Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lutego 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia SR Wioletta Sychniak

Protokolant: staż. Ewelina Arkit

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2019 roku w Łodzi

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda A. K. kwotę 21 865,75 zł (dwadzieścia jeden tysięcy osiemset sześćdziesiąt pięć złotych i siedemdziesiąt pięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 września 2016 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 4984 (cztery tysiące dziewięćset osiemdziesiąt cztery) złote tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  umarza postępowanie w pozostałej części;

3.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 440 (czterysta czterdzieści) złotych tytułem nieopłaconych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 120/17

UZASADNIENIE

W dniu 13 listopada 2016 r. powód A. K. wniósł pozew o zasądzenie od (...) SA w W. kwoty 14 819,34 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 5 września 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że 27 lipca 2016 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której doszło do uszkodzenia pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem był B. M.. Sprawca wypadku w chwili zdarzenia objęty był ochroną ubezpieczeniową w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadanego pojazdu mechanicznego udzielaną przez stronę pozwaną. W toku likwidacji szkody pozwany dokonał oględzin uszkodzonego pojazdu, sporządził kosztorys oraz wypłacił kwotę 9879,56 zł tytułem kosztów naprawy pojazdu. Zdaniem strony powodowej wypłacona kwota nie odpowiada jednak wartości rzeczywistej szkody i nie jest wystarczająca do stanu pojazdu sprzed powstania szkody. Pismem z 26 października 2016 r. powód, jako cesjonariusz, wezwał pozwanego do dopłaty odszkodowania w kwocie 14 819,34 zł. Powód co do zasady nie kwestionował ustaleń zawartych w kosztorysie nr (...) – sporządzonym przez pozwanego, poza zastosowaniem przez pozwanego rabatu – 60% przy określaniu wysokości należnego poszkodowanemu odszkodowania. W ocenie strony powodowej zastosowanie wskazanego rabatu nie znajduje podstaw prawnych ani faktycznych. /pozew k. 2-3/

W odpowiedzi na pozew (...) SA w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany zakwestionował zasadność powództwa wskazując, iż wypłacone dotychczas odszkodowanie w sposób właściwy i pełny skompensowały uszczerbek w aktywach majątkowych powstałych wskutek zdarzenia z dnia 27 lipca 2016 r. /odpowiedź na pozew k. 19-27/

Postanowieniem z dnia 13 grudnia 2016 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi XIII Wydział Gospodarczy stwierdził, że sprawa nie ma charakteru gospodarczego oraz stwierdził swą niewłaściwość miejscową i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu dla Łodzi - Widzewa w Łodzi, jako wyłącznie właściwemu. /postanowienie z dnia 13.12.2016 r. k. 33-34/

W piśmie procesowym z 28 stycznia 2017 r. powód poparł powództwo i podtrzymał zgłoszone wnioski dowodowe.

/pismo przygotowawcze k. 37-42v/

Na rozprawie w dniu 6 czerwca 2018 r. pełnomocnik powoda podtrzymał dotychczasowe stanowisko.

/protokół skrócony rozprawy z 6.06.2018 r. k. 138/

Pismem z 5 czerwca 2018 r. powód rozszerzył powództwo o kwotę 8796,41 zł, wnosząc o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 23 615,75 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 5 września 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych. /pismo procesowe k. 143/

W piśmie procesowym z dnia 11 października 2018 r. pozwany nie uznał powództwa także w jego rozszerzonej części i wniósł o jego oddalenie w całości.

/pismo procesowe pozwanego k. 156-160/

Na rozprawie w dniu 30 stycznia 2019 r. pełnomocnik powoda poparł powództwo i zgłoszone wnioski dowodowe. Wobec treści opinii uzupełniającej biegłego, strona powodowa cofnęła powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 1750 zł z odsetkami, wskazanej przez biegłego jako wzrost wartości pojazdu.

/protokół skrócony rozprawy z 30.01.2019 r. k. 187/

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 lipca 2016 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której doszło do uszkodzenia pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem był B. M.. Sprawca wypadku w chwili przedmiotowego zdarzenia objęty był ochroną ubezpieczeniową w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego udzielaną przez stronę pozwaną.

