Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: KIO/ 636 /10

WYROK
z dnia 5 maja 2010 r.

Krajowa Izba Odwoławcza - w składzie:
Przewodniczący: Agnieszka Bartczak-śuraw

Protokolant: Mateusz Michalec

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 kwietnia 2010 r. w Warszawie odwołania
wniesionego w dniu 13 kwietnia 2010 r. przez ABM System Sp. z o.o., 05-118 Legionowo,
ul. Pałacowa 1/30 w postępowaniu prowadzonym przez Zamawiającego Centrum Unijnych
Projektów Transportowych, 00-203 Warszawa, ul. Bonifraterska 17.

przy udziale wykonawcy Automatyka Biurowa Sp. z o.o., 01-424 Warszawa, Al. Prymasa
Tysiąclecia 103, zgłaszającego swoje przystąpienie do postępowania odwoławczego po
stronie Zamawiającego;

orzeka:
1. Oddala odwołanie,

2. Kosztami postępowania obciąża ABM System Sp. z o.o., 05-118 Legionowo, ul.
Pałacowa 1/30 i nakazuje zaliczyć na rzecz Urzędu Zamówień Publicznych koszty w
wysokości 7.500 zł 00 gr. (słownie: siedem tysięcy pięćset złotych i zero groszy) z
kwoty wpisu uiszczonego przez ABM System Sp. z o.o. 05-118 Legionowo, ul.
Pałacowa 1/30.

Stosownie do art. 198a i 198b ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień
publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 223, poz. 1655 ze zm.) na niniejszy wyrok -
w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia - przysługuje skarga za pośrednictwem Prezesa
Krajowej Izby Odwoławczej do Sądu Okręgowego w Warszawie.



Przewodniczący:
………………………………

Sygn. akt: KIO/ 636 /10
U z a s a d n i e n i e

Zamawiający – Centrum Unijnych Projektów Transportowych, 00-203 Warszawa, ul.
Bonifraterska 17 - ogłoszeniem o zamówieniu zamieszczonym w Biuletynie Zamówień
Publicznych dnia 15 marca 2010 r. pod numerem 56305-2010 wszczął postępowanie o
udzielenie zamówienia publicznego w trybie przetargu nieograniczonego na podstawie
ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz. U. z 2007 r., Nr 223,
poz. 1655 z późn. zm.) (dalej ustawa Pzp), w przedmiocie „Dostawa materiałów
eksploatacyjnych do urządzeń biurowych dla CUPT” o wartości szacunkowej mniejszej niż
kwota określona w przepisach wydanych na podstawie art. 11 ust. 8 ustawy Pzp. Zgodnie z
pismem Zamawiającego z dnia 16 kwietnia 2010 r. (wpłynęło 19kwietnia 2010 r.)
znajdującym się w aktach sprawy, wartość szacunkowa zamówienia wynosi 459.017,98 zł,
co stanowi równowartość kwoty 119.567,07 euro, zgodnie z rozporządzeniem Prezesa Rady
Ministrów z dnia 23 grudnia 2009 r. w sprawie średniego kursu złotego w stosunku do euro
stanowiącego podstawę przeliczania wartości zamówień publicznych (Dz.U. Nr 224, poz.
1796).
Odwołującym w niniejszej sprawie jest ABM System sp. z o.o., 05-118 Legionowo, ul.
Pałacowa 1/30 (dalej Odwołujący).
Dnia 8 kwietnia 2010 r. Zamawiający zawiadomił Odwołującego, że po dokonaniu
oceny ofert złożonych w przedmiotowym postępowaniu jako najkorzystniejszą wybrano ofertę
wykonawcy Automatyka Biurowa sp. z o.o., 01-424 Warszawa, Al. Prymasa Tysiąclecia 103.
Jednocześnie Zamawiający poinformował Odwołującego, że jego oferta została odrzucona na
podstawie art. 89 ust. 1 pkt 6 oraz art. 89 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 82 ust. 3 ustawy Pzp. W
uzasadnieniu Zamawiający wskazał, że oferta Odwołującego zawiera błędy w obliczeniu ceny
wskazane w ww. piśmie Zamawiającego i z tego względu została odrzucona na podstawie
art. 89 ust. 1 pkt 6 ustawy Pzp. Z kolei w zakresie odrzucenia na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2
w zw. z art. 82 ust. 3 ustawy Pzp Zamawiający wskazał, że Odwołujący nie określił w ofercie
terminu przydatności do użycia zaoferowanych materiałów eksploatacyjnych. Zamawiający
podnosił, że w pkt 7 formularza oferty będącego Załącznikiem nr 1 do specyfikacji istotnych
warunków zamówienia (dalej SIWZ) wymagał podania konkretnego terminu przydatności do
użycia materiałów eksploatacyjnych, który to termin nie mógł być krótszy niż 12 miesięcy od
daty podpisania protokołu odbioru.

Dnia 13 kwietnia 2010 r. Odwołujący wniósł do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej
odwołanie wobec niezgodnej z prawem czynności Zamawiającego polegającej na odrzuceniu
oferty Odwołującego w przedmiotowym postępowaniu. Kopia odwołania wpłynęła do
Zamawiającego w tej samej dacie. Odwołujący podnosił, że Zamawiający, dokonując
odrzucenia oferty, naruszył poprzez zaniechanie art. 87 ust. 2 ustawy Pzp, przez co naruszył
interes Odwołującego jako wykonawcy ubiegającego się o udzielenie zamówienia
publicznego. Odwołujący argumentował, że błąd popełniony przez Odwołującego, który stał
się podstawą dla Zamawiającego do odrzucenia oferty w oparciu o art. 89 ust. 1 pkt 6 ustawy
Pzp, to ewidentna omyłka rachunkowa. Błąd Odwołującego stanowi konsekwencję
zaokrągleń do dwóch miejsc po przecinku działania rachunkowego wykonywanego w
programie Excel. W opinii Odwołującego Zamawiający miał obowiązek przyjąć za właściwą i
prawidłową liczbę jednostek miar oraz cenę jednostkową i według tych danych sprawdzić, a
następnie poprawić działanie matematyczne. Odwołujący podnosił, że nie dokonując
poprawy w ofercie Odwołującego oczywistej omyłki rachunkowej, z uwzględnieniem
konsekwencji rachunkowych dokonanych poprawek, Zamawiający naruszył art. 87 ust 2 pkt
2 ustawy Pzp.
Odwołujący wskazywał ponadto, że niezasadne jest również odrzucenie oferty
Odwołującego na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 82 ust. 3 ustawy Pzp ze
względu na nieokreślenie terminu przydatności do użycia zaoferowanych materiałów
eksploatacyjnych. Odwołujący podnosił, że SIWZ na str. 3, w pkt III pt. „Przedmiot
zamówienia" w poz. 7 wymaga cyt.: „Dostarczone materiały eksploatacyjne powinny
posiadać co najmniej 12 miesięcy termin przydatności do użycia, gdzie termin ten liczony
będzie każdorazowo od daty podpisania protokołu odbioru”. Według Odwołującego
Zamawiający nie może uznać za niezgodność z SIWZ braku potwierdzenia przez
Odwołującego informacji zawartej w pkt 7 formularza ofertowego, który już w swej treści
mówi o tym, że okres przydatności do użycia materiałów eksploatacyjnych musi być "nie
krótszy niż 12 miesięcy". Informację tę Odwołujący potwierdził, nie tylko podpisując swoją
ofertę, ale również dał temu wyraz w oświadczeniu składanym w pkt 12 formularza oferty,
gdzie zawarte jest następujące stwierdzenie: „Oświadczamy, że zapoznaliśmy się z Istotnymi
Postanowieniami Umowy, określonymi w Specyfikacji Istotnych warunków Zamówienia i
zobowiązujemy się ,w przypadku wyboru naszej oferty, do zawarcia umowy zgodnej z
niniejszą ofertą, na warunkach określonych w Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia,
miejscu i terminie wyznaczonym przez Zamawiającego". Zamawiający odrzucając ofertę
Odwołującego z powodu określonego powyżej, zignorował prawomocne oświadczenie
Odwołującego. Zamawiający nie skorzystał z uprawnień przewidzianych art. 87 ust 1 ustawy
Pzp, choć wobec braku pewności w toku badania i oceny ofert mógł rozwiać wszelkie

