Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2014r.

Sąd Okręgowy w Nowym Sączu – Wydział II Karny w składzie :

Przewodniczący : SSO Maria Żelichowska-Błażowska

Sędziowie: SSO Bogdan Kijak (spr.)

SSO Arkadiusz Penar

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Olszowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Leszka Karpa

po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2014r.

sprawy L. S.

oskarżonego o przestępstwo z art.178a§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Targu

z dnia 14 listopada 2013r. sygn. akt II K 372/13

I. zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że okres obowiązywania orzeczonego w pkt. II środka karnego obniża do 2 (dwóch) lat,

II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, zwalniając oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt II Ka 26/14

UZASADNIENIE

L. S. oskarżony był o to, że:

- w dniu 13 kwietnia 2012 roku w R. Wyżej rejonu (...) kierował samochodem marki D. (...) o nr rej. (...) na drodze publicznej w ruchu lądowym, będąc w stanie nietrzeźwości o zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu: I badanie – 0,76 mg/l, II badanie - 2,43 promila, III badanie - 2,29 promila, IV – 2,39,

tj. o przestępstwo z art. 178a § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 14.11.2013 r., sygn. II K 372/13 Sąd Rejonowy w Nowym Targu uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 10 złotych. Na mocy art. 42 § 2 kk Sąd Rejonowy orzekł oskarżonemu środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat, zaliczając na jego poczet okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 13 kwietnia 2012 roku.

Sąd Rejonowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe.

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją obrońca oskarżonego.

Zarzucając:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 178a § 1 kk przez nieuzasadnione przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego wyczerpuje znamiona typu czynu zabronionego, które określają podmiot przestępstwa oraz sposób działania sprawcy, co w konsekwencji doprowadziło do błędnej konkluzji, iż z samego faktu spożycia znacznej ilości alkoholu oraz snu oskarżonego za kierownicą samochodu stojącego na poboczu drogi wynika działanie szczegółowo określone w zarzucie aktu oskarżenia,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, który miał wpływ na treść zapadłego orzeczenia, polegający na przyjęciu wbrew zeznaniom świadków – J. P., B. P., częściowo J. Ż., Ł. S., W. S., iż oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu zabronionego, a w konsekwencji ukaraniu oskarżonego za czyn, którego nie popełnił,

wniósł o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania przeciwko L. S..

W pisemnym uzasadnieniu apelacji skarżący podniósł, iż oskarżony był w stanie upojenia alkoholowego, nie mógł stać o własnych siłach, co potwierdzili przesłuchiwani w sprawie świadkowie. Stwierdził, iż zarzucane oskarżonemu przestępstwo może być popełnione wyłącznie przez działanie. W związku z tym nie wypełnia znamion tego czynu samo zajęcie miejsca za kierownicą.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja jest bezzasadna w stopniu zbliżonym do oczywistej bezzasadności. Doprowadziła natomiast do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie orzeczonego wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Zmiana taka nie jest jednak efektem uznania orzeczonego zakazu za rażąco surowy, ale konieczność tej zmiany wiąże się z naruszeniem przez Sąd Rejonowy zakazu określonego w art. 443 kpk.

Ustosunkowując się do poszczególnych zarzutów apelacji stwierdzić należy, co następuje.

W pierwszej kolejności odnieść się należy do podniesionego w apelacji zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Konieczność oceny zarzutu obrazy prawa materialnego aktualizuje się bowiem dopiero w razie uznania, iż w sprawie nie doszło do błędu w ustaleniach faktycznych w stopniu mogącym mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia.

Oczywiście chybiony jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Zeznania świadków wymienionych w zarzucie wcale nie dają podstaw do odmiennych ustaleń od tych, jakie poczynił Sąd Rejonowy. Żaden z wymienionych świadków nie stwierdził bowiem, by to inna osoba niż oskarżony była kierowcą samochodu, który wyjechał poza krawędź jezdni. Zbędne jest szczegółowe cytowanie fragmentów zeznań tych świadków, bowiem skarżący nie podał, jakie fakty podane przez nich świadczą o tym, że to nie oskarżony kierował samochodem. Godzi się jedynie podnieść, iż nawet wyjaśnienia oskarżonego nie dają podstaw do konstruowania innego stanu faktycznego, gdyż na skutek opilstwa nie był on w stanie zapamiętać a następnie rzeczowo podać, kto kierował samochodem.

Wykluczyć należy, by osobą taką był J. Ż.. Wniosek tak wynika nie tylko z jego zeznań, ale także z okoliczności zdarzenia. Osoby, które nadjechały w miejsce, gdzie zatrzymał się oskarżony, a to M. G., U. G. i D. R., nie widziały aby ktokolwiek oddalał się od samochodu, a sam oskarżony spał wówczas w samochodzie na pozycji kierowcy.

Równie chybiony jest zarzut obrazy prawa materialnego. Rozpoznając poprzednią apelację obrońcy złożoną w niniejszej sprawie (wyrok SO w Nowym Sączu z dnia 30.04.2013 r., sygn. II Ka 158/13), Sąd Okręgowy wskazał, iż zarzut obrazy prawa materialnego musi odnosić się do poczynionych ustaleń, nie zaś do takich faktów, które wykraczają poza znamiona czynu. Mimo tego, obrońca z uporem powtórzył zarzut obrazy prawa materialnego w poprzednim brzmieniu. W związku z tym przypomnieć należy, iż do obrazy prawa materialnego dochodzi w razie zastosowania niewłaściwej normy tego prawa do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, bądź też w razie postąpienia sprzeczne z obligatoryjnym nakazem lub zakazem tego prawa. Sąd Rejonowy skazał oskarżonego nie za to, że w stanie upojenia alkoholowego spał w samochodzie, ale za to, że samochodem tym kierował po drodze publicznej znajdując się w stanie nietrzeźwości. Takie orzeczenie nie narusza prawa materialnego, ale jest wynikiem zastosowania właściwej normy prawnej – art. 178a § 1 kk, do prawidłowo poczynionych ustaleń faktycznych.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy nie uwzględnił zarzutów apelacji.

Jak zaznaczono na wstępie, konieczność zamiany zaskarżonego wyroku wynika z naruszenia przez Sąd Rejonowy zasady określonej w art. 443 kpk. Zgodnie z tym przepisem w razie przekazania sprawy do ponownego rozpoznania wolno w dalszym postępowaniu wydać orzeczenie surowsze niż uchylone tylko wtedy, gdy orzeczenie to było zaskarżone na niekorzyść oskarżonego. Poprzedni wyrok Sądu Rejonowego wydany w niniejszej sprawie został zaskarżony wyłącznie na korzyść oskarżonego przez jego obrońcę. Powodem jego uchylenia było wystąpienie sprzeczności w treści orzeczenia, uniemożliwiającej jego wykonanie w zakresie orzeczonego środka karnego. W ocenie Sądu Okręgowego skoro nie było jasności co do tego, w jakim rozmiarze środek ten orzeczono – dwóch czy trzech lat (wiążąca jest treść rozstrzygnięcia, nie zaś pisemne uzasadnienie), przy ponownym rozpoznaniu sprawy nie można było pogorszyć sytuacji oskarżonego, tj. orzekać zakaz w rozmiarze trzech lat. W oparciu o poprzednie rozstrzygnięcie uprawnione było utrzymywanie, że zakaz orzeczono w rozmiarze dwóch lat. Z niczego bowiem nie wynika, by zapis cyfrowy miał prymat nad zapisem słownym. W tych okolicznościach dopuszczalną górną granicą obligatoryjnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych były dwa lata. Modyfikacji takiej Sąd Okręgowy nie mógł dokonać przy poprzednim rozpoznaniu sprawy, bo wystąpienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej obliguje do uchylenia zaskarżonego wyroku, nie zaś jego zmiany.

Kierując się powyższymi względami Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok skracając okres obowiązywania orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych do dwóch lat.

Poza powyższą zmianą Sąd Okręgowy orzekając na zasadzie art. 437 § 1 i 2 kpk, w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy oraz na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając za dostatecznie dolegliwe obciążenia finansowe wynikające dla oskarżonego z wyroku Sądu Rejonowego.