Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Cezary Klepacz

Sędziowie: SSO Sławomir Buras (spr.)

SSO Barbara Dziewięcka

Protokolant: starszy protokolant sądowy Beata Wodecka

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2015 r. w Kielcach na rozprawie

sprawy z powództwa S. O.

przeciwko (...) S.A. (A. (...)) Oddział w Polsce z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowcu Świętokrzyskim

z dnia 25 czerwca 2015 r. sygn. I C 751/14

oddala apelację i zasądza od S. O. na rzecz (...) S.A. (A. (...)) Oddział w Polsce z siedzibą w W. kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Barbara Dziewięcka SSO Cezary Klepacz SSO Sławomir Buras

II Ca 1293/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 25 czerwca 2015r Sąd Rejonowy w Ostrowcu Świętokrzyskim oddalił powództwo S. O. przeciwko (...) S.A. ( A. (...) ) z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 22.500 złotych tytułem zadośćuczynienia .

Sąd Rejonowy ustalił ,że w dniu 26 lipca 2003r I. O. kierując samochodem osobowym wyjeżdżając z ul. (...) w O. S. spowodowała kolizję uderzając w rower , którym kierował powód S. O.. W wyniku tej kolizji powód upadł na jezdnię, wskutek czego doznał obrzęku i krwiaka na poziomie płata ciemieniowego prawego głowy oraz stłuczenia kręgosłupa. Bezpośrednio po zdarzeniu powód podniósł się samodzielnie i udał się do pracy. W szpitalu przebywał od godziny 9.00 do 16.30 , kiedy wykonano mu szereg badań. Powód odbył w sumie trzy wizyty w poradni ortopedycznej , po czym leczenie w tym zakresie zostało całkowicie zakończone. Na zwolnieniu przebywał w okresie od 26 lipca 2013r do 1 września 2013r. Około trzech tygodni po zdarzeniu powód udał się do psychiatry, ponieważ czuł lęk i niepokój oraz budził się w nocy. Lekarz psychiatra stwierdził zaburzenia reaktywne depresyjno-lękowe , przepisał leki uspakajające. U psychiatry powód był cztery razy. Powód zażywał przepisane leki , w związku z tym, że odczuwał poprawę po lekach zaprzestał dalszego leczenia psychiatrycznego.

Aktualnie u powoda nie ma nasilonych zaburzeń lękowych, nie ma obniżonego nastroju ani przygnębienia. Jego nastrój i napęd jest wyrównany. Nie widać zaburzeń uwagi, koncentracji i pamięci. Nie widać wzmożonego odczynu emocjonalnego. Objawy , które pojawiły się po wypadku miały charakter przemijający i obecnie nie wpływają na aktywność powoda i jego codzienne funkcjonowanie. Przeżycia związane z wypadkiem nie spowodowały u powoda trwałych następstw w psychice powoda , które by w istotny sposób ograniczały jego funkcjonowanie zawodowe i indywidualne.

Leczenie powoda w zawiązku z zdarzeniem zostało zakończone. Pozwany przyznał powodowi łącznie kwotę 10.000 złotych zadośćuczynienia z tytułu tego wypadku.

Według Sądu Rejonowego zebrany materiał dowodowy prowadzi do uznania ,że przyznane powodowi zadośćuczynienie w kwocie 10.000 złotych odpowiada doznanej przez powoda krzywdzie, przedstawia dla niego ekonomicznie odczuwalną wartość , nie jest wygórowane , ani nie prowadzi też do nieuzasadnionego przysporzenia w jego majątku, a tym samym uwzględnia przesłankę kompensacyjną tego świadczenia.

Apelację od tego wyroku wywiódł powód zaskarżając go w całości i zarzucił :

- naruszenie przepisów postępowania cywilnego tj. art. 233 k p c poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów polegające na uznaniu , że krzywda jakiej doznał powód została w całości zrekompensowana bez uwzględnienia naruszenia poczucia bezpieczeństwa powoda,

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu , ze powód nie doznał żadnych ujemnych następstw wypadku , któremu uległ bez swej winy powód przestrzegający zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Podnosząc te zarzuty skarżący domagał się zmiany zaskarżonego orzeczenia i zasądzenia zgodnie z żądaniem powoda , ewentualnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sadowi Rejonowemu.

Sąd Okręgowy zważył , co następuje :

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić , że Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe , a na jego podstawie poczynił adekwatne do treści materiału dowodowego ustalenia faktyczne . Ustalenia te Sąd Okręgowy przyjmuje za własne , nie znajdując potrzeby ich ponownego szczegółowego przytaczania.

Nie jest trafny zarzut naruszenia art. 233 k p c, albowiem przeprowadzona ocena dowodów polegała na rzetelnej i bezstronnej analizie wyników postępowania , przy uwzględnieniu zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Tym samym zdaniem Sądu odwoławczego , ocena dowodów zgromadzonych w sprawie została dokonana w sposób właściwy i zgodny z zasadami doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy z zgromadzonego materiału dowodowego wyciągnął logiczne i uzasadnione wnioski i dokonał właściwej interpretacji. Podkreślić należy , że wszystkie ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji znajdują oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym. Tym samym Sąd Rejonowy nie przekroczył granicy swobodnej oceny dowodów w rozumieniu art. 233 k p c i Sąd Okręgowy w pełni podziela dokonane ustalenia.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego , w tym w szczególności , opinii biegłej z zakresu psychiatrii R. P. i opinii biegłej z zakresu psychologii U. S. jednoznacznie wynika , że wprawdzie zdarzenie z dnia 26 lipca 2013r spowodowało u powoda zaburzenia adaptacyjne , ale wyłącznie o charakterze przemijającym i aktualnie biegłe nie stwierdziły trwałych ujemnych następstw psychicznych związanych ze zdarzeniem. Z opinii biegłych wynika także , że powód poradził sobie emocjonalnie z doznanym stresem i obecnie nie wymaga ani leczenia farmakologicznego ani pomocy psychoterapeutycznej. U powoda nie stwierdzono trwałego uszczerbku na zdrowiu w związku z przedmiotowym zdarzeniem. Powód powrócił do pracy , do codziennych obowiązków , prawidłowo funkcjonuje w rolach pracownika , męża i ojca. Nie unika kontaktów społecznych, powrócił do aktywnego życia.

Ma rację Sąd Rejonowy , że w świetle zebranych dowodów , powód nie udowodnił , że aktualnie pojawiły się u niego nowe cierpienia i nowe krzywdy , które wymagałyby dodatkowej rekompensaty. Słuszne jest przeto stanowisko Sądu I instancji , że zadośćuczynienie jakie już otrzymał powód jest adekwatne do cierpień i krzywd , których doznał , a wszystkie cierpienia , które opisał w pozwie w rozpoznawanej sprawie , były znane pozwanemu na etapie orzekania o zadośćuczynieniu i zostały przez niego odpowiednio uwzględnione.

Z tych przyczyn Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k p c oddalił apelację jako bezzasadną , a o kosztach postępowania apelacyjnego orzekł w oparciu o art. 99 k p c i & 6 pkt 5 w zw. z & 12 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radcowskie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

SSO Barbara Dziewięcka SSO Cezary Klepacz SSO Sławomir Buras