II KK 29/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:25-02-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II KK 334/10
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 29/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący)
SSN Małgorzata Gierszon
SSN Roman Sądej (sprawozdawca)
Protokolant Anna Janczak
po rozpoznaniu na posiedzeniu, w trybie art. 535 § 5 kpk,
w dniu 19 lutego 2013r.,
w sprawie S. M.
skazanego z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu
narkomanii
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego, w części
dotyczącej orzeczenia o karze,
od prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w W. z dnia 23 września 2011 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o
karze i w tym zakresie przekazuje sprawę do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w W.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w W. z dnia 23 września 2011r. S.
M. został uznany za winnego popełnienia czynu z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29
lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i na podstawie tego przepisu
wymierzono mu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności; na jej poczet zaliczono
okres zatrzymania oraz orzeczono o przepadku przedmiotu przestępstwa i
kosztach postępowania.
Wyrok ten, bez zaskarżenia, uprawomocnił się w dniu 28 października 2011r.
Kasację od powyższego wyroku, na korzyść skazanego, w części dotyczącej
orzeczenia o karze, wniósł Prokurator Generalny. Podniósł w niej zarzut rażącego i
mającego istotny wpływ na treść wyroku naruszenia prawa procesowego – art. 443
k.p.k. w zw. z art. 434 § 1 k.p.k., polegającego na naruszeniu zakazu orzekania na
niekorzyść oskarżonego przy ponownym rozpoznaniu sprawy, pomimo tego, że
uprzednio wydane orzeczenie zaskarżone było wyłącznie na korzyść oskarżonego.
Autor kasacji wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy
w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Kasacja Prokuratora Generalnego była zasadna w stopniu oczywistym,
uzasadniającym jej uwzględnienie w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
W niniejszej sprawie już po raz drugi Prokurator Generalny wniósł kasację na
korzyść skazanego. Pierwsza została uwzględniona wyrokiem Sądu Najwyższego z
dnia 16 czerwca 2011r., sygn. II KK 334/10, po stwierdzeniu rażącego naruszenia
prawa procesowego, związanego z niedopuszczalnością wydania wyroku
nakazowego oraz orzeczonej nim kary grzywny, przekraczającej wysokość stawek
dziennych określonych w art. 502 § 1 k.p.k. (k.99-100). Podkreślić trzeba, że w
pierwotnie wydanym wyroku nakazowym z dnia 12 sierpnia 2009r. wymierzono
skazanemu wyłącznie karę grzywny (k.75). Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku
z dnia 16 czerwca 2011r. wprost wskazał, że w ponownym postępowaniu
konieczne jest uwzględnienie również „kierunku wniesionej kasacji – na korzyść S.
M.” (k.100).
Ponownie sprawę rozpoznając Sąd Rejonowy tego wskazania nie uwzględnił.
Orzekł karę 2 miesięcy pozbawienia wolności. Tym samym w sposób oczywisty i
rażący naruszył pośredni zakaz reformationis in peius. Naruszenie wskazanych w
kasacji przepisów art. 443 k.p.k. w zw. z art. 434 § 1 k.p.k. miało oczywisty i istotny
wpływ na treść zaskarżonego wyroku, skoro S. M. wymierzono karę zdecydowanie
3
surowszą, niż kara orzeczona wyrokiem nakazowym, zaskarżonym wyłącznie na
jego korzyść. W pełni trafnie autor kasacji zauważył, że pomimo iż pierwotnie
zapadły wyrok był wyrokiem nakazowym, to w żadnym razie w sprawie nie mógł
znaleźć zastosowania art. 506 § 6 k.p.k., uchylający działanie powyższej zasady
wyłącznie w wypadku wniesienia sprzeciwu.
W konsekwencji, również obecnie wydany wyrok zaoczny dotknięty był
rażącym naruszeniem prawa, co implikowało jego uchylenie. Wobec zaskarżenia
wyroku wyłącznie w części dotyczącej orzeczenia o karze, w tym właśnie zakresie
nastąpiło jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do
ponownego rozpoznania. Pozostaje powtórzyć w tym miejscu, że po raz trzeci
sprawę rozpoznając, Sąd a quo ze szczególną starannością powinien uwzględnić
procesowe implikacje wynikające zarówno z kierunku zaskarżenia wyroków przez
obie kasacje Prokuratora Generalnego, jak i zakresu obecnego uchylenia wyroku
skazującego (w części dotyczącej orzeczenia o karze). Niniejsza sprawa nie należy
do skomplikowanych. Niemniej, czego dowodzi treść zaskarżonego wyroku,
wymaga ona uważnego rozważenia i przemyślenia, a w konsekwencji uniknięcia
tych jakże przecież oczywistych i rażących uchybień, które stały się przyczyną
konieczności dwukrotnego już wniesienia kasacji przez Prokuratora Generalnego i
ich uwzględnienia przez Sąd Najwyższy.
