Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Janina Kacprzak (spr.)

Sędziowie: SSA Jacek Zajączkowski

SSO del. Dorota Rzeźniowiecka

Protokolant: sekr. sądowy Przemysław Trębacz

po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2014 r. w Łodzi

sprawy J. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł.

o wysokość emerytury,

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 28 listopada 2012 r., sygn. akt: VIII U 1697/11;

1.  oddala apelację J. G.;

2.  z apelacji organu rentowego:

a)  oddala apelację w części dotyczącej zaliczenia do stażu ubezpieczeniowego J. G., okresu zatrudnienia w czasie pobierania nauki w szkole przyzakładowej od dnia 1 września 1975 roku do 18 czerwca 1977 roku;

b)  umarza postępowanie apelacyjne w pozostałej części.

Sygn. akt III AUa 153/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 28 listopada 2012 r. Sąd Okręgowy w Łodzi w pkt 1 zmienił decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 7 marca 2011 r. i z 19 marca 2012 r. i zaliczył do stażu pracy będącego podstawą wyliczenia emerytury górniczej dobrowolne wpłaty na ubezpieczenie społeczne w Polsce za okresy od sierpnia 1995 r. do kwietnia 1996 r. i od stycznia 1997 r. do kwietnia 1997 r. włącznie, a także okresy zatrudnienia w czasie pobierania nauki w szkole przyzakładowej od 1 września 1975 r. do 18 czerwca 1977 r., przyjmując 241 okresów ubezpieczenia w Polsce, w pkt 2 oddalił odwołanie w pozostałym zakresie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny, który Sąd Apelacyjny przyjmuje za własny:

J. G. urodził się (...) Od 1 września 1975 r. do 18 czerwca 1977 roku był uczniem (...) Szkoły Budowlanej dla pracujących (...) Przedsiębiorstwa Budowlanego w W.. Wnioskodawca jako uczeń tej szkoły świadczył pracę trzy dni w tygodniu po 6 godzin dziennie w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w W. i otrzymywał z tego tytułu wynagrodzenie.

Wnioskodawca dokonywał wpłat na dobrowolne ubezpieczenia społeczne w Polsce przez okres 13 miesięcy, to jest od sierpnia 1995 r. do grudnia 1995 r., od stycznia 1996 r. do kwietnia 1996 r., od stycznia 1997 r. do kwietnia 1997 r., nadto również od 1 maja 1999 r. do 31 października 2000 r.

Wnioskodawca legitymuje się stażem pracy górniczej w Polsce w ilości 20 lat, 11 miesięcy i 23 dni oraz 77 miesięcy (6 lat i 5 miesięcy) pracy górniczej w Hiszpanii, co stanowi łącznie 27 lat, 4 miesiące i 23 dni pracy górniczej i równorzędnej.

W dniu 6 kwietnia 2010 r. ubezpieczony złożył wniosek o świadczenie emerytalne.

Decyzją z dnia 9 listopada 2010 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS oraz rozporządzenia Rady EWG 1408/71 w sprawie stosowania systemu zabezpieczenia społecznego (...) Dz.URZ.WE L149 z 1971 r. odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury górniczej ze względu na wiek za łączone okresy ubezpieczenie przebyte w Polsce i Hiszpanii. Organ rentowy przyjął, że wnioskodawca udokumentował 20 lat, 11 miesięcy i 23 dni pracy górniczej w Polsce, natomiast hiszpańska instytucja ubezpieczeniowa potwierdziła 3 lata, 5 miesięcy i 25 dni pracy górniczej. Łącznie na wymagane 25 lat pracy górniczej i równorzędnej, ubezpieczony łącznie udowodnił 24 lata, 5 miesięcy i 18 dni stażu.

Zaskarżoną decyzją z dnia 7 marca 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. przyznał J. G. prawo do emerytury na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS oraz rozporządzenia Rady EWG 1408/71 w sprawie stosowania systemu zabezpieczenia społecznego od dnia 1 kwietnia 2010 r., to jest od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę w wysokości proporcjonalnej. Do wyliczenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia to jest z lat 1977 - 1995 oraz z 2000 roku. Do ustalenia wysokości emerytury Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił 29 lat i 10 miesięcy okresów składkowych, to jest 358 miesięcy oraz 6 miesięcy okresów nieskładkowych. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 142,85 %, zaś wysokość miesięczna świadczenia została ustalona na kwotę 2886,97 złotych brutto. Emeryturę ustalono według proporcji 202 miesięcy pracy w Polsce do 364 miesięcy łącznej pracy z uwagi na ubezpieczenie za granicą to jest w kwocie 1651,79 zł.

Kolejną decyzją z dnia 28 lipca 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS oraz rozporządzenia Rady EWG 1408/71 w sprawie stosowania systemu zabezpieczenia społecznego przeliczył świadczenie emerytalne wnioskodawcy od dnia 1 kwietnia 2010 r., to jest od nabycia uprawnień do emerytury. Decyzją tą zwiększono o ilość 18-tu miesięcy proporcji pracy w Polsce o okres dobrowolnego ubezpieczenia w Polsce. Do ustalenia wysokości emerytury Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił 29 lat i 10 miesięcy okresów składkowych, to jest 358 miesięcy oraz 6 miesięcy okresów nieskładkowych Do ustalenia wysokości emerytury Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił 220 miesięcy stażu pracy w Polsce wobec 382 miesięcy stażu pracy ogółem z uwagi na ubezpieczenie za granicą to jest w kwocie 1714,21 zł.

