Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 28/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 4 września 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska (przewodniczący)
SSN Józef Iwulski
SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku G. Serwis Sp. z o.o. w S.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
z udziałem zainteresowanej P. B.
o wydanie zaświadczenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 4 września 2013 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 5 lipca 2012 r.,
oddala skargę kasacyjną.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny - III Wydział Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
wyrokiem z dnia 5 lipca 2012 r. oddalił apelację wnioskodawcy G. Serwis Sp. z o.o.
od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w O. z dnia
11 stycznia 2012 r., oddalającego odwołanie wnioskodawcy od decyzji Zakładu
2
Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 sierpnia 2011 r., odmawiającej wydania
zaświadczenia dotyczącego ustawodawstwa właściwego dla zainteresowanej P. B.
Sąd Rejonowy ustalił w tej sprawie, że w dniu dnia 2 czerwca 2011 r.
wnioskodawca zawarł z zainteresowaną P. B., lat 19, uczennicą Liceum
Ogólnokształcącego w O., umowę zlecenia na okres od 2 czerwca do 15 lipca 2011
r., która zobowiązała ją do pozyskiwania personelu dla zleceniodawcy. Umowę tę
strony zawiesiły „2 czerwca 2011 r.”, a 8 czerwca zawarły kolejną umowę zlecenia,
na mocy której zainteresowana przyjęła do wykonania świadczenie czynności
opieki w okresie od 16 czerwca do 15 lipca 2011 r. nad wskazaną przez
zleceniodawcę (Spółkę G.) osobą zamieszkałą na terenie Niemiec. Zainteresowana
nie była zgłoszona w Polsce do ubezpieczeń społecznych. Wnioskodawca
prowadzi działalność gospodarczą na terenie na obszarze Niemiec i Polski. W
informacji z dnia 15 lipca 2011 r. dla wydania zaświadczenia o ustawodawstwie
właściwym wnioskodawca wskazał, iż jego obroty na terenie Polski stanowią
23,11% całości obrotów (pozostałe uzyskuje na terenie Niemiec), w Polsce
zatrudnia 19 pracowników i realizuje 20 umów, za granicą 26 pracowników
delegowanych przy 38 realizowanych umowach.
Decyzją z dnia 10 sierpnia 2011 r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy
wydania zaświadczenia dotyczącego ustawodawstwa właściwego dla
zainteresowanej w czasie wykonywania przez nią umowy zlecenia na terenie
Niemiec na podstawie art. 12 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i
Rady (WE) Nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów
zabezpieczenia społecznego (Dz. U. UE.L 166.1 z dnia 30 kwietnia 2004 r.,
zwanego dalej rozporządzeniem Nr 883/2004), wskazując, że w związku z art. 6
ust. 1 pkt 4 oraz art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie
ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm., zwanej dalej
ustawą systemową) zainteresowana nie podlega obowiązkowym ubezpieczeniom
emerytalnemu i rentowemu, dlatego nie ma możliwości uznania jej za pracownika
delegowanego.
W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Okręgowy oddalił odwołanie
wnioskodawcy, ponieważ bezsporne jest, że zainteresowana była pracownikiem
najemnym na terenie Niemiec, a okres jej delegowania nie przekroczył 24 miesięcy
3
oraz nie została delegowana w miejsce innego pracownika, ale nie wykonywała ona
pracy na terytorium Polski przed okresem delegowania, czego wymaga art. 12
ust. 1 rozporządzenia Nr 883/2004. Zgodnie z decyzją Komisji Administracyjnej do
Spraw Zabezpieczenia Społecznego Nr A2 z dnia 12 czerwca 2009 r. dotyczącą
wykładni art. 12 tego rozporządzenia, wskazany przepis stosuje się do pracownika
podlegającego ustawodawstwu Państwa Członkowskiego (wysyłającego) z tytułu
wykonywania pracy na rzecz pracodawcy, który zostaje wysłany przez tego
pracodawcę do innego Państwa Członkowskiego (zatrudnienia) w celu
wykonywania pracy, przy czym wciąż istnieje bezpośredni związek między
pracownikiem a pracodawcą, który go oddelegował, jeżeli delegowany pracownik
podlegał przez co najmniej miesiąc ustawodawstwu Państwa wysyłającego. Okresy
krótsze będą wymagać indywidualnej oceny w konkretnych przypadkach. W ocenie
Sądu pierwszej instancji, zainteresowana nie wykonywała przed delegowaniem na
terytorium Polski na podstawie umowy zlecenia z dnia 2 czerwca 2011 r., a ponadto
nie podlegała na mocy art. 6 ust. 4 ustawy systemowej polskiemu systemowi
ubezpieczeń społecznych, przeto nie można ona ani zleceniodawca domagać się
wydania zaświadczenia, że nadal systemowi temu podlega.