wątpliwości, żądając od Odwołującego wyjaśnienia ewidentnej omyłki pisarskiej. Wobec
powyższego Zamawiający naruszył w ten sposób art. 87 ust. 2 pkt 1 ustawy Pzp, nie
dokonując poprawy w ofercie oczywistej omyłki pisarskiej.
Na potwierdzenie powyższego Odwołujący przytoczył następującą interpretację:
„Przez omyłkę pisarską należy rozumieć m.in. mylną pisownię wyrazu, ewidentny błąd
gramatyczny, niezamierzone opuszczenie wyrazu lub jego części pod warunkiem, że dotyczą
spraw nieistotnych dla treści oferty. Oczywistość omyłki polega na tym, że określona
niedokładność nasuwa się sama każdemu bez potrzeby przeprowadzania dodatkowych
ustaleń. Taki błąd należy natychmiast poprawić. Instytucja sprostowania oczywistej omyłki
pisarskiej służy umożliwieniu przywrócenia woli wykonawcy w sytuacji, gdy zachodzi
oczywista niezgodność pomiędzy rzeczywistą wolą wykonawcy, która wynika z okoliczności
sprawy a wolą, która została wyrażona na piśmie - w wypadku zaistnienia tzw. błędu
logicznego (fallacia expressionis). Ustawodawca, przewidując obowiązek zamawiającego
poprawienia oczywistych omyłek pisarskich, nie wprowadził ustawowej definicji tego pojęcia,
dlatego stosując ten przepis należy mieć na uwadze jego potoczne rozumienie” (sygn.
UZP/ZO/0-1592/05).
W związku z powyższymi zarzutami Odwołujący żądał powtórzenia czynności
Zamawiającego polegającej na ponownej ocenie ofert z uwzględnieniem czynności
zaniechanej przez Zamawiającego poprzez poprawienie w ofercie Odwołującego omyłek:
rachunkowej i pisarskiej.
Dnia 16 kwietnia 2010 r. do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej wpłynęło zgłoszenie
przystąpienia do postępowania odwoławczego po stronie Zamawiającego wniesione przez
wykonawcę - Automatyka Biurowa sp. z o.o., 01-424 Warszawa, Al. Prymasa Tysiąclecia 103
(dalej Przystępujący). Kopia przystąpienia do postępowania odwoławczego została
przekazana zarówno Odwołującemu, jak i Zamawiającemu. Przystępujący wskazywał, że
posiada interes prawny w przystąpieniu do odwołania po stronie Zamawiającego, ponieważ
oferta Przystępującego została uznana za najkorzystniejszą. W uzasadnieniu Przystępujący
wskazywał, że Odwołujący bezpodstawnie zarzuca Zamawiającemu, iż poprzez odrzucenie
jego oferty w przedmiotowym postępowaniu Zamawiający naruszył art. 87 ust. 2 pkt 1 i 2
ustawy Pzp i wnosi o powtórzenie czynności oceny ofert. Odwołujący w pkt 7 formularza
oferty nie określił terminu przydatności do użycia zaoferowanych materiałów
eksploatacyjnych, co spowodowało, iż oferta Odwołującego nie odpowiada treści SIWZ. Brak
powyższej informacji w formularzu ofertowym nie stanowi, jak wskazuje Odwołujący,
oczywistej omyłki pisarskiej w myśl art. 87 ust. 2 pkt 1 ustawy Pzp, a zatem Zamawiający nie
był zobowiązany do jej poprawienia. Dodatkowo Przystępujący zauważał, że formularz

ofertowy nie podlega uzupełnieniu i niedopuszczalne jest dokonywanie jakiejkolwiek zmiany
w jego treści po terminie składania ofert. Odwołujący podnosił również, że potwierdził
przydatność do użycia oferowanych materiałów eksploatacyjnych poprzez podpisanie swojej
oferty zawierającej w pkt 12 oświadczenie o następującej treści: „Oświadczamy, że
zapoznaliśmy się z Istotnymi Postanowieniami Umowy, określonymi w Specyfikacji Istotnych
Warunków Zamówienia i zobowiązujemy się, w przypadku wyboru naszej oferty, do zawarcia
umowy zgodnej z niniejszą ofertą, na warunkach określonych w Specyfikacji Istotnych
Warunków Zamówienia, miejscu i terminie wyznaczonym przez Zamawiającego". Zdaniem
Przystępującego, z cytowanego wyżej oświadczenia nie wynika w żaden sposób, że
zaoferowane przez Odwołującego materiały eksploatacyjne posiadają wymagany przez
Zamawiającego okres przydatności do użycia. Ponadto w formularzu ofertowym brak jest
informacji o przydatności do użycia, a zatem ewentualne podpisanie umowy naruszałoby
SIWZ i ustawę Pzp. Odwołujący w formularzu cenowym dokonał także istotnych błędów w
obliczeniu ceny, których poprawienie skutkowałoby istotnymi zmianami merytorycznymi w
treści oferty, a zatem ich poprawienie było niemożliwe.
Przystępujący wskazywał ponadto, że wątpliwości budzi także poz. 29 formularza
cenowego. Zamawiający w SIWZ w Rozdziale III pkt 8 i w Załączniku nr 5 do SIWZ
„Szczegółowy opis przedmiotu zamówienia” w pkt 8 określił, że wszystkie dostarczone
materiały eksploatacyjne muszą mieć m.in. maksymalną wydajność i maksymalną
pojemność przewidzianą do stosowania przez producenta urządzenia. Z kolei pkt 19
załącznika nr 5 do SIWZ określający parametry techniczno-jakościowe przedmiotu
zamówienia w poz. 29 przewidują wymaganie zaoferowania materiału eksploatacyjnego o
wydajności 15.000 stron. W opinii Odwołującego cena 481,75 zł zaproponowana w tej pozycji
przez Odwołującego budzi poważne wątpliwości, czy jest to materiał eksploatacyjny zgodny
z SIWZ. Według Przystępującego minimalna cena przedmiotowego materiału
eksploatacyjnego po uwzględnieniu możliwych do uzyskania rabatów wynosi około 610,00 zł.
Wobec powyższego Przystępujący podnosił, że istnieje podejrzenie wycenienia przez
Odwołującego w poz. 29 materiału eksploatacyjnego o mniejszej pojemności. Na dowód
powyższego Przystępujący załączył oświadczenie firmy Lexmark Polska. Przystępujący
wskazywał także na poz. 35-38 formularza cenowego, w których Odwołujący zaproponował
materiały alternatywne w stosunku do materiałów oryginalnych marki Printe. Zamawiający w
SIWZ Rozdział III „Przedmiot zamówienia” pkt 3 wymagał, aby dostarczone tusze i tonery
odpowiadały normom jakościowym i ilościowym (ISO 9001, ISO 14001, ISO/IEC 19798,
ISO/IEC 19752), natomiast w pkt 4 i 5 doprecyzował, jakie dokumenty powinien przedstawić
wykonawca, powołując się na materiały równoważne. Te same wymagania powtórzył
Zamawiający w Załączniku nr 5 do SIWZ. Zgodnie z pkt 5 Rozdziału III SIWZ „Przedmiot

zamówienia” wykonawca zobowiązany był przedstawić Zamawiającemu odpowiednie
certyfikaty potwierdzające spełnienie wszelkich norm właściwych dla materiałów
oryginalnych. Zdaniem Przystępującego z dokumentów przedstawionych przez
Odwołującego nie wynika, aby oferowane przez niego w poz. 35-38 materiały eksploatacyjne
równoważne posiadały stosowane certyfikaty potwierdzające normy jakościowe i ilościowe, a
zatem w opinii Przystępującego zaproponowane rozwiązania nie odpowiadają SIWZ.
Zdaniem Przystępującego odwołanie jest całkowicie bezzasadne i powinno zostać oddalone
w całości.

Dnia 28 kwietnia 2010 r. Zamawiający wniósł do Krajowej Izby Odwoławczej pismo, w
którym zawarł dodatkową argumentację na potwierdzenie słuszności swojego stanowiska w
sprawie. Zamawiający wskazywał, że w formularzu oferty stanowiącym Załącznik nr 1 do
SIWZ wymagał podania konkretnego terminu przydatności do użycia zaoferowanych
materiałów eksploatacyjnych. Ponadto w pkt 7 Rozdział III SIWZ oraz pkt 7 Załącznika nr 5
do SIWZ – „Szczegółowy Opis Przedmiotu Zamówienia” wskazał, że powyższy termin
przydatności do użycia nie może być krótszy niż 12 miesięcy od daty podpisania
każdorazowo protokołu odbioru dla każdego dostarczonego materiału eksploatacyjnego.
Odwołujący w swojej ofercie nie podał terminu przydatności do użycia, jakim będą objęte
dostarczane materiały eksploatacyjne. Zamawiający nie wezwał go do wyjaśnienia treści
formularza oferty na podstawie art. 87 ust. 1 ustawy Pzp z uwagi na ewidentny fakt braku
określenia przez Odwołującego jednego z elementów oferty. Wezwanie Odwołującego do
wyjaśnienia treści oferty w zakresie określenia terminu przydatności do użycia
zaoferowanych materiałów eksploatacyjnych prowadziłoby do zmiany treści oferty, co jest
niezgodne z art. 87 ust. 1 zdanie drugie ustawy Pzp. Zamawiający zaznaczał także, że art.
87 ust. 1 ustawy Pzp ma charakter fakultatywny, o czym świadczy umieszczenie przez
ustawodawcę w konstrukcji ww przepisu wyrazu „może”. Zamawiający podkreślał, że nie
mógł także potraktować braków zawartości merytorycznej formularza oferty jako oczywistej
omyłki pisarskiej i dokonać jej poprawienia w trybie art. 87 ust. 2 ustawy Pzp, ponieważ istotą
uznania omyłki za oczywistą jest możliwość jej stwierdzenia bez specjalistycznej wiedzy oraz
jej bezsporność. Oczywistość omyłki pisarskiej wynika z samej jej natury albo z porównania
zaistniałego błędu z innymi okolicznościami sprawy. Oczywistą omyłką jest w szczególności
widoczna mylna pisownia wyrazu, ewidentny błąd gramatyczny czy też niezamierzone
opuszczenie wyrazu lub jego części. Zamawiający przywołał wyrok KIO z dnia 11 września
2008 r. (sygn. akt KIO/UZP 896/08), zgodnie z którym w trybie poprawienia oczywistej omyłki
nie można np. tworzyć dokumentów nieistniejących, a możliwość poprawek dotyczy
oczywistych błędów pisarskich dotyczących np. nazw poszczególnych jednostek lub ich
kolejności, braku liter w poszczególnych nazwach , błędów w oznaczeniu symboli (…). Brak

terminu przydatności do użycia materiałów eksploatacyjnych nie został uznany przez
Zamawiającego za bezsporny, ponieważ z żadnego dokumentu załączonego do oferty nie
wynikała informacja o ww terminie. Zamawiający podkreśla że podpisanie przez
Odwołującego formularza oferty, a tym samym złożenie oświadczenia woli , iż zapoznał się z
Istotnymi postanowieniami Umowy, określonymi w SIWZ, stanowiącego zobowiązanie
Odwołującego w przypadku wyboru jego oferty do zawarcia umowy zgodnej z ofertą i na
warunkach określonych w SIWZ, w miejscu i terminie wyznaczonym przez Zamawiającego,
nie mogło być automatycznie uznane za spełnienie wymogu podania terminu przydatności
do użycia materiałów eksploatacyjnych. Byłoby to bowiem domniemanie ze strony
Zamawiającego, tym bardziej że z dokumentów załączonych do oferty wynikają
sprzeczności, np. w zakresie terminu gwarancji. Ponadto przyjęcie złożonej przez
Odwołującego oferty zawierającej brak istotnego elementu oferty, jakim jest termin
przydatności do użycia materiałów eksploatacyjnych stanowiłoby naruszenie art. 7 ust. 1
ustawy Pzp, ponieważ pozostałe oferty zawierające braki w dokumentach dotyczące
terminów gwarancji i terminów przydatności do użycia zostały przez Zamawiającego
odrzucone na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 82 ust. 3 ustawy Pzp. Ponadto
Zamawiający wskazywał, że oferta Odwołującego podlegała także odrzuceniu na podstawie
art. 89 ust. 1 pkt 6 ustawy Pzp, ponieważ zawierała błąd w obliczeniu ceny. Zamawiający
wyjaśnił, że 14 pozycji cenowych z łącznej liczby 38 pozycji formularza oferty zostało
niewłaściwie obliczonych przez Odwołującego. Stanowi to 36,84% wszystkich obliczeń,
jakich potencjalni wykonawcy musieli dokonać wypełniając formularz oferty. Przedmiotowe
błędy Zamawiający zobrazował w formie tabelarycznej, wskazując sposób wyliczenia
poszczególnych wartości zawarty w ofercie Odwołującego oraz prawidłowy dokonany przez
Zamawiającego. Zamawiający uznał, że wskazane przez niego uchybienia w obliczaniu ceny
nie mają charakteru oczywistego i nie są widoczne na pierwszy rzut oka. W opinii
Zamawiającego poprawienie przez Zamawiającego wskazanych przez Zamawiającego
błędów na podstawie art. 87 ust. 2 pkt 2 ustawy Pzp doprowadziłoby przede wszystkim do
zmiany ceny, jak zaoferował w swojej ofercie Odwołujący, co w konsekwencji prowadzi do
także do zmian w stawce podatku od towarów i usług VAT. Odrzucenie oferty Odwołującego
z powodu błędów w obliczeniu jej ceny podyktowane było przede wszystkim faktem, że cena
jest jedynym kryterium wyboru oferty najkorzystniejszej, w związku z czym musi być
jednoznaczna i nie budząca wątpliwości. Zamawiający wskazywał także, że różnica
pomiędzy ceną zaoferowaną przez Odwołującego a ceną oferty uznanej przez
Zamawiającego za najkorzystniejszą nie jest znacząca – oferta uznana za najkorzystniejszą
jest droższa od odrzuconej oferty Odwołującego o 2.381,02 złotych brutto.

Krajowa Izba Odwoławcza, uwzględniając materiał dowodowy zawarty w aktach
sprawy, w tym dokumentację postępowania, odwołanie, przystąpienie, pismo
Zamawiającego z dnia 28 kwietnia 2010 r. oraz wyjaśnienia Stron i Przystępującego
złożone na rozprawie, zważyła, co następuje.
Odwołanie będące przedmiotem rozpoznania zostało wniesione do Prezesa Krajowej
Izby Odwoławczej na zasadach obowiązujących po wejściu w życie przepisów ustawy z dnia
2 grudnia 2009 r. o zmianie ustawy Prawo zamówień publicznych oraz niektórych innych
ustaw (Dz.U. Nr 223, poz. 1778), a zatem do rozpoznawania niniejszej sprawy odwoławczej
mają zastosowanie przepisy ustawy Pzp w brzmieniu znowelizowanym.
Izba nie znalazła podstaw do odrzucenia odwołania związku z tym, iż nie została
spełniona żadna z przesłanek negatywnych, uniemożliwiających merytoryczne rozpoznanie
odwołania wynikających z art. 189 ust. 2 ustawy Pzp. Ponadto Izba stwierdziła, że
Odwołujący legitymuje się interesem w korzystaniu ze środków ochrony prawnej zgodnie z
art. 179 ust. 1 ustawy Pzp. Obecne brzmienie tego przepisu wymaga, aby Odwołujący
wykazał, że ma lub miał interes w uzyskaniu danego zamówienia, przy czym nie musi być to
już interes wyłącznie prawny, oraz poniósł lub może ponieść szkodę w wyniku naruszenia
przez Zamawiającego przepisów ustawy Pzp. Należy uznać, iż Odwołujący wykazał istnienie
powyższych przesłanek, ponieważ oferta Odwołującego miała najniższą cenę i uznanie
zasadności zarzutów dotyczących niezgodności z ustawą Pzp odrzucenia oferty
Odwołującego stworzyłoby Odwołującemu możliwość uzyskania zamówienia.
Izba ustaliła, że zarzut Odwołującego dotyczący naruszenia art. 87 ust. 2 pkt 2
ustawy Pzp polegającego na niepoprawieniu w ofercie Odwołującego oczywistej omyłki
rachunkowej, co skutkowało niezasadnym odrzuceniem oferty Odwołującego w oparciu o art.
89 ust. 1 pkt 6 ustawy Pzp, potwierdził się. Bezsporne pomiędzy stronami było, że w ofercie
Odwołującego popełnione zostały omyłki rachunkowe. Strony różniły się jednak w ocenie
charakteru przedmiotowych omyłek rachunkowych. Odwołujący podnosił, że popełnione
przez niego omyłki rachunkowe mają charakter oczywisty i stanowią konsekwencję
zaokrągleń do dwóch miejsc po przecinku działania rachunkowego wykonywanego w
programie Excel. W jego opinii Zamawiający miał obowiązek przyjąć za właściwą i
prawidłową liczbę jednostek miar oraz cenę jednostkową i w oparciu o powyższe sprawdzić,
a następnie poprawić działanie matematyczne zgodnie z dyspozycją art. 87 ust. 2 pkt 2
ustawy Pzp.

Izba wskazuje, że zgodnie z art. 87 ust. 2 pkt 2 ustawy Pzp Zamawiający poprawia w
ofercie oczywiste omyłki rachunkowe, z uwzględnieniem konsekwencji rachunkowych
dokonanych poprawek, niezwłocznie zawiadamiając o tym wykonawcę, którego oferta
została poprawiona. Poprawienie oczywistej omyłki rachunkowej jest zatem obowiązkiem
zamawiającego. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Krajowej Izby Odwoławczej oczywistą
omyłką rachunkową jest widoczny, niezamierzony błąd rachunkowy popełniony przez
wykonawcę, który polega na uzyskaniu nieprawidłowego wyniku działania arytmetycznego
(np. wyrok KIO z dnia 21 stycznia 2009 r. sygn. akt KIO/UZP 20/09). Popełniona omyłka
rachunkowa może zostać uznana za mającą charakter oczywisty, gdy jest widoczna na
pierwszy rzut oka, bądź jest widoczna w trakcie sprawdzania poprawności wyliczeń, została
stwierdzona samodzielnie przez zamawiającego, jest bezsporna i możliwa do poprawienia
bez konieczności odwoływania się do innych dokumentów postępowania lub uzyskiwania
wyjaśnień wykonawcy (wyrok KIO z dnia 23 stycznia 2009 r. sygn. akt KIO/UZP 62/09, wyrok
KIO z dnia 12 lutego 2009 r. sygn. akt KIO/UZP 133/09, wyrok KIO z 31 marca 2009 r.
KIO/UZP 327/09, KIO /UZP 341/09).
Ponadto katalog omyłek rachunkowych, które może poprawić zamawiający w myśl
znowelizowanej ustawy Pzp jest otwarty. Ustawodawca odmiennie niż w poprzednim stanie
prawnym, który w uchylonym art. 88 ustawy Pzp określał zamknięty katalog omyłek
rachunkowych podlegających poprawieniu przez zamawiającego, nie wskazuje
zamawiającemu, które omyłki rachunkowe może poprawić, lecz poprzestaje na wskazaniu
zasad postępowania. Uchylone przepisy art. 88 ustawy Pzp mogą stanowić dyrektywę w
zakresie możliwych sposobów poprawiania omyłek rachunkowych (wyrok z dnia 16 stycznia
2009 r. KIO/UZP 1/09), lecz nie mogą być traktowane jako wyłączny katalog oczywistych
omyłek rachunkowych w rozumieniu obecnego art. 87 ust. 2 pkt 2 ustawy Pzp.
W SIWZ Rozdział XII „Sposób obliczenia ceny” pkt 2 Zamawiający wskazał, że cena
oferty wyrażona w złotych winna być przedstawiona na formularzu oferty wg wzoru
określonego w Załączniku nr 1 do SIWZ, w szczególności w rozbiciu na poszczególne
elementy zamówienia. Rozdział XII „Sposób obliczenia ceny” pkt 1 wskazywał, że ceny
powinny być podane z dokładnością do 2 miejsc po przecinku. W formularzu oferty w pkt 4
znajdowało się oświadczenie, w którym należało wskazać zaoferowaną cenę netto, podatek
VAT oraz cenę brutto. Ponadto znajdowało się tam stwierdzenie, iż powyższe ceny zostały
obliczone zgodnie z cenami jednostkowymi wskazanymi w Zestawieniu tabelarycznym.
Zestawienie tabelaryczne obejmowało następujące rubryki: nazwę towaru (podana przez
Zamawiającego), ilość w sztukach (podana przez Zamawiającego), cena jednostkowa netto

(bez VAT), wartość netto (bez VAT), kwota VAT oraz wartość brutto (z VAT). Zestawienie
tabelaryczne wskazywało, że wartość netto oblicza się przez pomnożenie ilości sztuk przez
wartość jednostkową, a wartość brutto stanowi sumę wartości netto i kwoty podatku VAT.
Odwołujący w swoje ofercie prawidłowo wskazał ilość towaru oraz cenę jednostkową netto,
natomiast błędnie obliczył wartość netto, a w konsekwencji także kwotę podatku VAT i
wartość brutto. Jak podkreślał w odwołaniu przedmiotowy błąd był konsekwencją
zaokrąglenia do dwóch miejsc po przecinku działania rachunkowego wykonywanego w
programie Excel. Pierwotnie bowiem w kalkulacji cenowej cen jednostkowych Odwołujący
uwzględnił cztery miejsca po przecinku, jednak do formularza ofertowego, zgodnie z
wymaganiem Zamawiającego, wpisane zostały ceny do dwóch miejsc po przecinku.
Odwołujący nie dokonał jednak weryfikacji konsekwencji rachunkowych ograniczenia ceny
jednostkowej do dwóch miejsc po przecinku.
Izba stwierdziła, że nie można podzielić stanowiska Zamawiającego, jakoby
popełniona omyłka rachunkowa nie była oczywista. Wbrew twierdzeniu Zamawiającego była
ona widoczna na pierwszy rzut oka, ponieważ polegała na uzyskaniu błędnego wyniku
działania arytmetycznego. Była także bezsporna (Zamawiający nie zakwestionował żadnej z
pozycji cen jednostkowych netto stanowiących podstawę do dokonania obliczeń), została
stwierdzona samodzielnie przez Zamawiającego (który w informacji z dnia 8 kwietnia 2010 r.
oraz piśmie z dnia 28 kwietnia 2010 r. przedstawił prawidłowe wyliczenie), jest możliwa do
poprawienia bez konieczności odwoływania się do innych dokumentów postępowania lub
uzyskiwania wyjaśnień wykonawcy (wymaga dokonania jedynie działań matematycznych, co
zostało przyznane przez samego Zamawiającego na rozprawie). W przypadku obowiązku
poprawiania oczywistych omyłek rachunkowych z uwzględnieniem konsekwencji
rachunkowych dokonanych poprawek pozostaje bez znaczenia liczba pozycji cenowych
wymagających korekty. Przepis art. 87 ust. 2 pkt 2 ustawy Pzp nie wskazuje na dodatkowe
elementy, które korygowałby zakres obowiązku poprawiania oczywistych omyłek
rachunkowych, w szczególności poprzez odwołanie się do istotności takich poprawek czy ich
liczby. Tym samym bez znaczenia dla istnienia obowiązku poprawy oczywistych omyłek
rachunkowych popełnionych przez Odwołującego pozostaje okoliczność, że dotyczą one 14
pozycji cenowych z łącznej liczby 38. Zamawiający ma bowiem obowiązek poprawić każdą
oczywistą omyłkę rachunkową niezależnie od liczby koniecznych poprawek. Niezasadny jest
także zarzut o niemożności poprawy błędów popełnionych przez Odwołującego na
podstawie art. 87 ust. 2 pkt 2 ustawy Pzp, ponieważ doprowadziłoby to zmiany zaoferowanej
ceny, a w konsekwencji zmiany w stawce i przeliczeniu podatku VAT. Zmiana zaoferowanej
ceny wskutek poprawienia oczywistej omyłki rachunkowej jest konsekwencją rachunkową
dokonanych zmian i stanowi dopuszczalną modyfikacją oferty, co wynika jednoznacznie z

art. 87 ust. 1 zdanie drugie ustawy Pzp. Nie dojdzie także do zmiany w stawce podatku VAT,
a jedynie jego kwocie. Stawka podatku VAT pozostaje na tym samym poziomie 22%. Z
formularza ofertowego jednoznacznie wynika, że Odwołujący obliczał kwotę podatku VAT
według stawki 22%, biorąc jednak za podstawę obliczeń nieprawidłowo wyliczoną wartość
netto. Błędne wyliczenie kwoty podatku VAT w wyniku niewłaściwie przeprowadzonej
operacji mnożenia należy zatem kwalifikować jako oczywistą omyłkę rachunkową, a nie błąd
w obliczeniu ceny. Kwota podatku VAT polega bowiem na przemnożeniu wartości netto
przez ustaloną stawkę procentową, a zatem błędne wyliczenie tej kwoty jest widoczne
(wyrok KIO z dnia 12 lutego 2009 r. sygn. akt KIO/UZP 133/09).
Bez znaczenia pozostaje także argument Zamawiającego, że różnica pomiędzy ceną
zaoferowaną przez Odwołującego a uznaną za najkorzystniejszą nie jest znacząca. Nie
wpływa to w żaden sposób na uchylenie obowiązku poprawienia oczywistych omyłek w
ofercie Odwołującego.
Powyższe oznacza, że błędy w obliczeniu ceny popełnione przez Odwołującego
podlegały sanacji na podstawie art. 87 ust. 2 pkt 2 ustawy Pzp, a odrzucenie oferty
Odwołującego na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 6 ustawy Pzp było niezasadne.
Z kolei w zakresie zarzutu naruszenia art. 87 ust. 2 pkt 1 oraz art. 87 ust. 1 ustawy
Pzp polegającego na niepoprawieniu oczywistej omyłki pisarskiej oraz zaniechaniu
zwrócenia się do Odwołującego o wyjaśnienie treści oferty co skutkowało niezasadnym
odrzuceniem oferty na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 82 ust. 3 ustawy Pzp, Izba
uznała, że przedmiotowy zarzut się nie potwierdził.
Odwołujący argumentował, że niewskazanie w formularzu oferty w pkt 7 okresu
przydatności do użycia materiałów eksploatacyjnych, przy równoczesnym wymaganiu SIWZ
oraz treści formularza oferty, iż okres ten musi wynosić co najmniej 12 miesięcy lub być nie
krótszy niż 12 miesięcy oznacza, że Odwołujący zaoferował 12 miesięczny termin
przydatności do użycia materiałów eksploatacyjnych. Potwierdzeniem powyższej deklaracji
jest także pkt 12 formularza oferty zawierający oświadczenie, iż Odwołujący zapoznał się z
Istotnymi Postanowieniami Umowy, określonymi w SIWZ i zobowiązał się do zawarcia
umowy zgodnej z niniejszą ofertą, na warunkach określonych w SIWZ, w miejscu i terminie
wyznaczonym przez Zamawiającego. Odwołujący brak wskazania okresu przydatności do
użycia zakwalifikował jako oczywistą omyłkę pisarską, polegającą na niezamierzonym
opuszczeniu wyrazu, podlegającą poprawieniu w trybie art. 87 ust. 2 pkt 1 ustawy Pzp.
Zarzucił również Zamawiającemu naruszenie art. 87 ust. 1 ustawy Pzp poprzez zaniechanie
zwrócenia się do Odwołującego o wyjaśnienia wątpliwości odnośnie przedmiotowej

oczywistej omyłki pisarskiej. Uzupełniając swoją argumentację na rozprawie Odwołujący
wskazywał, że przepisy art. 87 ust. 1 i 2 powinny być rozpatrywane łącznie i w odniesieniu
do konkretnej oferty, zaś Zamawiający z uwagi na cel ustawy Pzp jakim jest prawidłowość
wydatkowania środków publicznych powinien dążyć do utrzymania ofert. Na potwierdzenie
słuszności swoich wywodów przywołał m.in. wyrok z dnia 8 października 2009 r. sygn. akt
KIO/UZP 1401/09.

Izba nie podziela powyższej argumentacji Odwołującego. W przytoczonym wyroku
z dnia 8 października 2009 r. sygn. akt KIO/UZP 1401/09 wskazano, że do oświadczeń woli
(ofert) składanych w ramach postępowań o udzielenie zamówienia publicznego stosuje się
zasady dokonywania wykładni treści oświadczeń woli – czy szerzej – ich znaczenia (np.
odnośnie wskazania i identyfikacji właściwego adresata czy składającego oświadczenie)
wynikające z art. 65 § 1 Kodeksu cywilnego. Zasady współżycia społecznego oraz ustalone
zwyczaje obowiązujące w ramach stosunków cywilnoprawnych, jakimi są postępowania o
udzielenie zamówienia publicznego, sprowadzają się między innymi do przyjęcia założenia,
iż ofertę wykonawcy należy oceniać jako złożoną w dobrej wierze, przygotowaną w sposób
racjonalny (co nie wyklucza pewnych dopuszczalnych pomyłek w jej przygotowaniu i
złożeniu) i zmierzającą do uzyskania zamówienia zgodnie z warunkami określonymi w
specyfikacji istotnych warunków zamówienia, jak i w sposób przyjęty i wyrażony przez
wykonawcę. W świetle powyższego zamawiający powinien tak interpretować i oceniać oferty
wykonawców, aby w ramach obowiązujących przepisów ustawy Pzp w pierwszej kolejności
dążyć do ich utrzymania w postępowaniu, co w pełni koresponduje z naczelnym celem
ustawy Pzp, jakim jest zapewnienie racjonalnego i sprawnego wydatkowania środków
publicznych.
Nie negując słuszności argumentacji zawartej w powyższym orzeczeniu, Izba
wskazuje, że wydane ono zostało w całkowicie odmiennym stanie faktycznym. Orzeczenie
powyższe dotyczyło bowiem wątpliwości w zakresie podmiotu składającego ofertę
wynikających z błędnego oznaczenia formularza ofertowego pieczątką tylko jednego z
konsorcjantów, przy czym za rozstrzygnięciem tych wątpliwości na korzyść odwołującego
przemawiało m.in. szereg dokumentów i oświadczeń załączonych do oferty wskazujących na
zgodny zamiar stron we wspólnym ubieganiu się o udzielenie zamówienia. Ponadto
orzeczenie to wyraźnie wskazuje, że dążenie do utrzymania oferty musi odbywać się w
ramach obowiązujących przepisów ustawy Pzp. Oznacza to zatem, że wykładnia treści oferty
musi respektować obwiązujące przepisy zawarte w art. 87 ust. 1 i 2 ustawy Pzp określające
zakres ingerencji w treść oferty. Ustawa Pzp w art. 87 ust. 1 dopuszcza wyjaśnianie treści
oferty, przy czym nie może to prowadzić do zmiany jej treści, z zastrzeżeniem m.in. ust. 2, tj.

dopuszczalnego poprawiania omyłek na zasadach tam określonych. Dążenie do utrzymania
oferty nie może zatem naruszać reguł wynikających z powyższych przepisów. W opinii Izby
niezasadne jest zarzucanie Zamawiającemu naruszenia art. 87 ust. 1 ustawy Pzp poprzez
zaniechanie wyjaśnienia treści oferty, a właściwie wyjaśnienia popełnionej omyłki pisarskiej,
co z kolei skutkowało naruszeniem art. 87 ust. 2 pkt 1 ustawy Pzp. Należy podkreślić, że jest
to uprawnienie zamawiającego, a nie jego obowiązek. Wykonawca nie może zatem
domagać się od zamawiającego, aby ten zażądał stosownych wyjaśnień. Nie można w
związku z tym postawić skutecznego zarzutu na nieskorzystanie przez zamawiającego z
przysługującego mu prawa (por. Jerzy Pieróg „Prawo zamówień publicznych. Komentarz.”,
C.H. Beck, wyd. 2009).
Ponadto zakazane jest prowadzenie negocjacji w zakresie treści oferty oraz
dokonywanie jej zmiany m.in. z zastrzeżeniem art. 87 ust. 2 ustawy Pzp. Odwołujący w
formularzu oferty w pkt 7 nie złożył żadnego oświadczenia co do wymaganego przez
Zamawiającego terminu przydatności do użycia zaoferowanych materiałów
eksploatacyjnych. Ewentualne wyjaśnienia treści oferty w trybie art. 87 ust. 1 ustawy Pzp nie
mogłyby zatem doprowadzić do sanowania tego braku, ponieważ stanowiłoby to
niedopuszczalną zmianę treści oferty.
W opinii Izby niezasadne jest także kwalifikowanie przez Odwołującego błędu
polegającego na pominięciu w treści formularza oferty określenia okresu przydatności do
użycia zaoferowanych materiałów eksploatacyjnych jako oczywistej omyłki pisarskiej.
Oczywistą omyłką pisarską jest omyłka widoczna, niezamierzona niedokładność, błąd
pisarski lub inna podobna usterka w tekście. Za oczywistą omyłkę pisarską uznaje się także
omyłkę, która nie jest widoczna w treści samego formularza ofertowego, jest jednak omyłką
wynikającą z porównania treści pozostałych dokumentów stanowiących zawartość oferty
(wyrok z dnia 10 kwietnia 2008 r. sygn. akt KIO/UZP 265/08). Oczywista omyłka pisarska
polega w szczególności na niezamierzonym przekręceniu, opuszczeniu wyrazu, błędzie
logicznym, pisarskim lub mającym postać innej niedokładności przypadkowej. Oczywista
omyłka pisarska powinna być możliwa do poprawienia bez odwoływania się do innych
dokumentów (wyrok z dnia 20 stycznia 2009 r. sygn. akt KIO/UZP 11/09). W zakresie tego
pojęcia mieszczą się zatem tylko takiego rodzaju niedokładności, które widoczne są dla
każdego, bez przeprowadzania jakiejkolwiek dodatkowej analizy. Oznacza to, że ich
poprawienie nie wywołuje zmiany merytorycznej treści oświadczenia woli wykonawcy (wyrok
z dnia 17 marca 2009 r. sygn. akt KIO/UZP 246/09). Izba nie podziela stanowiska
Odwołującego, iż niezłożenie oświadczenia w zakresie pkt 7 formularza oferty, gdzie zawarte
jest wskazanie, iż okres przydatności do użycia materiałów eksploatacyjnych musi być nie

krótszy niż 12 miesięcy jest tożsame z oświadczeniem o zaoferowaniu 12-miesięcznego
okresu przydatności, ponieważ w przeciwnym razie oferta byłaby niegodna z SIWZ.
Minimalny 12-miesięczny okres wymagany SIWZ oznacza, że wykonawcy mogli zaoferować
także okresy dłuższe. Także Istotne Postanowienia Umowy w § 1 ust. 6 wymagają podania
zaoferowanego okresu przydatności do użycia. Oznacza to zatem, że Zamawiający bez
ingerencji w merytoryczną treść złożonego oświadczenia woli bądź bez porozumienia z
wykonawcą lub domniemania jego woli nie jest w stanie poprawić takiej omyłki. Dokonanie
takiej poprawy można by dopuścić wówczas, gdyby termin przydatności do użycia wynikał z
innych dokumentów przedstawionych przez Odwołującego lub był określony w SIWZ lub
Istotnych Postanowieniach Umowy w sposób sztywny (np. na 12 miesięcy). Również
przytaczane oświadczenie zawarte w pkt 12 formularza oferty nie może stanowić podstawy
do przyjęcia, że brak oświadczenia z pkt 7 może być sanowany w sposób określony przez
Odwołującego, ponieważ dotyczy ono zobowiązania do zawarcia umowy zgodnej z ofertą na
warunkach określonych w SIWZ, przy czym ani oferta ani SIWZ nie określają konkretnego
terminu przydatności do użycia materiałów eksploatacyjnych. Ponadto oświadczenia tego
typu są oświadczeniami o charakterze ogólnym i nie zmieniają one innych szczegółowych
oświadczeń składanych w ofercie. Ogólne oświadczenia odnoszą się do akceptacji
pozostałych, nie wyartykułowanych wprost w formularzu oferty, wymogów zawartych w siwz
czy projekcie umowy. W przedmiotowym przypadku nie można zatem mówić o oczywistej
omyłce pisarskiej podlegającej poprawieniu w trybie art. 87 ust. 2 pkt 1 ustawy Pzp.
Izba pozostawiła bez rozpoznania nowe okoliczności zgłoszone w przystąpieniu do
postępowania odwoławczego, a mianowicie wskazujące na dodatkowe przesłanki nie
wskazane przez Zamawiającego w informacji o rozstrzygnięciu postępowania, które w
ocenie Przystępującego mogły uzasadniać odrzucenie oferty Odwołującego. Zgodnie z art.
185 ust. 2 ustawy Pzp wykonawca może zgłosić przystąpienie do postępowania
odwoławczego wskazując stronę, do której przystępuje i interes w uzyskaniu rozstrzygnięcia
na korzyść strony, do której przystępuje. Przystąpienie dotyczy zatem przyłączenia się do
postępowania wszczętego wniesieniem konkretnego odwołania zawierającego określone
zarzuty i żądania dotyczące czynności lub zaniechania zamawiającego. Zgodnie bowiem z
art. 180 ust. 3 ustawy Pzp odwołanie powinno wskazywać czynność lub zaniechanie
czynności zamawiającego, której zarzuca się niezgodność z przepisami ustawy, zawierać
zwięzłe przedstawienie zarzutów, określać żądanie oraz wskazywać okoliczności faktyczne i
prawne uzasadniające wniesienie odwołania. Zgodnie z art. 192 ust. 7 ustawy Pzp Izba nie
może orzekać o zarzutach nie zawartych w odwołaniu. Ponadto na podstawie art. 185 ust. 3
ustawy Pzp czynności uczestnika postępowania nie mogą pozostawać w sprzeczności z
czynnościami i oświadczeniami strony, do której przystąpił, z zastrzeżeniem zgłoszenia