Decyzją z dnia 19 marca 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS oraz rozporządzenia Rady EWG 1408/71 w sprawie stosowania systemu zabezpieczenia społecznego przeliczył świadczenie emerytalne wnioskodawcy od dnia 1 kwietnia 2010 roku, to jest od nabycia uprawnień do emerytury. Do ustalenia wysokości emerytury Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił 29 lat i 11 miesięcy okresów składkowych, to jest 359 miesięcy oraz 6 miesięcy okresów nieskładkowych. Do ustalenia wysokości emerytury Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił 220 miesięcy stażu pracy w Polsce wobec 382 miesięcy stażu pracy ogółem z uwagi na ubezpieczenie za granicą to jest w kwocie 1757,40 zł. Organ rentowy zaliczył do stażu pracy okresy opłat składek na dobrowolne ubezpieczenia za okres od dnia 12 sierpnia 2000 r. do 17 września 2000 r.

Hiszpańska instytucja ubezpieczeniowa poinformowała Zakład Ubezpieczeń Społecznych o braku możliwości przyznania wnioskodawcy prawa do emerytury z uwagi na nie ukończenie wymaganego przez hiszpańskie ustawodawstwo wieku.

Dokonując oceny dowodów Sąd pierwszej instancji uznał za wiarygodne zeznania świadków odnośnie pracy odwołującej od 1 września 1975 r. do 18 czerwca 1977 r. w okresie pobierania nauki w (...) Szkole Budowlanej dla pracujących (...) Przedsiębiorstwa Budowlanego w W..

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał odwołanie za częściowo zasadne. Przywołał treść art. 50a ust. 1. ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dot. emerytury górniczej. Zauważył, że ze względu na przyznanie wnioskodawcy emerytury mieszanej (z okresów pracy w dwóch państwach unijnych), należało zastosować przepisy prawa międzynarodowego. Zaistniał problemy czy zastosowanie winny mieć przepisy rozporządzenia Rady (EWG) nr 14/08 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie czy też rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Problem ten, jak podkreślił Sąd, nie miał większego znaczenia bowiem obie regulacje w zakresie poruszanej problematyki posiadają zbliżone regulacje. Tym niemniej organ rentowy prawidłowo zastosował rozporządzenie 1408/71 bowiem prawo do świadczenia wnioskodawca nabył przed wejściem w życie zasad składania wniosków na podstawie rozporządzenia 883/2004. Świadczenie uzyskał od 1 kwietnia 2010 r., a pod rządem nowego rozporządzenia rozpoznawane są wnioski złożone po 1 maja 2010 roku. Wnioskodawca może złożyć wniosek o ponowne przeanalizowanie na podstawie art. 87 ust. 5 rozporządzenia 883/04, który stanowi, że prawa osób, które, przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia w zainteresowanym Państwie Członkowskim, uzyskały emeryturę lub rentę, mogą zostać ponownie rozpatrzone na ich wniosek, na podstawie przepisów niniejszego rozporządzenia. Przepis ten należy interpretować zgodnie z założeniami rozporządzenie 883/04 a więc dotyczyć będzie nie tylko emerytur krajowych ale także emerytur mieszanych (jak w przypadku wnioskodawcy obejmujących staż pracy z kilku państw członkowskich). Dlatego też Sąd zbadał możliwość zastosowania przepisów rozporządzenia 883/04 w niniejszej sprawie. Wskazał na jego art. 50 ust. 2., zgodnie z którym jeżeli w danej chwili zainteresowany nie spełnia albo już nie spełnia warunków określonych przez wszystkie ustawodawstwa Państw Członkowskich, którym podlegał, instytucje stosujące ustawodawstwo, którego warunki zostały spełnione, nie biorą pod uwagę, dokonując wyliczeń zgodnie z przepisami art. 52 ust. 1 lit a) lub b), okresów spełnionych na podstawie ustawodawstw, których warunki nie zostały spełnione lub nie są już spełniane, w przypadkach kiedy powoduje to niższą kwotę świadczenia. Art. 52 ust. 1 określa zaś zasady ustalenia wysokości świadczenia w sytuacji, gdy warunki uprawnienia do świadczeń zostały spełnione wyłącznie na podstawie prawa krajowego, oraz gdy świadczenie to byłoby świadczeniem proporcjonalnym. Sąd Okręgowy zauważył, że wnioskodawca ukończył 50 lat, udokumentował 20 lat, 11 miesięcy i 23 dni okresów pracy górniczej w Polsce oraz 6 lat i 5 miesięcy pracy górniczej w Hiszpanii, co stanowi łącznie 27 lat, 4 miesiące i 23 dni pracy górniczej i równorzędnej. Jednakże nie posiada 25 lat pracy górniczej i równorzędnej w Polsce i nie spełnia tym samym warunków określonych przez ustawodawstwo polskie, zaś hiszpańska instytucja ubezpieczeniowa poinformowała o braku możliwości przyznania wnioskodawcy prawa do emerytury z uwagi na nie ukończenie wymaganego przez hiszpańskie ustawodawstwo wieku, zatem również nie spełnia on warunków określonych przez ustawodawstwo hiszpańskie. Tym samym w sytuacji odwołującego nie może mieć zastosowania art. 50 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 roku, gdyż jest on aktualny jedynie dla instytucji stosujących ustawodawstwo, którego warunki zostały spełnione. Wnioskodawca obecnie nie spełnił zaś warunków żadnego z ustawodawstw, to jest ani polskiego, ani hiszpańskiego (chodzi o emerytury przyznane tylko na podstawie stażu pracy w jednym państwie członkowskim). Natomiast na podstawie art. 52 ust. 1b rozporządzenia organ rentowy ustalając rzeczywistą kwotę świadczenia proporcjonalnego wnioskodawcy stosuje do kwoty teoretycznej (kwota która jest równa świadczeniu, o które wnioskodawca mógłby się ubiegać, gdyby wszystkie okresy ubezpieczenia, z uwzględnieniem ustawodawstwa polskiego i hiszpańskiego zostały spełnione na podstawie ustawodawstwa polskiego), stosunek długości okresów ukończonych na podstawie ustawodawstwa polskiego do całkowitej długości okresów ubezpieczenia, ukończonych na podstawie ustawodawstwa polskiego i hiszpańskiego. Tym samym rzeczywista kwota świadczenia emerytalnego wnioskodawcy jako kwota świadczenia proporcjonalnego nie stanowi kwoty równej świadczeniu z wszystkich okresów ubezpieczenia ukończonych z uwzględnieniem ustawodawstwa polskiego i hiszpańskiego.

