Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 maja 2013 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: st.sekr.sądowy Jerzy Stępień

po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2013 roku w Tarnowie na rozprawie

odwołania T. K.

od decyzji Zakładu Emerytalno - Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W.

z dnia 16 grudnia 2009 roku nr (...)

w sprawie T. K.

przeciwko Zakładowi Emerytalno - Rentowemu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W.

o wysokość emerytury policyjnej

oddala odwołanie.

Sygn. akt IVU 130/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 10 maja 2013 roku

Dyrektor Zakładu Emerytalno – Rentowego MSWiA w W. decyzją z dnia 16 grudnia 2009 r. ponownie ustalił wysokość emerytury policyjnej przysługującej T. K. na podstawie art. 15b w zw. z art. 32 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym Funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67 z późn. zm.) oraz na podstawie otrzymanej z IPN informacji nr (...) z dnia 17.11.2009 r. W związku z tym od dnia 01.01.2010 r. jego świadczenie emerytalne miesięcznie wyniosło 2135,91 zł.

W odwołaniu od tej decyzji T. K. domagał się jej zmiany poprzez przyznanie mu nieobniżonej emerytury policyjnej. Od lutego 1982 r. do maja 1985 r. pracował w Wydziale Paszportów, który podlegał pod SB. W tym wydziale zajmował się opracowywaniem wniosków paszportowych na zorganizowane wyjazdu do KDL i pielgrzymki do Włoch. Z uwagi na stan zdrowia nie może obecnie podjąć pracy, a wydatki na leczenie są znaczne wnosił o przywrócenie mu prawa do emerytury w wyższej wysokości.

W piśmie z dnia 23.04.2013 r. odwołujący wskazał, że organ rentowy bezzasadnie obniżył mu emeryturę z 191,11 zł netto do 1770,68 zł netto. Podkreślił, ze nigdy nie pełnił służby w Wydziale IV i V SB. Przez cały okres od 01.03.1982 r. do 16.05.1985 r. pracował w Wydziale Paszportowym, który był umieszczony w strukturach SB. Powołując się na treść art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnieniu informacji i dokumentów organów bezpieczeństwa Państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów , wskazał, że pion paszportowy został przejęty przez cywilną administrację państwową na przełomie 1989/1990 roku a datą zorganizowania UOP jest dzień 31.07.1990 r. Na dzień zorganizowania UOP pion paszportowy już nie istniał w strukturach SB i dlatego brak podstaw do obniżenia emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Emerytalno – Rentowy MSWiA wnosił o jego oddaleniu podtrzymując argumentację z zaskarżonej decyzji, iż w oparciu o art. 15 b powyższej ustawy wszczęcie z urzędu postępowania w przedmiocie ponownego ustalenia wysokości emerytury policyjnej oraz odpowiednie jej obniżenie w związku z pełnieniem przez ubezpieczonego służby w organach bezpieczeństwa w okresie od 01.03.1982 r. do 16.05.1985 r. było prawidłowe.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. K. urodzony dnia (...) od dnia 1.03.1982 r. do 30.06.1982 r. zajmował stanowisko Starszego inspektora w Wydziale V Komendy Wojewódzkiej MO w T., w okresie od 01.07.1982 r. do 31.01.1985 r. był Starszym inspektorem w Wydziale Paszportów Komendy Wojewódzkiej MO w T./Wojewódzkim Urzędzie Spraw Wewnętrznych w T.. Następnie w okresie od 1.02.1985 r. do 15.05.1985 r. pełnił funkcję Inspektora w Wojewódzkim Urzędzie Spraw Wewnętrznych w T. w Wydziale IV. W okresie przed 01.03.1982 r. oraz po 15.05.1985 r. pełnił służbę w pionie MO.

Dowód: dokumenty dołączone do odpowiedzi na odwołanie – k. 11-23,

- akta odwołującego przedłożone z IPN,

- akta Zakładu Emerytalno – Rentowego MSW.

T. K. uzyskał prawo do emerytury policyjnej na podstawie decyzji Szefa Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w T. z dnia 01.09.1988 r. Decyzją Dyrektora Zakładu Emerytalno – Rentowego MSWiA w W. z dnia 27.02.2009 r. ustalono wysokość emerytury policyjnej odwołującego się na kwotę 1961,11 zł.

Zaskarżoną decyzją z dnia 16.12.2009 roku Dyrektora Zakładu Emerytalno – Rentowego MSWiA w W. dokonano ponownego ustalenia wysokości emerytury policyjnej przysługującej T. K. na podstawie art. 15 b w zw. z art. 32 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym Funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67 z późn. zm.) oraz na podstawie otrzymanej z IPN informacji nr 143711/2009 z dnia 17.11.2009 r. W związku z tym od dnia 01.01.2010 r. jego świadczenie emerytalne miesięcznie wyniosło 2135,91 zł.

Dowód: akta Zakładu Emerytalno – Rentowego MSW

Powyższy stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów urzędowych i prywatnych oraz zeznań odwołującego się. Dokumenty dające podstawę dla poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd uznał za autentyczne i wiarygodne. Ich treść i forma nie budziły zastrzeżeń i wątpliwości uczestników postępowania, nie ujawniły się też takie okoliczności, które należałoby brać pod uwagę z urzędu, a które podważałyby wiarygodność tej kategorii dowodów i godziły w ich moc dowodową od strony materialnej czy formalnej. Dokumenty urzędowe stanowiły zatem dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 k.p.c.), a dokumenty prywatne, że osoba która je podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 kpc).

Sąd nie dał wiary zeznaniom odwołującego się, ponieważ poza jego twierdzeniami, brak było innych dowodów potwierdzających ich prawdziwość. Niemniej jednak nawet gdyby odwołujący tak jak twierdzi pracował tylko w Wydziale Paszportowym Komendy Wojewódzkiej MO w T./Wojewódzkim Urzędzie Spraw Wewnętrznych w T. to i tak cały ten okres to byłby okres pełnienia służby w latach 1944-1990 w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów.

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Po myśli art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym Funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67 ze zm.) emerytura dla funkcjonariusza, który pozostawał w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., wynosi 40 % podstawy jej wymiaru za 15 lat służby i wzrasta o:

1) 2,6 % podstawy wymiaru - za każdy dalszy rok tej służby;

2) 2,6 % podstawy wymiaru - za każdy rok okresów składkowych poprzedzających służbę, nie więcej jednak niż za trzy lata tych okresów;

3) 1,3 % podstawy wymiaru - za każdy rok okresów składkowych ponad trzyletni okres składkowy, o którym mowa w pkt 2;

4) 0,7 % podstawy wymiaru - za każdy rok okresów nieskładkowych poprzedzających służbę.

Z kolei zgodnie z art. 15 b ust. 1 powyższej ustawy w przypadku osoby, która pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów, i która pozostawała w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 r., emerytura wynosi:

1) 0,7 % podstawy wymiaru - za każdy rok służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990;

2) 2,6 % podstawy wymiaru - za każdy rok służby lub okresów równorzędnych ze służbą, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, 1a oraz pkt 2-4.

Ustawą z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym Funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. z 2009 r. Nr 24, poz. 145) zmieniono zasady przyznawania świadczeń w związku z służbą w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990. Z przepisu art. 3 ust. 2 tej ustawy wynika, iż w przypadku osób, w stosunku do których wynika, że pełniły służbę w latach 1944-1990 w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów, i które w dniu wejścia w życie ustawy otrzymują świadczenia przyznane na podstawie ustawy z dnia 18.02.1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym organ emerytalny wszczyna z urzędu postępowanie w przedmiocie ponownego ustalenia prawa do świadczeń i wysokości świadczeń, przy czym złożenie do sądu odwołania od decyzji organu emerytalnego nie wstrzymuje wykonania decyzji.

Z kolei po myśli art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (Dz.U. z 2007 r. Nr 63, poz. 425 ze zm.) organami bezpieczeństwa państwa, w rozumieniu ustawy, są:

1) Resort Bezpieczeństwa Publicznego Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego;

2) Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego;

3) Komitet do Spraw Bezpieczeństwa Publicznego;

4) jednostki organizacyjne podległe organom, o których mowa w pkt 1-3, a w szczególności jednostki Milicji Obywatelskiej w okresie do dnia 14 grudnia 1954 r.;

5) instytucje centralne Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz podległe im jednostki terenowe w wojewódzkich, powiatowych i równorzędnych komendach Milicji Obywatelskiej oraz w wojewódzkich, rejonowych i równorzędnych urzędach spraw wewnętrznych;

6) Akademia Spraw Wewnętrznych;

7) Zwiad Wojsk Ochrony Pogranicza;

8) Zarząd Główny Służby Wewnętrznej jednostek wojskowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz podległe mu komórki;

9) Informacja Wojskowa;

10) Wojskowa Służba Wewnętrzna;

11) Zarząd II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego;

12) inne służby Sił Zbrojnych prowadzące działania operacyjno-rozpoznawcze lub dochodzeniowo-śledcze, w tym w rodzajach broni oraz w okręgach wojskowych.

W myśl ust. 3 tego przepisu jednostkami Służby Bezpieczeństwa, w rozumieniu ustawy, są te jednostki Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, które z mocy prawa podlegały rozwiązaniu w chwili zorganizowania Urzędu Ochrony Państwa, oraz te jednostki, które były ich poprzedniczkami.

W piśmie z dnia 23.04.2013 r. odwołujący wskazał, że nigdy nie pełnił służby w Wydziale IV i V SB, ale jednocześnie przyznał, że przez cały okres od 01.03.1982 r. do 16.05.1985 r. pracował w Wydziale Paszportowym, który był umieszczony w strukturach SB. Powołując się na treść art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnieniu informacji i dokumentów organów bezpieczeństwa Państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów zaznaczył, że pion paszportowy został przejęty przez cywilną administrację państwową na przełomie 1989/1990 roku a datą zorganizowania UOP jest dzień 31.07.1990 r. Na dzień zorganizowania UOP pion paszportowy już nie istniał w strukturach SB i dlatego brak podstaw do obniżenia emerytury. Sąd nie podziela tego stanowiska. Kwestie tę wyjaśnia w sposób jasny i klarowny treść art. 2 ust. 1 pkt. 5 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów. W świetle tej definicji jest jasne, że Wydział Paszportów był umieszczony w strukturach SB co wynika także z pisma odwołującego z dnia 23.04.2013 r. Nie może być żadnych wątpliwości, że w okresie od 01.03.1982 r. do 16.05.1985 r. odwołujący pełnił służbę w organach bezpieczeństwa państwa, a zatem zastosowanie wówczas znajdzie art. 15 b ustawy. Warto w tym miejscu wspomnieć, iż przepis ten wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24.02.2010 r. (K 6/09) został uznany za zgodny z art. 42 Konstytucji.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴§ 1 k.p.c. Sąd oddalił odwołanie.