/bezsporne, zeznania świadka B. M. k. 187-187v, znacznik czasowy: 00:04:31-00:11:51/

W momencie szkody samochód miał 11 lat. B. M. był właścicielem samochodu marki A. (...) w 2016 r., a w 2017 r. sprzedał samochód. Poszkodowany jest mechanikiem samochodowym i prowadzi warsztat samochodowy i we własnym zakresie naprawiał samochód. B. M. nigdy nie serwisował samochodu w ASO. W momencie zakupu samochód nie był w stanie idealnym, a koszt naprawy oscylował w okolicach 4000 zł, bez kosztów robocizny. Do wymiany był: sterownik turbiny, sterownik klap wirowych, olej sinika, skrzyni i wszystkie filtry. Samochód nosił ślady wcześniejszych napraw. Kiedy doszło do kolizji w lipcu 2016 r. samochód nie był na gwarancji z uwagi na czas eksploatacji.

/zeznania świadka B. M. k. 187-187v, znacznik czasowy: 00:04:31-00:11:51, opinia ustna uzupełniająca biegłego k. 152-152v/

Szkoda została zgłoszona stronie pozwanemu i zarejestrowana pod numerem (...). /bezsporne/

W toku likwidacji szkody pozwany dokonał oględzin uszkodzonego pojazdu, sporządził kosztorys naprawy oraz wypłacił kwotę 9879,56 zł tytułem kosztów naprawy pojazdu.

/decyzja o przyznaniu odszkodowania z 8.08.2016 r. k. 11, decyzja o przyznaniu odszkodowania z dnia 21.10.2016 r. k. 12, kosztorys E.’s nr (...) k. 13-14v/

Umową przelewu wierzytelności z dnia 24 października 2016 r. powód nabył wierzytelność o naprawienie przedmiotowej szkody od pozwanego i z tego faktu wywodzi legitymację czynną w niniejszej sprawie.

/umowa przelewu wierzytelności z 24.10.2016 r. k. 15-15v oraz k. 43/

Pismem z 26 października 2016 r. powód wezwał pozwanego do dopłaty odszkodowania w kwocie 14 819,34 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty w terminie 7 dni. Powód zaznaczył, że w toku likwidacji szkody pozwany dokonał wypłaty kwoty 9879,56 zł tytułem zwrotu kosztów naprawy. Koszty naprawy zostały zaniżone przez zastosowanie rabatu 60%, który nie znajduje podstaw prawnych i faktycznych. Powód przyjął, że uzasadnione koszty naprawy pojazdu wynoszą 24 698,90 zł, co wynikało z kosztorysu sporządzonego na zlecenie pozwanego. /wezwanie do zapłaty k. 16/

Decyzją z 9 listopada 2016 r. pozwany poinformował, że po ponownej analizie dokumentacji zgromadzonej w przedmiotowej sprawie nie znalazł podstaw do zmiany dotychczasowego stanowiska w zakresie wysokości kwoty przyznanego odszkodowania. /decyzja pozwanego z 9.11.2016 r. k. 44-44v/

Przedmiotowy pojazd po szkodzie z dnia 27 kwietnia 2016 r. został naprawiony, po czym uczestniczył w jeszcze jednej kolizji i w stanie uszkodzonym został przez właściciela sprzedany.

Naprawa pojazdu w cenie wskazanej w kosztorysie strony pozwanej nie byłaby możliwa do wykonania przy założeniu zastosowania nowych części i wykonania naprawy w profesjonalnym niezależnym warsztacie.

Uzasadnione na rynku (...) koszty naprawy uszkodzeń samochodu marki A. (...) nr rej. (...) wynikające ze zdarzenia z dnia 27 lipca 2016 r. wynosiły 33 495,31 zł w tym VAT.

/opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej i wyceny szkód w pojazdach k. 69-73, wycena z 23.08.2017 r. k. 77-79, arkusz ustalenia wartości pojazdu k. 80-82, kalkulacja naprawy z 23.08.2017 r. k. 84-90, raport optymalizacji części do kalkulacji k. 91-92/

Wartość pojazdu w dniu szkody w stanie nieuszkodzonym wynosiła 35 600 zł, w tym VAT.

/opinia uzupełniająca k. 103-104, parametry pojazdu k. 105-109, wycena z dnia 9.11.2017 r. k. 110, arkusz ustalenia wartości pojazdu k. 113-116/

Koszt naprawy samochodu w ASO jest najdroższym kosztem. Obliczając koszty naprawy w ASO biegły przyjął stawkę roboczogodziny 140 zł. Przy zastosowaniu stawki 100 zł za roboczogodzinę koszt naprawy nie przekracza jego wartości. Gdyby naprawa samochodu odbyła się przy zastosowaniu nowych i oryginalnych części, to wartość pojazdu wzrosłaby. Prawidłowa i skuteczna naprawa mogłaby nastąpić przy uwzględnieniu stawki 100 zł za roboczogodzinę.