Odnośnie natomiast zaliczenia do stażu pracy będącego podstawą wyliczenia emerytury górniczej dobrowolnych wpłat na ubezpieczenia społeczne w Polsce za okresy, za które wnioskodawca przedstawił dowody wpłat, to jest: od sierpnia 1995 roku do kwietnia 1996 roku i od stycznia 1997 roku do kwietnia 1997 roku, a także zaliczenia okresu zatrudnienia pracowniczego w czasie pobierania nauki w szkole przyzakładowej od 1 września 1975 roku do 18 czerwca 1977 roku, Sąd stwierdził, że materiał dowodowy potwierdza okoliczności podawane przez odwołującego. Nadto uwzględnienie tych okresów spowodowało wzrost wysokości emerytury. Odwołanie w tej części jest zasadne.

Apelację od wyroku złożył ubezpieczony i organ rentowy.

Ubezpieczony zaskarżył orzeczenie w części, w jakiej oddalało ono jego odwołania od decyzji. Postawił zarzut:

- naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 87 ust. 5 oraz art. 50 ust. 2 rozporządzenia WE nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego poprzez ich niezastosowanie oraz przepisów rozporządzenia WE nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie poprzez ich bezpodstawne zastosowanie w niniejszej sprawie, w sytuacji gdy zgodnie z art. 87 ust. 2 rozporządzenia nr 883/2004 w chwili złożenia wniosku o rozpatrzenie mojej sprawy ponownie na podstawie przepisów wymienionego rozporządzenia przepisy poprzedniego rozporządzenia (nr 1408/71) nie powinny znajdować do niej dalszego zastosowania, a stosownie do art. 50 ust. 2 rozporządzenia nr 883/04 przysługujące mi świadczenie emerytalne nie powinny ulegać proporcjonalnemu zmniejszeniu o okres przepracowany w Hiszpanii;

a na wypadek nie uwzględnienia powyższego zarzutu podniósł także, że:

- Sąd I instancji dopuścił się naruszenie przepisów postępowania, a to art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w zw. z art. 477 § 2 zd. 2 k.p.c. poprzez oddalenie odwołania od decyzji organu rentowego z dnia 7 marca 2011 roku w sytuacji, gdy organ rentowy nie przekazał tego odwołania niezwłocznie do Sądu, lecz rozpoczął po raz kolejny rozpatrywać sprawę merytorycznie, co zgodnie z art. 477 ⁹ § 2 zd. 2 k.p.c. możliwe jest jedynie wówczas, gdy organ rentowy uznaje odwołanie w całości za słuszne.

Wniósł o uwzględnienie odwołań i zmianę zaskarżonych decyzji poprzez przyznanie świadczenia emerytalnego bez pomniejszenia jego wysokości o kwotę należną za okres mojego zatrudnienia na terenie Hiszpanii, oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesowych wg norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Łodzi do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania sądowego za pierwszą i drugą instancję.

Organ rentowy zaskarżył zaś wyrok odnośnie jego pkt 1 zarzucając Sądowi:

- naruszenie prawa materialnego - art. 6 ust.2 pkt 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS przez błędne jego zastosowanie,

- naruszenie prawa procesowego - art. 233 k.p.c. poprzez błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Wniósł o jego zmianę i oddalenie w całości odwołania od decyzji z dnia 7 marca 2011 r. i 19 marca 2012 r., ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpatrzenia.

Ubezpieczony wniósł o oddalenie apelacji organu rentowego.

Na rozprawie w dniu 17 października 2013 r. organ rentowy wniósł o umorzenie postępowania w zakresie, w jakim roszczenie wnioskodawcy zostało zaspokojone i oddalenie apelacji ubezpieczonego.

Pismem procesowym z 22 października 2013 r. organ rentowy wniósł o zmianę wyroku Sądu Okręgowego w pkt. 1 i oddalenie odwołania w zakresie okresów, w czasie których wnioskodawca była zatrudniony w Hiszpanii i w związku z tym podlegał tamtejszym ubezpieczeniom społecznym.

Sąd Apelacyjny ustalił, że w dniu 28 marca 2013 r. organ rentowy wydał decyzję przeliczającą emeryturę odwołującego poczynając od 6 kwietnia 2010 r., z uwzględnieniem następujących okresów dobrowolnego ubezpieczenia: 31 sierpień 1995 – 5 wrzesień 1995, 16 październik 1995 – 18 październik 1995, 20 październik 1995 – 22 październik 1995, 16 grudzień 1995 – 7 styczeń 1996, 6 luty 1996 – 8 luty 1996 r. 27 marzec 1997 – 27 kwiecień 1997 i 12 sierpień 2000 – 17 wrzesień 2000.

(decyzja k. 148 – 153).

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego podlega oddaleniu jako bezzasadna.

Generalnie ubezpieczony zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w części oddalającej jego odwołania, w której Sąd Okręgowy zajął stanowisko co do możliwości uwzględnienia w wysokości jego świadczenia także okresów przepracowanych w górnictwie na terenie Hiszpanii. Jak wynika z treści apelacji jego zarzut sprowadzał się do zakwestionowania dokonanej przez organ rentowy i Sąd Okręgowy wykładni treści art. 50 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. UE L 2004.166.1 z zm.) w zw. z art. 52 ust. 1 lit. a) i b). Wskazywał, że z właściwego rozumienia tych przepisów wynika, że jeżeli dana osoba nie może wypełnić wymogów uzyskania emerytury w jednym państwie ale spełnia je w innym, to w tym państwie organ ubezpieczeń społecznych przy obliczaniu wysokości świadczenia nie może brać pod uwagę okresów przypadających w tym pierwszym państwie, o ile powoduje to ustalenie świadczenia w mniejszej wysokości. Tak też jest, zdaniem skarżącego, w jego przypadku. Spełnił bowiem przesłanki do uzyskania emerytury górniczej w Polsce, ale nie nabył prawa do analogicznego świadczenia w Hiszpanii. Dlatego też, o ile ZUS miał obowiązek uwzględnić pracę w Hiszpanii przy obliczaniu długości okresów składkowych i nieskładkowych, o tyle nie miał prawa dokonywać proporcjonalnego zmniejszenia wysokości jego emerytury o te okresy. Skarżący podkreślał przy tym, powołując się na treść art. 51 rozporządzenia, że art. 50 ust. 2 ma względem niego zastosowanie, bowiem przepis ów jest aktualny już po ustaleniu, że prawo do świadczenia mu przysługuje.

Na wstępie oceny zasadności argumentacji ubezpieczonego należy zauważyć, co zresztą podniósł już Sąd Okręgowy, że problem czy w przypadku odwołującego miało zastosowanie rozporządzenie z 2004 r., czy też rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U.UE L 1971.149.2 z zm.) nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Jest tak, bowiem normy prawne obu aktów w ważnym dla sprawy obszarze są tożsame.

I tak na gruncie rozporządzenia z 1971 r., zgodnie z art. 45 ust. 2, jeżeli ustawodawstwo Państwa Członkowskiego uzależnia przyznanie niektórych świadczeń od warunku dotyczącego ukończenia okresów ubezpieczenia wyłącznie w zawodzie objętym systemem specjalnym dla pracowników najemnych lub, w odpowiednim przypadku, w określonym rodzaju zatrudnienia, okresy ukończone na podstawie ustawodawstw innych Państw Członkowskich uwzględnione są, do celów przyznania tych świadczeń, jedynie wtedy, gdy zostały ukończone w ramach odpowiedniego systemu, lub w przypadku jego braku, w tym samym zawodzie lub w tym samym rodzaju zatrudnienia. Taki wymógł zaistniał w przypadku zainteresowanego, który starał się o emeryturę górniczą na podstawie rozdziału 3a działu II ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. Dz.U.2013.1440 z zm.). Wymagany przez art. 50a ust. 2 ustawy okres 25 lat pracy górniczej został osiągnięty poprzez zaliczenie przez ZUS pracy w górnictwie w Polsce i w Hiszpanii. Art. 46 ust. 2 rozporządzenia z 1971 r. wskazywał, że w sytuacji, w której warunki wymagane przez ustawodawstwo Państwa Członkowskiego do prawa do świadczeń są spełnione dopiero po zastosowaniu art. 45 (a więc poprzez „uzbieranie okresów ubezpieczenia z kilku państw członkowskich), stosuje się następujące zasady: instytucja właściwa ustala teoretyczną wysokość świadczenia, o które zainteresowany mógłby się ubiegać, gdyby wszystkie okresy ubezpieczenia i/lub zamieszkania ukończone z uwzględnieniem ustawodawstw Państw Członkowskich, którym podlegał pracownik najemny lub osoba prowadząca działalność na własny rachunek, zostały ukończone w danym Państwie Członkowskim z uwzględnieniem ustawodawstwa, które stosuje ona w dniu przyznania świadczenia. Jeżeli zgodnie z tymi ustawodawstwem, wysokość świadczenia jest niezależna od długości ukończonych okresów, kwota ta zostaje uznana za kwotę teoretyczną (art. 46 ust. 2 a). Następnie instytucja właściwa ustala rzeczywistą wysokość świadczenia na podstawie kwoty teoretycznej, proporcjonalnie do długości okresów ubezpieczenia lub zamieszkania, ukończonych przed wystąpieniem ryzyka zgodnie ze stosowanym przez tę instytucję ustawodawstwem, w stosunku do całkowitej długości okresów ubezpieczenia i zamieszkania, ukończonych przed wystąpieniem ryzyka z uwzględnieniem ustawodawstwa wszystkich zainteresowanych Państw Członkowskich (art. 46 ust. 2 b). Zasada ta oznaczała, że osobom, w przypadku których uprawnienia do emerytury ustalane są na podstawie łączonych okresów ubezpieczenia lub zamieszkania, przebytych w dwóch lub więcej państwach członkowskich, wysokość świadczenia obliczana jest z uwzględnieniem proporcji okresów ubezpieczenia lub zamieszkania przebytych w danym państwie członkowskim (państwie właściwym) w stosunku do sumy okresów ubezpieczenia lub zamieszkania przebytych we wszystkich państwach członkowskich. W takich przypadkach instytucja właściwa państwa członkowskiego oblicza wysokość emerytury w ten sposób, że wpierw oblicza pełną wysokość świadczenia, jakie przysługiwałoby zainteresowanemu, gdyby wszystkie uwzględnione okresy ubezpieczenia lub zamieszkania (przebyte w dwóch lub więcej państwach członkowskich) zostały przebyte zgodnie ze stosowanym przez tę instytucję ustawodawstwem (kwota teoretyczna), następnie oblicza częściową wysokość świadczenia, z uwzględnieniem proporcji okresów ubezpieczenia lub zamieszkania w danym państwie członkowskim (przebytych zgodnie ze stosowanym przez tę instytucję ustawodawstwem) w stosunku do sumy okresów ubezpieczenia i zamieszkania przebytych przez zainteresowanego we wszystkich państwach członkowskich (kwota rzeczywista). Tak też uczynił organ rentowy w decyzji z 7 marca 2011 r. Natomiast w sytuacji, w której warunki wymagane przez ustawodawstwo Państwa Członkowskiego do prawa do świadczeń zostały ukończone bez konieczności stosowania przepisów art. 45 lub art. 40 ust. 3, właściwa instytucja ustala wysokość świadczenia należnego z, jednej strony tylko na podstawie stosowanego przez nią ustawodawstwa (art. 46 ust. 1 a i) a z drugiej strony, na mocy art. 46 ust. 2 (art. 46 ust. 1 a ii). Z tym, że właściwa instytucja może odstąpić od ustalania wysokości zgodnie z tą drugą zasadą, jeżeli wynik tego naliczenia jest równy lub niższy od wyniku ustalania wysokości zgodnie z zasadą pierwszą (art. 46 ust. 1 b). Zatem gdy okresy ubezpieczenia lub zamieszkania przebyte w danym państwie członkowskim są wystarczające do nabycia prawa do emerytury lub renty na podstawie przepisów prawnych tego państwa, instytucja właściwa danego państwa członkowskiego ustala prawo i oblicza wysokość świadczenia z uwzględnieniem wyłącznie okresów ubezpieczenia lub zamieszkania przebytych w tym państwie członkowskim. Instytucja właściwa tego państwa członkowskiego oblicza również wysokość świadczenia z uwzględnieniem łączonych okresów ubezpieczenia lub zamieszkania przebytych we wszystkich państwach członkowskich, a następnie porównuje uzyskane wysokości świadczeń w celu przyznania świadczenia w wysokości najkorzystniejszej dla zainteresowanego.

Jednocześnie należy tu przywołać treść art. 49 rozporządzenia z 1971 r. Przewiduje on w ust. 1, że jeżeli zainteresowany nie spełnia, w danej chwili, warunków wymaganych w celu udzielenia świadczeń, przewidzianych przez wszystkie ustawodawstwa Państw Członkowskich, którym podlegał, z uwzględnieniem, w odpowiednim przypadku, przepisów art. 45 i/lub art. 40 ust. 3, natomiast spełnia jedynie warunki jednego lub kilku spośród tych ustawodawstw, stosuje się następujące przepisy:

a) każda z instytucji właściwych, stosująca ustawodawstwo, którego warunki są spełnione, ustala wysokość należnego świadczenia, zgodnie z art. 46;

b) jednakże:

i) jeżeli zainteresowany spełnia warunki wymagane przez ustawodawstwo co najmniej dwóch państw i nie zachodzi potrzeba sumowania okresów ubezpieczenia lub zamieszkania, ukończonych z uwzględnieniem ustawodawstwa, którego warunki nie są spełnione, okresy te nie są uwzględniane do celów stosowania przepisów art. 46 ust. 2, chyba że uwzględnienie tych okresów umożliwia ustalenie wyższej kwoty świadczenia;

ii) jeżeli zainteresowany spełnia warunki wymagane przez ustawodawstwo tylko jednego z państw i nie zachodzi potrzeba sumowania okresów ubezpieczenia lub zamieszkania, ukończonych z uwzględnieniem ustawodawstwa, którego warunki nie są spełnione, wysokość należnego świadczenia jest ustalana, zgodnie z art. 46 ust. 1 lit. a) (i) z uwzględnieniem tylko tych przepisów ustawodawstwa, których warunki są spełnione i z uwzględnieniem tylko okresów ukończonych z uwzględnieniem tego ustawodawstwa, chyba że uwzględnienie okresów ukończonych z uwzględnieniem ustawodawstwa, którego warunki nie zostały spełnione pozwala na ustalenie, zgodnie z art. 46 ust. 1 lit. a) (ii) wyższej kwoty świadczenia.

Natomiast w ust. 2 przewidziano, że w przypadku określonym w ust. 1, świadczenie lub świadczenia przyznane z tytułu ustawodawstwa tylko jednego lub kilku państw, są automatycznie przeliczane ponownie zgodnie z przepisami art. 46, w miarę jak zostają spełnione warunki wymagane przez ustawodawstwo jednego lub kilku państw, którym podlegał zainteresowany, z uwzględnieniem, w odpowiednim przypadku art. 45 i z uwzględnieniem, w odpowiednim przypadku, ust. 1.

Zatem widać, że przepis art. 49 przewiduje możliwość „wyłączenia”, przy ustalaniu wysokości świadczenia, okresów ubezpieczenia przebytych w państwie, według ustawodawstwa którego osoba zainteresowana nie spełniła warunków nabycia prawa do świadczenia. Polega to na tym, że owe okres w ogóle nie są uwzględniane, lub też są uwzględnione o ile, przy zastosowaniu mechanizmu z art. 46 ust 2 takie świadczenie obliczone proporcjonalnie będzie większe. Co jednak istotne i co wynika wprost z treści przepisu, takie zasady dotyczą wyłącznie tych osób, które spełniły warunki nabycia prawa do świadczenia przynajmniej jednego z ustawodawst wchodzących w grę, przy czym owe warunki muszą być spełnione bez potrzeby sumowania okresów ubezpieczenia (art. 49 ust. 1 b). Jeżeli jest inaczej, tj. zainteresowany spełnia przesłanki nabycia świadczenia nie wszystkich ustawodawstw lecz jedynie jednego lub kilku z nich, wskutek sumowania okresów ubezpieczenia (jak ma to miejsce w przypadku odwołującego, który spełnił warunki nabycia emerytury w Polsce i to jedynie dzięki dodaniu okresów pracy górniczej w Hiszpanii), art. 49 ust 1 a nakazuje wprost stosować art. 46, a więc i art. 46 ust. 2, a więc zasadę proporcjonalnego wyliczenia emerytury. Podsumowując poczynione rozważania przepisy rozporządzenia z 1971 r. nie dają podstaw do zadośćuczynieniu żądaniu odwołującego.

Zasadniczo nie kwestionował tego i ubezpieczony, podnosząc jednakże, że o ile ta argumentacja może mieć uzasadnienie na tle „starego” rozporządzenia, o tyle jest ona nieprawidłowa na gruncie nowego rozporządzenia z 2004 r. Pogląd ten jest jednak niezasadny, bowiem, jak już wspomniano na wstępie niniejszego wywodu, treść norm w obu rozporządzeniach jest zasadniczo tożsama. I tak art. 51 rozporządzenia z 2004 r. stanowi, że jeżeli ustawodawstwo Państwa Członkowskiego uzależnia przyznanie pewnych świadczeń od spełnienia okresów ubezpieczenia wyłącznie w odniesieniu do określonej pracy najemnej lub na własny rachunek lub w zawodzie, który podlega szczególnemu systemowi dotyczącemu osób zatrudnionych lub pracujących na własny rachunek, instytucja właściwa tego Państwa Członkowskiego uwzględni okresy spełnione na podstawie ustawodawstwa pozostałych Państw Członkowskich tylko wtedy, gdy zostały one spełnione na podstawie podobnego systemu lub, w przeciwnym razie, w tym samym zawodzie lub, w odpowiednich przypadkach, przy tej samej pracy najemnej lub na własny rachunek. Art. 52 rozporządzenia z 2004 r. jest zasadniczo tożsamy art. 46 rozporządzenia z 1971 r. i stanowi, że właściwa instytucja ustala wysokość świadczeń, jakie byłyby należne zgodnie z ustawodawstwem, które stosuje, wyłącznie w przepadkach, gdy warunki uprawnienia do świadczeń zostały spełnione wyłącznie na podstawie prawa krajowego (świadczenie niezależne) – ust. 1 a) lub poprzez ustalenie teoretycznej kwoty świadczenia, a następnie kwoty rzeczywistej (świadczenie proporcjonalne), w następujący sposób (ust. 1 b):

i) teoretyczna kwota świadczenia jest równa świadczeniu, o które zainteresowany mógłby się ubiegać, gdyby wszystkie okresy ubezpieczenia i/lub zamieszkania, ukończone z uwzględnieniem ustawodawstw pozostałych Państw Członkowskich, zostały ukończone na podstawie ustawodawstwa, które jest stosowane w dniu przyznania świadczenia;

ii) instytucja właściwa ustala następnie rzeczywistą kwotę świadczenia proporcjonalnego, stosując do kwoty teoretycznej stosunek długości okresów ubezpieczenia ukończonych przed realizacją ryzyka na podstawie stosowanego przez nią ustawodawstwa, do całkowitej długości okresów ubezpieczenia, ukończonych przed realizacją ryzyka na podstawie ustawodawstw wszystkich zainteresowanych Państw Członkowskich.

Widocznym zatem jest, że i nowe rozporządzenie utrzymało zasadę ustalenia świadczenia proporcjonalnego, w sytuacji gdy warunki uprawnienia do świadczeń nie zostały spełnione wyłącznie na podstawie prawa krajowego. A tak przecież jest w przypadku ubezpieczonego, który aby uzyskać emeryturę górniczą musiał mieć doliczone okresy pracy górniczej w Hiszpanii. Jego zatem dotyczy bezpośrednio zasada wynikająca z art. 52 ust. 1 b). Zgodnie z tym przepisem instytucja, w tym przypadku ZUS, w pierwszej kolejności obliczy kwotę teoretyczną, w której świadczenie ustalane jest w ten sposób, jakby wszystkie okresy ubezpieczenia/zamieszkania, a zatem również zagraniczne, przypadały tylko w jednym państwie członkowskim. Okresy ubezpieczenia zagranicznego traktuje się zatem tak, jakby były to okresy ubezpieczenia kraju, w którym ustala się prawa do świadczenia. Następnie ustali rzeczywistą kwotę świadczenia w sposób proporcjonalny, w ten sposób, że wyliczy ją w proporcji okresów ubezpieczenia/zamieszkania krajowego do całości przedmiotowych okresów ukończonych przed realizacją ryzyka na podstawie ustawodawstw wszystkich zainteresowanych państw członkowskich. Trzeba tu jeszcze zauważyć, że teoretyczna kwota świadczenia równa jest świadczeniu, jakie dana osoba miałaby, gdyby wszystkie okresy zagranicznego ubezpieczenia/zamieszkania, od których zależy nabycie prawa do świadczenia, przypadły w kraju instytucji wyliczającej świadczenie. Przy czym art. 52 ust. 1 b) przewiduje, że jeżeli zgodnie z tym ustawodawstwem kwota świadczenia nie zależy od długości ukończonych okresów ubezpieczenia, to kwota ta zostaje uznana za kwotę teoretyczną, co oznacza, że wówczas okresy zagranicznego ubezpieczenia bądź zamieszkania mają znaczenie tylko dla stwierdzenia przesłanek nabycia prawa w państwie właściwym. Ponieważ w przypadku polskiego ustawodawstwa wysokość emerytury zależy od długości okresów składkowych i nieskładowych, to koniecznym jest ustalenie świadczenia proporcjonalnego, a więc zgodnie z zasadami z ust. 1 b) ii).