Sąd Apelacyjny oddalił apelację wnioskodawcy, wskazując, że według
rozporządzenia Nr 883/2004 ubezpieczonym jest każda osoba spełniająca warunki
wymagane na podstawie ustawodawstwa Państwa Członkowskiego właściwego
zgodnie z tytułem II, do posiadania prawa do świadczeń, z uwzględnieniem
przepisów niniejszego rozporządzenia (art. 1 lit. c), a samo rozporządzenie stosuje
się do obywateli Państwa Członkowskiego, bezpaństwowców i uchodźców
mieszkających w Państwie Członkowskim, którzy podlegają lub podlegali
ustawodawstwu jednego lub kilku Państw Członkowskich oraz do członków ich
rodzin i osób pozostałych przy życiu (art. 2 ust. 1). Podobnie w art. 12 ust. 1
rozporządzenia użyto słowa „nadal” w stosunku do podlegania ubezpieczeniu w
Państwie Członkowskim (wysyłającym). W konsekwencji prawidłowo jest pogląd
Sądu Okręgowego, że wyjątek od zasady z art. 11 ust. 2a rozporządzenia
(pracownik podlega ustawodawstwu Państwa Członkowskiego, na terenie którego
wykonuje pracę), opisany w jego art. 12 ust. 1 dotyczy pracowników nadal
podlegających systemowi zabezpieczenia społecznego w Państwie Członkowskim
4
(wysyłającym), jeśli wykonywanie pracy na terenie innego Państwa
Członkowskiego ma charakter wpadkowy, incydentalny. Skoro na podstawie art. 6
ust. 1 pkt 4 i art. 6 ust. 4 ustawy systemowej zainteresowana nie podlegała
obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu, to nie można wydać
zaświadczenia, że nadal takiemu systemowi podlega. W spornym zakresie,
wnioskodawca „wyraźnie myli sytuację w jakiej znajduje się zainteresowana -
niepodlegania ubezpieczeniom, od sytuacji (którą sugeruje) braku obowiązku
uiszczania składek na to ubezpieczenie. Gdyby uznać żądania wnioskodawcy za
zasadne doprowadziłoby to do sytuacji, że gdyby zainteresowana wykonywała
identyczne czynności w ramach umowy zlecenia na terenie Polski nie byłaby objęta
ubezpieczeniami, podczas gdy wykonywałaby je na terenie innego Państwa
Członkowskiego podlegała by ubezpieczeniom społecznym”. Wprawdzie Sąd
pierwszej instancji błędnie ustalił, że do zawieszenia umowy z dnia 2 czerwca
2011 r. doszło tego samego dnia, gdyż z umowy zawieszającej wykonywanie
umowy zlecenia wynika, że zawieszenie jej wykonywania nastąpi w okresie od 16
czerwca do 15 lipca 2011 r., jednak w niczym to nie zmienia sytuacji, że do
zainteresowanej nie ma zastosowania rozporządzenie Nr 883/2004.
W skardze kasacyjnej wnioskodawca zarzucił naruszenie przepisów prawa
materialnego, w szczególności: 1/ art. 11 ust. 2a oraz art. 12 ust. 1 rozporządzenia
Nr 883/2004 w związku z art. 6 ust. 4 ustawy systemowej przez ich nieprawidłową
wykładnię i uznanie, że warunkiem zastosowania art. 12 ust. 1 rozporządzenia jest
kontynuacja przez pracownika najemnego obowiązku ubezpieczeniowego lub
opłacania składek ubezpieczeniowych na terenie pierwszego Państwa
Członkowskiego, nie zaś uprzednie podleganie ustawodawstwu pierwszego
Państwa Członkowskiego, 2/ art. 11 ust. 2a rozporządzenia Nr 883/2004 przez jego
nieprawidłowe zastosowanie oraz art. 12 ust. 1 przez jego pominięcie w związku z
art. 6 ust. 4 ustawy systemowej, polegające na błędnym uznaniu, że brak jest
podstaw do wydania zaświadczenia dotyczącego ustawodawstwa właściwego dla
pani P. B., spełniła wszystkie warunki do wydania wyżej wymienionego
zaświadczenia, szczegółowo określone w art. 12 ust. 1 tego rozporządzenia, 3/ art.
1 lit. a oraz art. 12 ust. 1 rozporządzenia Nr 883/2004 w związku z art. 6 ust. 4
ustawy systemowej przez ich nieprawidłową wykładnię polegającą na uznaniu, że
5
za osobą delegowaną w rozumieniu tego rozporządzenia „uznać można jedynie
osobę uprzednio podlegającą ubezpieczeniu społecznemu na terenie pierwszego
Państwa Członkowskiego, nie zaś uprzednio podlegającą ustawodawstwu
pierwszego Państwa Członkowskiego”, 4/ art. 1 lit. c rozporządzenia Nr 883/2004 w
związku z art. 6 ust. 4 ustawy z systemowej przez „niewłaściwe zastosowanie w
odniesieniu do przepisów tytułu II Rozporządzenia, w szczególności przepisu art.12
Rozporządzenia, pomimo, iż z jednoznacznej treści przepisu wynika, iż zawarta w
nim definicja ‘ubezpieczonego’, została wprowadzona dla potrzeb tytułu III, rozdział
1 i 3, a więc dla potrzeb przyznawania określonych świadczeń (tj. świadczeń z
tytułu choroby, macierzyństwa i równoważnego świadczenia dla ojca, a także
świadczeń z tytułu wypadku przy pracy i choroby zawodowej). Art. 12 znajduje się
natomiast w tytule II rozporządzenia, a więc dla potrzeb tego przepisu nie stosuje
się pojęcia ‘ubezpieczony’, zawartego w art. 1 lit.c”, 4/ art. 14 ust. 1 rozporządzenia
Nr 883/2004 przez jego nieprawidłową wykładnię „polegającą na uznaniu, wbrew
jego treści, iż przepis ten przewiduje wymóg jednomiesięcznego podlegania
ustawodawstwu pierwszego Państwa Członkowskiego jako przesłankę uznania, iż
osoba zatrudniona w celu oddelegowania jej do innego państwa członkowskiego
podlega regulacji Art. 12 ust. 1” tego rozporządzenia i przez to „nieuzasadnione
pominięcie przepisu art. 14 ust. 1”.
Jako okoliczności uzasadniające przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
skarżący wskazał jej oczywiste uzasadnienie „z uwagi na rażące naruszenie
powołanych wyżej przepisów prawa materialnego”, a także na potrzebę wykładni
następujących przepisów: 1/ art. 11 ust. 2a oraz art. 12 ust. 1 rozporządzenia Nr
883/2004 w związku z art. 6 ust. 4 ustawy systemowej przez ustalenie, „czy
warunkiem zastosowania art. 12 ust. 1 jest kontynuacja przez pracownika
najemnego obowiązku ubezpieczeniowego lub opłacania składek
ubezpieczeniowych na terenie pierwszego Państwa Członkowskiego czy też
jedynie uprzednie podleganie ustawodawstwu pierwszego Państwa
Członkowskiego”, 2/ art. 1 lit. a oraz art. 12 ust. 1 rozporządzenia Nr 883/2004 w
związku z art. 6 ust. 4 ustawy systemowej przez ustalenie, „czy za osobę
delegowaną w rozumieniu rozporządzenia uznać można jedynie osobę uprzednio
podlegającą ubezpieczeniu społecznemu na terenie pierwszego Państwa
6
Członkowskiego czy też także osobę uprzednio podlegającą ustawodawstwu
pierwszego Państwa Członkowskiego”, 3/ art. 14 ust. 1 rozporządzenia Nr
883/2004 przez ustalenie, „czy obejmuje on wymóg jednomiesięcznego podlegania
ustawodawstwu pierwszego Państwa Członkowskiego jako przesłankę uznania, iż
osoba zatrudniona w celu oddelegowania jej do innego państwa członkowskiego
podlega regulacji art. 12 ust. 1 tego rozporządzenia”.
Skarżący wskazał, że zainteresowana począwszy od dnia 2 czerwca 2011 r.
wykonywała zlecone przez niego czynności na terytorium Polski. W dacie zawarcia
umowy była uczennicą, która nie ukończyła 26 roku życia, co oznaczało, że
skarżący na podstawie art. 6 ust. 4 ustawy systemowej nie potrącał z tytułu
zawartej umowy zlecenia składek na ubezpieczenia społeczne. Okoliczność ta
potwierdza podleganie zainteresowanej ustawodawstwu polskiemu, według którego
„nie istniał obowiązek potrącania w jej przypadku składek na ubezpieczenie
społeczne”, co „oznacza, iż po jej oddelegowaniu do Niemiec podlegała ona ‘nadal’
jak wyraża to przepis art.12 ust. 1 Rozporządzenia (WE) nr 883/2004,
ustawodawstwu polskiemu w tym zakresie”. Tymczasem Sądy obu instancji
„błędnie uznały, iż w rozpatrywanym przypadku istotnym jest czy pani P.B. była
zgłoszona do ubezpieczeń społecznych i czy były opłacane za nią składki na
ubezpieczenie społeczne w oparciu o regulacje ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych, nie zaś jak wymagają tego przepisy powołanych wyżej Rozporządzeń,
fakt uprzedniego podlegania ustawodawstwu polskiemu.” Spór w sprawie
sprowadzał się więc do tego, „czy w stosunku do opiekunki wykonującej pracę na
podstawie umowy zlecenia, oddelegowanej do wykonywania pracy w Niemczech,
za którą nie są opłacane składki na ubezpieczenia społeczne w oparciu o art. 6 ust.
4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w okresie oddelegowania
zastosowanie znajdzie: ustawodawstwo niemieckie - w oparciu o art. 11 ust. 2 lit. a)
rozporządzenia 883/2004 - ponieważ jak twierdzi ZUS brak odprowadzania składek
za P. B. oznacza brak podlegania ustawodawstwu polskiemu, czy też
ustawodawstwo polskie - w oparciu o art. 12 ust. 1 rozporządzenia 883/2004 -
ponieważ jak podnosi Spółka to właśnie ustawodawstwo ma zastosowanie z uwagi
na fakt wykonywania przez panią P. B. pracy najemnej w Polsce w okresie
bezpośrednio poprzedzającym okres oddelegowania”.
7
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie
sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach
postępowania, ewentualnie o uchylenie w całości i zmianę zaskarżonego
orzeczenia przez „uwzględnienie odwołania oraz nakazanie Organowi Rentowemu
wydania Wnioskodawcy zaświadczenia dotyczącego oddelegowania pani P. B. do
pracy na terytorium Niemiec w okresie 16 czerwca 2011 r. - 15 lipca 2011 r.”, a
także o zasądzenie od organu rentowego na rzecz skarżącego zwrotu kosztów
postępowania wywołanego wniesieniem skargi kasacyjnej, jak również kosztów
postępowania w pierwszej i drugiej instancji wraz z kosztami zastępstwa prawnego
według norm przepisanych prawem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie zawierała usprawiedliwionych podstaw. Została ona
oparta wyłącznie na zarzutach naruszenia norm prawa materialnego, co oznaczało
związanie Sądu Najwyższego miarodajnymi ustaleniami faktycznymi stanowiącymi
podstawę zaskarżonego wyroku. Z tych ustaleń wynikało, że 2 czerwca 2011 r.
zainteresowana w sprawie P. B., będąc uczennicą liceum ogólnokształcącego,
zawarła ze skarżąca Spółką umowę zlecenia „na pozyskiwanie dla Spółki personelu”
na okres od 2 czerwca do 15 lipca 2011 r., którą strony „zawiesiły” już w dniu jej
zawarcia na okres ustalony przez Sąd drugiej instancji. Następnie w dniu 8 czerwca
2011 r. strony zawarły kolejna umowę zlecenia na sprawowanie opieki nad
wskazaną przez Spółkę osobą zamieszkałą na terenie Niemiec. Zainteresowana
nie została zgłoszona w Polsce do ubezpieczenia społecznego , a organ
ubezpieczeń społecznych decyzją z dnia 10 sierpnia 2011 r. odmówił wydania
skarżącej Spółce zaświadczenia wskazującego podleganie polskiemu
ustawodawstwu jako właściwemu dla zainteresowanej w okresie wykonywania
przez nią zlecenia na terenie Niemiec, argumentując, że z mocy art. 6 ust. 1 pkt 4
oraz art. 6 ust. 4 ustawy systemowej zainteresowana nie podlegała w Polsce
obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, przeto nie ma
możliwości uznania jej za pracownika delegowanego. Takie stanowisko potwierdziły
Sądy obu instancji.
8
Na gruncie takiego stanu sprawy Sąd Najwyższy uznał za bezzasadne
kasacyjne zarzuty naruszenia art. 11 ust. 2a oraz art. 12 ust. 1 rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 883/2004 r., ponieważ warunkiem
dalszego podlegania polskim ubezpieczeniom społecznym w okresie świadczenia
pracy najemnej w innym państwie Unii Europejskiej jest uprzednie podleganie
obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym osoby zainteresowanej w Polsce, pod
warunkiem że przewidywany czas wykonywania pracy najemnej w delegacji nie
przekracza 24 miesięcy (art. 12 ust. 1 tego rozporządzenia). Przepis ten nie ma
zastosowania do ubezpieczenia dobrowolnego ani ubezpieczenia fakultatywnego
kontynuowanego, także dlatego, że w Polsce nie funkcjonuje tylko (wyłącznie)
dobrowolny system ubezpieczeń społecznych (art. 14 ust. 1 rozporządzenia).
Przede wszystkim w Polsce zainteresowana, będąc uczennicą liceum
ogólnokształcącego zatrudnioną na podstawie umowy zlecenia nie podlegała z
mocy prawa (art. 6 ust. 1 pkt 4 w związku z art. 6 ust. 4 ustawy systemowej)
obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, a także nie mogła
korzystać z prawa do dobrowolnego objęcia jej takimi ubezpieczeniami, gdyż nie
legitymowała się określonym w art. 7 ustawy systemowej statusem prawnym
umożliwiającym objęcie jej dobrowolnym tytułem ubezpieczeń społecznych. W
wymienionym zakresie normatywnym zainteresowana nie uzyskała w Polsce zatem
statusu ubezpieczonej, gdyż nie spełniała warunków do objęcia jej obowiązkowymi
ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi, którym nie podlegała z mocy art. 6
ust. 4 ustawy systemowej. Nie zmieniło tej sytuacji prawnej delegowanie
zainteresowanej zleceniobiorczyni do pracy na terytorium Niemiec, skoro wcześniej
z mocy prawa nie podlegała ona obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym w
Polsce i dlatego nie mogła korzystać ze statusu nadal ubezpieczonej w kraju
wysyłającym (Polsce) w okresie świadczenia zlecenia na terenie Niemiec.
W opisanym zakresie skarżąca Spółka bezpodstawnie utrzymywała, jakoby
zainteresowana uczennica liceum ogólnokształcącego z tytułu zawartej umowy
zlecenia spełniała warunki do podlegania polskim obowiązkowym ubezpieczeniom
społecznym, ale w związku ze statusem uczennicy liceum ogólnokształcącego,
która mogła w Polsce potencjalnie świadczyć pracę na podstawie umowy zlecenia,
„podlegała regulacjom prawa polskiego”, które jakoby zwalniały ją wyłącznie z
9
obowiązku opłacania składek. Tymczasem zainteresowana nie podlegała
obowiązkowo polskim ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z mocy prawa
(art. 6 ust. 4 ustawy systemowej) i dlatego nie miała obowiązku opłacania składek
na ubezpieczenia społeczne. Oznaczało to, że zainteresowana nie korzystała ze
zwolnienia z opłacania składek z tytułu prawnego, któremu z mocy prawa nie
podlegała, przeto nie mogła nadal kontynuować polskiego tytułu ubezpieczeń
społecznych w okresie jej delegowania przez skarżącą Spółkę do pracy najemnej
na terenie Niemiec.
Powyższe oznaczało, że skoro zainteresowana jako uczennica liceum
ogólnokształcącego w okresie wykonywania pracy najemnej w Polsce na podstawie
umowy zlecenia nie podlegała w ogóle i w żadnym okresie polskim obowiązkowym
ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym (art. 6 ust. 4 ustawy systemowej), to w
okresie jej delegowania do pracy najemnej na podstawie umowy zlecenia w
Niemczech nie mogła w dalszym ciągu podlegać polskiemu ustawodawstwu, tj.
kontynuować polskiego tytułu ubezpieczeń społecznych, skoro wcześniej w Polsce
nie miała statusu ani tytułu podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom
emerytalnemu i rentowym. W konsekwencji zainteresowana jako osoba wykonująca
w innym państwie członkowskim pracę najemną podlegała ustawodawstwu tego
państwa, zgodnie z ustanowioną w art. 11 ust. 2a rozporządzenia Nr 883/2004 r.
zasadą lex loci laboris. Wymieniona zasada doznaje wyjątku (podlega zasadzie
szczególnej z art. 12 ust. 1 tego rozporządzenia) w odniesieniu do osób
delegowanych do pracy najemnej w innym państwie członkowskim, pod warunkiem
że okres delegacji nie przekracza 24 miesięcy, ale tylko wtedy, gdy wcześniej
osoba delegowana podlegała ustawodawstwu ubezpieczeń społecznych kraju
wysyłającego, któremu nadal (podkreślenie SN), podlegałaby w okresie takiej
delegacji. Inaczej rzecz ujmując, bez uprzedniego podlegania zainteresowanej
ustawodawstwu państwa wysyłającego, nie może ona w dalszym ciągu (nadal)
podlegać dotychczasowemu ustawodawstwu ubezpieczeń społecznych (państwa
wysyłającego) w okresie delegowania do pracy najemnej w innym państwie
członkowskim Unii Europejskiej.
Skoro zainteresowana jako uczennica w liceum ogólnokształcącym
zatrudniona na podstawie umowy zlecenia w ogóle i w żadnym okresie nie
10
podlegała polskiemu ustawodawstwu ubezpieczeń społecznych z mocy samego
prawa (art. 6 ust. 4 ustawy systemowej) i z tego normatywnego punktu odniesienia
nie może być postrzegana jako osoba, która spełniała warunki do objęcia jej
polskim ustawodawstwem, to bez znaczenia dla kasacyjnego osądu sprawy było
odnoszenie się do pozostałych zarzutów skargi kasacyjnej, w tym do
bezpodstawnego twierdzenia, jakoby Sąd drugiej instancji wyłączył dopuszczalność
uznania zleceniobiorców za świadczących pracę najemną lub do zarzutu
dotyczącego wymagania potencjalnego jednomiesięcznego okresu podlegania
ubezpieczeniom społecznym w Polsce, w której poprzednio i w żadnym okresie
zainteresowana nie podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym ze
względu na status uczennicy liceum ogólnokształcącego zatrudnionej na podstawie
umowy zlecenia „na pozyskiwanie personelu” dla skarżącej Spółki (art. 6 ust. 4
ustawy systemowej).
Powyższe rozważania prowadziły do wyrażenia ogólniejszego poglądu
prawnego, że uczniowie gimnazjów, szkół ponadpodstawowych lub studenci do
ukończenia 26 lat życia wykonujący pracę na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej
na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o
świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy
dotyczące zlecenia, nie podlegają obowiązkowo polskim ubezpieczeniom
emerytalnemu i rentowym (art. 6 ust. 4 ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych), przeto także w okresie ich delegowania do pracy w innym państwie
członkowskim Unii Europejskiej nie są objęci polskim ustawodawstwem
ubezpieczeń społecznych (art. 12 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego
i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji
systemów zabezpieczenia społecznego, (Dz. U.UE.L.2004.166.1). W konsekwencji
Sąd Najwyższy oddalił niemającą usprawiedliwionych podstaw skargę kasacyjną w
zgodzie z art. 39814
k.p.c.