Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Maciej Schulz

Protokolant: protokolant sądowy - stażysta Monika Suwalska

po rozpoznaniu dnia 10 czerwca 2016 r.

sprawy Z. L. syna K. i M. ur. (...) w K.

obwinionego o wykroczenie z art. 92 ust. 1 i ust. 2 w zw. z lp. 4.2 załącznika nr 1 do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 5 stycznia 2016 r. sygn. akt III W 3116/15

zaskarżony wyrok uchyla i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt VI Ka 284/16

UZASADNIENIE

Z. L. został obwiniony o to, że w dniu 3 czerwca 2015r. w siedzibie Wojewódzkiego Inspektoratu (...) w R. w Oddziale w W. – W. ul (...) ujawniono, że kierowca Z. L. w okresie od godziny 5:35 do godziny 14:24 dnia 14.01.2015r. przekroczył maksymalny czas prowadzenia pojazdu bez przerwy o 2 godziny i 6 minut, tj. o wykroczenie z art. 92 ust. 1 i 2 w zw. z punktem 4.2 załącznika nr 1 do ustawy z dnia 6 września 2011r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2013 roku poz. 1414 w zw. z art. 14 ust. 1 oraz art. 31 b ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (t.j. Dz.U. z 2012 roku poz 1155)

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi- Południe w Warszawie wyrokiem z dnia 5 stycznia 2016r. w sprawie o sygn. akt IV W 3116/15 uniewinnił obwinionego Z. L. od popełnienia zarzuconego mu czynu.

Od powyższego wyroku apelację wniósł oskarżyciel publiczny- (...) Wojewódzki Inspektor (...), który zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść obwinionego i zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na treść orzeczenia polegający na bezpodstawnym, bo nieopartym na zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym przyjęciu, że Z. L. nie można przypisać winy za popełnione wykroczenie. Podnosząc powyższy zarzut oskarżyciel wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Wniesiona apelacja zasługuje na uwzględnienie. Sąd Rejonowy orzekając w przedmiotowej sprawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne. W ocenie Sądu Odwoławczego nie można jednak podzielić stanowiska zawartego w zaskarżonym orzeczeniu o braku winy obwinionego..

Obwiniony Z. L. w złożonych wyjaśnieniach nie kwestionował faktu przekroczenia maksymalnego czas prowadzenia pojazdu bez przerwy. Podniósł jednak, że do przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy w dniu 14 stycznia 2015 roku doszło w związku z sytuacją drogową oraz natężeniem ruchu. Kilku minutowe opóźnienia półkursów były nie do uniknięcia podczas wykonywania przez niego zadania przewozowego na linii 112. Zaznaczył, że musiał jeździć zgodnie z rozkładem jazdy i nie miał wpływu na sytuację na drodze (k.43, k. 71). W ocenie Sądu Okręgowego powyższe okoliczności nie wyłączają winy obwinionego, dlatego też błędne jest stanowisko sądu I instancji w tym zakresie.

Fakt, iż komunikacja w W. charakteryzuje się zwiększoną liczbą pasażerów, bardzo dużym natężeniem ruchu pojazdów i pieszych powinien wzmagać ostrożność kierowców komunikacji miejskiej. Celem uregulowania z art. 92 ust. 1 i ust. 2 ustawy o transporcie drogowym jest troska o bezpieczeństwo wszystkich uczestników ruchu drogowego oraz pasażerów podróżujących transportem publicznym. Ustawodawca, mając na uwadze, iż zawód kierowcy jest odpowiedzialnym i wyczerpującym zajęciem, w trosce o zdrowie i życie ludzi, nakłada na kierowców zawodowych szczególne obowiązki. Zmęczenie kierowcy objawia się sennością, obniżonym poziomem koncentracji i wolniejszym czasem reakcji, co może skutkować wypadkiem drogowym i narażeniem bezpieczeństwa przewożonych pasażerów. Zgodzić się należy ze stanowiskiem skarżącego, że naruszenie przepisów czasu pracy przez kierowców poprzez przekraczanie czasu prowadzenia pojazdów czy też skracanie dziennego czasu odpoczynku są najczęstszymi przyczynami wypadków drogowych.

Zdaniem Sądu Okręgowego stanowisko Sądu Rejonowego nie może zasługiwać na aprobatę i stanowi naruszenie art. 1 § 2 k.w. Obwiniony nie może zrzucać odpowiedzialności za popełnione wykroczenie na sytuację drogową i napięty grafik jazd, albowiem w sytuacji, w której się znalazł, miał obowiązek odmówić kontynuowania jazdy. Z. L. miał możliwość zachowania zgodnego z prawem, tj. skorzystania z odpowiedniej przerwy w pracy po zakończeniu kursu, a następnie kontynuowania jazdy. Jak słusznie podnosi oskarżyciel w apelacji – scedowanie odpowiedzialności za naruszenie czasu pracy na pracodawcę jest sposobem dla kierowców na uniknięcie konsekwencji. Zgodzić się należy ze skarżącym, że jeżeli Z. L. mając wiedzę, że niemożliwe jest prowadzenie autobusu zgodnie z przepisami, nie podjął żądnych kroków celem skorygowania grafików jazdy to nie sposób jest przyjąć, jak uczynił to Sąd I Instancji, że nie można mu przypisać winy w zakresie zarzucanego mu wykroczenia Tym bardziej, że obwiniony przekroczył czas prowadzenia pojazdu bez przerwy o ponad 2 godziny.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy winien raz jeszcze rozważyć kwestię odpowiedzialności Z. L. za zarzucany mu czyn biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Sądu Okręgowego. W przypadku uznania winy obwinionego Sąd Rejonowy ma możliwość zastosowania instytucji odstąpienia od wymierzenia kary o której mowa w art. 39 § 1 k.w..

Mając powyższe na uwadze i Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.