Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Matusik

protokolant: p.o. protokolant sądowy Agnieszka Karpińska

po rozpoznaniu dnia 7 listopada 2016 r.

sprawy J. F. syna J. i Z., ur. (...) w W.

obwinionego o czyn z art.119 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 15 marca 2016 r. sygn. akt III W 2767/15

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w miejsce orzeczonej w punkcie 1 kary 30 dni aresztu, orzeka wobec J. F. karę grzywny w wysokości 500 (pięciuset) złotych; w pozostałej części tenże wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie obciążając wydatkami Skarb Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. B. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w II instancji oraz podatek VAT.

Sygn. akt VI Ka 726/16

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez obwinionego, a doprecyzowana przez jego obrońcę zasługiwała na uwzględnienie w zakresie, w jakim podnosiła zarzut rażącej surowość wymierzonej obwinionemu, kary aresztu.

Na wstępie wskazać należy, iż w ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji właściwie ocenił cały, należycie zebrany i ujawniony na rozprawie materiał dowodowy i na tej podstawie poczynił trafne ustalenia faktyczne, a następnie wysnuł prawidłowy wniosek, iż obwinionemu należy przypisać popełnienie zarzucanego mu czynu z art. 119 § 1 k.w. Ustalenia w zakresie sprawstwa obwinionego nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Przechodząc do rozważań na temat orzeczonej kary, zgodzić się należy ze skarżącymi, iż nosi ona cechy kary rażąco niewspółmiernie surowej. W orzecznictwie trafnie podkreśla się, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas: "gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą" ( wyrok SN z 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 7-8/1985, poz. 60). Niewspółmierność zachodzi zatem wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane czyny zabronione, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary ( zob. wyrok SN z 30 listopada 1990 r., Wr 363/90, OSNKW 7-9/1991, poz. 39). Zarzut niewspółmierności nie wymaga wskazania nowych, nieustalonych przez sąd okoliczności, polegać bowiem może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara bądź nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym ( vide wyrok SN z dnia 23 października 1974 r., V KRN 78/74, OSNKW 12/1974, poz. 234).

W realiach niniejszej sprawy, za popełniony czyn z art. 119 § 1 k.w. Sąd Rejonowy wymierzył J. F. karę 30 dni aresztu. Orzekając karę w takim wymiarze, Sąd ogólnie wskazał, iż wziął pod uwagę rozmiar wyrządzonej szkody, sposób działania i okoliczności popełnienia owego wykroczenia, jednakże w żaden sposób nie wyjaśnił, na czym te, jak się wydaje obciążające okoliczności miały polegać. Zdaniem Sądu Odwoławczego, Okoliczności sprawy nie dają podstaw, by wymierzyć obwionemu najsurowszą karę przewidzianą za wykroczenie. Podnieść bowiem należy, iż obwiniony dokonał kradzieży zestawu do pielęgnacji stóp o wartości 147, 99 złotych, który de facto został od razu zwrócony. Z jego wyjaśnień wynika, iż czynu tego dokonał z uwagi na chęć sprzedaży owego zestawu i pozyskania z tego tytułu pieniędzy, które mogłyby mu zapewnić minimalny byt, albowiem obwiniony jest osobą bezrobotną i bezdomną, utrzymującą się jedynie z prac dorywczych. Fakt, iż obwiniony jest osobą zadbaną, nie może przesądzać ad hoc o uznaniu, iż dokonując kradzieży kierował się innymi pobudkami, niż wskazanymi przez niego w wyjaśnieniach. Prawdą jest, że obwiniony był wcześniej karany, niemniej jednak ostatnie skazanie pochodzi z 2004 roku, a zatem uprzednia karalność nie może mieć tak dużego wpływu na wymiar niniejszej kary, a co więcej świadczyć może o tym, iż obwiniony zmienił swoje naganne postępowanie, skoro od opuszczenia zakładu karnego w maju 2009 roku, ni wszedł ponownie w poważniejszy konflikt z prawem. Sąd Odwoławczy w postępowaniu obwinionego oraz w okolicznościach sprawy, nie znalazł żadnych przesłanek przemawiających za możliwością podzielenia stanowiska Sądu orzekającego o zasadności wymierzenia J. F. najsurowszej kary przewidzianej za wykroczenie stypizowane w art. 119§ 1 k.w., a mianowicie kary aresztu. Wskazać się również winno, iż w swojej osobistej apelacji obwiniony podniósł, iż jego obecna sytuacja finansowa uległa zmianie, wobec czego jest on w stanie ponieść karę grzywny w wysokości 500 złotych. Mając na względzie powyższe przesłanki, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że wymiar orzeczonej w stosunku do J. F. kary należy obniżyć do kary grzywny w wymiarze 500 złotych, albowiem wymiar kary 30 dni aresztu określony w zaskarżonym wyroku uznać należałoby za zbyt wysoki i nieadekwatny do popełnionego czynu. W ocenie Sądu Odwoławczego, jedynie orzeczenie wobec obwinionego kary grzywny we wskazanej wysokości będzie najstosowniejszą dla niego karą.

Na marginesie wspomnieć należy, iż osobista apelacja obwinionego nie odnosi się
w żadnej części do zarzutów procesowych. W apelacji J. F. przedstawił jedynie swoje subiektywne stanowisko na temat osoby sędziego procedującego w I instancji, co nie mogło mieć wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy.

Sąd Okręgowy zwolnił obwinionego od uiszczenia kosztów sądowych oraz zasądził na rzecz adw. P. B. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę obwinionego z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz podatek VAT.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.