Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt SNO 64/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 21 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy - Sąd Dyscyplinarny w składzie:
SSN Marian Buliński (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marek Pietruszyński
SSN Andrzej Ryński
Protokolant Katarzyna Wojnicka
przy udziale Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Okręgowego w […] po
rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 stycznia 2015 r.,
sprawy J. K.
sędziego Sądu Rejonowego
w związku z odwołaniem obwinionej
od wyroku Sądu Apelacyjnego - Sądu Dyscyplinarnego w […]
z dnia 8 września 2014 r.,
zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy a kosztami
postępowania dyscyplinarnego odwoławczego obciąża Skarb
Państwa.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 8 września 2014 r. Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny
uznał obwinioną J. K. – sędziego Sądu Rejonowego za winną tego: „że w okresie
od sierpnia 2004 r. do czerwca 2012 r. jako sędzia referent dopuściła się
bezczynności w przydzielonych jej sprawach o sygnaturach: […] nie kontrolując ich
2
biegu przy czym w sprawach o sygnaturach: […] nie wykonała poleceń służbowych
Przewodniczącego Wydziału […] dotyczących podjęcia czynności w sprawach
czym naruszyła § 61 ust. 1 pkt 1 i § 62 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z
dnia 23 lutego 2007 roku Regulamin urzędowania sądów powszechnych, tj. za
winną popełnienia przewinienia służbowego z art. 107 § 1 Ustawy z dnia 27 lipca
2001 roku Prawo o ustroju sądów powszechnych (j. t. Dz. U. z 2013 poz. 427 ze
zm.)” i na podstawie art. 109 § 1 pkt 1 tej ustawy wymierzył obwinionej karę
upomnienia.
Odwołanie od tego wyroku złożyła obwiniona zarzucając temuż orzeczeniu:
„1. na podstawie art. 438 § 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za
podstawę orzeczenia poprzez nieprawidłowe ustalenie, że w sprawach […]
obwiniona dopuściła do bezczynności, nie kontrolując ich biegu, co miało wpływ na
treść orzeczenia;
2. obrazę przepisów postępowania, to jest art. 424 § 1 pkt 1 i § 2 k.p.k. polegającą
na niewskazaniu jakie fakty Sąd uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na
jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych
oraz na zaniechaniu przez Sąd analizy materiału dowodowego w postaci wyjaśnień
obwinionej, zeznań świadka B. Ł., akt sprawy wymienionych w pkt. 1., opinii z dnia
23 maja 2014 r., co miało wpływ na treść orzeczenia”.
W oparciu o to obwiniona wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu – Sądowi Dyscyplinarnemu do
ponownego rozpoznania.
Na rozprawie przed Sądem Najwyższym – Sądem Dyscyplinarnym Zastępca
Rzecznika Dyscyplinarnego wniósł o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.
W tej sytuacji Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje.
Odwołanie obwinionej nie jest zasadne. Wbrew twierdzeniom obwinionej
uzasadnienie wyroku spełnia wymagania art. 424 k.p.k.
Sąd orzekający opisał jakie okoliczności uznał za udowodnione i w oparciu o
jakie dowody przypisał obwinionej popełnienie deliktu dyscyplinarnego. Wywody
sądu pierwszej instancji są jasne i zrozumiałe oraz poddają się kontroli
odwoławczej. Niesłuszny jest także zarzut sprzeczności w uzasadnieniu wyroku
(sformułowany przez obwinioną w uzasadnieniu odwołania).
3
Z tego uzasadnienia wynika jednoznacznie, że po kontroli w 2012 r. i
wszczęciu postępowania dyscyplinarnego nie było zastrzeżeń do pracy obwinionej,
nadto podkreślono, że wszystkie uzasadnienia sporządziła ona w terminie. Gwoli
ścisłości podkreślić należy, że przy wymiarze kary Sąd wziął pod uwagę postawę
obwinionej, to że jest sędzią bardzo dobrym merytorycznie, po kontroli w 2012 r. nie
było zastrzeżeń do jej pracy, a bezczynność zaistniała w niewielkim ułamku
wszystkich spraw prowadzonych przez sędziego w latach 2004-2012 (k. 14
uzasadnienia wyroku).
Obwiniona zarzuciła także błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za
podstawę orzeczenia. Jednakże zauważyć należy to, że zarzuciła ona błąd w
ustaleniach faktycznych tylko w 11 sprawach, gdy przypisano jej bezczynność w 27
sprawach. Podnoszone zaś w uzasadnieniu odwołania argumenty sprowadzają się
do usprawiedliwiania bezczynności obwinionej nie negując tejże bezczynności.
Charakterystyczne jest przedstawienie przez obwinioną jej zachowania w
sprawie […]. Przedstawia obwiniona, że kurator sądowy w dniu 11 sierpnia 2011 r.
złożył wniosek o zastosowanie wobec nieletniego dodatkowego środka
odwoławczego, obwiniona na sesji w dniu 23 marca 2012 r. omawiała tą sprawę z
kuratorem, który faktycznie wycofał się z tego wniosku, a obwiniona rozpoznała ten
wniosek w dniu 23 lipca 2012 r. Obwiniona między sierpniem 2011 r. a lipcem 2012
r. lub między sierpniem 2012 r. a marcem 2012 r. i między marcem 2012 r. a lipcem
2012 r. swej bezczynności nie zauważyła, choć sama w tej sprawie) podkreśliła, że
na skutek wniosku kuratora z dnia 3 lipca 2013 r. w dniu 9 lipca 2013 r. uchyliła
wobec nieletniego środek wychowawczy i umorzyła postępowanie wykonawcze. Na
tle tych okoliczności nie sposób zauważyć, że jest różnica między rozpoznaniem
wniosku kuratora w ciągu roku czy w ciągu tygodnia.
Mając to na uwadze, Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny orzekł jak na
wstępie.