Pełny tekst orzeczenia

.
Sygn. akt III ZS 14/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Maciej Pacuda (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Halina Kiryło
SSN Krzysztof Staryk
Protokolant Anna Pęśko
w sprawie ze skargi Ministra Zdrowia
na uchwałę Okręgowej Izby Aptekarskiej w G. Nr 862 z dnia 24 czerwca 2013 r., w
sprawie obowiązków kierowników aptek prowadzących programy lojalnościowe w
aptekach,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 12 lutego 2014 r.,
uchyla punkty: 7 i 8 zaskarżonej uchwały.
UZASADNIENIE
Minister Zdrowia wniósł skargę na uchwałę nr 862 G. Okręgowej Rady
Aptekarskiej z dnia 24 czerwca 2013 r. w sprawie obowiązków kierowników aptek
prowadzących programy lojalnościowe w aptekach (dalej jako uchwała) w części
obejmującej punkty 7 i 8 tej uchwały. Jako podstawę uchwały Rada powołała art. 7
2
ust. 1 pkt 1, 2 i 9a oraz art. 7 ust. 2 pkt 11 oraz art. 29 ustawy o izbach
aptekarskich. Zaskarżonej uchwale Minister Zdrowia zarzucił naruszenie:
1) art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich w
związku z art. 94a ust 2 i 3 Prawa farmaceutycznego (Dz.U. z 2008 r. Nr 45,
poz. 271, ze zm.), poprzez przekroczenie ustawowych kompetencji Rady
polegające na ustanowieniu norm niezgodnych z powszechnie
obowiązującymi przepisami prawa, umożliwiających ingerencję w obowiązki
należące do wyłącznej właściwości wojewódzkiego inspektora
farmaceutycznego, w zakresie jego uprawnień do prowadzenia nadzoru nad
działalnością reklamową aptek, punktów aptecznych i placówek obrotu
pozaaptecznego;
2) art. 7 ust. 1 pkt 1 i 5 oraz ust. 2 pkt 11 w związku z art. 29 w związku z art. 1
ust. 2 ustawy o izbach aptekarskich, poprzez kierowanie działalnością Izby z
przekroczeniem ustawowych kompetencji Rady, to jest przyjęcie regulacji z
zakresu wyłącznej kompetencji organu administracji publicznej -
wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego;
3) art. 17 ust. 1 w związku z art. 7 Konstytucji RP, z uwagi na podjęcie uchwały
sprzecznej z przepisami ustawowymi, wykraczającej poza ustawowe
kompetencji Rady.
Minister Zdrowia wniósł o uchylenie punktów 7 i 8 skarżonej uchwały jako
niezgodnych z prawem.
W uzasadnieniu zarzutów Minister Zdrowia podnosi, że Rada w punkcie 7
zaskarżonej uchwały odwołuje się do art. 94a ust. 1 Prawa farmaceutycznego,
zgodnie z którym zabroniona jest reklama aptek i punktów aptecznych oraz ich
działalności. Nadzór nad przestrzeganiem przepisów ustawy w zakresie
działalności reklamowej sprawuje wojewódzki inspektor farmaceutyczny. W razie
stwierdzenia naruszenia przepisów ustanawiających zakaz reklamy, wojewódzki
inspektor farmaceutyczny nakazuje w drodze decyzji zaprzestania takiej reklamy. Z
powyższego Minister Zdrowia wywodzi, że ustawodawca nie przekazał organom
samorządu aptekarskiego kompetencji do wkraczania w uprawnienia zastrzeżone
dla właściwych organów państwowych. Obowiązujące przepisy, a w szczególności
art. 7 ust. 1 pkt 1, 5 i 9a i ust. 2 pkt 11 oraz art. 29 ustawy o izbach, nie
3
upoważniają Rady do występowania do kierowników aptek o natychmiastowe
zaprzestanie prowadzenia programów, które mogą naruszać art. 94a Prawa
farmaceutycznego. Minister Zdrowia przyjmuje na tej podstawie, że okręgowa rada
nie jest uprawniona do kwalifikowania prowadzonego przez aptekę programu
lojalnościowego jako niezgodnego z prawem, naruszającego zakaz reklamy aptek i
ich działalności, a w konsekwencji jako podstawy do skierowania wniosku o
ukaranie kierownika apteki do okręgowego rzecznika odpowiedzialności
zawodowej.
G. Okręgowa Izba Aptekarska (dalej jako GOIA) wniosła bezpośrednio
odpowiedź na skargę Ministra Zdrowia, w której domaga się jej oddalenia. GOIA
wskazała, że obowiązkiem samorządu zawodowego w ramach realizacji jego
podstawowego zadania, jakim jest sprawowanie pieczy nad należytym
wykonywaniem zawodu w granicach interesu publicznego, jest kontrolowanie
respektowania przez członków samorządu zawodowego zasad etyki i deontologii
zawodowej obowiązujących członków samorządu zawodowego. Zgodnie z art. 21
ustawy o izbach, członkowie samorządu aptekarskiego są zobowiązani
przestrzegać zasad etyki i deontologii zawodowej. Zasady etyki opracowuje
Krajowy Zjazd Aptekarzy. Zgodnie z art. 19 ust. 1 Kodeksu Etyki Aptekarza
Rzeczpospolitej aptekarz nie reklamuje siebie ani swoich usług. Nie uczestniczy w
reklamie usług farmaceutycznych, jak i promocji niezgodnej z prawem lub dobrymi
obyczajami. Stosownie zaś do art. 19 ust. 2 Kodeksu aptekarz unika działalności
przyczyniającej się do zwiększania konsumpcji produktów leczniczych. W ocenie
GOIA za naruszenie zasad etyki zawodowej należy uznać uczestniczenie
aptekarza w reklamie swojej, swoich usług, usług farmaceutycznych jak i w
promocji niezgodnej z prawem lub dobrymi obyczajami. W ocenie GOIA art. 19 ust.
1 Kodeksu, stanowiąc o reklamie sprzecznej z prawem, odnosi się także do art. 94a
Prawa farmaceutycznego, czyniąc niezgodnym z zasadami etyki zawodowej
aptekarza zachowanie sprzeczne z tym przepisem.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
4
Zaskarżona w niniejszej sprawie uchwała została podjęta przez Radę, jak
wynika to wprost z części wstępnej uchwały, na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1, 5 i 9a i
ust. 2 pkt 11 oraz art. 29 ustawy o izbach. Decydujące znaczenie dla oceny, czy
uchwała ta jest zgodna z prawem w zakresie wyznaczonym podstawami skargi
Ministra Zdrowia ma zatem ocena, czy powołane przez Radę w podstawach
prawnych podjętej uchwały przepisy ustawy o izbach upoważniały ją do podjęcia
uchwały o treści zawartej w punktach 7 i 8, których dotyczy skarga.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o izbach zadaniem samorządu
aptekarskiego jest reprezentowanie zawodu aptekarza oraz obrona jego interesów.
Reprezentowanie zawodu aptekarza wiąże się z podejmowaniem przez organy
samorządu zawodowego różnego rodzaju działań na forum zewnętrznym,
pozakorporacyjnym. Reprezentowanie polega na występowaniu w imieniu
aptekarzy w ważkich dla tego zawodu sprawach. Analogicznie należy postrzegać
obronę interesów zawodu aptekarza. W obu przypadkach chodzi o „zawód”, co
zakłada działanie w interesie grupowym ogółu członków samorządu farmaceutów.
Nie można natomiast traktować jako „reprezentowania” zawodu i obrony interesów
zawodu działań podejmowanych „wewnątrz” samorządu poprzez określenie
pożądanych przez organ samorządu zawodowego zasad działania poszczególnych
jego członków.