Montaż w samochodzie podsufitki z alcantary może wpłynąć na wartość samochodu. Trudno jest określić, czy naprawienie samochodu w ASO byłoby uzasadnione ekonomicznie. Jest to zawsze decyzja właściciela samochodu.

/opinia ustna uzupełniająca biegłego k. 152-152v/

Wymiana poszyć prawej strony pojazdu, takich jak, błotnik przedni prawy i ściana tylna prawa na nowe spowoduje wzrost wartości pojazdu równoważny z zastosowaniem w wycenie korekcie dotyczącej stanu utrzymania pojazdu, a odnoszącej się do wartości pojazdu z zamontowanymi, wcześniej naprawianymi błotnikami strony prawej: przednim i tylnym.

Naprawa pojazdu marki A. (...) nr rej. (...) wynikająca ze zdarzenia z dnia 27 lipca 2016 r. przy użyciu nowych oryginalnych części producenta pojazdu spowoduje wzrost jego wartości, który wynosi 1750 zł.

/opinia uzupełniająca k. 179-180/

Powyższe ustalenia faktyczne Sąd poczynił w oparciu o dokumenty lub ich kserokopie, opinie biegłego i zeznania poszkodowanego. Ze względu na rodzaj informacji, wymagających wiedzy specjalnej, zasadnicze znaczenie miała opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej i wyceny szkód w pojazdach. Sąd uznał przedmiotowe opinie za pełnowartościowe źródło informacji specjalnych. Wprawdzie powód zgłaszał pytania i wątpliwości do opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i wyceny szkód w pojazdach, ale po jej uzupełnieniu ostatecznie nie kwestionował wniosków biegłego i nie zgłaszał w tym kierunku dalszych wniosków dowodowych.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Podstawą prawną odpowiedzialności ubezpieczyciela za skutki wypadku jest umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów oraz przepis art. 822 k.c., zgodnie z którym przez umowę odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz umowa została zawarta. Podstawą odpowiedzialności strony pozwanej w niniejszej sprawie są także przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124 poz. 1152).

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował podstawy swojej odpowiedzialności. Nie było też sporu co do tego, że naprawienie szkody powinno nastąpić poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Spór stron koncentrował się wokół wysokości należnego powodowi odszkodowania.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych ugruntowane jest stanowisko, według którego w wypadku częściowego uszkodzenia samochodu, odszkodowanie powinno stanowić równowartość kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, przy czym naprawa samochodu i rzeczywiste poniesienie kosztów z tego tytułu nie jest warunkiem koniecznym dla dochodzenia odszkodowania (tak Sąd Najwyższy: w wyroku z 16.01.2002 r., IV CKN 635/00; w wyroku z 16.04.2002 r., V CKN 980/00; w wyroku z 16.05.2002 r., V CKN 1273/00, publ. LEX nr 55515). Przy odszkodowaniu wypłacanym w związku z obowiązkowym ubezpieczeniem komunikacyjnym odpowiedzialności cywilnej ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art. 361 § 2 k.c., a ubezpieczyciel z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne w granicach odpowiedzialności sprawczej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (art. 822 § 1 k.c.). Suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń nie może być jednak wyższa od poniesionej szkody (art. 824 ¹ § 1 k.c.) i przede wszystkim na tym tle zachodzi potrzeba oceny, czy koszt restytucji jest dla zobowiązanego nadmierny (art. 363 § 1 k.c.). Przyjmuje się, że nieopłacalność naprawy, będąca przesłanką wystąpienia tzw. szkody całkowitej, ma miejsce wówczas, gdy jej koszt przekracza wartość pojazdu sprzed wypadku. Stan majątku poszkodowanego, niezakłócony zdarzeniem ubezpieczeniowym, wyznacza bowiem rozmiar należnego odszkodowania w stanie sprzed wypadku i w stanie uszkodzonym. Funkcja kompensacyjna odszkodowania musi być realizowana przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji poszkodowanego.

Aktualność powyższej praktyki orzeczniczej potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z 12.04.2018 r. (II CNP 43/17, opubl. Lex nr 2490615) wskazując, że:

„Z art. 822 § 1 k.c. wynika, że obowiązek ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej polega na zapłacie określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone przez ubezpieczonego osobom trzecim, a więc na spełnieniu świadczenia pieniężnego. Poszkodowany może, według swojego wyboru, żądać od ubezpieczyciela zapłaty kosztów hipotetycznej restytucji albo zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej ustalonej zgodnie z metodą różnicy. Przepis art. 822 § 1 k.c. modyfikuje normę wynikającą z art. 363 § 1 k.c. bowiem jedynie tylko w ten sposób, że roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego przekształca w roszczenie o zapłatę kosztów restytucji. Powstanie roszczenia w stosunku do ubezpieczyciela o zapłacenie odszkodowania, a tym samym jego zakres odszkodowania, nie zależą od tego, czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar. Zastosowanie art. 822 § 1 w zw. z art. 363 § 1 k.c. oznacza, że poszkodowany nie może żądać zapłaty kosztów (hipotetycznej) restytucji w sytuacji, w której przywrócenie stanu poprzedniego byłoby niemożliwe albo też pociągało za sobą nadmierne trudności lub koszty. W takim przypadku może żądać wyrównania tego uszczerbku w jego majątku, który odpowiada wartości rzeczy zniszczonej wskutek działania sprawcy szkody. Ocena, czy koszty restytucji są nadmierne zależy od okoliczności sprawy. Na gruncie spraw dotyczących naprawy pojazdów mechanicznych ugruntowała się praktyka zakładająca, że koszt naprawy nie jest nadmierny dopóty, dopóki nie przewyższa wartości pojazdu sprzed wypadku”.

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego zastosowanie wykładni art. 363 § 1 i art. 822 § 1 k.c. prowadzi do wniosku, że powodowi należało się odszkodowanie w wysokości odpowiadającej kosztom naprawy pojazdu, a nie w wysokości różnicy między wartością pojazdu przed uszkodzeniem a jego wartością po uszkodzeniu (Wyrok SN z dnia 12 kwietnia 2018 r. II CNP 41/17 Legalis nr 1766230). W takim przypadku może zadać wyrównania uszczerbku w jego majątku, który odpowiada wartości rzeczy zniszczonej wskutek działania sprawcy szkody (Wyrok SN z dnia 12 kwietnia 2018 r. II CNP 43/17).

W realiach rozpoznawanej sprawy Sąd uznał, że wysokość odszkodowania należnego powodowi należy obliczyć jako równowartość kosztów naprawy uszkodzonego samochodu. Przede wszystkim należy wskazać, że naprawa samochodu powoda była ekonomicznie uzasadniona. Wartość samochodu powoda sprzed wypadku to 35 600 zł, a wartość kosztów jego naprawy wynosi 33 495,31 zł.

Biegły w opinii podstawowej wycenił koszty naprawy pojazdu na kwotę 33 495,31 zł, a wartość pojazdu przed uszkodzeniem na kwotę 33 100 zł. Opinia biegłego w zakresie ustalenia wartości pojazdu A. w stanie nieuszkodzonym była kwestionowana przez stronę powodową w piśmie procesowym z 16.09.2017 r. W opinii uzupełniającej z 7 listopada 2017 r. biegły zaktualizował wycenę. Zatem Sąd nie uwzględnił wartości pojazdu przed uszkodzeniem w kwocie 33 100 zł.

W powyższej opinii uzupełniającej biegły wycenił wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym na 35 600 zł, z kolei wartość naprawy w ASO A. na kwotę 36 098 zł. Koszt naprawy w ASO A. przekroczyłby wartość pojazdu. Kwota 36 098 zł była również kwestionowana przez powoda w pismach przygotowawczych z dnia 10.01.2018 r. i 26.10.2018 r. Strona powodowa podniosła, że biegły w opinii głównej ustalił koszt naprawy pojazdu na kwotę 33 495,31 zł. Biegły w opinii podstawowej przyjął przy tym stawkę za roboczogodzinę na 100 zł netto, a w zakresie ustalenia kosztów naprawy pojazdu, opinia biegłego nie została zakwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd podzielił pogląd strony powodowej, że opinia biegłego jest wewnętrznie sprzeczna. Pojazd w dacie szkody był już poza okresem gwarancji producenta (11 rok eksploatacji), zaś powód nigdy nie domagał się ustalenia kosztów naprawy w ASO. Wiek, przebieg pojazdu oraz brak dokumentacji serwisowania pojazdu w ASO nie uzasadniają skalkulowania odszkodowania z uwzględnieniem cen ASO. Zastosowanie przez biegłego zawyżonej w realiach sprawy stawki obowiązującej w ASO miało na celu jedynie podtrzymanie wniosku o szkodzie całkowitej, w sytuacji gdy niekwestionowane przez strony uzasadnione koszty naprawy uszkodzeń samochodu marki A. (...) wynosiły 33 495,31 zł, a w świetle opinii uzupełniającej koszt ten przeniósł wartość pojazdu. Zatem niezasadne pozostaje uwzględnienie stawki 140 zł przy ustalaniu wysokości kosztów naprawy, gdyż pojazd przed zdarzeniem był serwisowany poza ASO.