Ubezpieczony upatruje swego prawa do niewyliczenia świadczenia w oparciu o zasadę proporcjonalności w treści art. 50 ust. 2. Zgodnie z nim, jeżeli w danej chwili zainteresowany nie spełnia albo już nie spełnia warunków określonych przez wszystkie ustawodawstwa Państw Członkowskich, którym podlegał, instytucje stosujące ustawodawstwo, którego warunki zostały spełnione, nie biorą pod uwagę, dokonując wyliczeń zgodnie z przepisami art. 52 ust. 1 lit a) lub b), okresów spełnionych na podstawie ustawodawstw, których warunki nie zostały spełnione lub nie są już spełniane, w przypadkach kiedy powoduje to niższą kwotę świadczenia. Jednakże przepis ów należy czytać łącznie z ust. 1, przewidującym, że wszystkie instytucje właściwe określą uprawnienie do świadczeń na podstawie ustawodawstw Państw Członkowskich, którym podlegał zainteresowany, kiedy złożone zostanie podanie o przyznanie świadczenia, o ile zainteresowany w sposób wyraźny nie ubiega się o odroczenie przyznania świadczeń z tytułu starości na podstawie ustawodawstwa jednego lub więcej Państw Członkowskich. Tak zrekonstruowana norma prawna jasno stanowi, że dotyczy ona tylko tych sytuacji, gdy ubezpieczony spełnił warunki jednego z ustawodawstw, co należy rozumieć jako spełnienie wszystkich warunków koniecznych do uzyskania świadczenia wynikających z prawa krajowego. Wówczas bowiem jedynie instytucja stosująca to ustawodawstwo, którego warunki zostały przez zainteresowanego wypełnione, nie bierze pod uwagę okresów spełnionych na podstawie tych innych ustawodawstw. Art. 50 ust. 2 jest immanentnie powiązany z ust. 1. Nie można go wykładać w oderwaniu od niego. Nie wynika z niego, że pod pojęciem „ustawodawstwa, którego warunki zostały spełnione” należy rozumieć również sytuację, w której instytucja państwa członkowskiego przyznała świadczenie, pomimo, że nie osiągnięto stażu ubezpieczeniowego wg przepisów tego państwa a jedynie dzięki systemowi koordynacji unijnej. Warto tu zwrócić uwagę na treść art. 50 ust. 4, zgodnie z którym nowe wyliczenie dokonywane jest automatycznie, kiedy spełnione są warunki, jakie mają być spełnione na podstawie pozostałych ustawodawstw, co potwierdza zaprezentowany wyżej tok myślenia. Słusznie zatem Sąd Okręgowy konkluduje, że powyższa norma ma zastosowanie wyłącznie do instytucji, której ustawodawstwo zostało spełnione, a przecież wnioskodawca nie spełnił warunków ani ustawodawstwa polskiego ani też hiszpańskiego. Ubezpieczony błędnie przy tym uważa, że wypełnił przesłanki nabycia prawa do emerytury w Polsce. Jednocześnie w stosunku do odwołującego nie może mieć zastosowania art. 52 ust. 4, bowiem, wobec niespełnienia warunku nabycia świadczenia na podstawie wyłącznie prawa krajowego, przepis ów go nie dotyczy. Nie zachodzi również sytuacja z art. 50 ust. 3, gdyż odwołujący w żaden sposób nie dał do zrozumienia, że ubiega się o odroczenie świadczenia emerytalnego z polskiej instytucji.

Widocznym jest więc, że i rozporządzenie z 2004 r. nie zmienia sytuacji ubezpieczonego. Jego sposób rozumienia kluczowych postanowień tego aktu prawnego nie jest poprawny, a prawidłowa wykładnia przedmiotowych przepisów nie może prowadzić do wniosków wskazywanych przez odwołującego i tym samym do zadośćuczynienia jego żądaniu. Innymi słowy również i to rozporządzenie nie pozwala w sytuacji wnioskodawcy na nieuwzględnianie okresów spełnionych na podstawie ustawodawstwa innego państwa członkowskiego – w tym przypadku Hiszpanii. Tym samym rozważania na temat, które rozporządzenie winno mieć zastosowanie nie są istotne, bowiem, jak słusznie wskazał Sąd Okręgowy, nie zmienia to sytuacji ubezpieczonego. Tym niemniej należy się zgodzić z tezą Sądu, że właściwym byłoby tu rozporządzenie z 1971 r., z uwagi na moment jego wejścia w życie i chwilę uzyskania prawa do świadczenia, co następuje z mocy prawa.

Reasumując poczynione rozważania, na gruncie treści obu rozporządzeń nie jest możliwe, jak chce tego ubezpieczony, by okres pracy górniczej w Hiszpanii zaliczyć mu jako okres niezbędny do uzyskania stażu pracy koniecznego dla nabycia prawa do emerytury przyznawanej przez ZUS i jednocześnie nie uwzględniać go w mechanizmie obliczenia wysokości przyznanej emerytury. Konstrukcja taka (nie obliczanie świadczenia proporcjonalnego) byłaby możliwa jedynie wówczas, gdyby prawo do emerytury wnioskodawca nabył wyłącznie na podstawie przepisów jednego z wchodzących w grę praw krajowych. Tak jednak nie jest, bowiem zarówno na gruncie prawa polskiego jak i hiszpańskiego odwołujący nie spełnił warunków do uzyskania świadczenia wyłącznie w oparciu o to prawo. Tym samym wysokość emerytury została prawidłowo ustalona przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, także z uwzględnieniem okresów pracy w Hiszpanii.

