Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Waldemar Masłowski (spr.)

Sędziowie SO Barbara Żukowska

SO Andrzej Tekieli

Protokolant Anna Potaczek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Lesława Kwapiszewskiego

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2013 r.

sprawy P. F.

oskarżonego z art. 288 § 1 kk

z powodu apelacji, wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 26 września 2013 r. sygn. akt II K 673/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego P. F.w ten sposób, że przyjmuje, że przypisanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Powszechnego w Ankonie z dnia 2.03.2011 roku w sprawie R.G.N.R. nr 1588/2011 za przestępstwa: z art. 56 i 629 kk oraz z art. 337 kk Republiki Włoskiej przy przyjęciu że przestępstwa te noszą znamiona czynu ciągłego na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny 100 EURO utrzymanego następnie w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Ankonie z dnia 11.10.2011 roku w sprawie nr 1624/2011, którą odbył w okresie od 22.02.2011 roku do 21.12.2011 roku i czyn ten kwalifikuje z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. I. G. kwotę 619, 92 zł w tym 115,92 zł podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

IV.  zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 592/13

UZASADNIENIE

P. F. został oskarżony o to, że w dniu 6 października 2012r. w J. dokonał umyślnie uszkodzenia drzwi w ten sposób, że kopał nogami w nie i szarpał, powodując straty w kwocie 900 złotych na szkodę (...) sp. z o.o., tj. o czyn z art. 288§1 kk.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 26 września 2013r. w sprawie
II K 673/13:

I.  oskarżonego P. F. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku przy przyjęciu, iż oskarżony działał na szkodę (...) sp. z o.o. w K., to jest występku z art. 288§1 kk i za to na podstawie art. 288§1 kk wymierzył mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 230§2 kpk zwrócił (...) sp. z o.o. w K. płytę, znajdującą się w aktach sprawy na k. 2;

III.  na podstawie art. 624§1 kpk zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych;

IV.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982r. prawo o adwokaturze oraz § 14 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 3, a także §16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. I. G. kwotę 504 zł wraz z kwotą 115,92 złotych jako podatek VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu.

Powyższe orzeczenie zaskarżył Prokurator Rejonowy w Jeleniej Górze i obrońca oskarżonego.

Prokurator Rejonowy w Jeleniej Górze zaskarżył wyrok w części orzeczenia o winie na niekorzyść oskarżonego P. F. zarzucając obrazę przepisu prawa materialnego – art. 64§1 kk – wskutek błędnego przyjęcia, że oskarżony zarzucanego mu występku z art. 288§1 kk nie dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64§1 kk, choć prawidłowo należało przyjąć, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu
w warunkach powrotu do przestępstwa określonego w art. 64§1 kk. Stawiając powyższy zarzut, autor apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przed sądem
I instancji.

Obrońca oskarżonego zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając:

1.  obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 17§1 pkt 10 kpk poprzez kontynuowanie postępowania, pomimo braku wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej;

2.  obrazę przepisów postępowania, mianowicie art. 193 kpk poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego na okoliczność ustalenia wartości wyrządzonej przez oskarżonego szkody, mimo iż są to okoliczności mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i wymagające wiadomości specjalnych – co miało wpływ na treść orzeczenia w zakresie kwalifikacji prawnej zarzucanego oskarżonemu czynu;

3.  obrazę przepisów postępowania, mianowicie art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego w szczególności wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka K. S. (1) w zakresie motywów uderzania oskarżonego w drzwi, w sytuacji gdy prawidłowa ocena powyższych dowodów prowadzi do wniosku, iż jedynym powodem zachowania oskarżonego była konieczność udania się do toalety, co winno skutkować przyjęciem, iż czyn oskarżonego stanowi wypadek mniejszej wagi.

Stawiając powyższe zarzuty, autor apelacji wniósł o umorzenie postępowania na podstawie art. 17§1 pkt 10 kpk, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Jeleniej Górze do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora jest zasadna, zaś apelacja obrońcy oskarżonego jest pozbawiona podstaw.

Odnosząc się do apelacji obrońcy, stwierdzić należy, że pozbawione podstaw są wszystkie sformułowane w niej zarzuty. Wbrew pierwszemu z zarzutów apelacji w sprawie złożony został wniosek o ściganie złożony przez uprawnioną osobę. Osobą tą jest M. S.uprawniony do składania tego rodzaju wniosków przez Zarząd (...)sp. z o.o. Dokument potwierdzający takie upoważnienie znajduje się na karcie 33 akt i brak jest podstaw do jego kwestionowania. M. S.złożył wniosek o ściganie sprawcy zniszczenia mienia składając zeznania w dniu 12.02.2013r. (k. 30). Zupełnie pozbawiony podstaw jest drugi z zarzutów apelacji, tj. obrazy art. 193 kk.

Słusznie bowiem Sąd Rejonowy oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy na okoliczność wysokości wyrządzonej szkody. Opinia ta miałaby jedynie teoretyczny charakter gdy tymczasem w aktach sprawy znajduje się dowód potwierdzający rzeczywistą wartość szkody. Jest to oferta (k. 28 akt) naprawy (wraz z kosztorysem) drzwi uszkodzonych przez oskarżonego. Oczywistym jest, że taka właśnie jest wysokość szkody ile wynosi koszt ich naprawy, a ten, jak wynika ze wskazanego dokumentu, wynosi 900 złotych.

Zupełnie pozbawiony podstaw jest trzeci z zarzutów apelacji obrońcy. Wręcz do absurdu posunięte jest rozumowanie w nim zaprezentowane. Potrzeba udania się do toalety nie uprawniła oskarżonego do zniszczenia mienia (nawet jeśli by przyjąć wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie za prawdziwe) i w żaden sposób nie obniża stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, jeżeli zważyć na powody umieszczenia oskarżonego w zamkniętym pomieszczeniu (nie kwestionowane przecież przez apelującego), w którym miał oczekiwać na przyjazd policji, a z którego to pomieszczenia oskarżony wydostał się uszkadzając drzwi. Sąd Okręgowy tak jak i Sąd Rejonowy uznają wyjaśnienia oskarżonego co do motywów, dla których uszkodził drzwi za nieprawdziwe. Przekonują o tym zeznania świadka K. S. (1) uznane trafnie przez Sąd Rejonowy za prawdziwe. Motywy jakimi kierował się Sąd I instancji uznając wyjaśnienia oskarżonego za nieprawdziwe, a jakimi kierował się uznając zeznania świadka K. S. (2) za prawdziwe Sąd Odwoławczy w pełni akceptuje uznając je za swoje.

Apelacja prokuratora jest zasadna.

P. F.skazany był wyrokiem Sądu Powszechnego w Ankonie z dnia 2.03.2011 roku w sprawie R.G.N.R. nr 1588/2011 za przestępstwa: z art. 56 i 629 kk oraz z art. 337 kk Republiki Włoskiej przy przyjęciu, że przestępstwa te noszą znamiona czynu ciągłego na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny 100 EURO utrzymanego następnie w mocy wyrokiem Sądu Apelacyjnego w A.z dnia 11.10.2011r. w sprawie nr 1624/2011, którą odbył w okresie od 22.02.2011 roku do 21.12.2011 roku. Przestępstwo kwalifikowane z art. 56 i 629 kk Republiki Włoskiej podobne jest do przestępstwa przypisanego oskarżonemu w obecnym postępowaniu, bowiem obydwa skierowane są przeciwko mieniu. Oskarżony odbył karę ponad 6 miesięcy za to przestępstwo, a od końca tej kary do popełnienia przestępstwa przypisanego mu obecnie nie upłynęło 5 lat. Bez znaczenia jest, że kara 10 miesięcy pozbawienia wolności przez Sąd w Ankonie wymierzona została także za inne przestępstwo kwalifikowane z art. 337 kk Republiki Włoskiej skoro Sąd ten uznał, że oba przestępstwa stanowiły według kodeksu włoskiego czyn ciągły, za który należało wymierzyć jedną karę. Z tych względów Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok przyjmując, że oskarżony działał w warunkach recydywy z art. 64§1 kk i dodając do opisu czynu opis czynów, z jakich oskarżony był skazany przez Sąd Powszechny w Ankonie (art. 437§1 kk).

Ponieważ apelacja obrońcy była pozbawiona jakichkolwiek podstaw, a ustalenia Sądu były prawidłowe przy jednoczesnym uznaniu, że orzeczona kara 5 miesięcy pozbawienia wolności nie razi swoją surowością, bo zbliżona jest do dolnych granic ustawowego zagrożenia, w pozostałej części zaskarżony wyrok na podstawie art. 437§1 kpk utrzymano w mocy.

O kosztach obrony oskarżonego w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze.

Na podstawie art. 624§1 kpk zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego z uwagi na sytuację materialną oskarżonego. Oskarżony odbywa karę pozbawienia wolności i nie posiada środków finansowych.