Reasumując: w realiach rozpoznawanej sprawy nie ma podstaw do odstąpienia od zasady, zgodnie z którą wartość odszkodowania należnego poszkodowanemu wyznacza wysokość kosztów naprawy jego samochodu po zdarzeniu szkodzącym. Nadmienić należy, że koszty naprawy samochodu powoda zostały ustalone przy uwzględnieniu średniej stawki roboczogodziny na kwotę 100 zł. W ocenie Sądu nie ma podstaw do przyjęcia wyższej stawki za roboczogodzinę przy obliczaniu odszkodowania należnego powodowi. W świetle opinii podstawowej biegłego koszty te kształtowały się na poziomie 33 495,31 zł.

Uwzględniając, że pozwany wypłacił dobrowolnie kwotę 9879,56 zł, do uzupełnienia pozostaje kwota 23 615,75 zł. Tymczasem zgodnie z opinią uzupełniającą 2. oraz ustną opinią uzupełniającą z 19.09.2018 r., naprawa pojazdu marki A. (...) przy użyciu nowych oryginalnych części producenta pojazdu spowoduje wzrost jego wartości o 1750 zł.

Odszkodowanie, o czym była mowa wyżej, ma pozwolić poszkodowanemu na przywrócenie samochodu do stanu sprzed wypadku, ma być adekwatne do szkody, a nie możliwie najwyższe.

Reasumując: uzasadnione jest żądanie powoda zasądzenia dalszego odszkodowania związanego z ustaleniem adekwatnych kosztów naprawy samochodu poszkodowanego po zdarzeniu z 27.07.2016 r. w kwocie 21 865,75 zł .

W toku postępowania strona powodowa cofnęła powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 1750 zł, ograniczając je do kwoty 21 865,75 zł. W punkcie II wyroku Sąd umorzył postępowanie w pozostałej części. Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowił art. 355 § 1 k.p.c., w myśl którego jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew, sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania. Wobec powyższego Sąd umorzył postępowanie co do kwoty 1750 zł.

Rozstrzygnięcie o odsetkach z tytułu opóźnienia w wypłacie należnego powodowi odszkodowania zapadło na podstawie art. 817 § 1 k.c. i 481 § 1 k.c. Wymagalność roszczenia w stosunku do zakładu ubezpieczeń powstaje w terminie 30 dni licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku, chyba, że w powyższym terminie wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia jego odpowiedzialności lub wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe. W niniejszej sprawie z treści kalkulacji nr (...) (sporządzonej przez pozwanego) wynika, że została ona wykonana w dniu 5 sierpnia 2016 r. Tym samym szkoda została zgłoszona pozwanemu nie później niż w tym dniu. Termin 30 – dniowy upłynął z dniem 4.09.2016 roku. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd zasądził żądane odsetki zgodnie z żądaniem powoda.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. statuującego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwany przegrał proces w całości, a zatem zgodnie z powołanym przepisem został obciążony obowiązkiem zwrotu całości kosztów procesu na rzecz powoda. Na koszty poniesione przez powoda składają się: opłata od pozwu w wysokości 741 zł, koszty wynagrodzenia pełnomocnika ustalone na podstawie § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1667) w brzmieniu na dzień wytoczenia powództwa w wysokości 3600 zł, opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, zaliczka na wynagrodzenie biegłego w wysokości 600 zł uiszczonej pod pozycją 5000151742 oraz w wysokości 26 zł uiszczonej pod pozycją 500026288928.

Powód nie dokonał opłaty od rozszerzonego powództwa w kwocie 440 zł. Na postawie art. 113 ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 300) w zw. z art. 98 k.p.c. Sąd postanowił pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 440 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.