opisanego w tym przepisie, pomimo
braku w jego działaniu znamion tego wykroczenia.
Skarżący wniósł o uchylenie wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w i
uniewinnienie ww. od popełnienia tego czynu.
Obecny w dniu rozprawy kasacyjnej prokurator Prokuratury Generalnej
przychylił się do kasacji Rzecznika Praw Obywatelskich.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja jest zasadna w stopniu oczywistym.
Na wstępie niniejszych rozważań poczynić trzeba kilka uwag ogólnych
odnoszących się do wykroczenia stypizowanego w art. 107 kw. Przede wszystkim
wskazać należy, że strona przedmiotowa tego czynu polega na złośliwym
wprowadzeniu w błąd lub innym złośliwym niepokojeniu w celu dokuczenia innej
osobie. Znamię złośliwości oznacza szczególne nastawienie sprawcy przejawiające
się w chęci dokuczenia, zrobienia przykrości, wyprowadzenia z równowagi.
Złośliwe niepokojenie w rozumieniu art. 107 kw. to wzbudzanie niepokoju,
obawy, lęku, polegające na zakłóceniu spokoju lub innych zachowaniach
wyprowadzających pokrzywdzonego z równowagi psychicznej (np. wysyłanie
przykrych listów, głuche telefony, pukanie do drzwi i uciekanie). Zawarte w tym
przepisie sformułowanie w celu dokuczenia oznacza, że owo wykroczenie można
popełnić tylko umyślnie w zamiarze bezpośrednim kierunkowym.
Tymczasem w przypisanym A. L. K. zachowaniu, czego niestety nie
dostrzegł Sąd Rejonowy, próżno szukać elementów nieodzownych i
charakteryzujących omawiane wykroczenie. Kontekst sytuacyjny polegający na
pukaniu do drzwi i upominaniu się zwrotu zadłużenia nie dawał podstaw do
przyjęcia, że zamiarem obwinionego było złośliwie niepokojenie pokrzywdzonej.
Jak trafnie podniósł skarżący synteza opisu czynu przypisanego
obwinionemu w przedmiotowej sprawie nie dowiodła ustalenia o działaniu ww. z
3
zamiarem bezpośrednim kierunkowym, co było przecież niezbędne dla kwestii jego
odpowiedzialności.
W tej sytuacji stwierdzić należy, że doszło do rażącego naruszenia prawa
materialnego, tj. art. 107 kw. poprzez jego zastosowanie w sytuacji braku podstaw
uzasadniających taką decyzję Sądu Rejonowego. Uchybienie powyższe
niewątpliwie miało istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia.
Podzielając zasadność zarzutu kasacji należało uchylić zaskarżony wyrok
Sądu Rejonowego i uniewinnić A. L. K. od popełnienia przypisanego mu czynu.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.