Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron (spr.)

Sędziowie SO Waldemar Masłowski

SO Andrzej Wieja

Protokolant Małgorzata Pindral

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Piotra Fortuny

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2014 r.

sprawy J. B., P. B. (1), J. D. (1), J. D. (2), J. G., W. J. (1), S. K., Ł. P., J. P.i J. R.

oskarżonych z art. 230 § 1 kk i inne

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora, obrońców oskarżonych i oskarżonego J. P.

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 12 sierpnia 2013 r. sygn. akt II K 784/07

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  orzeczoną wobec oskarżonego P. B. (1) w pkt XV części dyspozytywnej wyroku karę łączną podwyższa do 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

2.  uniewinnia oskarżonego J. P. od popełnienia czynów opisanych w punkcie XXXVII i XXXIX części wstępnej wyroku,

3.  za przypisane oskarżonemu J. P. w punkcie XXIV części dyspozytywnej czyny opisane w punkcie XXXVIII i XLIII części wstępnej wyroku przy przyjęciu, że zostały one popełnione w warunkach ciągu przestępstw na podstawie art. 228§3 kk w zw. z art. 91§1 kk wymierza karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

4.  w punkcie XXV części dyspozytywnej na podstawie art. 33§2 kk w zw. z art. 91§1 kk wymierzoną oskarżonemu J. P. karę grzywny obniża do 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych,

5.  za przypisany J. D. (1) w pkt XXX części dyspozytywnej wyroku czyn z art. 230 § 1 kk na podstawie art. 33 § 2 kk wymierza karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych przy przyjęciu, iż jedna stawka odpowiada kwocie 20 (dwudziestu) złotych,

6.  w pkt XLV części dyspozytywnej orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowych pochodzących z przestępstwa wobec:

–

W. J. (1) za przypisane mu w pkt VII części dyspozytywnej przestępstwa w kwocie 900 zł

–

P. B. (1) za przypisane mu pkt XIII części dyspozytywnej przestępstwa w kwocie 1000 złotych,

–

S. K.za przypisane mu w pkt XVIII części dyspozytywnej przestępstwo w kwocie 100 złotych,

–

J. D. (2) za przypisane mu w pkt XXI części dyspozytywnej przestępstwo w kwocie 800 złotych,

–

J. P. za przypisane mu w pkt XXIV części dyspozytywnej przestępstwo w kwocie 1600 złotych,

–

J. G. za przypisane mu w pkt XXVII części dyspozytywnej przestępstwo w kwocie 1600 złotych,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok wobec oskarżonych P. B. (1), J. D. (1), W. J. (1), S. K., J. D. (2), J. P., J. G., J. B., J. R.i Ł. P.utrzymuje w mocy,

III.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt VI Ka 649/13

UZASADNIENIE

W. J. (1) został oskarżony o to, że:

I.  okresie od 01 kwietnia 2005 roku do 6 maja 2005 roku w J.w województwie (...)działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla A. P. (1)i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy przyjął od A. P. (1)korzyść majątkową w kwocie 1000 zł, to jest o czyn z art. 230§lkk

II.  w okresie od 13 kwietnia 2005 roku do 6 maja 2005 roku w J.w województwie (...)udzielił korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 800 zł pełniącemu publiczną funkcje egzaminatora w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego J. P.w zamian za zaniechanie wynikającego z art. 110 a ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym obowiązku rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych egzaminatorowi zadań poprzez ustalenie pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla A. P. (1), to jest o czyn z art. 229§3 kk

III.  w okresie od 01 czerwca 2005 roku do 20 czerwca 2005 roku w J. w województwie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla D. B. (1) i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy przyjął od D. B. (1) korzyść majątkową w kwocie 800 zł, to jest o czyn z art. 230§lkk

IV.  w okresie od 18 sierpnia 2005 roku do 27 września 2005 roku w J. w województwie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla M. M. i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy przyjął od M. M. korzyść majątkową w kwocie 900 zł, to jest o czyn z art. 230§1kk

V.  w okresie od 01 września 2005 roku do 27 września 2005 w J.w województwie (...)udzielił korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 800 zł pełniącemu publiczną funkcje egzaminatora w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego J. D. (2)w zamian za zaniechanie wynikającego z art. 110 a ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym obowiązku rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych egzaminatorowi zadań poprzez ustalenie pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla M. M., to jest o czyn z art. 229§3 kk

VI.  w okresie od 01 września 2005 roku do 15 września 2005 roku w J. w województwie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla K. Z. i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy przyjął od K. Z. korzyść majątkową w kwocie 1000 zł, to jest o czyn z art. 230§1kk

VII.  w okresie od 13 kwietnia 2005 roku do 06 maja 2005 roku w J. w województwie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla E. R. i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy przyjął od E. R. korzyść majątkową w kwocie 900 zł, to jest o czyn z art. 230§lkk

VIII.  w okresie od 13 kwietnia 2005 roku do 06 maja 2005 w J.w województwie (...)udzielił korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 800 zł pełniącemu publiczną funkcje egzaminatora w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego J. P.w zamian za zaniechanie wynikającego z art. 110 a ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym obowiązku rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych egzaminatorowi zadań poprzez ustalenie pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla E. R., to jest o czyn z art. 229§3 kk

IX.  w okresie od 04 października 2004 roku do 09 listopada 2004 roku w J. w województwie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla Ż. J. i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy przyjął od Ż. J. korzyść majątkową w kwocie 1000 zł, to jest o czyn z art. 230§lkk

X.  w okresie od 04 października 2004 roku do 09 listopada 2004 roku w J.w województwie (...)udzielił korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 800 zł pełniącemu publiczną funkcje egzaminatora w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego J. D. (2)w zamian za zaniechanie wynikającego z art. 110 a ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym obowiązku rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych egzaminatorowi zadań poprzez ustalenie pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla Ż. J., to jest o czyn z art. 229§3 kk

XI.  05 sierpnia 2005 roku do 09 marca 2006 roku w J.w województwie (...)działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla I. P.i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy przyjął od I. P.korzyść majątkową w kwocie 2000 zł, to jest o czyn z art. 230§lkk

XII.  w okresie od 23 sierpnia 2005 roku do 18 października 2005 roku w J. w województwie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla A. L. i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy zażądał od A. L. korzyści majątkowej w kwocie 1000 zł, to jest o czyn z art. 230§lkk

XIII.  w okresie od 01 stycznia 2005 roku do 01 czerwca 2005 roku w J. w województwie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla M. L. (1) i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy przyjął od M. L. (1) korzyść majątkową w kwocie 1000 zł, to jest o czyn z art. 230§lkk

XIV.  w okresie od 01 lutego 2005 roku do 13 maja 2005 roku w J. w województwie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla J. M. i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy przyjął od J. M. korzyść majątkową w kwocie 1000 zł, to jest o czyn z art. 230§lkk

XV.  w okresie od 1 stycznia 2007 roku do 31 stycznia 2007 roku w J. w woj. (...) utrudniał postępowanie karne V Ds. 19/06/S w ten sposób, iż nakłaniał J. M. do zmiany złożonych w postępowaniu V Ds. 19/06/S wyjaśnień w ten sposób, iż apelował do J. M. aby ten w prowadzonym postępowaniu karnym zmienił swe wyjaśnienia podając iż kwota 1000 zł którą W. J. (1) przyjął od J. M. przeznaczona była na wykupienie dodatkowych godzin jazdy, a nie na przekazanie tytułem łapówki za zdanie egzaminu na prawo jazdy, które to zachowanie zmierzało do zatarcia śladów przestępstw popełnionych zarówno przez W. J. (1) jak i J. M. oraz inne osoby, to jest o czyn z art. 239§1 kk

P. B. (1) został oskarżony o to, że:

XVI.  w okresie od 04 lutego 2005 roku do 23 marca 2005 roku w Z. w województwie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla R. S. (1) i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy przyjął od R. S. (1) korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 400 zł, to jest o czyn z art. 230§lkk

XVII.  w okresie od 01 lipca 2005 roku do 08 sierpnia 2005 roku w Z. w województwie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla M. G. (1) i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy przyjął od jej brata M. G. (2) korzyść majątkową w kwocie 200 euro, to jest nie mniejszej niż 700 zł; to jest o czyn z art. 230§lkk

XVIII.  w okresie od 04 kwietnia 2005 roku do 18 maja 2005 roku w Z. w województwie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla K. Ł. i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy przyjął od jego matki A. M. korzyść majątkową w kwocie 1200 zł; to jest o czyn z art. 230§lkk

XIX.  w okresie od 25 maja 2005 roku do 30 czerwca 2005 roku w Z. w województwie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla G. P. i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy przyjął od niego korzyść majątkową w kwocie 1200 zł; to jest o czyn z art. 230§lkk

XX.  w okresie od 1 maja 2005 roku do 31 maja 2005 roku w Z. w województwie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla P. K. i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy przyjął od niego korzyść majątkową w kwocie 1000 zł, to jest o czyn z art. 230§lkk

XXI.  w okresie od 10 lutego 2005 roku do 30 czerwca 2005 roku w Z. w województwie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla E. G. (1) i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy przyjął od niej korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 1400 zł, to jest o czyn z art. 230§lkk

XXII.  w okresie od 1 kwietnia 2005 roku do 06 maja 2005 roku w Z. w województwie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla M. Z. i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy przyjął od jej ojca T. K. (1) korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 700 zł, to jest o czyn z art. 230§lkk

XXIII.  w okresie od 01 kwietnia 2005 roku do 6 maja 2005 roku w J.w województwie (...)udzielił korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 600 zł pełniącemu publiczną funkcje egzaminatora w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego J. P.w zamian za zaniechanie wynikającego z art. 110 a ust. 1 pkt1Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym obowiązku rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych egzaminatorowi zadań poprzez ustalenie pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla M. Z., to jest o czyn z art. 229§3 kk

XXIV.  w okresie od 01 maja 2005 roku do 23 maja 2005 roku w Z. w województwie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla A. J. i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy zażądał od niej korzyści majątkowej w kwocie 1200 zł, a następnie przyjął od A. J. korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 1000 zł, to jest o czyn z art. 230§lkk

XXV.  w okresie od 23 maja 2005 roku do 29 czerwca 2005 roku w J.w województwie (...)udzielił korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 800 zł pełniącemu publiczną funkcje egzaminatora w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego J. D. (2)w zamian za zaniechanie wynikającego z art. 110 a ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym obowiązku rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych egzaminatorowi zadań poprzez ustalenie pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla A. J., to jest o czyn z art. 229§3 kk

XXVI.  w okresie od 1 lipca 2005 roku do 31 lipca 2005 roku w Z. w województwie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla K. K. (1) i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy przyjął od niej korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 1000 zł, to jest o czyn z art. 230§lkk

XXVII.  w okresie od 12 kwietnia 2005 roku do 04 lipca 2005 roku w Z. w województwie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla P. Z. i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy przyjął od niego korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 1200 zł, to jest o czyn z art. 230§lkk

XXVIII.  w okresie od 17 maja 2005 roku do 20 maja 2005 roku w Z. w województwie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się w rozmowie z R. S. (2) na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla B. S. i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy przyjął od B. S. korzyść majątkową w kwocie nie niniejszej niż 1000 zł, to jest o czyn z art. 230§lkk

XXIX.  w okresie od 17 maja 2005 roku do 20 maja 2005 roku w J.w województwie (...)udzielił korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 800 zł pełniącemu publiczną funkcje egzaminatora w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego W. J. (2)w zamian za zaniechanie wynikającego z art. 110 a ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym obowiązku rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych egzaminatorowi zadań poprzez ustalenie pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla B. S., to jest o czyn z art. 229§3 kk

XXX.  w okresie od 22 lutego 2005 roku do 22 sierpnia 2005 roku w Z. w województwie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla K. R. i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy przyjął od niego korzyść majątkową w kwocie 1000 zł; to jest o czyn z art. 230§lkk

XXXI.  w okresie od 22 lutego 2005 roku do 22 sierpnia 2005 roku w J.w województwie (...)udzielił korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 800 zł pełniącemu publiczną funkcje egzaminatora w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego J. P.w zamian za zaniechanie wynikającego z art. 110 a ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym obowiązku rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych egzaminatorowi zadań poprzez ustalenie pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla K. R., to jest o czyn z art. 229§3 kk

S. K. został oskarżony o to, że:

XXXII.  w okresie od 30 czerwca 2005 roku do 12 września 2005 roku w K. w województwie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla E. G. (1) i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy przyjął od E. G. (1) korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 1000 zł, to jest o czyn z art. 230§lkk.

XXXIII.  w okresie od 30 czerwca 2005 roku do 12 września 2005 roku w J.w województwie (...)udzielił korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 800 zł pełniącemu publiczną funkcje egzaminatora w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego J. P.w zamian za zaniechanie wynikającego z art. 110 a ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym obowiązku rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych egzaminatorowi zadań poprzez ustalenie pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla E. G. (1), to jest o czyn z art. 229§3 kk,

J. D. (2) został oskarżony o to, że:

XXXIV.  w okresie od 01 września 2005 roku do 27 września 2005 roku w J.w województwie (...)pełniąc publiczną funkcję egzaminatora w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego w J.przyjął przekazaną przez W. J. (1)korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 800 zł w zamian za zaniechanie wynikającego z art. 110 a ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym obowiązku rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych egzaminatorowi zadań poprzez ustalenie pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla M. M., to jest o czyn z art. 228§3 kk

XXXV.  w okresie od 04 października 2004 roku do 09 listopada 2004 roku w J.w województwie (...)pełniąc publiczną funkcję egzaminatora w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego w J.przyjął przekazaną przez W. J. (1)korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 800 zł w zamian za zaniechanie wynikającego z art. 110 a ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym obowiązku rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych egzaminatorowi zadań poprzez ustalenie pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla Ż. J., to jest o czyn z art. 228§3 kk

XXXVI.  w okresie od 23 maja 2005 roku do 29 czerwca 2005 roku w J.w województwie (...)pełniąc publiczną funkcję egzaminatora w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego w J.przyjął przekazaną przez P. B. (1)korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 800 zł w zamian za zaniechanie wynikającego z art. 110 a ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym obowiązku rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych egzaminatorowi zadań poprzez ustalenie pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla A. J., to jest o czyn z art. 228§3 kk

J. P. został oskarżony o to, że:

XXXVII.  w okresie od 13 kwietnia 2005 roku do 6 maja 2005 roku w J.w województwie (...)pełniąc publiczną funkcję egzaminatora w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego w J.przyjął przekazaną przez W. J. (1)korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 800 zł w zamian za zaniechanie wynikającego z art. 110 a ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym obowiązku rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych egzaminatorowi zadań poprzez ustalenie pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla A. P. (1), to jest o czyn z art. 228§3 kk

XXXVIII.  w okresie od 1 kwietnia 2005 roku do 6 maja 2005 roku w J.w województwie (...)pełniąc publiczną funkcję egzaminatora w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego w J.przyjął przekazaną przez P. B. (1)korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 600 zł w zamian za zaniechanie wynikającego z art. 110 a ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym obowiązku rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych egzaminatorowi zadań poprzez ustalenie pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla M. Z., to jest o czyn z art. 228§3 kk

XXXIX.  w okresie od 22 lutego 2005 roku do 22 sierpnia 2005 roku w J.w województwie (...)pełniąc publiczną funkcję egzaminatora w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego w J.przyjął przekazaną przez P. B. (1)korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 800 zł w zamian za zaniechanie wynikającego z art. 110 a ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym obowiązku rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych egzaminatorowi zadań poprzez ustalenie pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla K. R., to jest o czyn z art. 228§3 kk

XL.  w okresie od 13 kwietnia 2005 roku do 06 maja 2005 roku w J.w województwie (...)pełniąc publiczną funkcję egzaminatora w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego w J.przyjął przekazaną przez W. J. (1)korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 800 zł w zamian za zaniechanie wynikającego z art. 110 a ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym obowiązku rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych egzaminatorowi zadań poprzez ustalenie pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla E. R., to jest o czyn z art. 228§3 kk

XLI.  w okresie od 30 czerwca 2005 roku do 12 września 2005 roku w J.w województwie (...)pełniąc publiczną funkcję egzaminatora w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego w J.przyjął przekazaną przez S. K.korzyść majątkową w kwocie nie niniejszej niż 800 zł w zamian za zaniechanie wynikającego z art. 110 a ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym obowiązku rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych egzaminatorowi zadań poprzez ustalenie pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla E. G. (1), to jest o czyn z art. 228§3 kk

XLII.  w okresie od 24 czerwca 2004 roku do 29 lipca 2004 roku w J.w województwie (...)pełniąc publiczną funkcję egzaminatora w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego w J.przyjął przekazaną przez E. G. (2)korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 800 zł w zamian za zaniechanie wynikającego z art. 110 a ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym obowiązku rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych egzaminatorowi zadań poprzez ustalenie pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla Z. O., to jest o czyn z art. 228§3 kk

XLIII.  w okresie od 22 czerwca 2004 roku do 30 czerwca 2004 roku w J.w województwie (...)pełniąc publiczną funkcję egzaminatora w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego w J.przyjął przekazaną przez E. G. (2)korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 800 zł w zamian za zaniechanie wynikającego z art. 110 a ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym obowiązku rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych egzaminatorowi zadań poprzez ustalenie pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla K. K. (2), to jest o czyn z art. 228§3 kk

A. P. został oskarżony o to, że:

XLIV.  w okresie od 24 czerwca 2004 roku do 22 lipca 2004 roku w J.w województwie (...)pełniąc publiczną funkcję egzaminatora w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego w J.przyjął przekazaną przez E. G. (2)korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 800 zł w zamian za zaniechanie wynikającego z art. 110 a ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym obowiązku rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych egzaminatorowi zadań poprzez ustalenie pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla A. R., to jest o czyn z art. 228§3 kk

J. G. został oskarżony o to, że:

XLV.  w okresie od 01 kwietnia 2004 roku do 20 maja 2004 roku w J.w województwie (...)pełniąc publiczną funkcję egzaminatora w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego w J.przyjął przekazaną przez E. G. (2)korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 800 zł w zamian za zaniechanie wynikającego z art. 110 a ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym obowiązku rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych egzaminatorowi zadań poprzez ustalenie pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla M. L. (2), to jest o czyn z art. 228§3 kk

XLVI.  w okresie od 01 sierpnia 2004 roku do 31 sierpnia 2004 roku w J.w województwie (...)pełniąc publiczną funkcję egzaminatora w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego w J.przyjął przekazaną przez A. B.korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 800 zł w zamian za zaniechanie wynikającego z art. 110 a ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym obowiązku rzetelnego i bezstronnego wykonywania powierzonych egzaminatorowi zadań poprzez ustalenie pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla A. S., to jest o czyn z art. 228§3 kk

J. D. (1) został oskarżony o to, że:

XLVII.  w okresie od 01 lutego 2005 roku do 16 maja 2005 roku w P. w województwie (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej powołał się na możliwość załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy dla P. B. (2) i podejmując się pośrednictwa w załatwieniu tej sprawy przyjął od D. B. (2) korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 700 zł, to jest o czyn z art. 230§lkk

XLVIII.  w dniu 4 maja 1998 roku posłużył się jako autentycznym sfałszowanym dokumentem w postaci Świadectwa Dojrzałości - ukończenia technikum (...)w systemie eksternistycznym we W.z dnia 06 czerwca 1997 roku numer albumu (...), w ten sposób, że dokument ten przedłożył w (...)Ośrodku Ruchu Drogowego w J.celem jego dołączenia do akt osobowych, to jest o czyn z art. 270§1 k.k.

J. B. został oskarżony o to, że:

XLIX.  w nieustalonym dniu w okresie od dnia 08 lipca 2005 roku do 30 sierpnia 2005 roku w S.w województwie (...)utrudniał postępowanie karne III Ds. 21/05/S w ten sposób, iż wraz z innym, nieustalonym mężczyzną wykorzystując znajomość z Z. O.zawartą podczas kursu na prawo jazdy, jaki Z. O.odbywała w (...)prowadzonej przez J. B.nakłaniał Z. O.do zmiany złożonych w postępowaniu III Ds. 21/05/S wyjaśnień oraz dostarczył jej wzory oświadczeń zaadresowanych do Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze, które w toku tego postępowania miała złożyć jako własne, a z których miało wynikać, iż wyjaśnienia złożone przed funkcjonariuszami Komendy Miejskiej Policji w sprawie niniejszej składała pod przymusem i że wyjaśnienia te nie są zgodne z prawdą, które to zachowanie zmierzało do zatarcia śladów przestępstwa, to jest o czyn z art. 239§1 kk,

L.  w nieustalonym dniu w okresie od dnia 08 lipca 2005 roku do 30 sierpnia 2005 roku w S.w województwie (...)wykorzystując znajomość z Z. O.zawartą podczas kursu na prawo jazdy, jaki Z. O.odbywała w(...) prowadzonej przez J. B., podżegał Z. O.do złożenia do Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze niezgodnego z prawdą oświadczenia, z którego miało wynikać, iż w toku czynności procesowych z Z. O.przeprowadzający te czynności funkcjonariusze policji dopuścili się przekroczenia obowiązków służbowych poprzez odbieranie wyjaśnień od podejrzanej pod przymusem oraz fałszowania protokołów wyjaśnień Z. O., to jest o czyn z art. 18§2 kk w zw. z art. 234 kk

LI.  w nieustalonym dniu w okresie od dnia 08 lipca 2005 roku do 30 sierpnia 2005 roku w S.w województwie (...), wykorzystując znajomość z Z. O.zawartą podczas kursu na prawo jazdy, jaki Z. O.odbywała w (...) prowadzonej przez J. B., przedsięwziął czynności zmierzające do wytworzenia w toku postępowania III Ds. 21/05/S fałszywego dowodu w postaci niezgodnego z prawdą oświadczenia Z. O., z którego miało wynikać, iż w toku czynności procesowych w postępowaniu III Ds. 21/05/S z Z. O.przeprowadzający te czynności funkcjonariusze policji dopuścili się przekroczenia obowiązków służbowych poprzez odbieranie wyjaśnień od podejrzanej pod przymusem oraz fałszowania protokołów wyjaśnień Z. O., które to oświadczenie stanowiłoby podstawę do rozważenia konieczności wszczęcia z urzędu postępowania karnego przeciwko określonym funkcjonariuszom w ten sposób, że dostarczył Z. O.kartki papieru z dwoma wersjami takiego oświadczenia i namawiał do podpisania go i złożenia jako własnego do akt postępowania, to jest o czyn z art. 235 kk

J. R. został oskarżony o to, że:

LII.  w okresie od 01 czerwca 2004 roku do 22 lipca 2004 roku w C.działając wspólnie i w porozumieniu ze swą córką A. R.w wykonaniu z góry powziętego zamiaru uzyskania dla niej pozytywnego wyniku egzaminu na prawo jazdy udzielił E. G. (2)co najmniej trzykrotnie korzyść majątkową w łącznej kwocie 1300 zł, przy przyjęciu iż czyn stanowi przypadek mniejszej wagi, to jest o czyn z art. 230a§2kk w zw. z art. 12 kk

Ł. P. został oskarżony o to, że:

LIII.  w okresie od dnia 10 grudnia 2003 roku do dnia 06 lipca 2004 roku w nieustalonym miejscu w województwie (...)działając wspólnie i w porozumieniu z A. B.w wykonaniu z góry powziętego zamiaru uzyskania dla Ł. P.prawa jazdy kategorii Aprzekazał A. B.wydane w dniu 10 grudnia 2003 roku przez lekarza I. L.orzeczenie lekarskie numer (...)stwierdzające brak przeciwwskazań zdrowotnych do prowadzenia pojazdów kategorii (...), zaś A. B.dokonał przerobienia tego zaświadczenia, w ten sposób że w punkcie „1" zakreślił symbol Aoznaczający brak przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania motocyklem, a następnie tak przerobiony dokument przedłożony został w dniu 06 lipca 2004 roku w Wydziale (...)Starostwa Powiatowego w B.celem uzyskania prawa jazdy kategorii „A"i „B"przez Ł. P.i na jego podstawie w dniu 05 sierpnia 2004 roku wydane zostało Ł. P.prawo jazdy kat. A i B, to jest o czyn z art. 270§1 kk i 272 kk w zw. z art. 12 kk.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 12 sierpnia 2013r. w sprawie II K 784/07:

I.  oskarżonego W. J. (1) uniewinnił od zarzutu popełnienia czynów opisanych w punkcie VIII i X części wstępnej wyroku,

II.  oskarżonego P. B. (1) uniewinnił od zarzutu popełnienia czynu opisanego w punkcie XXV części wstępnej wyroku,

III.  oskarżonego S. K.uniewinnił od zarzutu popełnienia czynu opisanego w punkcie XXXIII części wstępnej wyroku,

IV.  oskarżonego J. D. (2) uniewinnił od zarzutu popełnienia czynów opisanych w punkcie XXXV i XXXVI części wstępnej wyroku,

V.  oskarżonego J. P. uniewinnił od zarzutu popełnienia czynów opisanych w punkcie XL, XLI, XLII części wstępnej wyroku,

VI.  oskarżonego A. P.uniewinnił od zarzutu popełnienia czynu opisanego w punkcie XLIV części wstępnej wyroku,

VII.  oskarżonego W. J. (1) uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w punktach I, III, IV, VI, VII, IX, XI, XII, XIII, XIV części wstępnej wyroku, tj. występków stanowiących ciąg przestępstw z art. 230 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 230 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności,

VIII.  oskarżonego W. J. (1) uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w punktach II, V, części wstępnej wyroku, tj. występków stanowiących ciąg przestępstw z art. 229 § 3 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 229 § 3 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności,

IX.  oskarżonego W. J. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie XV części wstępnej wyroku tj. występku z art. 239 § 1 kk i za to na podstawie art. 239 § 1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

X.  na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk połączył wymierzone oskarżonemu W. J. (1) w punktach VII, VIII, IX części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności,

XI.  na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzył oskarżonemu W. J. (1) karę 200 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 20,

XII.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w związku z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary łącznej pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego W. J. (1) warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 5 lat,

XIII.  oskarżonego P. B. (1) uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w punktach XVI, XVII, XVIII, XIX, XX, XXI, XXII, XXIV, XXVI, XXVII, XXVIII, XXX części wstępnej wyroku, tj. występków stanowiących ciąg przestępstw z art. 230 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 230 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności,

XIV.  oskarżonego P. B. (1) uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w punktach XXIII, XXIX, XXXI, części wstępnej wyroku, tj. występków stanowiących ciąg przestępstw z art. 229 § 3 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 229 § 3 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności,

XV.  na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk połączył wymierzone oskarżonemu P. B. (1) w punktach XIII i XIV części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 1 i 10 miesięcy pozbawienia wolności,

XVI.  na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzył oskarżonemu P. B. (1) karę 200 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 20,

XVII.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w związku z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary łącznej pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego P. B. (1) warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 5 lat,

XVIII.  oskarżonego S. K.uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie XXXII części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 230 § 1 kk i za to na podstawie art. 230 § 1 kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,

XIX.  na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzył oskarżonemu S. K.karę 30 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 20 złotych,

XX.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w związku z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego S. K.warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata,

XXI.  oskarżonego J. D. (2) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie XXXIV części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 228 § 3 kk i za to na podstawie art. 228 § 3 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności,

XXII.  na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzył oskarżonemu J. D. (2) karę 50 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 40 złotych,

XXIII.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w związku z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego J. D. (2) warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata,

XXIV.  oskarżonego J. P. uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w punktach XXXVII, XXXVIII, XXXIX, XLIII, części wstępnej wyroku, tj. występków stanowiących ciąg przestępstw z art. 228 § 3 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 228 § 3 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności,

XXV.  na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzył oskarżonemu J. P. karę 200 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 20 złotych,

XXVI.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w związku z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego J. P. warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 4 lata,

XXVII.  oskarżonego J. G. uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w punktach XLV, XLVI, części wstępnej wyroku, tj. występków stanowiących ciąg przestępstw z art. 228 § 3 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 228 § 3 kk w zw. z art. 91 §1 kk wymierzył mu karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

XXVIII.  na podstawie art. 33 § 2 kk wymierzył oskarżonemu J. G. karę 100 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę złotych,

XXIX.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w związku z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego J. G. warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata,

XXX.  oskarżonego J. D. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie XLVII części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 230 § 1 kk i za to na podstawie art. 230 § 1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

XXXI.  oskarżonego J. D. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie XLVIII części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 270 § 1 kk przy ustaleniu, iż czyn popełniono w okresie od 04.05.1998 r. do 26.04.2007 r., i za to na podstawie art. 270 § 1 kk wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności,

XXXII.  na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk połączył wymierzone oskarżonemu J. D. (1) w punktach XXX, XXXI części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności,

XXXIII.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w związku z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary łącznej pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego J. D. (1) warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata,

XXXIV.  oskarżonego J. B. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie w punkcie XLIX części wstępnej wyroku tj. występku z art. 239 § 1 kk i za to na podstawie art. 239 § 1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

XXXV.  oskarżonego J. B. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie L części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 18§2 kk w zw. z art. 234 kk i za to na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. z art. 234 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

XXXVI.  oskarżonego J. B. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie LI części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 235 kk i za to na podstawie art. 235 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

XXXVII.  na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk połączył wymierzone oskarżonemu J. B. w punktach XXIV, XXXV, XXXVI części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 1 roku pozbawienia wolności,

XXXVIII.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w związku z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary łącznej pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego J. B. warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 lata,

XXXIX.  oskarżonego J. R. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie LII części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 230a§2 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 230a § 2 kk wymierzył mu karę 100 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 złotych ,

XL.  oskarżonego Ł. P. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie LIII części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 270 § 1 kk art. 272 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 58 § 3 kk wymierzył mu karę 60 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 złotych,

XLI.  na podstawie art. 39 pkt. 2 kk, art. 41 § 1 i § 2 kk orzekł wobec oskarżonych W. J. (1), P. B. (1) zakaz wykonywania działalności gospodarczej w zakresie szkolenia kierowców, zakaz zatrudnienia w szkołach nauki jazdy lub prowadzenia takich szkół na okres 5 lat,

XLII.  na podstawie art. 39 pkt. 2 kk, art. 41 § 1 i § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego S. K.zakaz wykonywania działalności gospodarczej w zakresie szkolenia kierowców, zakaz zatrudnienia w szkołach nauki jazdy lub prowadzenia takich szkół na okres 2 lat,

XLIII.  na podstawie art. 39 pkt. 2 kk, art. 41 § 1 i § 2 kk orzekł wobec oskarżonych J. P., J. G., zakaz wykonywania działalności gospodarczej w zakresie szkolenia kierowców, zakaz zatrudnienia w ośrodkach egzaminowania kandydatów na kierowców, szkołach nauki jazdy lub prowadzenia takich szkół na okres 5 lat,

XLIV.  na podstawie art. 39 pkt. 2 kk, art. 41 § 1 i § 2 kk orzekł wobec oskarżonego J. D. (2) zakaz wykonywania działalności gospodarczej w zakresie szkolenia kierowców, zakaz zatrudnienia w ośrodkach egzaminowania kandydatów na kierowców, szkołach nauki jazdy lub prowadzenia takich szkół na okres 3 lat,

XLV.  na podstawie art. 45 § 1 kk orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowych pochodzących z przestępstwa, w następującej wysokości : wobec oskarżonego W. J. (1)w kwocie 1500 zł, wobec oskarżonego P. B. (1)w kwocie 1200 zł, wobec oskarżonego S. K.w kwocie 100, wobec oskarżonego J. D. (2)w kwocie 800 zł, wobec oskarżonego J. P.w kwocie 3200 zł, wobec oskarżonego J. G.w kwocie 1600 zł,

XLVI.  na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu W. J. (1) na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 14.02.2007 r. do 24.05.2007 r.,

XLVII.  na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu P. B. (1) na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 19.04.2007 r. do 17.07.2007 r.,

XLVIII.  na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonym J. D. (2), J. P. na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 24.04.2007 r. do 25.04.2007 r.,

XLIX.  na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu J. R. na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie tj. w dniu 24.06.2005 r.,

L.  na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu Ł. P. na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie tj. w dniu 09.09.2005 r.,

LI.  na podstawie art. 632 pkt. 2 k.p.k. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego A. P.kwotę 3912 zł tytułem wynagrodzenia adwokata ustanowionego z wyboru,

LII.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonych W. J. (1), P. B. (1), S. K., J. D. (2), J. P., J. G., J. D. (1), J. B., J. R., Ł. P., od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wywiedli: Prokurator Okręgowy w Jeleniej Górze, obrońcy oskarżonych J. P., S. K., J. G., J. D. (2)i oskarżony J. P..

Prokurator Okręgowy w Jeleniej Górze zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego - art. 86 § 1 kk w zw. z art. 91 §2 kk
poprzez orzeczenie wobec oskarżonego P. B. (1), w pkt XV
zaskarżonego wyroku, kary łącznej w wymiarze 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności za dwa ciągi przypisanych mu przestępstw, w sytuacji, gdy kary jednostkowe pozbawiania wolności orzeczone za każdy z ciągów przestępstw wymierzone zostały w wymiarze po 2 lata pozbawienia wolności, co przesądza o tym, iż kara łączna za zbiegające się ciągi przestępstw została wymierzona poniżej dolnej granicy zagrożenia ustawowego przewidzianego dla kary łącznej za zbiegające się ciągi przestępstw, to jest poniżej najwyższej z wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych,

2.  mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisu postępowania - art. 413 §2 kpk, poprzez orzeczenie wobec oskarżonych: W. J. (1), P.
B., S. K.. J. D. (2), J. P.i J. G., w pkt XLV zaskarżonego orzeczenia, środka karnego w postaci przepadku korzyści majątkowych pochodzących z przestępstw, bez powiązania orzeczenia w tym przedmiocie z poszczególnymi przestępstwami lub też ciągami przestępstw przypisanych tym oskarżonym, co w rezultacie doprowadziło do naruszenia ustawowej konstrukcji wyroku, czyniąc orzeczenie mało czytelnym,

3.  mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisu postępowania - art. 424§1 pkt 1 kpk, polegającą na niewskazaniu przez Sąd okoliczności przemawiających za zasadnością zwolnienia oskarżonych: W. J. (1), P. B. (1), S. K., J. D. (2), J. P., J. G., J. D. (1), J. B., J. R.i Ł. P.od obowiązku zapłaty kosztów sądowych, jak też braku jakiegokolwiek uzasadnienia w tym zakresie, a tym samym ukształtowania uzasadnienia z rażącym naruszeniem wymogu jego sporządzenia, co skutkuje całkowitym brakiem kontroli rozumowania Sądu w zakresie zasadności przerzucenia ciężaru poniesienia kosztów sądowych z oskarżonych na Skarb Państwa,

4.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zawartego w pkt LLII
zaskarżonego rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania, a polegający na wysnuciu nieprawidłowego wniosku w kontekście nie budzących wątpliwości ustaleń Sądu w przedmiocie sytuacji rodzinnej i majątkowej oraz wszystkich dochodów oskarżonych że poniesienie przez wszystkich oskarżonych, tj. W. J. (1), P. B. (1), S. K., J. D. (2), J. P., J. G., J. D. (1), J. B., J. R.i Ł. P.chociażby w części na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych i opłat byłoby dla nich zbyt uciążliwe, podczas gdy interpretacja dokonanych ustaleń przez pryzmat logiki 1 doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku wprost przeciwnego.

5.  rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu J. D. (1) będącą
wynikiem niedostatecznego uwzględnienia wysokiego stopnia społecznej szkodliwości i winy oskarżonego, poprzez zaniechanie wymierzenia mu adekwatnej kary grzywny na podstawie art. 33 § 2 kk, a tym samym niezasadne premiowanie sytuacji tego oskarżonego, któremu przypisano sprawstwo w zakresie popełnienia czynu z art. 230 § 1 kk, podczas gdy pozostałym oskarżonym o ten czyn, jak też inne czyny popełnione w związku z zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowych, wymierzono kary grzywny, co sprawia, iż wymierzona oskarżonemu kara nie spełnia swoich celów w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej, gdyż nie wskazuje na "nieopłacalność" popełniania tego rodzaju przestępstw oraz nie stanowi należytej odpłaty dla sprawcy, a dodatkowo brak orzeczenia w tym przedmiocie czyni wyrok w tym zakresie wewnętrznym niespójnym.

Stawiając powyższe zarzuty, autor apelacji wniósł o:

1.  zmianę wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu J. D. (1) kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności;

2.  zmianę orzeczenia w zakresie LII poprzez wymierzenie wszystkim oskarżonym kosztów i opłat;

3.  zmianę wyroku poprzez wymierzenie J. D. (1), na podstawie art. 33§2 kk kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych przy przyjęciu wysokości jednej stawki na kwotę 20 zł;

4.  zmianę orzeczenia w zakresie pkt XLV poprzez szczegółowe określenie, za który dokładnie czyn przypisany konkretnemu oskarżonemu, Sąd orzekł przepadek korzyści majątkowej;

5.  w pozostałym zakresie utrzymanie wyroku w mocy.

Obrońca oskarżonych J. P.i S. K.– adw. J. J. (1)- zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  odnośnie oskarżonego J. P.:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu, iż J. D. (1)lub pracownik (...)o pseudonimie (...)przekazał oskarżonemu J. P.pieniądze za pozytywne zaliczenie egzaminu przez A. P. (1), M. Z.i K. R., w sytuacji gdy okoliczność ta nie wynika z materiału dowodowego, a Sąd dokonał ustaleń na te okoliczności z uwagi na odczucia w/w co do przebiegu egzaminu,

2.  naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 228 § 3 kk w zakresie
czynu opisanego w punkcie XLIII części wstępnej wyroku i przypisanego
J. P. w punkcie XXIV części dyspozytywnej przez błędne
zastosowanie i przypisanie oskarżonemu J. P. przyjęcia korzyści
majątkowej w kwocie nie mniej niż 800zł w zamian za ustalenie pozytywnego wyniku na prawie jazdy K. K. (2), w sytuacji gdy jak wynika z ustaleń faktycznych, Sąd I instancji nie ustalił, aby J. P. przyjął przedmiotowe pieniądze, a zatem nie ustalił wyczerpania wszystkich ustawowych znamion tego przestępstwa przez oskarżonego,

3.  naruszenie prawa procesowego mające istotny wpływ na treść wyroku przez
dowolną ocenę materiału dowodowego, sprzeczną z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego, w szczególności w zakresie dowodu z zeznań
złożonych przez K. K. (2) przed Sądem, co doprowadziło do
poczynienia przez Sąd nieprawidłowych ustaleń.

II.  odnośnie oskarżonego S. K.:

naruszenie prawa procesowego mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a
mianowicie art. 7 kpk przez dowolną ocenę materiału dowodowego polegającą
na pominięciu części zeznań świadka E. G. (1)złożonych w toku
postępowania sądowego, w których wskazuje, że kwota 1000 zł została
przekazana S. K.za doszkolenie, a nie jak wcześniej
twierdziła za "załatwienie egzaminu" oraz zmianę zeznań świadka co do tego,
czy korzystała z doszkalania oraz powodów zatajenia przez świadka tej
okoliczności w toku postępowania przygotowawczego.

III.  odnośnie obu oskarżonych:

obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, a
mianowicie art. 404 § 2 kpk poprzez prowadzenie rozprawy w dniu 09.l0.20l2r. w dalszym ciągu pomimo, że najistotniejsze dowody zostały przeprowadzone przed odroczeniem, tj. do dnia 23.09.2011r. a okres odroczenia znacznie przekraczał czas przerwy, albowiem trwał blisko 13 miesięcy.

Stawiając powyższe zarzuty autor apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonych J. P.i S. K., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Jeleniej Górze.

Obrońca oskarżonego J. G. – adw. T. K. (2) – zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a to:

a.  art. 410 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, wyrażającej się wyprowadzeniem z materiału dowodowego zebranego w sprawie treści dowodowych z niego nie wynikających;

b.  art. 424§1 pkt 1 kpk w zw. z art. 5§2 kpk, poprzez rozstrzygnięcie ujawnionych w realiach przedmiotowej sprawy wątpliwości, których nie usunięto w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego, na niekorzyść oskarżonego;

2.  mający wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, wyrażający się w przyjęciu, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów, mimo iż zgromadzony materiał dowodowy nie daje żadnych podstaw dla takiego przyjęcia.

Stawiając powyższe zarzuty, autor apelacji wniósł o:

–

zmianę zaskarżonego orzeczenia i rozstrzygnięcie sprawy co do istoty poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów;

–

ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi meriti.

Obrońca oskarżonego J. D. (2) – adw. A. Z. – zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  Obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść orzeczenia:

a.  art. 410 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 2§2 kpk poprzez oparcie wyroku nie na podstawie analizy całości materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, lecz jedynie po rozważeniu części ujawnionych na rozprawie dowodów, a w zasadzie jedynie części wynikających z tych dowodów okoliczności, poprzez poddanie analizie i ocenie praktycznie tylko okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, przy czym okoliczności ocenianych w oderwaniu od wymowy pozostałego dotyczącego (danej kwestii) materiału dowodowego, bez wszechstronnego rozważenia całokształtu wynikających z zebranego materiału okoliczności mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia tj. okoliczności mogących mieć znaczenie dla dokonania prawdziwych ustaleń faktycznych;

b.  art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 167 kpk poprzez zaniechanie podjęcia przez Sędziego Przewodniczącego niezbędnych czynności dowodowych zmierzających do dokonania ustaleń faktycznych umożliwiających weryfikację rozważanych przez Sąd hipotez przebiegu określonych zdarzeń, istotnych z punktu widzenia ustaleń co do sprawstwa oskarżonego J. D., poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodów możliwych do przeprowadzenia w świetle ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności faktycznych (umożliwiających identyfikację źródła dowodowego oraz przeprowadzenie dowodu), skutkujące pozbawieniem się przez Sąd I instancji możliwości dokonania jednoznacznych ustaleń faktycznych co do okoliczności o podstawowym znaczeniu -według oceny Sądu- dla rozstrzygnięcia co do przyjętego sprawstwa oskarżonego J. D.;

c.  art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk poprzez dokonanie oceny mocy dowodowej z zeznań świadków: M. P., S. G., W. J. (oraz wielu innych świadków) w sposób niepełny, jednostronny z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, nadto w sprzeczności (co do określonych okoliczności) z treścią ocenianych dowodów, a zatem z rażącym naruszeniem przesłanek zasady swobodnej oceny dowodów;

d.  art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez dokonanie oceny wyjaśnień oskarżonego W. J. w sposób wybiórczy, jednostronny bez rozważenia wszystkich okoliczności wynikających z treści tego dowodu, a zatem z naruszeniem przesłanek zasady swobodnej oceny dowodów;

e.  art. 7 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez arbitralne przyjęcie niewiarygodności wyjaśnień oskarżonego J. D. w zakresie okoliczności dotyczących przebiegu egzaminu z udziałem M. P., poprzez pozostawienie całkowicie poza rozważaniami i oceną Sądu zasadniczej części wyjaśnień oskarżonego J. D., w tym dotyczących nie tylko okoliczności przebiegu określonych egzaminów przeprowadzanych przez oskarżonego J. D., lecz dotyczących także zasad egzaminowania, treści obowiązków ciążących na egzaminatorze, źródeł tych obowiązków oraz występującej powszechnie praktyki ich realizowania w procesie egzaminowania;

f.  art. 186 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez dokonanie określonych (wskazanych w uzasadnieniu wyroku) ustaleń faktycznych m. in. na podstawie zeznań świadka K. D. zwolnionego od obowiązku złożenia zeznań w postępowaniu sądowym w trybie art. 185 kpk;

g.  art. 193 § 1 kpk poprzez dokonanie przez Sąd określonych ustaleń faktycznych dotyczących zdarzeń związanych z przebiegiem określonych egzaminów praktycznych na prawo jazdy, w tym ocen istnienia przesłanek nakazujących przerwanie egzaminu, tj. ocen wymagających wiadomości specjalnych w zakresie zasad oraz przesłanek prawidłowego wykonywania zawodu egzaminatora bez zasięgnięcia opinii biegłego w tym zakresie;

h.  art. 424 § 1 pkt 1 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez zaniechanie dokonania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wszechstronnej analizy całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, poprzez zaniechanie wskazania przyczyn pominięcia w rozważaniach Sądu szeregu istotnych okoliczności wynikających z poddanych ocenie dowodów, a nadto poprzez zaniechanie wskazania przyczyn całkowitego pominięcia treści wielu przeprowadzonych dowodów, przy czym dowodów o treści wskazującej jednoznacznie na możliwość dokonania ustaleń przeciwnych wobec przyjętych przez Sąd I instancji;

i.  art. 424 § 1 pkt 1 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez zaniechanie dokonania
konkretnych ustaleń treści i zakresu obowiązków egzaminatora, źródeł tych obowiązków, mimo podstawowego znaczenia tych okoliczności dla prawidłowego orzekania w sprawie, a także poprzez zaniechanie wskazania dlaczego Sąd nie uznał wiarygodności, znaczenia znacznej części dowodów przeciwnych ustaleniom poczynionym przez Sąd I instancji, nadto również poprzez całkowite zaniechanie wskazania przesłanek przyjętych przez Sąd ustaleń dotyczących okoliczności
podmiotowych czynu przypisanego oskarżonemu, działania J. D. w zamiarze bezpośrednim popełnienia przypisanego mu czynu;

j.  art. 424 § 1 pkt 2 kpk poprzez całkowite zaniechanie wskazania w uzasadnieniu wyroku dokonanej oceny prawnej czynu przypisanego oskarżanemu J. D.;

2.  dokonanie błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mających zasadniczy wpływ na treść wyroku, praktycznie co do wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności faktycznych, w tym:

–

poprzez przyjęcie takich jak w zaskarżonym wyroku ustaleń co do treści obowiązków egzaminatorów w toku egzaminowania, ustaleń pozostających w sprzeczności z obowiązującymi ówcześnie w tym zakresie przepisami prawa,

–

poprzez przyjęcie, że oskarżony J. D. dopuścił się czynu przypisanego mu w pkt. XXI części dyspozytywnej wyroku, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie uprawniał do takich ustaleń, wskazując wprost na uzasadnione podstawy dokonania ustaleń przeciwnych.

Stawiając powyższe zarzuty, autor apelacji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego J. D. od popełnienia zarzucanego i przypisanego mu w pkt XII części dyspozytywnej wyroku czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Apelację wywiódł również oskarżony J. P.. Nie sprecyzował on zarzutów stawianych zaskarżonemu orzeczeniu. Z treści obszernej osobistej, emocjonalnej apelacji wynika jednak, że zarzucił on wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych w zakresie przypisanych mu zachowań, który to błąd był wynikiem dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności zeznań świadków: A. P. (1), K. R., K. K. (2), M. Z..

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od wszystkich zarzucanych mu czynów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Wszystkie apelacje obrońców i osobista apelacja oskarżonego J. P.zawierają jeden wspólny zarzut, a mianowicie błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia wywodzący się z wadliwej – dowolnej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie ( obraza art. 7 k.p.k. ). Zarzut I pkt. 1 i 3 oraz pkt II apelacji obrońcy oskarżonych J. P.i S. K.. Zarzuty z pkt 1 a. oraz pkt 2 apelacji obrońcy oskarżonego J. G.. Zarzuty zawarte w pkt 1 od ppkt c do e oraz w pkt 2 apelacji obrońcy oskarżonego J. D. (2). A nadto zarzuty zawarte praktycznie w całej apelacji osobistej oskarżonego J. P..

Odnosząc się do powyższych zarzutów stwierdzić należy, że sąd odwoławczy podziela argumenty na ich poparcie zawarte w apelacjach oskarżonego J. P.i jego obrońcy, a odnoszące się do zeznań świadków A. P. (1)i K. R..

A. P. (1) zeznał ( k.1230-1231, k.1237-1238, k. 1244, k.6625-6626 ), że „odczuł” jedynie, iż egzaminator na egzaminie z jazdy po mieście „nie czepiał” się go tak jak na poprzednich egzaminach. Przy czym z zeznań tego świadka nie wynika aby w trakcie egzaminu zarówno na placu manewrowym, jak i z jazdy po mieście popełnił on jakikolwiek błąd.

K. R. natomiast zeznał ( k.1602, k.1617-1618, k.1873-1874, k.6737-6738 ), że na placu manewrowym popełnił jeden błąd w trakcie wykonywania manewru zawracania. Egzaminator jednak pozwolił mu na powtórzenie manewru i wówczas wykonał go już poprawnie. W trakcie jazdy po mieście natomiast wykonał manewr wyprzedzania rowerzysty, który zakończył na przejściu dla pieszych. Spotkało się to z ostrą reakcją egzaminatora. Jednak kontynuował egzamin, więcej błędów już nie popełnił i w efekcie zakończył go z wynikiem pozytywnym.

Z zeznań obydwóch wskazanych wyżej świadków nie wynika zatem aby w trakcie egzaminów J. P. podejmował jakiekolwiek działania niezgodne z zasadami egzaminowania. Wbrew ustaleniom sądu I instancji w sytuacjach wyżej wskazanych nie doszło do wystąpienia błędów egzaminacyjnych, które w sposób oczywisty skutkować musiały przerwaniem egzaminu, a w rezultacie decyzja J. P. o kontynuowaniu egzaminów świadczyłaby o tym, iż przyjął on od tych osób korzyści majątkowe.

Sposób prowadzenia egzaminów regulowany jest przez Instrukcję przeprowadzania Egzaminów Państwowych ( załącznik nr 8 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 14.12.2001r. w sprawie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez kierujących pojazdami, instruktorów i egzaminatorów ). Z uregulowań tych wynika, że osoba egzaminowana uzyskuje negatywny wynik egzaminu praktycznego jeżeli dwukrotnie w sposób nieprawidłowy wykona to samo zadanie egzaminacyjne lub w sytuacji, gdy w sposób niewystarczający panuje nad pojazdem , ewentualnie, gdy dalsza jazda zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego.

W tej sytuacji zatem trudno wywodzić naruszenie przez oskarżonego zasad bezstronnego i rzetelnego egzaminowania przez to, że A. P. (1) odczuł, że egzaminujący „nie czepiał” się jego tak jak przy poprzednich egzaminach, czy tez wykonania przez K. R. w sposób nieprawidłowy manewru wyprzedzania rowerzysty.

Również pozostały zebrany w sprawie materiał dowodowy w tym wyjaśnienia współoskarżonego W. J. (1) nie dają podstaw do przyjęcia, że przekazane przez wyżej wskazanych świadków kwoty w celu uzyskania pozytywnych wyników egzaminów dotarły do oskarżonego i spowodowały, że uchybił on w tym przypadku obowiązkom rzetelnego i bezstronnego wykonywania swoich zadań egzaminatora. W tej sytuacji zgodzić się należy, że sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjmując, iż również w przypadku egzaminów obydwóch wskazanych świadków oskarżony J. P. dopuścił się na skutek przyjęcia korzyści majątkowych naruszenia obowiązków egzaminatora.

Wobec powyższego sąd odwoławczy uniewinnił oskarżonego J. P. od popełnienia czynów opisanych w pkt. XXXVII i XXXIX części wstępnej wyroku.

Nie zasługuje natomiast na uwzględnienie zarzut dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań M. Z. i K. K. (2). M. Z. w toku postępowania przygotowawczego konsekwentnie zeznawała ( k.1258-1261, k.1267-1269, k.1278 ), iż za pośrednictwem swojego ojca T. K. (1) przekazała P. B. (1) kwotę 800zł. w celu „załatwienia” egzaminu. Zeznała nadto, iż w trakcie egzaminu praktycznego – na placu manewrowym – popełniła błąd w manewrze tzw. wjazdu do garażu. Egzaminator ( J. P. ) polecił jej powtórne wykonanie manewru i w jego trakcie podpowiadał w jaki sposób ma ona ten manewr wykonać prawidłowo.

Zeznania świadka znajdują poparcie w pozostałym materiale dowodowym sprawy – zeznaniach T. K. (1) ( k. 1291, k.1299, k.7803-7804 ), który potwierdził fakt przekazywania P. B. (1) kwoty 800zł. celem „załatwienia” egzaminu na prawo jazdy dla jego córki. Ponadto z treści zarejestrowanej rozmowy telefonicznej M. Z. z oskarżonym P. B. (1) wynika wprost, że przekazała ona pieniądze w celu „załatwienia” egzaminu ( k.67 materiałów odtajnionych wcześniej niejawnych )

K. K. (2)natomiast w swoich zeznaniach z postępowania przygotowawczego twierdził, iż „załatwił” egzamin z panem E. G. (2) – znajomym swojej mamy. Według jego instrukcji miał się spóźnić na egzamin i później włączyć komputer. Ponadto twierdził, że w trakcie egzaminu teoretycznego egzaminator podpowiadał mu mówiąc „dobrze”, „źle”. W postępowaniu przed sądem świadek ten nie podtrzymał swoich relacji składanych w postępowaniu przygotowawczym twierdząc, ze był zastraszany przez policjantów. Słusznie jednak sąd I instancji nie uznał tłumaczenia K. K. (2)odnośnie zmiany zeznań uznając je za nieprzekonywujące.

Opisane przez M. Z. i K. K. (2) w postępowaniu przygotowawczym zachowanie się J. P. z całą pewnością jest zachowaniem, które świadczy o jego braku bezstronności i jednoznacznie wskazuje, że był on zainteresowany w pozytywnym jego zakończeniu. Naruszył on tym samym obowiązek wynikający z art. 110a ust1 pkt 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. prawo o ruchu drogowym.

Podobnie za poprawną należy uznać dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę zeznań świadka E. G. (1). Świadek ta w swoich zeznaniach złożonych w toku postępowania przygotowawczego ( k. 1173-1174 oraz k. 1186 ) twierdziła, że przekazała S. K.kwotę 1000zł w celu „załatwienia” egzaminu na prawo jazdy. Twierdziła, iż najpierw bezskutecznie próbowała załatwić egzamin za pośrednictwem P. B. (1), który w konsekwencji zwrócił jej przekazane na ten cel pieniądze. Podobnie jak w przypadku K. K. (2)słusznie sąd I instancji nie uznał za przekonujące zeznania świadka złożone w toku postępowania sądowego ( k.6733-6734 ) i tłumaczenie powodu ich zmiany, że nie przekazywała S. K.żadnych pieniędzy w celu „załatwienia” egzaminu. Należy jeszcze dodać, że z rozmów zarejestrowanych podczas działań operacyjnych ( k.71,84, 92 materiałów odtajnionych ) wynika, że świadek E. G. (1)rzeczywiście przekazywała P. B. (1)pieniądze, których zwrotu domagała się później.

Odnosząc się do podnoszonego w apelacji obrońcy oskarżonego zarzutu obrazy przepisów postępowania poprzez znaczne przekroczenie czasu przerwy i prowadzenie ( pomimo długiego odroczenia ) sprawy w dalszym ciągu stwierdzić należy, że skarżący w żadnym stopniu nie wykazał aby uchybienie to miało wpływ na treść zapadłego meriti rozstrzygnięcia. A tylko w takiej sytuacji można byłoby skutecznie podnosić zarzut obrazy prawa procesowego ( art. 438 pkt 2 k.p.k. ).

Wskazywane wyżej zarzuty wadliwej oceny zebranego materiału dowodowego w szczególności zeznań świadków A. P. (1), K. R., K. K. (2)i M. Z.i wysnucie na tej podstawie błędnych ustaleń faktycznych odnoszą się również do apelacji osobistej oskarżonego J. P..

Nie sposób również podzielić zarzutu apelacji obrońcy oskarżonego J. G.– dowolnej oceny zeznań świadków M. L. (2)i A. S..

Świadek M. L. (2) zeznała ( k.2617 ), że za pośrednictwem swojego chłopaka przekazała E. G. (2) w dwóch ratach kwotę 1100zł. w celu „załatwienia” pozytywnego wyniku egzaminu . Twierdziła ( k. 2885-2886 oraz k.3446 – 3447 ), że w trakcie egzaminu na placu manewrowym egzaminator chodził koło niej i podpowiadał. W trakcie jazdy po mieście powiedział zaś, że wybierze prostą trasę. Później wprost zakomunikował jej, ze gdyby nie zapłacone pieniądze to by egzaminu nie zdała. Warte podkreślenia jest, ze świadek ta swoje zeznania podtrzymała przez cały tok postępowania.

A. S. natomiast zeznała, że pieniądze za pozytywne „załatwienie” egzaminu przekazała A. B. ( 800zł. ). W części egzaminu teoretycznego egzaminator zaś podchodził do niej i trzykrotnie pokazał, którą odpowiedź ( który przycisk ma nacisnąć ) ma zaznaczyć.

Oczywistym jest, że nie można wywodzić niekorzystnych dla oskarżonego J. G. okoliczności tylko z samego faktu skazania E. G. (2) za czyn polegający na przekazaniu dla J. G. korzyści majątkowej. Tym niemniej jednak wskazane zeznania świadka M. L. (2) w pełni uprawniały sąd I instancji do poczynienia takich ustaleń.

Sąd Odwoławczy nie znalazł również podstaw do skutecznego formułowania zarzutu obrazy art.5§2k.p.k. przedstawionego w apelacji obrońcy oskarżonego J. G.. Przypomnieć trzeba, że zasada wyrażona w przepisie art.5§2k.p.k. ma zastosowanie wówczas jedynie, gdy nie można było wyjaśnić występujących w sprawie wątpliwości. Podkreślenia wymaga nadto, że żądane przez przepis art.5§2k.p.k. wątpliwości muszą mieć obiektywne uwarunkowania i muszą być stwierdzone przez sąd rozstrzygający sprawę. Naruszenie wyżej wskazanej zasady jest możliwe bowiem tylko i wyłącznie wówczas, gdy sąd orzekający rzeczywiście powziął wątpliwości , co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa, a wobec niemożności ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Wyrażona w art.5§2k.p.k. zasada nie nakłada w żadnej mierze na sąd obowiązku przyjęcia wersji najkorzystniejszej dla oskarżonego, lecz zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów. Stanowczo trzeba stwierdzić, że tego rodzaju sytuacja nie wystąpiła w przedmiotowej sprawie, a zatem brak było podstaw do formułowania zarzutu obrazy powołanego przepisu.

Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są miarodajne wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd ( nie zaś strona procesu ) rzeczywiście powziął wątpliwości, co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien powziąć. Powyższe wątpliwości odnoszą się więc między innymi do sytuacji, gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynikają różne wersje, a żadnej z nich nie daje się wyeliminować drogą dostępnej weryfikacji. Nie należą natomiast do nich wątpliwości związane z problemem oceny dowodów, a więc który z wzajemnie sprzecznych dowodów zasługuje na wiarę, a który takiego waloru nie ma ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z 22.12.1010r. sygn. akt IIKK 308/10; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 23.03.2011r. sygn. akt II Ka 468/10 ). Innymi słowy, stosowanie art.5§2k.p.k. znajduje zastosowanie dopiero wtedy, gdy możliwość pewnych ustaleń za pomocą swobodnej oceny dowodów zostaje wyczerpana. Sytuacja równoznaczna z „ nie dającymi się usunąć wątpliwościami” jest kategorią obiektywną w tym sensie, że zasady logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego lub wiedzy nie pozwalają ustalić określonego faktu. Nie ma to zatem nic wspólnego z subiektywnymi ocenami strony procesowej ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 31.01.2012r. sygn. akt II AKa 403/11 ).

Nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego J. D. (2)a dotyczący obrazy art. 7 k.p.k. , a mianowicie zarzucający sądowi rejonowemu dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego – zeznań świadków M. P., S. G.i W. J. (2).

M. P.w swoich zeznaniach od początku twierdziła , że egzamin w części jazdy po mieście był wyjątkowo prosty. Miała bardzo prostą trasę, przy czym egzaminator podpowiadał jej. Ponadto egzamin ten trwał o połowę krócej niż poprzednie jej egzaminy. Oczywistym jest przy tym, że w sytuacji, gdy świadek ta była kilkakrotnie przesłuchiwana w sprawie w trakcie kilkuletniego procesu nie sposób jest oczekiwać aby jej relacje były we wszystkich szczegółach konsekwentne. Trafnie sąd I instancji przyjął, iż wiarygodnymi relacjami zasługującymi na uwzględnienie są te składane w stosunkowo niewielkim czasie od zaistnienia zdarzenia ( zdawania przez świadka egzaminu ). Na podkreślenie przy tym zasługuje ( co zauważa w swojej apelacji skarżący ), że świadek ta wcześniej zdawała egzamin 10 razy i w związku z tym miała bezpośrednie porównanie jak przebiegały wcześniejsze egzaminy, a jak przebiegał ten kiedy za pośrednictwem W. J. (1)przekazała egzaminatorowi korzyść majątkową.

Za prawidłową należało uznać ocenę zeznań świadków S. G., jak i W. J. (2).

W. J. (2)zeznał ( k.4681-4683 ), że z uwagi na zamieszkiwanie w pobliżu J. D. (1)widział często podjeżdżające do niego samochody nauki jazdy, widział jego częste kontakty z instruktorami. Zaobserwował również zainteresowanie oskarżonego J. D. (1)wynikiem losowań grup przez konkretnych egzaminatorów, jak i następnie teczkami egzaminowanych. Natomiast świadek S. G.– pełniący wówczas obowiązki dyrektora (...)Ośrodka Ruchu Drogowego w swoich zeznaniach ( k.3846 i k.6639-6640 ) przedstawił sposób w jaki powinni postępować egzaminatorzy w trakcie przeprowadzonych egzaminów. Jednoznacznie wykluczył przy tym możliwość podpowiadania zarówno w sposobie jazdy po mieście, jak i w trakcie wykonywania manewrów na parkingu.

Art. 366§1 k.p.k., którego naruszenie zarzuca obrońca oskarżonego J. D. (2)jest wyrazem ogólnej dyrektywy - zasady prawdy materialnej ( art. 2§2 k.p.k. ). Zasada ta określa cel procesu, który swój praktyczny wyraz znajduje w konieczności udowodnienia oskarżonemu winy w sposób nie budzący żadnych wątpliwości. Zasada ta daje także wskazania dla prawidłowej wykładni wszystkich przepisów procesowych w tym również w zakresie prawa dowodowego. Dotyczy to m. in. przepisu art. 366§1 k.p.k., który nakłada na sędziego przewodniczącego rozprawie obowiązki zmierzające wprost do tego, by podstawę rozstrzygnięcia sprawy stanowiły nie tylko prawdziwe ale i wyczerpujące ustalenia faktyczne, by zebrane zostały wszystkie możliwe do przeprowadzenia dowody, konieczne do wykazania oskarżonemu winy w sposób nie budzący wątpliwości. Ponadto zgodnie z dyspozycją wymienionego przepisu obowiązkiem sądu jest wyjaśnienie wszystkich istotnych – z punktu widzenia realizacji wspomnianej już wyżej zasady prawdy materialnej – okoliczności sprawy, a następnie dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu w wydanym wyroku. Analiza postępowania dowodowego prowadzonego przez sąd meriti, zapadłe rozstrzygnięcie, jak i przedstawione w pisemnym uzasadnieniu motywy wskazują, że sąd rejonowy zasadzie tej zadośćuczynił. Wyżej już wskazane dowody, a przede wszystkim zeznania świadka M. P.świadczą o tym, że za pośrednictwem W. J. (1)przekazała ona dla egzaminatora – J. D. (2)kwotę 800 zł w celu ustalenia pozytywnego wyniku egzaminu. Fakt, iż w toku postępowania sąd I instancji nie ustalił za czyim pośrednictwem pieniądze te zostały przekazane ( J. D. (1), czy też mężczyzny o pseudonimie (...)) nie daje podstaw do twierdzenia, iż doszło do naruszenia wyżej wskazanych przepisów postępowania, a które to naruszenie miało wpływ na zapadłe rozstrzygnięcie.

Odnosząc się do wskazywanego przez obrońcę obrazy art. 186k.p.k. poprzez oparcie ustaleń faktycznych na zeznaniach świadka K. D.stwierdzić należy, że jest to zarzut chybiony, gdyż jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku sąd rejonowy żadnych ustaleń co do sprawstwa oskarżonych ( w tym również J. D. (2)) w oparciu o te zeznania nie czynił. O słuszności stanowiska sądu I instancji przemawia dokładna analiza zeznań świadka K. D..

Nie można również zgodzić się z zarzutem obrazy art.193§1k.p.k. poprzez nie przeprowadzenie opinii biegłego w zakresie prawidłowości przebiegu egzaminów na prawo jazdy. Sposób i zakres egzaminowania określają przecież przepisy prawa i z tego tytułu dla odtworzenia prawidłowości przeprowadzanych egzaminów , reguł nimi rządzących nie są potrzebne wiadomości specjalne, a tylko znajomość regulacji z tym związanych.

Sporządzone zaś przez sąd I instancji pisemne uzasadnienie wyroku wbrew twierdzeniom skarżącego pozwala prześledzić tok rozumowania tego sądu i dojścia do wniosków odnośnie sprawstwa przypisanych oskarżonym czynów.

Zadaniem Sądu Odwoławczego, jako sądu II instancji jest prześledzenie sposobu dojścia do prawdy materialnej, jaki doprowadził sąd I instancji do wydania takiego, a nie innego orzeczenia. Sąd Okręgowy zapoznając się zarówno z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, jakim dysponował sąd meriti, jak również z pisemnymi motywami wyroku dokonuje więc kontroli tego, czy sąd rozpoznający sprawę przeprowadził w sposób wnikliwy i wszechstronny wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy należycie rozważył i ocenił, a w dalszej kolejności, czy na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które przyczyniły się do kategorycznego rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie osoby oskarżonej. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, iż ocena dowodów jaką przeprowadził Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w żadnym wypadku nie może być uznana za ocenę dowolną. Wręcz przeciwnie jawi się ona, jako ocena swobodna, respektująca reguły prawidłowego rozumowania, pozostająca w zgodzie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, nie zawierająca błędów faktycznych lub logicznych, co czyni ją z tychże względów czyniącą zadość dyspozycji art. 7 k.p.k. Mając to wszystko na uwadze zważyć trzeba, iż rolą Sądu Okręgowego, jako sądu odwoławczego nie jest przeprowadzanie własnej oceny dowodów, wyprowadzanie wniosków płynących z tejże oceny, a w dalszej kolejności czynienie ustaleń faktycznych. Takowe stanowi wyłączną prerogatywę sadu orzekającego.

Sama możliwość przeciwstawienia ocenie i ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wyprowadzenia wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu w zakresie oceny dowodów i ustaleń – takowe jest naturalnie prawem apelującego. Formułowanie zarzutów w tym kierunku wymaga wykazania nieprawidłowości w rozumowaniu sądu w zakresie istotnych ustaleń, czego zdaniem Sądu II instancji Sąd Rejonowy nie uczynił. Skarżący powinien wykazywać konkretne wady w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. Podkreślić przy tym należy, że odwołanie od orzeczenia zapadłego w I instancji nie powinno polegać jedynie na ponownym przedstawieniu faktów i motywów rozważonych już przez Sąd Rejonowy, bo w takim wypadku nie byłoby to rozpoznawanie odwołania od zapadłego wyroku, a ponowne rozstrzyganie sprawy przez inny sąd, kolejna próba uzyskania orzeczenia pożądanej treści.

Częściowo natomiast zasługuje na uwzględnienie apelacja prokuratora. Sąd Rejonowy wymierzając P. B. (1) za przypisane mu przestępstwa karę łączną dopuścił się bowiem jak słusznie wskazuje oskarżyciel publiczny obrazy przepisów prawa materialnego - art.86§1k.k. Za przypisane oskarżonemu P. B. (1) przestępstwa z art.230§1k.k. w ciągu z art.91§1k.k. oraz za ciąg przestępstw z art.229§3k.k. w zw. zart.91§1k.k. sąd I instancji wymierzył kary jednostkowe po 2 lata pozbawienia wolności ( pkt. XIII i XIV części dyspozytywnej wyroku ). W pkt. XV części dyspozytywnej wymierzył mu karę łączną 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności. Pozostaje to w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu art. 86§1k.k., który stanowi, iż sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy. W tej sytuacji wymierzoną oskarżonemu P. B. (1) w pkt. XV części dyspozytywnej karę łączną pozbawienia wolności należało podwyższyć do 2 lat pozbawienia wolności.

Zasadny jest także zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej J. D. (1) kary przejawiający się w nie orzeczeniu w stosunku do niego kary grzywny. Rację ma prokurator, iż w sytuacji przypisania mu sprawstwa czynu z art.230§1k.k. ( pkt. XXX części dyspozytywnej wyroku ) niewymierzenie kary grzywny powoduje niespełnienie wymogów w celu działania szczególno - prewencyjnego poprzez wskazania w sposób bezpośredni na ekonomiczną nieopłacalność wchodzenia w konflikt z prawem i czyni wyrok wewnętrznie niespójnym, gdyż w stosunku do pozostałych osób, którym przypisano popełnienie przestępstw z art.230§1k.k. kara grzywny została wymierzona. W tej sytuacji sąd odwoławczy za przypisany oskarżonemu J. D. (1) czyn z art.230§1k.k. ( pkt. XXX części dyspozytywnej wyroku ) wymierzył na podstawie art.33§2k.k.karę grzywny w ilości 100 stawek dziennych przy przyjęciu, iż jedna stawka odpowiada kwocie 20 zł.

Zasadny jest również zarzut apelacji prokuratora zawarty w pkt.2 apelacji oskarżyciela publicznego odnoszący się do nie powiązania przez sąd w zaskarżonym wyroku orzeczonych w stosunku do oskarżonych środków karnych w postaci przepadku korzyści majątkowych pochodzących z przestępstw z poszczególnymi przypisanymi oskarżonym czynami. Stąd też również w pkt. XLV zaskarżony wyrok zasługiwał na zmianę poprzez wskazanie, za które z przypisanych oskarżony przestępstw środek ten jest orzekany. Przy czym w stosunku do oskarżonych W. J. (1)i P. B. (1)sąd odwoławczy orzekł środek karny w niższej niż sąd rejonowy wysokości, gdyż z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika dlaczego sąd I instancji orzekł w stosunku do nich kwoty jak w pkt. XLV części dyspozytywnej wyroku – odpowiednio 1500zł i 1200zł. tymczasem z ustaleń dokonanych przez sąd wynika, że W. J. (1)przyjął od A. P. (1)kwotę 200zł. od M. P., K. Z., J. M.kwoty po 100zł. Z ustaleń sądu I instancji wynika, że oskarżony W. J. (1)przyjął i przekazał w celu załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu pieniądze od D. B. (1), E. R., I. P.i Ż. J.. Zwyczajową opłatą za pośrednictwo w „załatwieniu” egzaminu była kwota 100zł. w tej sytuacji W. J. (1)nie mógł osiągnąć z przypisanych mu przestępstw korzyści nie większej niż 900zł.

Odnośnie natomiast P. B. (1) Sąd Rejonowy ustalił w sposób jednoznaczny przyjęcie od B. S. i K. R. kwoty po 200zł., od M. Z. kwotę 100zł. Nadto przyjął on i przekazał pieniądze ( w celu załatwienia pozytywnego wyniku egzaminu od R. S. (1), M. G. (2) ( za egzamin jego siostry M. G. (1) ), G. P. , P. Z. i K. K. (1). W rezultacie osiągnął korzyść majątkową nie większą niż 1000zł.

Zmieniona w stosunku do oskarżonego J. P. kwota związana jest z tym, że został on uniewinniony przez sąd odwoławczy od zarzucanych mu w punktach XXXVIII i XLIII części wstępnej wyroku czynów.

Uniewinnienie oskarżonego J. p.od popełnienia kolejnych dwóch zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów ( opisanych w pkt. XXXVII i XXXIX części wstępnej wyroku ) skutkowało koniecznością ukształtowania na nowo wymierzonej mu kary i to zarówno kary pozbawienia wolności, jak i kary grzywny. W rezultacie podzielając okoliczności przedstawione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku przez sąd I instancji uznał, iż wystarczające będzie wymierzenie J. P.na podstawie art..228§3k.k. w zw. z art.91§1k.k. kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności zaś na podstawie art.33§2k.k.w zw. z art.91§1k.k. kary grzywny w ilości 150 stawek dziennych grzywny przy pozostawieniu stawki dziennej w wysokości określonej w zaskarżonym wyroku.

Nie zasługiwała natomiast apelacja prokuratora na uwzględnienie w części odnoszącej się do zwolnienia oskarżonych przez sąd I instancji od ponoszenia kosztów sądowych i nie wymierzenia im opłat ( obraza przepisów postępowania – art.424§1 pkt.1k.p.k. oraz błędu w ustaleniach faktycznych – pkt. 3 i 4 apelacji ). Jakkolwiek uzasadnienie pisemne zaskarżonego wyroku nie zawiera uzasadnienia przyjętego stanowiska sądu I instancji jednak zdaniem sądu odwoławczego uchybienie to nie miało wpływu na treść zapadłego rozstrzygnięcia. Nie wnikając w dokonane przez sąd meriti ustalenia odnośnie sytuacji materialnej i rodzinnej poszczególnych oskarżonych stwierdzić należy, iż za zwolnieniem wszystkich oskarżonych od ponoszenia kosztów przedmiotowego postępowania również pierwszo instancyjnego przemawiają względy słuszności, o których również stanowi przepis art.624§1 k.p.k. związane jest to z tym, że przedmiotowe postępowanie toczyło się bardzo długo z powodów niezawinionych przez oskarżonych.

Wobec powyższego w pozostałej części wobec wszystkich oskarżonych wyrok należało utrzymać w mocy.

Wyżej już podnoszone względy słuszności spowodowały zwolnienie oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze ( art.624§1k.p.k. w zw. z art.634k.p.k. ).