Sąd Apelacyjny wskazuje na koniec na treść art. 50 ust. 4 rozporządzenia z 2004 r., zgodnie z którym wyliczenie emerytury następuje automatycznie, kiedy spełnione są warunki, jakie mają być spełnione na podstawie pozostałych ustawodawstw lub kiedy zainteresowany ubiega się o przyznanie świadczenia z tytułu starości odroczonego, o ile okresy spełnione na podstawie pozostałych ustawodawstw nie zostały jeszcze uwzględnione z tytułu przepisów ust. 2 lub 3. W razie więc spełnienia przez skarżącego warunków nabycia świadczenia z systemu Hiszpańskiego (co jest powiązane z osiągnięciem wieku) możliwe będzie ponowne ustalenie świadczenia.

Odnośnie zarzutu naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisów art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w zw. z art. 477 ⁹ § 2 zd. 2 k.p.c. należy zauważyć, że nie ma on wpływu na prawidłowość wyroku Sądu pierwszej instancji. Z przepisów tych nie wynika bowiem by Sąd, w sytuacji w której organ rentowy zamiast przekazać odwołanie do Sądu, bada sprawę ponownie i wydaje kolejną decyzję uwzględniającą żądania ubezpieczonego jedynie w części, a dopiero potem samo odwołanie przekazuje na drogę sądową, miał automatycznie owo odwołanie uwzględnić. Absolutnie nie wynika to z treści art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Co należy zaznaczyć Sąd Okręgowy rozpoznał wszystkie wniesione przez ubezpieczonego odwołania, badając ich merytoryczną poprawność.

W świetle powyższego apelację ubezpieczonego należy uznać za bezzasadną i jako taką podlegającą na podstawie art. 385 k.p.c. oddaleniu.

Apelacja organu rentowego jest bezzasadna gdy chodzi o uwzględnienie w stażu pracy okresu zatrudnienia w czasie pobierania nauki w szkole przyzakładowej od 1 września 1975 r. do 18 czerwca 1977 r. W tym zakresie Sąd Okręgowy uznał, że okres ów stanowił okres zatrudnienia pracowniczego. Do wniosku takiego doszedł na skutek dowodu z zeznań świadków – osób współuczących się wraz z wnioskodawcą w (...) Szkole Budowlanej dla pracujących (...) Przedsiębiorstwa Budowlanego w W., oraz faktu, że za czas ten otrzymali oni świadectwa pracy. Organ rentowy kwestionował to ustalenie, zarzucając Sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Zarzut ów nie jest zasadny. Wspomnieć trzeba, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. To, że określony dowód został oceniony niezgodnie z intencją skarżącego, nie oznacza naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Ocena dowodów należy bowiem do sądu orzekającego i nawet w sytuacji, w której z dowodu można było wywieść wnioski inne niż przyjęte przez sąd, nie dochodzi do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Do akt sprawy zostało złożone świadectwo ukończenia przez ubezpieczonego zasadniczej szkoły zawodowej. Z zeznań świadków J. J. i Z. Ż. wynika, że w trakcie nauki w tej szkole przez trzy dni tygodnia uczniowie chodzili do szkoły, a przez trzy dni mieli praktyki – pracowali. Otrzymywali z tego tytułu wynagrodzenie. Świadkom wystawiono świadectwa pracy obejmujące sporny okres. Pracowali zatem w charakterze ucznia. Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, że nie ma podstaw do przyjmowania, że odwołujący, który zgodnie z zeznaniami znajdował się w analogicznej sytuacji, był traktowany odmiennie. Zatem zasadne jest przyjęcie, że był on wówczas, podobnie jak J. J. i Z. Ż., zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym. Zebrane w sprawie dowody dostatecznie potwierdzają ten fakt, a ustalenie tej treści nie stanowi naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., bowiem nie uchybia ani zasadom logicznego rozumowania ani doświadczenia życiowego. Sąd mógł go dokonać i ustalenie to pozostaje pod „ochroną” wynikającą z zasady swobodnej oceny dowodów. ZUS podnosił również, że nie jest zasadnym uwzględnienie tego okresu jako składkowego, bowiem narusza to treść art. 6 ust. 2 pkt 1 a ustawy emerytalnej. Zgodnie z nim za okresy składkowe uważa się również przypadające przed dniem 15 listopada 1991 r. okresy, za które została opłacona składka na ubezpieczenie społeczne albo za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne, zatrudnienia po ukończeniu 15 lat życia na obszarze Państwa Polskiego - w wymiarze nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy, jeżeli w tych okresach pracownik pobierał wynagrodzenie lub zasiłki z ubezpieczenia społecznego: chorobowy, macierzyński lub opiekuńczy albo rentę chorobową. Organ podnosił, że wnioskodawca nie realizował powyższego minimum czasu pracy. Wziąć jednak należy pod uwagę fakt, że odwołujący był wówczas młodocianym i należy uwzględniać wynikające z tego reguły wymienione w kodeksie pracy, w tym art. 202 k.p. Zatem argument wysunięty przez ZUS nie uzasadnia odmowy potraktowania przedmiotowego okresu jako składkowego. Stąd też apelacja organu rentowego w tym zakresie jako bezzasadna podlegała na podstawie art. 385 k.p.c. oddaleniu.

Apelacja organu rentowego podlegała umorzeniu w pozostałej części. ZUS skarżył również uwzględnienie przez Sąd Okręgowy do stażu pracy okresu od sierpnia 1995 r. do kwietnia 1997 r., tj. okresu odprowadzania dobrowolnych składek na ubezpieczenie społeczne. Ostatecznie jednak Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał w dniu 28 marca 2013 r. decyzję doliczającą okresy, za które opłacono składkę na dobrowolne ubezpieczenie społeczne. Jednocześnie wniósł o umorzenie postępowania w tym zakresie. Stąd też Sąd Apelacyjny umorzył postępowanie na podstawie art. 477 ¹³ k.p.c.

Mając na względzie powyższe Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji.