Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR Bogdan Wałachowski

Protokolant – p.o. sekr. Sylwia Laskowska

w obecności oskarżyciela z KPP G. Emilia Baltulis

po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2017r. i 16 stycznia 2018r.

S. W. (1)

córka Z. i L. z d. K.

ur. (...) w O.

obwinionej o to, że:

1.  W dniu 17 września 2017 roku o godzinie 12:40 w miejscowości W. na drodze krajowej nr (...) prowadząc pojazd marki B. o numerze rejestracyjnym (...) (...) nie zastosowała się do znaku poziomego P-4 ,, linia podwójna ciągła”

tj. o czyn z art. 92§1 kw

2.  W dniu 17 września 2017 roku o godz. 12:41 w miejscowości W. na drodze krajowej nr (...) prowadząc pojazd marki B. o numerze rejestracyjnym (...) (...) w obszarze zabudowanym przekroczyła dopuszczalną prędkość jazdy o 79 km/h, jadąc z prędkością 129 km/h

tj. o czyn z art. 92a kw

3.  W miejscu i czasie jak w punkcie 2 prowadząc pojazd marki B. o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosowała się do znaku drogowego poziomego P-4 ,, linia podwójna ciągła”

tj o wykroczenie z art. 92§1 kw

1.  Obwinioną S. W. (1) uznaje za winną popełnienia zarzucanych jej czynów i za to na podstawie art. 92§1 kw, 92a kw w zw. z art. 9§2 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazuje ją na karę grzywny w wysokości 500,00 ( pięćset, 00/100) złotych.

2.  Zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50,00 (pięćdziesiąt 00/100) złotych tytułem opłaty i obciąża ją pozostałymi kosztami sądowymi w wysokości 100,00 (sto, 00/100) złotych.

II W 443/17

UZASADNIENIE

S. W. (1) ( lat 43) jest emerytem służb mundurowym (...), (...). Mieszka w okolicach W.. W dniu 17 września 2017r. przebywała wraz z 10 letnim synem na M., w ośrodku wypoczynkowym w R.. W tym dniu akurat, około godziny 12: 30 będąc w G. na zakupach odebrała telefon od syna (przebywającego w tym ośrodku), który powiedział jej, że uderzył głową w szybę, poczym rozmowa została przerwana. (wyjaśnienia S. W. k. 29). Następnie dzwoniąc do właściciela ośrodka – swojego znajomego M. S. uzyskała informację, że syn stracił przytomność.

Wsiadła wówczas w samochód marki B. nr rej. (...) i udała się drogą w kierunku R.. W okolicy miejscowości W. patrolujący tę drogę nieoznakowanym radiowozem marki L. (...) funkcjonariusze policji M. C. (1), P. W. i A. S. (1) postanowili dokonać pomiaru prędkości pojazdu obwinionej gdyż zauważyli, że porusza się on z dużą prędkością. (zeznania M. C. k. 29)

O godzinie 12:40 w miejscowości W. dokonali pierwszego pomiaru przy użyciu wideo rejestratora w który był wyposażony radiowóz. Stwierdzili, że obwiniona swoim pojazdem przekroczyła podwójną linię ciągłą. Minutę później tj. o 12:41 w kolejnej miejscowości tj. W. funkcjonariusze dokonali pomiaru prędkości pojazdu obwinionej i wówczas zarejestrowano prędkość o wartości 129 km/h. W tej samej miejscowości obwiniona jadąc swoim pojazdem nie zastosowała się do kolejnego znaku poziomego P-4 ,,linia podwójna ciągła”. (zeznania M. C. k. 29, A. S. (1) k. 38v, nagranie z wideo rejestratora k. 6)

Okoliczności popełnienia przez S. W. (3) zarzucanych jej czynów w ocenie Sądu nie budzą żadnych wątpliwości. Jakkolwiek obwiniona, zarówno w toku czynności wyjaśniających jak i przed sądem nie przyznała się do popełnienia zarzuconych jej czynów, to w świetle zeznań świadków M. C. i A. S. jak też nagrania z wideo rejestratora (k .6, k. 39) fakt sprawstwa obwinionej – w ocenie Sądu – jest oczywisty.

Sąd podzielił w całości, jako niebudzące żadnych wątpliwości, a przy tym logiczne konsekwentne, składane w sposób pewny i bez żadnych wahań, wzajemnie się uzupełniające, a przy tym tworzące spójną całość zeznania świadków w osobach M. C. ( k. 29), A. S. ( k. 38v ) – funkcjonariuszy Policji, którzy byli bezpośrednimi świadkami naruszenia przez obwinioną przypisanych jej zasad w ruchu drogowym i którzy to zachowanie obwinionej zarejestrowali na wideo rejestratorze radiowozu. Sąd to nagranie w trakcie rozprawy (k.39) w całości odtworzył i nagranie to w sposób jednoznaczny i niebudzący żadnych wątpliwości potwierdza przekroczenie przez obwinioną w miejscowości W. podwójnej linii ciągłej, przekroczenie w terenie zabudowanym, bo w miejscowości W. o 79 km/h dopuszczalnej prawem prędkości na takim obszarze, a także kolejne przekroczenie podwójnej linii ciągłej w miejscowości W.,

Obwiniona S. W. (1) (k.28) nie przyznała się do winy w swoich wyjaśnieniach, jakie złożyła przed sądem z dalszych wyjaśnień obwinionej wynika, że w tym czasie była mocno wzburzona, ponieważ chwilę wcześniej otrzymała telefoniczną informacje, że syn uderzył głową w szybę w drzwiach ośrodka wypoczynkowego i utracił przytomność. Obwiniona do końca swoich wyjaśnień nie podała, z jaką prędkością jechała samochodem, uczyniła natomiast uwagę, że zarejestrowana prędkość na wideo rejestratorze radiowozu policyjnego jest prędkością tego radiowozu a nie jej pojazdu.