Mając powyższe na uwadze orzeczono, jak w części dyspozytywnej wyroku.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący)
SSN Małgorzata Gierszon
SSN Roman Sądej (sprawozdawca)
Protokolant Anna Janczak
po rozpoznaniu na posiedzeniu, w trybie art. 535 § 5 kpk,
w dniu 19 lutego 2013r.,
w sprawie S. M.
skazanego z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu
narkomanii
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego, w części
dotyczącej orzeczenia o karze,
od prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w W. z dnia 23 września 2011 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o
karze i w tym zakresie przekazuje sprawę do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w W.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w W. z dnia 23 września 2011r. S.
M. został uznany za winnego popełnienia czynu z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29
lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i na podstawie tego przepisu
wymierzono mu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności; na jej poczet zaliczono
okres zatrzymania oraz orzeczono o przepadku przedmiotu przestępstwa i
kosztach postępowania.
Wyrok ten, bez zaskarżenia, uprawomocnił się w dniu 28 października 2011r.
Kasację od powyższego wyroku, na korzyść skazanego, w części dotyczącej
orzeczenia o karze, wniósł Prokurator Generalny. Podniósł w niej zarzut rażącego i
mającego istotny wpływ na treść wyroku naruszenia prawa procesowego – art. 443
k.p.k. w zw. z art. 434 § 1 k.p.k., polegającego na naruszeniu zakazu orzekania na
niekorzyść oskarżonego przy ponownym rozpoznaniu sprawy, pomimo tego, że
uprzednio wydane orzeczenie zaskarżone było wyłącznie na korzyść oskarżonego.
Autor kasacji wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy
w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Kasacja Prokuratora Generalnego była zasadna w stopniu oczywistym,
uzasadniającym jej uwzględnienie w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
W niniejszej sprawie już po raz drugi Prokurator Generalny wniósł kasację na
korzyść skazanego. Pierwsza została uwzględniona wyrokiem Sądu Najwyższego z
dnia 16 czerwca 2011r., sygn. II KK 334/10, po stwierdzeniu rażącego naruszenia
prawa procesowego, związanego z niedopuszczalnością wydania wyroku
nakazowego oraz orzeczonej nim kary grzywny, przekraczającej wysokość stawek
dziennych określonych w art. 502 § 1 k.p.k. (k.99-100). Podkreślić trzeba, że w
pierwotnie wydanym wyroku nakazowym z dnia 12 sierpnia 2009r. wymierzono
skazanemu wyłącznie karę grzywny (k.75). Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku
z dnia 16 czerwca 2011r. wprost wskazał, że w ponownym postępowaniu
konieczne jest uwzględnienie również „kierunku wniesionej kasacji – na korzyść S.
M.” (k.100).
Ponownie sprawę rozpoznając Sąd Rejonowy tego wskazania nie uwzględnił.
Orzekł karę 2 miesięcy pozbawienia wolności. Tym samym w sposób oczywisty i
rażący naruszył pośredni zakaz reformationis in peius. Naruszenie wskazanych w
kasacji przepisów art. 443 k.p.k. w zw. z art. 434 § 1 k.p.k. miało oczywisty i istotny
wpływ na treść zaskarżonego wyroku, skoro S. M. wymierzono karę zdecydowanie
3
surowszą, niż kara orzeczona wyrokiem nakazowym, zaskarżonym wyłącznie na
jego korzyść. W pełni trafnie autor kasacji zauważył, że pomimo iż pierwotnie
zapadły wyrok był wyrokiem nakazowym, to w żadnym razie w sprawie nie mógł
znaleźć zastosowania art. 506 § 6 k.p.k., uchylający działanie powyższej zasady
wyłącznie w wypadku wniesienia sprzeciwu.
W konsekwencji, również obecnie wydany wyrok zaoczny dotknięty był
rażącym naruszeniem prawa, co implikowało jego uchylenie. Wobec zaskarżenia
wyroku wyłącznie w części dotyczącej orzeczenia o karze, w tym właśnie zakresie
nastąpiło jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do
ponownego rozpoznania. Pozostaje powtórzyć w tym miejscu, że po raz trzeci
sprawę rozpoznając, Sąd a quo ze szczególną starannością powinien uwzględnić
procesowe implikacje wynikające zarówno z kierunku zaskarżenia wyroków przez
obie kasacje Prokuratora Generalnego, jak i zakresu obecnego uchylenia wyroku
skazującego (w części dotyczącej orzeczenia o karze). Niniejsza sprawa nie należy
do skomplikowanych. Niemniej, czego dowodzi treść zaskarżonego wyroku,
wymaga ona uważnego rozważenia i przemyślenia, a w konsekwencji uniknięcia
tych jakże przecież oczywistych i rażących uchybień, które stały się przyczyną
konieczności dwukrotnego już wniesienia kasacji przez Prokuratora Generalnego i
ich uwzględnienia przez Sąd Najwyższy.
Mając powyższe na uwadze orzeczono, jak w części dyspozytywnej wyroku.