sprzeciwu , o którym mowa w art. 186 ust. 3 ustawy Pzp przez uczestnika, który przystąpił po
stronie zamawiającego. Wprawdzie obecnie obowiązująca ustawa nie powtarza w zakresie
przystąpienia do postępowania odwoławczego regulacji zawartej poprzednio w art. 181 ust. 5
ustawy Pzp, a mianowicie, że zgłaszając swoje przystąpienie do postępowania toczącego
się w wyniku wniesienia protestu wskazuje się swój interes prawny w przystąpieniu i określa
swoje żądanie w zakresie zarzutów zawartych w proteście, jednak w opinii Izby nie oznacza
to wprowadzenia merytorycznej zmiany w charakterze samego przystąpienia jako
immanentnie związanego z danym odwołaniem. Celem instytucji przystąpienia pozostaje
nadal uzyskanie rozstrzygnięcia postępowania wywołanego określonym odwołaniem na
korzyść strony, do której się przystępuje poprzez odpowiednio poparcie lub opozycję w
stosunku do zarzutów zawartych w odwołaniu (zależnie od strony, do której uczestnik
przystąpił). Nie jest zatem celem przystąpienia zgłaszanie nowych zarzutów, lecz odniesienie
się do zarzutów podniesionych w odwołaniu. Ponadto należy zwrócić uwagę, że za zarzut
należy uznać nie tylko wskazanie naruszeń w zakresie ustawy Pzp. Za zarzuty należy uznać
także oświadczenia wykonawcy, w których wskazuje on na istnienie okoliczności, które
podważają prawidłowość czynności zamawiającego w toku postępowania o udzielenie
zamówienia publicznego, rozumianą jako zgodność czynności zamawiającego z przepisami
ustawy Pzp, które stanowią zarazem podstawę zgłaszanych żądań. Z tego względu
wskazanie innych okoliczności jako podstawy stwierdzenia naruszenia tego samego
przepisu ustawy Pzp stanowi nowy zarzut (postanowienie KIO z dnia 30 lipca 2009 r.
KIO/UZP 935/09). Uzasadniając akcesoryjny wobec postępowania odwoławczego charakter
przystąpienia warto także wskazać, że dopuszczenie podnoszenia w przystąpieniu nowych
zarzutów zwalczających ofertę odwołującego oznaczałoby ograniczenie uprawnień
wykonawcy wnoszącego odwołanie i ponoszącego jego koszty. Wykonawca w odwołaniu
odnosi się bowiem tylko do tych okoliczności, które zostały dokonane lub zaniechane przez
zamawiającego, a nie takich, które hipotetycznie powinny były mieć miejsce, i pod tym kątem
ocenia swoje potencjalne szanse w postępowaniu odwoławczym. Przyznanie prawa do
podnoszenia nowych zarzutów zwalczających ofertę odwołującego, które nie były mu znane
na etapie poprzedzającym odwołanie oznaczałoby także przerzucenie na odwołującego
kosztów i ryzyka niezgodnych z ustawą Pzp czynności lub zaniechań zamawiającego.
Ponadto dopuszczenie zgłaszania nowych zarzutów w przystąpieniu oznaczałoby de facto
przedłużenie terminu na wniesienie odwołania oraz unikanie kosztów jego wniesienia.
Należy zatem uznać, że w przypadku stwierdzenie dodatkowych okoliczności zwalczających
ofertę Odwołującego, które nie były przedmiotem analizy i rozstrzygnięcia zamawiającego
właściwą drogą jest wniesienie własnego odwołania, do czego Przystępujący miał pełne
prawo.

Niezależnie od powyższego Izba podnosi, że wątpliwości budzi sposób wskazania i
uzasadnienia przez Przystępującego nowych okoliczności przemawiających, zdaniem
Przystępującego, za nieprawidłowością oferty Odwołującego. Odnośnie poz. 29 formularza
cenowego Przystępujący formułuje pewne podejrzenia, domniemanie, że oferta
Odwołującego może w tym zakresie nie odpowiadać wymogom Zamawiającego, przy czym
nie jest jasne, czy chodzi o niezgodność z treścią SIWZ, czy rażąco niską cenę (co zostało
podniesione dopiero na rozprawie). Brak jest zatem jednoznacznego sformułowania zarówno
zarzutu odnośnie oferty, jak i żądania opartego na tym zarzucie. Z kolei w zakresie braku
odpowiednich certyfikatów dla materiałów eksploatacyjnych równoważnych zaoferowanych w
poz. 35-38 Zamawiający na rozprawie przyznał, że nie kwestionował powyższej okoliczności.
Tym samym twierdzenia Przystępującego pozostawałyby w sprzeczności z czynnościami i
oświadczeniami strony, do której wykonawca przystąpił, co jest niedopuszczalne na
podstawie art. 185 ust. 3 ustawy Pzp.

Biorąc za podstawę stan rzeczy, ustalony w toku postępowania, orzekając w
granicach wyznaczonych przepisem art. 192 ust. 7 ustawy Pzp, na podstawie art. 192 ust. 1
ustawy Pzp, orzeczono jak w sentencji. Izba stwierdziła bowiem, że wykazane naruszenie
przepisu art. 87 ust. 2 pkt 2 ustawy Pzp nie miało istotnego wpływu na wynik postępowania
w rozumieniu art. 192 ust. 2 ustawy Pzp, albowiem oferta Odwołującego podlegała
odrzuceniu na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy Pzp.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 192 ust. 9 i 10
ustawy, czyli stosownie do wyniku postępowania z uwzględnieniem postanowień
rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 15 marca 2010 r. w sprawie wysokości i
sposobu pobierania wpisu od odwołania oraz rodzajów kosztów w postępowaniu
odwoławczym i sposobu ich rozliczania (Dz. U. z 2010 r., Nr 41, poz. 238), przy czym nie
zasądzono kosztów wynagrodzenia pełnomocnika Zamawiającego, ponieważ do zamknięcia
rozprawy nie przedłożył on do akt sprawy rachunku/faktury wskazującej wysokość
poniesionych kosztów, czego wymaga § 3 pkt 2 ww rozporządzenia Prezesa Rady
Ministrów. Na rozprawie ograniczył się on do wniosku o zasądzenie kosztów oraz
stwierdzenia, że z uwagi na godzinowe rozliczenia z Zamawiającym może wystawić fakturę
dopiero po zakończeniu rozprawy. Kopia faktury przesłana została jedynie faksem po
zamknięciu rozprawy.
Przewodniczący:
………………………………