Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2020 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Klaudia Miłek

Protokolant: Wiktoria Brzozowa

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 grudnia 2020 r. sprawy, przeciwko R. S. s. M. i A. ur. (...) w miejscowości O.

obwinionego o to że:

W dniu 15 maja 2020r. o godz. 16:20 w W. na P. M. przy ulicy (...), na terenie należącym do gminy prowadził sprzedaż napoi i żywności fast- food poza miejscem do tego wyznaczonym przez właściwe organy.

tj. za wykroczenie z art. art. 60 ³§1 kw

orzeka

I.  Obwinionego R. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 60 ³§1 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 300 ( trzysta) złotych.

II.  Zwalnia obwinionego od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 1586/20

UZASADNIENIE

R. S. został uznany za winnego tego, że w dniu 15 maja 2020 r. o godz. 16.20 w W. na P. M. przy ul. (...), na terenie należącym do gminy prowadził sprzedaż napoi i żywności fast-food poza miejscem do tego przeznaczonym przez właściwe organy, tj. o wykroczenie z art. 60 ³ § 1 k.w. Za powyższy czyn Sąd wymierzył mu karę 300 zł grzywny, zwalniając go od opłaty, zaś kosztami postępowania obciążając Skarb Państwa.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 maja 2019 r. ok. godz. 16.20 zmotoryzowany patrol Straży Miejskiej ujawnił, że w okolicach P. P. M., w pobliżu posesji przy ul. (...), dokonywana jest sprzedaż napojów oraz jedzenia fast- food z pojazdu ciężarowego marki N. o numerze rejestracyjnym (...). Na pojeździe znajdowały się ceny takich produktów jak m.in. cheeseburger, frytki i hot-dog. Osobą obsługującą tzw. food truck był R. S., który nie posiadał zezwolenia organów gminy na prowadzenie ww. działalności we wskazanym miejscu. Poinformowany o możliwości odmowy przyjęcia mandatu, z tego prawa skorzystał, wobec czego sprawa została skierowana do Sądu. W toku czynności wyjaśniających ujawniono ponadto, że R. S. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...).G. R. S. w postaci restauracji i innych stałych placówek gastronomicznych.

Przesłuchany przez funkcjonariuszy Straży Miejskiej, R. S. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że świadczy usługi gastronomiczne, zgodnie z (...) wpisanym w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Napoje podawane są po ich otworzeniu, natomiast dania przygotowuje się indywidualnie na zamówienie klienta. W ocenie R. S., nie jest to zatem sprzedaż, a świadczenie usług. Przed Sądem wyjaśniał w ten sam sposób. Wskazał, że do tej pory obsługiwał imprezy masowe, prowadzi działalność od 2014 r., a decyzja o wyborze lokalizacji w pobliżu P. M. zapadła spontanicznie. W ostatnim słowie wniósł o uniewinnienie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

1.  Notatki urzędowej – k. 1-2v

1.  Fotografii – k. 4-7

2.  Wydruku z (...) k. 8

3.  Wyjaśnień obwinionego – k. 10, 32-32v

4.  Zeznań świadka M. P. (1) – k. 11v, 32v

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę R. S.
w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się na dowodach w postaci dokumentów, które ze względu na swój charakter i rzeczowy walor, nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu na którego okoliczność zostały sporządzone. Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. Dodatkowo, zeznania świadka – funkcjonariusza Straży Miejskiej te dowody potwierdziły. M. P. (2) zeznał, że podjął interwencję w stosunku do osoby, która realizowała sprzedaż przy P. P. M.. W ocenie Sadu, zeznania te stanowią zgodne z prawdą źródło informacji, a w sprawie nie wystąpiła żadna okoliczność podważająca wiarygodność świadka. Ponadto, M. P. (2) jest dla obwinionego osobą obcą, niezainteresowaną rozstrzygnięciem na korzyść lub niekorzyść. Ujawnił wykroczenie podczas wykonywania czynności służbowych, skupiając uwagę na okolicznościach jego popełnienia, zachowując rzetelność, o czym świadczy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy – dokumentacja, fotografie oraz korelujące z tym zeznania.

Należy podkreślić, że w niniejszym postępowaniu niewątpliwe jest, że pojazd N. o numerze rejestracyjnym (...) został zaparkowany w okolicy ul. (...), pełnił funkcję food trucka, a osobą obsługującą go był R. S., wszak świadczą o tym nie tylko dowody zgromadzone przez oskarżyciela publicznego, ale także wyjaśnienia obwinionego. Wątpliwości nie budzi także fakt nieposiadania zezwolenia od organów gminy, mimo że okolica P. P. M. objęta jest obowiązkiem posiadania takowego. Kluczowe było jednak ustalenie, czy prowadzona przez obwinionego działalność stanowiła w świetle prawa sprzedaż i czy wobec tego pozwolenie było wymagane. Bez tej wiedzy, orzeczenie o sprawstwie i winie obwinionego nie byłoby możliwe. Analiza niniejszej sprawy będzie zatem dotyczyła głównie do oceny prawnej i wykładni art. 60 ³ § 1 k.w.

Odnośnie do wyjaśnień obwinionego należy wskazać, że Sąd nie dał mu wiary w zakresie, w jakim twierdził, iż czyn nie był zawiniony. Ze zgromadzonych w sprawie fotografii oraz opinii biegłego wynika bowiem, że rzeczywiście znajdował się na miejscu zdarzenia, oferując jedzenie oraz napoje oraz że nie posiadał zezwolenia. Taki sposób przedstawiania sprawy stanowi w ocenie Sądu przyjętą przez obwinionego linię obrony, którą Sąd – w świetle innych dowodów – nie może uznać za odpowiadającą prawdzie. Ponadto, twierdzenie obwinionego stanowi niejako jego pogląd i interpretację prawną przepisu. W pozostałym jednak zakresie wyjaśnienia obwinionego zasługują na nadanie im waloru wiarygodności.

W art. 60 ³ § 1 k.w. zostało stypizowane wykroczenie polegające na prowadzeniu sprzedaży na terenie należącym do gminy lub będącym w jej zarządzie poza wyznaczonym do tego miejscem. Przez prowadzenie sprzedaży należy rozumieć zarówno stałe, jak i tylko okazjonalne oferowanie do sprzedaży towarów konsumentom. Przez sprzedaż należy rozumieć przy tym umowę, zgodnie z którą, sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Nakaz cywilistycznego rozumienia tego pojęcia wyklucza penalizację realizacji umowy wymiany czy darowizny na terenie gminy, bez wymaganego zezwolenia. Wydanie rzecz i zapłata w zamian ceny stanowią immanentne cechy umowy sprzedaży. Bez wątpienia zatem, oferowanie dań typu fast food oraz napojów za ceny z góry określone i przedstawione na froncie pojazdu, należy za taką uznać. R. S. w ramach prowadzonej działalności sprzedawał gotowy produkt, mimo że wcześniej wybrany i zamówiony przez konkretną osobę, w zamian za kwotę pieniężną. Widać wyraźnie dwustronny zobowiązaniowy charakter umowy, zgodnie z którą sprzedawca (osoba obsługująca food truck) wydaje drugiej stronie gotową rzecz – jedzenie lub napój, a druga strona zobowiązana jest do zapłaty umówionej ceny oraz odebrania tego zamówienia. Podkreślić przy tym należy, że zgodnie z orzecznictwem, przedmiotem sprzedaży może być również rzecz, która jeszcze nie istnieje w chwili zawarcia umowy, a ma być wyprodukowana przez samego sprzedawcę ( wyrok SN z 18 marca 1998 r., I CKN 576/97).

Przedmiotem ochrony wykroczenia stypizowanego w art. 60 ³ k.w. jest niewątpliwie porządek publiczny, któremu, w przekonaniu ustawodawcy, zagrażałoby niekontrolowane prowadzenie sprzedaży w przestrzeni publicznej. Jak wskazano w uzasadnieniu projektu ustawy wprowadzającej to nowe wykroczenie, nielegalny handel uliczny ma ponadto wiele innych negatywnych aspektów. Wiąże się on z „ łamaniem prawa związanego z porządkiem i spokojem publicznym, ochroną środowiska i czystością w miejscach publicznych, czy wreszcie z bezpieczeństwem na drogach i ulicach. Nierzadko jednak, ze względu na niewiadome pochodzenie towarów oraz sposób ich oferowania (np. sprzedaż towarów spożywczych z naruszeniem norm sanitarnych, albo sprzedaż towarów przemysłowych niespełniających polskich norm bezpieczeństwa, w tym dotyczących ochrony dzieci), nielegalny handel uliczny wywoływać może również zagrożenie życia i zdrowia obywateli. Niebagatelne znaczenie ma także to, że taka działalność niejednokrotnie stanowi zakłócenie estetyki i harmonii przestrzeni publicznej, co jest wielce istotne w kontekście odbioru wizerunku polskich miast i całego kraju, w oczach mieszkańców, a także w ocenie turystów zagranicznych" (VI kadencja, druk sejm. nr (...)). Powyższe uzasadnienie potwierdza dokonana wykładnię.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 k.w. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie jej społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowanie obwinionego.

Wykroczenie wskazane w art. 60 ³ § 1 k.w. zagrożone jest karą grzywny. Orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 300 zł, zdaniem Sądu, jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynów obwinionego oraz stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno - wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego. Poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa. Wspomnieć należy, że górna granica kary grzywny możliwej do wymierzenia za ww. wykroczenie to 5000 zł. Mając to na uwadze, nie można uznać, przy uwzględnieniu stanu majątkowego obwinionego, że kara w wysokości 300 zł jest nadmierna. Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił ponadto jego stopień zawinienia. Miał na uwadze utrudnienia spowodowane epidemią i regulacjami prawnymi, które znacząco utrudniają przedsiębiorcom prowadzenie działalności.

Sąd postanowił zwolnić obwinionego od opłaty, a koszty postępowania przejąć na rachunek Skarbu Państwa. Powyższa decyzja umotywowana jest, wspomnianą już, trudną sytuacją przedsiębiorców prowadzących lokale gastronomiczne. Sąd ma świadomość, jak pandemia oraz wprowadzone przepisy wpłynęły na sytuację finansową wielu restauratorów, w tym między innymi R. S.. Obwiniony podkreślił w Sądzie, że w chwili obecnej nie osiąga żadnego dochodu, posiada rodzinę, w tym dwójkę dzieci. W ocenie Sądu obciążenie go kosztami postępowania, mimo, iż nie były one znaczne, stanowiłoby i tak dużą uciążliwość dla obwinionego. Priorytetem jest, aby R. S. uiścił orzeczoną wobec niego karę grzywny, która, gdyby dodatkowo obciążono go kosztami wygenerowanymi w związku z prowadzonym postępowaniem, mogłaby znacząco nadszarpnąć rodzinny budżet.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji wyroku.