Sąd podzielił wyjaśnienia obwinionej w zakresie, w jakim podała ona, że uzyskała informację o wypadku syna i o tym, że była tą informacją poruszona i w konsekwencji chciała jak najszybciej dotrzeć z G. do R., aby na miejscu ocenić sytuację, Te okoliczności są bezsporne, bo znajdują potwierdzenie w podzielonych przez sąd zeznaniach świadka M. S. (k.378v) a także karty informacyjnej Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w G. (k.31)

Sąd odrzucił natomiast wyjaśnienia obwinionej w zakresie, w jakim sugerowała ona, że wypadek syna na terenie ośrodka usprawiedliwiał jej zachowanie podczas jazdy do R., w szczególności naruszenie szeregu obowiązujących przepisów w ruchu lądowym,

Zdaniem sądu analizując zeznania świadka M. S. oraz zeznania funkcjonariuszy policji M. C. i A. S. wprawdzie można dojść do przekonania, że obwiniona była zaniepokojona wypadkiem syna ale w momencie popełnienia przypisanych jej wykroczeń sytuacja związana z jej synem była już opanowana i jasna z czego obwiniona zdawała sobie sprawę. Z zeznań świadka M. S. – właściciela ośrodka wypoczynkowego (lekarza z wykształcenia, o czym obwiniona zapewne wiedziała jako jego znajoma) jednoznacznie wynika, że w gruncie rzeczy wypadek syna obwinionej nie był poważny, po prostu wychodząc z ośrodka uderzył głową w przeszklone drzwi. Na chwilę tylko doznał omdlenia, prawdopodobnie wskutek sytuacji stresowej. Na miejscu niezwłocznie udzielono mu stosownej pomocy i czekano na przyjazd obwinionej by jako matka podjęła dalsze decyzje. Z zeznań tego świadka należy jednoznacznie wnioskować, że syn obwinionej w żadnym momencie nie był narażony na jakiekolwiek niebezpieczeństwo. Kolejnym argumentem, że obwiniona w momencie popełnienia poprzez nią wykroczeń doskonale sobie z tego zdawała jest fakt że w momencie jej zatrzymania przez funkcjonariuszy policji i w trakcie przeprowadzania czynności z tym związanych w ogóle nie wspominała o wypadku syna jako o ewentualnie okoliczności usprawiedliwiającej jej postępowanie na drodze. To jednoznacznie wynika z zeznań funkcjonariuszy policji i nie ma zdaniem sadu żadnych powodów, aby wątpić wiarygodność tych relacji.

Konkludując powyższe stwierdzić należy pewnie, że obwiniona S. W. popełniając przypisane jej wykroczenia z artykułów 92§1 kw i 92a kw nie znajdowała się w żadnej usprawiedliwionej prawnie sytuacji, w szczególności nie działała w stanie wyższej konieczności, o którym mowa w art. 16§1 kw. W tym czasie z całą pewnością nie istniało już żadne bezpośrednie niebezpieczeństwo grożące jej synowi.

Wina oraz społeczna szkodliwość przypisanych obwinionej czynów, których wymieniona dopuścił się w dniu 17.09.2017 roku – jest znaczna. Wskazuje na to analiza tak strony podmiotowej, jak i przedmiotowej tych czynów. Mowa, zatem o takich okolicznościach jak czas, miejsce, sposób popełnienia czynu, pobudki, motywy, jakimi kierowała się obwiniona, wagę naruszonych przez nią obowiązków.

Zdaniem Sądu na znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów obwinionej wpływa także fakt, że naruszenie przez nią obowiązujących zasad w ruchu drogowym było rażące. Dość powiedzieć, że w terenie zabudowanym obwiniona poruszała się z prędkością 129 km/h, wyraźnie też przekraczała swoim pojazdem linię podwójną ciągłą.

Analiza elementów podmiotowych pozwoliła zdaniem Sądu na przedstawienie osoby obwinionej w dobrym świetle. Wymieniona ma 43 lata. Jest emerytowanym funkcjonariuszem służb mundurowych, nie była dotychczas karana, także za wykroczenia w ruchu drogowym, poza tym, jako matka 10 letniego syna mogła być w tym czasie poruszona, zdenerwowana jego wypadkiem.

Można, zatem zdaniem Sądu stwierdzić, że jej czyny z tego dnia miały charakter incydentalny, wpadkowy.

Z tych też powodów, mając na uwadze sytuację majątkową, rodzinną i zawodową obwinionej Sąd wymierzył jej grzywnę w wymiarze 500 złotych oraz obciążył opłatą i kosztami sądowymi w łącznej kwocie 150 zł. Wymiar kary – jej dolegliwość nie przekracza zdaniem sadu stopnia winy obwinionej uwzględnia stopień społecznej szkodliwości jej czynów a także uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze.