Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Romuald Kompanowski

Protokolant p.o. stażysty Patrycja Kinder

po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2017 r. w Kaliszu

odwołania K. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 19 lipca 2017 r. oraz 25 lipca 2017 r. Nr (...)

w sprawie K. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o emeryturę

Zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 19 lipca 2017 r. oraz 25 lipca 2017 roku znak (...) w ten sposób, że przyznaje odwołującemu prawo do emeryturę poczynając od dnia (...).

UZASADNIENIE

Decyzją z 19 lipca 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił K. T. prawa do emerytury dla pracowników zatrudnionych w szczególnych albowiem wnioskodawca nie przedłożył świadectwa pracy w warunkach szczególnych potwierdzającego pracę w takim charakterze w rozmiarze co najmniej 15 – u lat. Tym samym organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy do okresu takiego zatrudnienia pracy w latach 1979 – 86.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył K. T. wnosząc o zmianę decyzji i przyznanie prawa do emerytury przy zaliczeniu zakwestionowanego okresu jako okresu pracy w warunkach szczególnych.

Kolejną decyzją z 25 lipca 2017 r. organ rentowy uchylił decyzję z 19 lipca 2017 r. i jednocześnie ponownie odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił, co następuje:

Odwołujący K. T. urodzony (...), w okresie 2.05.1979 – 17.04.1986 był pracownikiem Przedsiębiorstwa (...) w P. Oddział w K. na stanowisku kierowcy pojazdu samochodowego.

dowód: świadectwo pracy w aktach kapitałowych odwołującego.

W chwili zatrudniania odwołujący posiadł prawo jazdy uprawniające między innymi od 11 sierpnia 1976 r. do kierowania pojazdami samochodowymi o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

dowód: prawo jazdy odwołującego przedłożone w toku rozprawy – zapis nagrania 00:01:20

Odwołujący w powyższym okresie wykonywał codziennie i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązki kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Powyższe obowiązki odwołujący wykonywał codziennie w czasie maksymalnym dopuszczalnym do pracy kierowców. Średni dobowy czas pracy odwołującego był nie mniejszy niż 8 godzin. Aż do rozwiązania stosunku pracy, pracodawca nie zmieniał odwołującemu rodzaju pojazdu.

dowód: zeznania świadków: J. S., J. F., zeznania odwołującego.

Łączny okres składkowy i nieskładkowy odwołującego na dzień 1 stycznia 1999 r. wynosi 25 lat. Uznany przez ZUS okres pracy w warunkach szczególnych to 11 lat 4 miesiące i 29 dni przypadający poza badanym okresem. Odwołujący jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego i złożył wniosek o przekazanie zgromadzonych tam środków na dochody budżetu państwa.

/bezsporne/

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17.12. 1998 r. o emeryturach i rentach (Dz. U. z 2013 r. poz.1440 z póz. zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącymi pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ustawy.

Osoby urodzone po dniu 31 grudnia 1948 r. w myśl uregulowania zawartego w przepisie art. 184 ust. 1 cytowanej ustawy mogą nabyć prawo do emerytury na powyższych warunkach po osiągnięciu wieku określonego w art.32 ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli:

- okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat

oraz

- okres składkowy i nieskładkowy wynoszący w przypadku mężczyzn co najmniej 25 lat.

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa wyżej, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Wiek emerytalny, o którym mowa w art. 32 ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym wyżej przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z przepisem § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach (Dz. U. nr 8 poz. 43 z póz. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej "wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami składkowymi, okresami nieskładkowymi oraz ewentualnie okresami uzupełniającymi (okresy ubezpieczenia rolniczego, okresy pracy w gospodarstwie rolnym). W myśl § 4 ust.1 cytowanego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Przepis § 2 ust. 1 cytowanego rozporządzenia wymaga do zaliczania okresów pracy w warunkach szczególnych do okresów uprawniających do wcześniejszej emerytury aby praca taka była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy o charakterze osobowym oraz w postaci świadectwa pracy, wskazuje jednoznacznie, iż odwołujący legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych. Odwołujący wykonywał od 2.05.1979 r. do 17.04.1986 r. prace polegające na kierowaniu samochodem ciężarowym o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Prace takie spełniały warunki wymienione w wykazie A dział VIII pkt 2 załącznika do cytowanego wyżej rozporządzenia. Pracę taką odwołujący wykonywał codziennie i w pełnym wymiarze czasu pracy. Łączny okres wykonywania takiej pracy wynosi 6 lat 11 miesięcy i 17 dni co po doliczeniu okresu pracy w warunkach szczególnych uznanego przez ZUS w rozmiarze 11 lat 4 miesiące i 29 dni sprawi o ponad 15 letnim okresie.

Spełniona została zatem przesłanka co najmniej 15-letniej pracy w warunkach szczególnych. Cały badany okres pracy w warunkach szczególnych przypada przed dniem 1 stycznia 1999 r.

Poza sporem pozostawało spełnienie przez odwołującego pozostałych warunków koniecznych do przyznania emerytury. Odwołujący legitymował się na dzień 1 stycznia 1999 r. 25-letnim okresem ubezpieczenia. Miał też ukończony 60-ty rok życia (...).

Zaskarżona decyzja oraz decyzja z 25 lipca 2017 r. podlegały więc zmianie jak w sentencji.