Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09/02/2016 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Kryńska - Mozolewska

Protokolant: protokolant sądowy Marzena Szablewska

po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2016 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z odwołania K. W.

od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia (...)r. znak (...)

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W.

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

orzeka:

oddala odwołanie.

Sygn. akt: VI U 473/14

UZASADNIENIE

Orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności z dnia (...)., znak: (...)Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. zaliczył K. W. do lekkiego stopnia niepełnosprawności do 30 czerwca 2017r. Jako symbol niepełnosprawności podano 07-S. W treści orzeczenia wskazano, że wnioskodawczyni ma naruszoną sprawność organizmu, powodującą w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną. Skład orzekający uznał, iż K. W. ma ograniczenia w pełnieniu ról społecznych, dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.

(orzeczenie Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia (...). – akta WZON)

K. W. w dniu 16 lipca 2014r. wniosła odwołanie od orzeczenia z dnia 26 czerwca 2014r.

(odwołanie z dnia 16 lipca 2014r. – akta WZON)

Orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności z dnia (...)., znak: (...)Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie. W treści orzeczenia wskazano, że po zapoznaniu się z treścią odwołania oraz po dokonaniu oceny materiału dowodowego, Wojewódzki Zespół utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie, gdyż wydane zostało zgodnie z prawidłowo ustalonym stanem faktycznym oraz dokumentacją medyczną. Schorzenia K. W. udokumentowane w toku postępowania nie dają podstaw do ustalenia niepełnosprawności w umiarkowanym stopniu.

(orzeczenie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z (...). – akta WZON)

K. W. w dniu 07 października 2014r. wniosła odwołanie od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 27 sierpnia 2014r., zaskarżając je w całości i wnosząc o jego zmianę poprzez zaliczenie jej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Zdaniem odwołującej, ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego powinna prowadzić do zaliczenia jej do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Na astmę oskrzelową choruje od ponad 20 lat. W ostatnim czasie stan jej zdrowia nie uległ poprawie, zatem brak jest podstaw by uznać, iż w chwili obecnej zasługuje na zaliczenie do lekkiego stopnia niepełnosprawności.

(odwołanie – k. 1)

Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, iż nie znalazł podstaw do zmiany wydanego orzeczenia i uznał za zasadne przekazać sprawę do dalszego rozpoznania przez Sąd. WZON na podstawie dokumentacji medycznej, badania osoby zainteresowanej przez lekarza przewodniczącego składu orzekającego oraz oceny doradcy zawodowego ustalił, iż stan zdrowia odwołującej kwalifikuje ją do zaliczenia do lekkiego stopnia niepełnosprawności okresowo do dnia 30 czerwca 2017r., według symbolu 07-S. Z akt sprawy wynika, że lekarz przewodniczący składa orzekającego uwzględnił w rozpoznaniu astmę oskrzelową. Ze sporządzonego wywiadu wynika, iż odwołująca posiada wykształcenie wyższe magisterskie, 9 letni staż pracy, jest aktywna zawodowo. Stan naruszenia sprawności organizmu powoduje ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne. Zgodnie z definicją stopnia niepełnosprawności odwołująca spełnia kryteria zaliczenia do lekkiego stopnia niepełnosprawności. Nie stwierdzono w stanie zdrowia osoby zainteresowanej żadnej z przesłanek, które pozwalałyby na określenie niepełnosprawności w stopniu wyższym niż lekki.

(odpowiedź na odwołanie – k. 9 - 10)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 02 czerwca 2014r. K. W. złożyła wniosek o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. W wyniku rozpoznania wniosku Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności wydał orzeczenie z dnia (...)., znak: (...), w którym zaliczył odwołującą do lekkiego stopnia niepełnosprawności okresowo do dnia 30 czerwca 2017r., wskazując, jako przyczynę niepełnosprawności symbol 07-S. K. W. wniosła odwołanie od otrzymanego orzeczenia, które zostało rozpoznane przez Wojewódzki Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w dniu (...). WZON utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie.

(dowód: wniosek z 02 czerwca 2014r. – akta WZON; orzeczenie z 26 czerwca 2014r. – akta WZON; odwołanie z 16 lipca 2014r. – akta WZON; orzeczenie z 27 sierpnia 2014r. – akta WZON)

K. W. ma wykształcenie wyższe magisterskie. Posiada 9 letni staż pracy, jest aktywna zawodowo, wykonuje pracę biurową. Na astmę oskrzelową choruje od 23 lat. Ostatnie skórne testy uczuleniowe wykonane przed kilkoma laty, wykazały dodatnie odczyny na trawy, zboża, brzozę, pleśnie, kurz domowy. Przez 4 lata była odczulana na trawy, zboża i brzozę (odczulanie zakończyła w 2000r.). Pozostaje pod ambulatoryjną opieką specjalistyczną. Skarży się na duszność przy zmianach pogody, wieczorami oraz przy wysiłku fizycznym.

(dowód: opinia biegłego – k. 20, 135)

K. W. cierpi na astmę oskrzelową alergiczną z częstymi zaostrzeniami infekcyjnymi. Nie stwierdzono u niej istotnego upośledzenia wentylacji płuc. Nie potwierdzono także śródmiąższowego włóknienia płuc, żadnej innej dodatkowej choroby płuc, ani istotnych zaburzeń odporności. Brak podstaw do stwierdzenia, że odwołująca jest osobą niepełnosprawną z powodów pulmonologicznych w stopniu wyższym niż lekki. Odwołująca nie spełnia kryteriów niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym, ponieważ nie wymaga specjalnego przystosowania warunków pracy, ani częściowej lub okresowej pomocy innej osoby w związku z ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Odwołująca od 12 roku życia nie wymaga doraźnej pomocy medycznej z powodu zaostrzenia astmy. Choroba jest dobrze kontrolowana lekami. Funkcja płuc pozostaje prawidłowa. K. W. sama wykonuje czynności samoobsługowe dotyczące funkcjonowania w środowisku.

(dowód: opinia biegłego pulmonologa R. C. – k. 20; opinia uzupełniająca biegłego pulmonologa R. C. – k. 34; opinia biegłego specjalisty chorób płuc B. Ż. – k. 135; opinia uzupełniająca biegłego specjalisty chorób płuc B. Ż. – k. 151, zeznania odwołującej )

Powyższy stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił na podstawie zeznań odwołującej K. W., a także dokumentów złożonych w toku postępowania, w tym dokumentów znajdujących się w aktach WZON. Dodatkowo Sąd oparł ustalenia stanu faktycznego na opiniach biegłych sądowych z zakresu pulmonologii oraz chorób płuc. Zdaniem Sądu wyżej przytoczone dowody, w zakresie, w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny.

W ocenie Sądu opinie sądowe są wnikliwe, rzetelne, a dodatkowo zostały wydane po przeprowadzeniu badania odwołującej i po analizie zgromadzonej obszernej dokumentacji lekarskiej. Przy tym brak jest jakichkolwiek podstaw, by opiniom odmówić mocy dowodowej.

Odwołująca zgłaszała zastrzeżenia do opinii biegłych, wskazując, iż leczy się od ponad 20 lat i jest pod opieką specjalistów. Zdaniem Sądu brak było jednak podstaw do dopuszczania dowodu z kolejnych opinii. Nie można, bowiem skutecznie wnioskować o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego jedynie na tej podstawie, że dotychczasowa opinia jest niekorzystna dla strony. Stanowisko to jest uzasadnione utrwalonym już orzecznictwem sądowym. Przykładowo można wskazać w tym miejscu wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 25 sierpnia 2011r. (I ACa 316/11 LEX nr 1095795) zgodnie, z którym, niedopuszczenie dowodu z kolejnej opinii biegłego jest prawidłowe w sytuacji, jeżeli opinia nie odpowiada oczekiwaniom strony i nie zgłasza ona żadnych merytorycznych uwag do opinii. Samo stwierdzenie strony, że się z nią nie zgadza, nie oznacza, że opinia jest wadliwa. Podobnej treści jest również teza 2 wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 25 czerwca 2009r. (V ACa 139/09 LEX nr 551993) zgodnie, z którą, o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość. W przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu, co winno skutkować jego pominięciem. W przedmiotowej sprawie przekonanie odwołującej o stanie jej niepełnosprawności wynika jedynie z jej subiektywnego przekonania nie popartego żadnymi dowodami. Sąd uznał, iż opiniom złożonym w przedmiotowej sprawie przez biegłych sądowych nie można niczego zarzucić, dlatego oceniając je, jako prawidłowe i wiarygodne, na ich podstawie dokonał ustaleń faktycznych.

Zgromadzone w niniejszej sprawie dowody z dokumentów Sąd ocenił, jako w pełni wiarygodne. Na żadnym etapie rozpoznawania sprawy strony postępowania nie zakwestionowały jakiegokolwiek dowodu, nie podniosły jego nieautentyczności lub niezgodności ze stanem rzeczywistym. Były one, zatem nie tylko spójne wewnętrznie, ale i korespondowały ze sobą, tworząc logiczną całość, dlatego też stanowiły podstawę ustalonego przez Sąd stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie K. W. nie zasługiwało na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, iż orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności z dnia 26 czerwca 2014 roku Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. zaliczył K. W. do lekkiego stopnia niepełnosprawności okresowo do dni 30 czerwca 2017r., którą to decyzję Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności orzeczeniem z dnia 27 sierpnia 2014 roku utrzymał w mocy. Natomiast K. W., odwołując się od wydanego orzeczenia, wnosiła o przyznanie jej umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

Kwestie dotyczące prawidłowego ustalenia stopnia niepełnosprawności, co jest przedmiotem niniejszego postępowania, są uregulowane w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jednolity – Dz. U. z 2011 roku, Nr 127, poz. 721, ze zm.). Zgodnie z art. 3 ust. 1 tej ustawy ustala się trzy stopnie niepełnosprawności, które stosuje się do realizacji celów określonych ustawą. Są to stopnie niepełnosprawności: znaczny, umiarkowany oraz lekki. Z kolei na podstawie regulacji art. 6 ust. 1 tej ustawy organami właściwymi do orzekania o niepełnosprawności są powiatowe zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności, stanowiące pierwszą instancję, oraz zespoły wojewódzkie, jako druga instancja.

Kwalifikacja do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności opiera się na spełnieniu przesłanek wynikających z art. 4 ust. 2 ww. ustawy, zgodnie, z którym do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych. Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 3 ustawy, do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.

Aby ustalić w przedmiotowej sprawie, jaki faktycznie jest stan zdrowia K. W. należało posłużyć się specjalną wiedzą medyczną. Zgodnie z treścią art. 278 § 1 k.p.c. w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych, Sąd po wysłuchaniu wniosków stron, co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii. W toku postępowania Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu pulmonologii oraz biegłego sądowego z zakresu chorób płuc.

Biegli sądowi zgodnie stwierdzili, że K. W. cierpi na astmę oskrzelową alergiczną z częstymi zaostrzeniami infekcyjnymi. Pomimo tego, nie stwierdzono u niej istotnego upośledzenia wentylacji płuc. Nie potwierdzono także śródmiąższowego włóknienia płuc, żadnej innej dodatkowej choroby płuc, ani istotnych zaburzeń odporności. Od 12 roku życia nie wymaga doraźnej pomocy medycznej z powodu zaostrzenia astmy. Choroba jest dobrze kontrolowana lekami, zaś funkcja płuc pozostaje prawidłowa. Biegli uznali, iż brak jest podstaw do stwierdzenia, że odwołująca jest osobą niepełnosprawną z powodów pulmonologicznych w stopniu wyższym niż lekki. Odwołująca nie spełnia kryteriów niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym, ponieważ nie wymaga specjalnego przystosowania warunków pracy, ani częściowej lub okresowej pomocy innej osoby w związku z ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Czynności samoobsługowe wykonuje samodzielnie, jest czynna zawodowo. W przypadku zachorowania korzysta okresowo ze zwolnień lekarskich.

Przy ocenie opinii wydanych w rozpatrywanej sprawie Sąd miał na względzie, iż opinia biegłego podlega, jak inne dowody ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona, zatem weryfikacji, jak dowód na stwierdzenie faktów, na podstawie kryterium prawdy i fałszu. Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c., Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Sąd nie jest związany opinią biegłego i ocenia ją na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów.

Biegli sądowi, wydający opinie w przedmiotowej sprawie, odnosząc się do schorzeń, na które cierpi odwołująca, jednoznacznie stwierdzili, że jest osobą niepełnosprawną w stopniu lekkim. Zdaniem biegłych brak jest podstaw do uznania odwołującą za osobę niepełnosprawną w umiarkowanym stopniu. Mając na uwadze treść wydanych w sprawie opinii, Sąd przychylił się do ich ustaleń, uznając twierdzenia w nich zawarte za swoje własne.

Uwzględniając powyższe rozważania, w ocenie Sądu, odwołanie K. W. od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia (...)roku (znak: (...)) podlegało oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku.