Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie V Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Maciej Wasilewski

Sędziowie: SSO Małgorzata Holz, SSO Anna Tkaczyk (spr.)

Protokolant: sekr. sąd. Małgorzata Chodkowska

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2013 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka z o.o. Spółka Komandytowa

w O.

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie

z dnia 30 września 2013 r., sygn. akt VGC 407/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 90 zł (słownie: dziewięćdziesiąt złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem II instancji.

Na oryginale właściwe podpisy

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. z o.o. sp. k. w O. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w S. kwoty 926 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 .12 .2012 do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu.

Wskazał, że dochodzona pozwem kwota stanowi należny powodowi czynsz – w zakresie nie uiszczonym przez pozwanego, za wynajęcie samochodu zastępczego przez R. C., którego samochód został uszkodzony przez sprawcę, który miał wykupioną obowiązkową polisę OC u pozwanego i który dokonał cesji przysługującej mu względem pozwanego wierzytelności na powoda.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu, zakwestionował czas najmu pojazdu oraz stawkę czynszu. W ocenie pozwanego uzasadniony okres najmu wynosił 10 dni. Podniósł, że stawka za najem odbiega znacząco od stawek obowiązujących w rejonie miejsca zamieszkania poszkodowanego, która wynosi 130 zł netto. Dodał, iż na poszkodowanym ciążył obowiązek dążenia do zmniejszenia skutków szkody, brak poszukiwania najkorzystniejszej oferty powodujące zwiększenie rozmiaru szkody jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i nie może obciążać ubezpieczyciela.

Wyrokiem z dnia 30 września 2013 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie zasądził od pozwanego na rzecz powoda 926 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 14 grudnia 2012 do dnia zapłaty i rozstrzygnął o kosztach procesu.

Rozstrzygnięcie oparł o następujące ustalenia faktyczne i ich ocenę prawną.

W dniu 16.10.2012r. doszło do kolizji w wyniku której uszkodzony został pojazd należący do R. C. (S. (...)). Sprawca kolizji był ubezpieczony w towarzystwie ubezpieczeń pozwanego. W dniu 25.10.2012r poszkodowany wynajął od powoda pojazd zastępczy (F. (...)) za stawką najmu 159 zł netto za dobę najmu , w dniu 8.11.2012 zwrócił pojazd, łączny koszt najmu wyniósł 2.226 zł netto (2.737,98 zł). Pojazd służył do wykonywania działalności gospodarczej przez pokrzywdzonego w kolizji R. C. będącego płatnikiem podatku VAT. R. C. zawarł 8.11.2012 z powodem umowę przelewu wierzytelności przysługującej mu względem pozwanego z tytułu odpowiedzialności na podstawie obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Pozwany przyznał powodowi odszkodowanie (zwrot kosztów najmu pojazdu) w kwocie 1.300 zł. W dniu25.10.2012 pokrzywdzony R. C. oddał samochód do naprawy do (...) sp. z o.o. Ostatecznie naprawa zakończyła się 8.11.2012.

Mając tak ustalony stan faktyczny Sąd uznał, iż roszczenie powoda zasługuje na uwzględnienie w całości.

Wskazał, iż ugruntowana praktyka orzecznicza stoi na stanowisku, że istnieje normalny związek przyczynowy, między zniszczeniem pojazdu, a wynajęciem pojazdu zastępczego oraz, że utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia implikuje potrzebę zwrotu przez ubezpieczyciela wydatków koniecznych tj. niezbędnych do korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego samochodu, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W ocenie Sądu kwota dziennego najmu pojazdu F. (...) klasy niższej niż pojazd uszkodzony (159 zł netto plus VAT za dobę najmu) jest standardową, przeciętną stawką za wynajem samochodu takiej klasy i nie budzi jakichkolwiek wątpliwości i powołał się na publikację M. R. „Trudno o zwrot kosztów za samochód zastępczy ” w „Rzeczpospolitej” z 4.9.2012r.

Dodał, iż pozwany nie wskazywał jego zdaniem uzasadnionych stawek najmu w ogóle, nie wskazywał także poszkodowanemu wypożyczalni pojazdów gdzie obowiązują tańsze stawki najmu – co wprost przyznał na rozprawie. Sąd I instancji podzielił pogląd zawarty w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2002 r., I CKN 1466/99 (OSNC 2003, nr 5, poz. 64), gdzie stwierdzono, że jeżeli z treści umowy ubezpieczenia autocasco nie wynika nic innego, ubezpieczony - nabywający autoryzowane części samochodowe potrzebne do naprawy uszkodzonego w wypadku pojazdu - nie ma obowiązku poszukiwać sprzedawcy oferującego je najtaniej.

W dalszej kolejności wskazał, iż naprawa trwała faktycznie 14 dni (25.10.2012-8.11.2012 ) i jej czas jak wynika z historii naprawy był uzasadniony. Czas naprawy uwzględniał okres który potrzebował pozwany na zaakceptowanie czynności naprawczych (kosztorysów) – bez których zakład naprawczy nie mógł przystąpić do naprawy – w nin. sprawie 2.11.2012 nastąpiło zaakceptowanie przez ubezpieczyciela kosztorysu naprawy i ostatecznie 8.11.2012 zakończenie naprawy i wydanie pojazdu.

Odnośnie wniosku powoda o biegłego na okoliczność technologicznego czasu naprawy pojazdu – to Sąd stwierdził, iż jest to okoliczność nieistotna dla sprawy skoro czas technologiczny nie musi korelować z faktycznym czasem naprawy (w warsztacie naprawiane są różne pojazdy równocześnie występują stąd wynikające ograniczenia personalne co do jednoczesnej obsługi wszystkich pojazdów, dochodzi czas oczekiwania na części itp.) .

Sąd pominął także dowód z akt szkody argumentując, iż wniosek ten był cofnięty przez powoda , natomiast strona pozwana mogła przedstawić je wcześniej - wniosek o ich przedstawienie był zatem spóźniony i podlegał oddaleniu.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art.art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 99 kpc.

Pozwany wniósł apelację od powyższego wyroku, zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie:

1.  przepisów postępowania, tj. art. 217§2 kpc w zw. z art. 227 kpc w zw. z art. 278§1 kpc w zw. z art. 162 kpc, poprzez niedopuszczenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność technologicznego czasu naprawy pojazdu, podczas gdy dotyczył on okoliczności mających dla sprawy istotne znaczenie, a sporne okoliczności nie zostały należycie wyjaśnione, tj. okoliczności ustalenia technologicznego uzasadnionego czasu naprawy szkody pojazdu poszkodowanego, z uwagi na zakres szkód powstałych na skutek kolizji drogowej wg wskazań producenta i tym samym błędne ustalenie czasu naprawy a co za tym idzie rozmiaru szkody,

2.  przepisów postępowania tj. art. 233§1 kpc w zw. z art. 328§2 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, dokonanej wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, polegającej na zupełnym pominięciu dla oceny koniecznego użytkowania pojazdu zastępczego, dowodów zgłoszonych przez stronę pozwaną, a w konsekwencji błędnym przyjęciu, że poszkodowana miała prawo do korzystania z pojazdu zastępczego przez dowolnie długi okres pozostawania pojazdu w warsztacie,

3.  prawa materialnego, tj. art. 361§1 kc poprzez jego błędną wykładnię i zastosowanie polegające na przyjęciu, że koszt wynajmu pojazdu zastępczego na okres faktycznego pozostawania pojazdu w warsztacie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wyrządzającym szkodę, podczas gdy w adekwatnym związku przyczynowym pozostają tylko te koszty wynajmu pojazdu zastępczego, które obejmują technologiczny czas naprawy pojazdu,

4.  prawa materialnego, tj. art.826§1 kc, art. 362 kc i art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli (...) w zw. z art. 354§2 kc poprzez ich niezastosowanie i błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że poszkodowany nie ma obowiązku dołożyć należytej staranności aby czas naprawy był jak najkrótszy i w tym celu podjąć kroki do zmniejszenia rozmiarów szkody, pomimo tego, że opóźnienie w naprawie z tym związane generuje koszty korzystania z pojazdu zastępczego w zakresie wykraczającym poza normalne następstwa szkody i takie zachowanie nie jest sprzeczne obowiązkiem podjęcia środków zmierzających do minimalizacji szkody i przyczynienia się poszkodowanego do jej powstania, podczas gdy przyjęcie prawidłowej wykładni prowadzi do wniosku, że na poszkodowanym spoczywa obowiązek niezwłocznego dokonania naprawy i minimalizacji skutków szkody poprzez nie wydłużanie czasu najmu pojazdu ponad konieczny i uzasadniony.

W oparciu o powyższe domagał się zmiany wyroku i oddalenia powództwa i zasądzenia na jego rzecz kosztów postępowania ewentualnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew stawianym zarzutom Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia powołanych w apelacji przepisów prawa i poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, na podstawie których wyciągnął właściwe wnioski, które Sąd Okręgowy przejmuje jako własne.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu I instancji co do uznania za uzasadniony całego okresu najmu pojazdu zastępczego.

Technologiczny czas naprawy to czas wzorcowy. Poszkodowanemu, który nie ponosi winy w wyborze, gdy powierza naprawę uszkodzonego samochodu w profesjonalnym warsztacie, należy się zwrot kosztów za samochód zastępczy według rzeczywistego czasu naprawy. Koszt ten należało obliczyć według rzeczywistego czasu naprawy, takie kryterium jest bowiem wyłącznie wymierne dla ustalenia, przez jaki czas poszkodowany był pozbawiony możliwości korzystania ze swojego pojazdu.

Czas ten może się różnić od czasu wzorcowego, bo jest to czas na dni wolne od pracy, oczekiwanie na dostawę części zamiennych, a przede wszystkim na przygotowanie samochodu do naprawy, tj. usunięcie skutków powypadkowych (rozbiórka, demontaż itp.). Te prace jako nietypowe są bardzo zindywidualizowane i nie poddają się wzorcom technologicznym.

Skarżący nie wykazał, a przede wszystkim nie uruchomił akcji dowodowej, że warsztat (zakład naprawczy) złamał zasady profesjonalnej naprawy.

Ponadto w przedmiotowej sprawie, 14 dniowy okres naprawy (najmu) obejmował również 5 dni wolnych od pracy, gdyż w okresie od oddania pojazdu do naprawy wypadły dwa weekendy w których warsztat nie pracuje jak również wolny od pracy dzień 1 listopada. Tym samym prace związane z naprawą pojazdu wykonywane były w ciągu 9 dni roboczych – czyli krócej niż uznał za zasadne pozwany.

Tym samym, Sąd Instancji słusznie uznał, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy jest wystarczający do wydania merytorycznego rozstrzygnięcia i nie wymaga przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego.

Podkreślić należy, iż Sąd nie jest zobowiązany do dopuszczenia wszelkich dowodów wskazywanych przez stronę, bowiem przedmiotem dowodu są tylko fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc).

Pozwany poza ogólnikowymi stwierdzeniami nie wskazał w jaki to sposób poszkodowany miałby zmniejszyć wysokość szkody.

W przedmiotowej sprawie nie doszło także do naruszenia art. 233 kpc. Trudno żeby Sąd dokonując oceny zasadności powództwa wziął pod uwagę opinię biegłego, której nie została sporządzona.

Ponadto niezrozumiały i niczym nie uzasadniony jest zarzut naruszenia art. 328§2 kpc.

Z powyższych względów, na podstawie art. 385 kpc apelację oddalono.

O kosztach procesu instancji odwoławczej orzeczono na podstawie art. 98 § 1 kpc, przyjmując, że powodowi, jako wygrywającemu spór należy się zwrot kosztów wynagrodzenia pełnomocnika w kwocie 90 zł, ustalonego na podstawie § 6 pkt 2 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Na oryginale właściwe podpisy