Z przepisem art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy koresponduje art. 7 ust. 2 pkt 11
ustawy o izbach, zgodnie z którym zadania wymienione w art. 7 ust. 1 ustawy o
izbach samorząd aptekarski wykonuje poprzez występowanie w obronie interesów
indywidualnych i zbiorowych członków izb aptekarskich. Samorząd aptekarski jest
zatem upoważniony do podejmowania różnego rodzaju działań w sprawach
dotyczących konkretnych członków korporacji zawodowej, jak i w sprawach
dotyczących izby jako takiej, o ile tylko zagrożony lub naruszony zostanie interes, o
którym mowa w art. 7 ust. 2 pkt 11 ustawy o izbach. „Występowanie”, o którym
mowa w tym przepisie może przybierać różne formy, od podejmowania uchwał
udzielających poparcia bądź negujących określone inicjatywy, przez włączanie się
w różnego rodzaju inicjatywy dotyczące interesów samorządu aptekarskiego, po
czynny udział w postępowaniach dotyczących konkretnych członków izby. W tym
ostatnim przypadku organ samorządu aptekarskiego może działać zarówno na
5
rzecz członka (w obronie jego interesów), jak i przeciwko takiemu członkowi (w
obronie interesu ogólnego członków izby).
Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy o izbach zadaniem samorządu
aptekarskiego jest sprawowanie pieczy i nadzoru nad wykonywaniem zawodu. W
ramach realizacji tego zadania Rada jako organ samorządu aptekarskiego może
podejmować różnego rodzaju działania służące w szczególności zapewnieniu tego,
by jej członkowie wykonywali zawód zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie
unormowaniami. Podczas gdy „sprawowanie pieczy” wskazuje na czuwanie nad
respektowaniem prawa przez farmaceutów chociażby poprzez informowanie ich o
stanowisku organów państwa (takim, jak dołączone do uchwały pismo Głównego
Inspektora Farmaceutycznego) lub orzeczeniach sądowych i ich potencjalnych
konsekwencjach dla członków samorządu aptekarskiego, „sprawowanie nadzoru”
upoważnia do występowania do członków o udzielania informacji pozwalających
Radzie na weryfikowanie zasad wykonywania zawodu. Z ogólnie pojmowanej
instytucji nadzoru wynika także, że organ nadzorujący (organ samorządu
zawodowego) nie tylko może obserwować i oceniać działalność farmaceutów, ale
także może wydawać polecenia zmiany sposobu działania podmiotu
nadzorowanego. Tym samym przepis art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy o izbach upoważnia
organy samorządu aptekarskiego do podejmowania uchwał zawierających w swej
treści stanowczo sformułowane postanowienia co do określonego sposobu
zachowania członków korporacji zawodowej.
Przystępując do merytorycznej oceny zarzutów skargi Ministra Zdrowia w
pierwszej kolejności należy ustalić, jaki jest przedmiot normowania punktu 7 i 8
zaskarżonej uchwały.
Na mocy punktu 7 Rada postanowiła wystąpić do kierowników aptek, które
mogą prowadzić wymienione w punkcie 1 uchwały programy lojalnościowe, o
natychmiastowe zaprzestanie prowadzenia tych programów w kierowanych przez
nich aptekach. Jednocześnie Rada wyznaczyła termin na udzielenie przez
kierowników tych aptek informacji o nieprowadzeniu takich programów lub ich
zaprzestaniu. U podstaw punktu 7 uchwały leżało wyartykułowane wprost w jego
treści założenie, zgodnie z którym programy lojalnościowe wymienione w punkcie 1
uchwały „mogą naruszać” art. 94a Prawa farmaceutycznego. Stosownie do
6
brzmienia punktu 8 uchwały, w przypadku nieudzielenia informacji o zaprzestaniu
realizacji programów lojalnościowych bądź w przypadku potwierdzenia, że „apteka
nadal działania niezgodnie z prawem”, Rada postanowiła skierować zawiadomienia
do okręgowego rzecznika odpowiedzialności zawodowej o podejrzeniu naruszenia
obowiązujących przepisów prawa przez kierowników aptek.
Z treści punktu 7 uchwały analizowanego z uwzględnieniem pozostałych,
nieobjętych zakresem skargi Ministra Zdrowia, postanowień zaskarżonej uchwały
wynika jednoznacznie, że Rada wystąpiła do kierowników konkretnych aptek ze
stanowczym żądaniem podjęcia dwojakiego rodzaju działań: 1) natychmiastowego
zaprzestania prowadzenia programów lojalnościowych wymienionych w punkcie 1
uchwały, które w ocenie Rady naruszają art. 94a Prawa farmaceutycznego;
2) przekazania informacji o nieprowadzeniu albo zaprzestaniu prowadzenia
powyższych programów lojalnościowych. Z tak samo odczytanego punktu 8
uchwały wynika, że: 1) prowadzenie programów lojalnościowych wymienionych w
punkcie 1 uchwały Rada uznała za działanie sprzeczne z prawem; 2) o
prowadzeniu takich programów Rada postanowiła poinformować OROZ „w związku
z podejrzeniem naruszenia” obowiązujących przepisów prawa, to jest art. 94a
Prawa farmaceutycznego oraz art. 19 Kodeksu Etyki Aptekarza RP. Tak
zrekonstruowaną treść uchwały Rady należy odnieść do zarzutów skargi Ministra
Zdrowia.
Unormowania wynikającego z punktu 7 i 8 nie można traktować jako
wystąpienia w obronie interesu członków izb aptekarskich, skoro na podstawie
punktu 7 Rada domaga się od kierowników aptek zaprzestania określonych działań
w kierowanych przez nich aptekach, zaś na podstawie punktu 8 Rada zapowiada
skierowania zawiadomień do OROZ o podejrzeniu naruszenia przepisów prawa.
Takie działanie nie ma na celu obrony interesów członków izb aptekarskich w
rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 11 ustawy o izbach, chyba że pod pojęciem tego
interesu rozumieć należy interesy ekonomiczne tych członków izby, którzy
respektują zakaz reklamy i w prowadzonych przez nich (kierowanych przez nich)
aptekach nie są realizowane programy lojalnościowe prowadzące do wzrostu
sprzedaży.
7
Z punktu 7 uchwały wynika, że Rada wystąpiła do kierowników aptek DOZ, w
których realizowano określone w punkcie 1 programy lojalnościowe, z
kategorycznym żądaniem, nakazem natychmiastowego zaprzestania uczestnictwa
aptek w tych programach. Istotną treścią zaskarżonej uchwały jest nakazanie
kierownikom aptek wymienionych w punkcie 1 zaprzestania dalszego udziału
kierowanych przez nich aptek w określonych programach lojalnościowych z
powodu sprzeczności tych programów z art. 94a Prawa farmaceutycznego. Takie
uprawnienie nie wynika jednak z żadnego przepisu ustawy o izbach aptekarskich, a
w szczególności nie mieści się w zakresie uprawnień samorządu aptekarskiego
wynikających z przepisów art. 7 ust. 1 pkt 1 oraz art. 7 ust. 2 pkt 11 ustawy o
izbach, powołanych w podstawie zaskarżonej uchwały oraz podstawach skargi
Ministra Zdrowia. Z przepisów tych nie wynika także upoważnienie dla Rady do
kierowania zawiadomień do OROZ w takich sprawach, jak objęte zakresem punktu
8 uchwały.
W przekonaniu Sądu Najwyższego uprawnienia do podjęcia uchwały o treści
zawartej w punkcie 7 i 8 zaskarżonej uchwały nie można również wywieść z art. 7
ust. 1 pkt 5 ustawy o izbach. Prawidłowe kierowanie apteką przez farmaceutę jest
co prawda związane z przestrzeganiem obowiązujących przepisów i standardów, w
szczególności wynikających z ustawy Prawo farmaceutyczne, w tym zakazu
reklamy aptek. Dlatego można uznać, że w ramach sprawowania pieczy i nadzoru
nad wykonywaniem tego zawodu (art. 7 ust. 1 pkt 5) mieści się czuwanie przez
organy samorządu zawodowego nad tym, aby zawód farmaceuty był wykonywany
zgodnie z przepisami prawa, w tym z ustawowym zakazem reklamy. Udział apteki
w programie lojalnościowym uznawany jest za niedozwoloną formę reklamy (por.
wyrok WSA w Warszawie z 7 sierpnia 2013 r., VI SA/Wa 1660/13). Dlatego z
uprawnienia do sprawowanie pieczy i nadzoru nad wykonywaniem zawodu można
wyprowadzić uprawnienie do żądania przekazania Radzie stosownych informacji.
W ramach art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy o izbach mieści się także niewątpliwie
występowanie z wnioskiem o wszczęcie postępowania przez organy nadzoru
farmaceutycznego (por. wyrok WSA w Warszawie z 20 września 2013 r., VISA/Wa
700/13). Podstawa ta obejmuje także poinformowanie członków samorządu
zawodowego aptekarzy o zamiarze skierowania do OROZ zawiadomień w
8
przypadku powzięcia przez Radę podejrzenia naruszenia zasad etyki zawodowej, w
szczególności zaś w przypadku uznania prowadzenia programu lojalnościowego za
zakazaną reklamę przez organy nadzoru farmaceutycznego.
W zakresie uprawnienia, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy o izbach
nie mieści się natomiast występowanie z żądaniem natychmiastowego zaprzestania
określonych działań, w tym udziału w realizacji programów lojalnościowych
kwalifikowanych przez Rade jako zakazana reklama. Z przepisu tego nie wynika
także upoważnienie dla Rady do kwalifikowania działań apteki jako niezgodnych z
prawem. Powoduje to, że zarówno punkt 7, jak i punkt 8 uchwały naruszają art. 7
ust. 1 pkt 5 ustawy o izbach.
Wprawdzie w punkcie 8 zaskarżonej uchwały mowa o tym, że
niezastosowanie się do „wystąpienia” podjętego przez Radę na podstawie punktu 7
uchwały stanowić będzie podstawę do wystąpienia do OROZ ze stosownym
wnioskiem w związku z podejrzeniem naruszenia przepisów ustawy, co może
skutkować wszczęciem postępowania dyscyplinarnego, jednakże z kontekstu
systemowego uchwały wynika jednoznacznie, że Rada określiła typ przewinienia
dyscyplinarnego, jakim jest udział apteki w realizacji programu lojalnościowego
wymienionego w punkcie 1 uchwały. W granicach pieczy samorządu zawodowego
nad należytym wykonywaniem zawodu przez jego członków nie mieści się zaś
samoistne, bez wyraźnego upoważnienia ustawowego, regulowanie przez
samorząd zawodowy podstaw odpowiedzialności dyscyplinarnej (por. wyroki Sądu
Najwyższego: z dnia 16 września 2004 r., III ZS 1/04 OSNP 2005 nr 7, poz. 104
oraz z dnia 13 lipca 2012 r., III ZS 5/12).
W orzecznictwie Sądu Najwyższego można już mówić o ugruntowanej linii
orzeczniczej, zgodnie z którą podejmowanie przez organy samorządu zawodowego
uchwał wskazujących, jakiego rodzaju zachowania członków samorządu są w
ocenie tego organu sprzeczne z przyjętymi dla danego zawodu zasadami etyki,
stanowi naruszenie kompetencji tego organu, któremu prawodawca przyznał
uprawnienie do opracowania i uchwalenia takich zasad. Przykładowo w wyroku
Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2012 r., III ZS 8/12 za sprzeczną z prawem
uznano uchwałę, na mocy której postanowiono, że informacje teleadresowe w
systemie elektronicznym zamieszczane indywidualnie przez notariuszy poprzez
9
zawieranie umów z portalami internetowymi uznawane będą za autoreklamę,
stanowiącą nieuczciwą konkurencję w rozumieniu § 27 Kodeksu Etyki Zawodowej
Notariusza (podobnie zob. wyrok SN z 14 stycznia 2010 r., III ZS 4/09).
Uprawnienie do określenia rodzajów deliktów dyscyplinarnych członków samorządu
zawodowego przysługują tylko i wyłącznie organowi wskazanemu przez
ustawodawcę (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 26 lutego 2004 r., III SZ 2/03,
OSNP 2004 nr 22, poz. 395 oraz z dnia 13 lipca 2012 r., III ZS 5/12). Zgodnie art.
37 pkt 1 ustawy o izbach opracowania zasad etyki i deontologii zawodowej należy
natomiast do Krajowego Zjazdu Aptekarzy.
Z powyższego wynika, że Rada nie miała w powołanych w podstawie
uchwały przepisach ustawy o izbach uprawnienia do przyjęcia punktów 7 i 8 o takiej
treści. Skarga Ministra Zdrowia, zarzucająca Radzie przekroczenie ustawowych
kompetencji, jest zatem zasadna z racji swoistego uzurpowania sobie przez organ
samorządu aptekarskiego uprawnienia do nakazania kierownikom aptek
zaprzestania określonych w uchwale działań pod rygorem uruchomienia
postępowań dyscyplinarnych.
Nie można jednak podzielić argumentacji Ministra Zdrowia, zgodnie z którą
sprzeczność z prawem zaskarżonych punktów uchwały polega na ingerencji
samorządu aptekarskiego w obowiązki należące do wyłącznej właściwości
wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego w zakresie jego uprawnień
nadzorczych z art. 94a ust. 2 i 3 Prawa farmaceutycznego. Okoliczność, że z mocy
art. 94a ust. 2 i 3 Prawa farmaceutycznego organem administracji, do kompetencji
którego należy sprawowanie nadzoru nad przestrzeganiem zakazu reklamy aptek
art. 94a ust. 1 Prawa farmaceutycznego, jest wojewódzki inspektor nadzoru
farmaceutycznego, nie wyklucza możliwości podejmowania przez inne organy
administracji publicznej, w tym wykonujące zadania publiczne organy samorządu
zawodowego, działań odnoszących się do reklamy, o której mowa w art. 94a ust. 1
Prawa farmaceutycznego, w ramach uprawnień przysługujących tym organom
(podmiotom). Uchwała Rady w punktach 7 i 8 nie ogranicza w żaden sposób
kompetencji wojewódzkiego inspektora, nie wyłącza też możliwości podjęcia przez
niego działań wymienionych w art. 94a ust. 3 Prawa farmaceutycznego.
10
Za bezpodstawny należy także uznać zarzut naruszenia art. 17 ust. 1 w
związku z art. 7 Konstytucji RP jako ogólnikowy i nieuzasadniony w skardze
Ministra Zdrowia. Niewłaściwe jest stawianie zarzutu naruszenia wymienionych
przepisów Konstytucji samodzielnie, skoro kompetencje organów samorządu
zawodowego wymagają każdorazowo ustawowej konkretyzacji.
Niezależnie od wskazanego powyżej braku formalnych podstaw do podjęcia
przez organ samorządu aptekarskiego uchwały o treści zawartej w punktach 7 i 8,
Sąd Najwyższy nie może wszakże pominąć milczeniem zasadniczych wątpliwości
co do zgodności skargi Ministra Zdrowia z interesem publicznym. Ustawodawca
zakazał w art. 94a reklamy aptek. W kompetencję do egzekwowania tego zakazu
wyposażył w szczególności organu nadzoru farmaceutycznego. Organy te
dysponują dość ograniczonymi pod względem skuteczności sankcjami
administracyjnymi. Nakaz zaprzestania reklamy może zostać wydany jedynie, gdy
reklama jest prowadzona. Wszczęcie postępowania administracyjnego zachęca
przedsiębiorcę prowadzącego aptekę do zaniechania reklamy, co z kolei rzutuje na
niemożność wydania nakazu zaprzestania działań reklamowych, które w dacie
orzekania przez organ nie są już prowadzone. Z zawartych w aktach sprawy
wyroków Wojewódzkich Sądów Administracyjnych oraz dołączonego do
zaskarżonej uchwały pisma Głównego Inspektora Farmaceutycznego wynika, że
prowadzenie programów lojalnościowych uznawane jest za reklamę aptek
zakazaną przez art. 94a Prawa farmaceutycznego. Jednocześnie z dołączonych do
pisma GOIA odpisów wyroków sądów administracyjnych wynika, że organy
inspekcji farmaceutycznej bezpodstawnie odmawiają organom samorządu
aptekarskiego legitymacji czynnej w inicjowaniu postępowań administracyjnych
ukierunkowanych na zapewnienie przestrzegania zakazu reklamy przez wszystkie
podmioty prowadzące apteki. Organy samorządu aptekarskiego mają ustawowo
przewidzianą kompetencję do współdziałania z organami administracji publicznej.
W sytuacji, gdy organy te podejmują tego rodzaju działania - spotykają się z
decyzjami odmawiającymi wszczęcia postępowania. Gdy zaś starają się, w ramach
ustawowej kompetencji do współdziałania z właściwymi organami administracji,
wspierać działalność nadzoru farmaceutycznego przy wykorzystaniu możliwości
11
oddziaływania na zrzeszonych w nich farmaceutach, ich działania podważane są
przez Ministra Zdrowia.