Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 kwietnia 2021r.

Sąd Rejonowy Toruniu – V Wydział Gospodarczy

w składzie:

przewodniczący: SSR Maciej J. Naworski

protokolant: sekretarz sądowy Kamila Mątowska

po rozpoznaniu dnia 14 kwietnia 2021r.,

w T.

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) S.A. w W. ( KRS (...) )

( KRS (...) )

przeciwko M. W. (1) ( NIP (...) )

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt VGC 86/21

UZASADNIENIE

(...) S.A. w W. żądała od M. W. (1) 612zł odszkodowania za rozwiązanie umowy przed terminem, na który została zawarta ( k. 4 i 67 ).

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa, ponieważ umowy nie rozwiązał przed datą, którą określała; podniósł też zarzut przedawnienia ( k. 50 ).

Sąd ustalił, co następuje:

W 2013r. M. W. (2) zawarł z (...) S.A. w W. umowę na dostarczanie prądu na czas do dnia 31 grudnia 2016r.

Bezsporne: oświadczenie powoda, k. 66v., oświadczenie pozwanego, k. 50.

Sąd zważył, co następuje:

1. Stan faktyczny w zakresie niezbędnym dla rozstrzygnięcia był bezsporny, wobec czego Sąd ustalił go na podstawie zgodnych oświadczeń stron i art. 230 k.p.c.

Dokumenty były wiarygodne z formalnego punku widzenia a strony ich nie podważały.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie stron, ponieważ dowód tego typu ma wyłącznie komplementarny charakter ( art. 299 k.p.c. ).

2. Przed przystąpieniem do zasadniczych rozważań należy poczynić następujące uwagi ogólne.

Po pierwsze, proces cywilny jest de lege lata kontradyktoryjny i obowiązuje w nim zasada prawdy formalnej. W konsekwencji na stronach spoczywa obowiązek przeprowadzenia postępowania i ryzyko zaniechań i niepowodzenia w tym zakresie.

Po drugie, ciężar dowodu faktów istotnych dla rozstrzygnięcia spoczywa na stronie, która wywodzi z nich skutki prawne ( ei incumbit probatio qui dicit – art. 6 k.c. ). W sprawie o odszkodowanie onus probandi spoczywa więc przede wszystkim na stronie powodowej, która musi wykazać słuszność zgłoszonych pretensji.

3. Żądanie było bezzasadne.

Powód domagał się odszkodowania, ponieważ pozwany miał rozwiązać umową, którą zawarł na czas oznaczonym przed terminem. Nie przeprowadził jednak skutecznego dowodu, że tak było; w szczególności nie złożył oświadczenia pozwanego o rozwiązaniu umowy. Umowa przewidywała zaś dla jej zmiany formę pisemną pod rygorem nieważności; w kontekście art. 77 § 2 k.c. domniemać trzeba, że także rozwiązanie umowy także musiało nastąpić na piśmie. Za znamienne należy przy tym uznać, że strona powodowa nie określiła daty, w której jej zdaniem pozwany rozwiązał umowę ani też nie przybliżyła okoliczności tego zdarzenia.

Pozwany przedstawił zaś umowę na dostawę prądu, którą zawarł w lipcu 2015r. z innym podmiotem na okres od dnia 1 stycznia 2017r. ( k. 52 ) a więc już po zakończeniu stosunku z powodem; który wiązał strony do 31 grudnia 2016r.

W tej sytuacji za dowód rozwiązania umowy przed końcem 2016r. nie mogła być uznana informacja udzielona powodowi przez (...) S.A., że pozwany rozwiązał umowę już w sierpniu 2015r. ( k. 69 ). Pozostawała bowiem w sprzeczności z treścią kontraktu, który nawiązał pozwany i, z tego względu, była błędna.

4. Na marginesie Sąd zaznacza, że nie był uzasadniony zarzut przedawnienia. Od 9 lipca 2018r. termin ten co do zasady upływa z końcem roku kalendarzowego ( art. 118 zd. 2 k.c. ), wytoczenie powództwa prowadzi do przerwania jego biegu ( art. 123 § 1 pkt1 k.c. ), a roszczenia związane z działalnością gospodarczą przedawniają się po trzech latach ( art. 118 zd. 1 k.c. ).

Roszczenie powoda stało się wymagalne, zgodnie z jego oświadczeniem, we wrześniu 2016r., wobec czego, niezależnie od tego, czy rzeczywiście chodzi o ten miesiąc wymienionego roku, do przedawnienia mogło dojść najwcześniej z dniem 31 grudnia 2019r. Przed tą datą pozwany wytoczył jednak powództwo przeciwko pozwanemu w elektronicznym postępowaniu upominawczym i zachował termin, o którym mowa w art. 505 ³⁷ § 2 k.p.c.

5. W rezultacie Sąd oddalił powództwo i nie orzekał o kosztach, ponieważ pozwany wygrał sprawę nie ponosząc celowych kosztów obrony.