Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 368/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Braniewie z dnia 22 lipca 2020r. w spr. II K 502/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

E. Ż. (1)

niekaralność oskarżonej

dot. czynu oskarżonej

Informacja z KRK

k.169

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Informacja z KRK

Informacja została sporządzona przez organ do tego powołany, nie była kwestionowana przez strony, stąd została uznana za wiarygodny dowód świadczący o niekaralności oskarżonej

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia:

a)  Art. 167 kpk,

b)  Art. 7 kpk

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad.A

Brak było podstaw do uwzględnienia zarzutu obrazy art. 167 kpk.

Skarżąca dopiero w apelacji zaczęła kwestionować wysokość szkody wskazanej przez pokrzywdzoną.

Należy zaś zauważyć, że zaraz po zdarzeniu z 30.06.2019r. pokrzywdzona stawiła się w KPP w B. i opisała naganne zachowanie oskarżonej, w tym to, że uszkodziła jej pojazd kopiąc w jego bok i powodując wgniecenie. Następnie w zeznaniach złożonych w dniu 3 lipca 2019r. pokrzywdzona opisała przebieg zdarzenia, w tym to, że oskarżona w złości kopnęła w jej samochód uszkadzając go i wyceniła szkodę na 800zł, na co przedłożyła dokument z 1 lipca 2019r. wystawiony przez firmę motoryzacyjną B. z B. zawierający ocenę uszkodzenia błotnika tylnego lewego w samochodzie F. (...) i koszt naprawy tego uszkodzenia oraz lakierowania szacowany na 800zł. I dane takie – co należy podkreślić- nie były kwestionowane w toku przewodu przed sądem I instancji.

Wbrew stanowisku autorki apelacji, to tak udokumentowana przez pokrzywdzoną wysokość szkody nie budzi zaś wątpliwości sądu odwoławczego i nie wskazuje na konieczność dopuszczenia dowodu z opinii biegłego. Wynikająca z art. 167 kpk (w zw. z art.193 kpk) powinność dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii biegłego z urzędu, przy braku stosownego wniosku strony, powstaje bowiem tylko wtedy, gdy dokonanie prawidłowych ustaleń faktycznych uzależnione jest od przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego posiadającego wiadomości specjalne, a w realiach rozpoznawanej sprawy, wiedzę z zakresu wyceny kosztów naprawy uszkodzeń w pojazdach. Jednakże „Opinia taka jest natomiast zbędna, gdy stwierdzenie owych okoliczności nastąpić może bez takich wiadomości, a więc w oparciu o doświadczenie i wiedzę sędziowską i oświadczenia pokrzywdzonego, które nie nasuwa żadnych zastrzeżeń (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 września 2011 r., IV KK 227/11, LEX nr 1663726)”. A w niniejszej sprawie pokrzywdzona wyceniając szkodę złożyła do akt dokument z 1 lipca 2019r. wystawiony przez firmę motoryzacyjną B. z B. zawierający wycenę kosztów naprawy uszkodzenia F. (...), którą sporządzono w oparciu o ocenę uszkodzeń błotnika pojazdu przeprowadzoną przez fachowca w swojej dziedzinie, zaraz po zdarzeniu. Stąd dowody te nie budzą zastrzeżeń co do ich rzetelności, tym bardziej, że kwota naprawy uszkodzeń błotnika w nim wskazana nie jest wygórowana i odpowiada doświadczeniu życiowemu co do wskazanych w nim kosztów naprawy. Ponadto skoro w wycenie z 1 lipca 2019r. jest mowa o F. (...), a w takim samochodzie pokrzywdzonej oskarżona spowodowała uszkodzenia w trakcie zdarzenia z 30 czerwca 2019r., to logicznym jest, że pokrzywdzona przedstawiła do oceny szkody w firmie motoryzacyjnej B. swój uszkodzony samochód F. (...) a nie inny pojazd takiej samej marki i modelu.

Nie można więc zgodzić się ze skarżącą, że wysokość szkody ustalonej przez sąd była błędna, że relacja pokrzywdzonej i treść dokumentu z 1 lipca 2019r. wymagały weryfikacji opinią biegłego i że wobec pominięcia wywołania takiej opinii z urzędu doszło do obrazy art. 167 kpk, tym bardziej, że skarżąca poza wskazaniem, że różnica pomiędzy wyceną szkody na 800zł a kwotą warunkującą zakwalifikowanie czynu jako przestępstwa (500zł) jest mała, a także poza uwagą, że samodzielnie częściowo naprawiono uszkodzenie pojazdu, to nie przedstawiła żadnych konkretnych argumentów czy dowodów by podważyć wycenę szkody z 1 lipca 2019r. firmy motoryzacyjnej B. z B.. A wobec tego takimi argumentami z apelacji obrona nie wykazała też by doszło do błędnego przyjęcia przez sąd I instancji, iż czyn oskarżonej stanowił przestępstwo z art. 288§1kk a nie wykroczenie z art. 124§1kw.

Ad.2

Nie można było w realiach sprawy uznać, że przy ocenie zebranych dowodów doszło do naruszenia art. 7 kpk. Zdarzenie z 30 czerwca 2019r. obserwowało wiele osób, przy czym część z nich była pod wpływem alkoholu, część relacjonowała fragment zdarzenia przez siebie zaobserwowany, świadkowie włączyli się też w szarpaninę, byli też powiązani rodzinnie czy towarzysko bądź uczuciowo albo z oskarżoną albo z pokrzywdzoną, a pomiędzy oskarżoną i pokrzywdzona był konflikt. I te okoliczności w sposób oczywisty przekładały się też na opis zdarzenia zaprezentowany przez konkretne relacjonujące osoby. Przy czym to prerogatywą sądu orzekającego jest dokonanie oceny takich dowodów. I jeżeli ocena ta nie narusza art. 7 kpk, a nadto jest przeprowadzona co do wszystkich ujawnionych dowodów, to danie wiary pewnej grupie dowodów, a odmowa dania wiary innym dowodom, nie może wskazywać na obrazę art. 7 kpk mającą wpływ na treść wyroku.

Bowiem z przepisu art. 410 kpk wynika powinność uwzględnienia całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie, która przecież nie może być rozumiana w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń sądu. Szczególnie w realiach omawianej sprawy jest to niemożliwe, gdy z różnych dowodów wynikają różne fakty. Ale właśnie prawidłowo przeprowadzona, zgodnie z art. 7 kpk ocena dowodów, pozwala na to by jedne dowody były podstawą ustaleń faktycznych w sprawie, a inne nie.

Skarżąca nie kwestionuje, że doszło do kłótni i szarpaniny pomiędzy pokrzywdzona a oskarżoną. Natomiast kwestionuje to by w czasie takie zdarzenia oskarżona miała kopnąć obutą noga w samochód pokrzywdzonej i spowodować tym uszkodzenie, którego naprawa została oszacowana na 800zł.

Jednak okoliczność ta wynika z zeznań pokrzywdzonej, zeznań D. Z., E. N.. I o ile pokrzywdzona i jej chłopak mieliby powody by obciążyć oskarżoną, to powodu takiego nie miała E. N., bo nie była w konflikcie z oskarżoną, a nawet po zdarzeniu spożywała z nią piwo (a z tego można wywieść wniosek o bliskich relacjach „koleżeńskich” między świadkiem a oskarżoną). Nadto z zeznań E. N., szczególnie tych z postępowania przygotowawczego, złożonych kilka dni po zajściu, gdy doświadczenie życiowe uczy, że pamięta się wtedy lepiej szczegóły zdarzenia, to wynikało, że obserwowała ona zdarzenie od fazy gdy E. Ż. wyciągała pokrzywdzoną z samochodu i widziała jak w trakcie tego zdarzenia – które miało dynamiczny przebieg- oskarżona kopnęła obutą nogą w bok samochodu w jego tylnej części po stronie lewej, że E. Ż. kopnęła w samochód mając na sobie buty sportowe typu adidas. Również na rozprawie E. N. powiedziała, że z tego co pamięta to E. chyba raz kopnęła w bok samochodu, zaznaczyła też, że minął rok od zdarzenia i że nie pamięta już jego szczegółów. Natomiast po odczytaniu jej zeznań z postępowania przygotowawczego to potwierdziła je jako zgodne z prawdą. A wobec tego zeznania tej świadek słusznie zasługiwały na wiarygodność. Natomiast sama okoliczność, że świadek ta zeznając na rozprawie podała, że „tam było wgniecenie w tym samochodzie ale czy od E., czy wcześniej, to nie potrafię powiedzieć” tylko świadczy o obiektywnym relacjonowaniu przez E. N. zdarzenia z 30.06.2019r.i tym, że zeznawała ona o tym czego była pewna i co faktycznie zaobserwowała. A co do samego faktu kopnięcia pojazdu pokrzywdzonej przez oskarżoną to E. N. zeznawała w sposób kategoryczny i konsekwentny. I oceny relacji tej świadek nie może podważyć to, że na rozprawie zeznała, że „nie było to głośne kopnięcie”. Nie można też z tego fragmentu jej zeznań wywodzić, że ma on potwierdzić wyjaśnienia oskarżonej czy D. Ż. co do tego, że oskarżona miała mieć na nogach klapki, co sugerowałoby, że nie mogła kopnąć w samochód pokrzywdzonej powodując wgniecenie karoserii, skoro E. N. w zeznaniach złożonych po zdarzeniu podawała, że oskarżona miała na nogach adidasy i obutą w nie nogą kopnęła w bok samochodu pokrzywdzonej.

A w świetle takich zeznań E. N., które słusznie uznano za wiarygodne, to relacje oskarżonej i osób z nią związanych, nie mogły podważyć wiarygodności wersji pokrzywdzonej i D. Z., która wynika z rozważań sądu I instancji zaprezentowanych w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

O wiarygodności wersji pokrzywdzonej świadczy też to, że zaraz po zdarzeniu – nie mając czasu by „wymyślić” relację obciążająca oskarżoną i ustalić ją z innymi osobami, tj. by uknuć intrygę obciążającą oskarżoną-pojechała na policję by zgłosić uszkodzenie pojazdu przez oskarżoną, że następnego dnia po zdarzeniu udała się do firmy motoryzacyjnej B. w B., z której uzyskała dokument zawierający opis uszkodzeń samochodu i wycenę kosztu naprawy tego uszkodzenia, a treść tego dokumentu i zeznań pokrzywdzonej jest spójna z protokołem oględzin uszkodzonego pojazdu i dokumentacją fotograficzną. Dlatego też wzajemna i logiczna spójność tych dowodów wskazuje na prawdziwość wersji pokrzywdzonej, która została też potwierdzona słusznie uznanymi za wiarygodne zeznaniami E. N.. Nadto wersje pokrzywdzonej i E. N. są spójne z zeznaniami D. Z., stąd i zeznania tego ostatniego świadka –mimo związku z pokrzywdzoną, wobec spójności z ww dowodami, w sytuacji gdy nie ukrywał on tego, że stanął w obronie pokrzywdzonej i wdał się w szarpaninę z chłopakiem oskarżonej- zasługują na wiarygodność co do zniszczenia pojazdu pokrzywdzonej przez E. Ż..

A wobec prawidłowego przyjęcia wiarygodności tych dowodów, to nie było podstaw do uznania by zeznania R. M. (1), D. Ż. (2), D. Ż. (3), stanowiły dowody o takiej wymowie by mogły stanowić wiarygodny materiał dowodowy odciążający oskarżoną. Nie tylko bowiem okoliczność związków tych świadków z oskarżoną spowodowała, że ich relacje nie mogły podważyć wiarygodności relacji pokrzywdzonej.

D. i D. Ż. (3) (kuzyni oskarżonej) zeznali, że nie widzieli uszkodzenia pojazdu przez oskarżoną a także na rozprawie podali, że oskarżona miała wówczas na nogach klapki, co stoi w sprzeczności do uznanych za wiarygodne relacji pokrzywdzonej i E. N. (i co do obuwia oskarżonej i co do kopnięcia przez nią w samochód pokrzywdzonej); przy czym D. Ż. (2) podał, że stał cały czas z boku i tylko przyglądał się sytuacji, zaś D. Ż. (3) opisał, że i on i D. Ż. (2) i inne osoby uczestniczyli w zajściu rozdzielając strony. Wobec tego należy ocenić, że z zeznań D. Ż. (3) nie wynika by D. Ż. (2) miał obiektywną sposobność by spokojnie obserwować cały przebieg zdarzenia, ale to, że obaj uczestnicząc w dynamicznym zajściu i uczestnicząc w rozdzielaniu stron (przy czym czynny udział w tym zdarzeniu D. Ż. (2) został też opisany w zeznaniach chłopaka oskarżonej tj. R. M.) mogli nie zauważyć momentu uszkodzenia pojazdu przez oskarżoną. Nadto podkreślenie przez tych świadków dopiero w zeznaniach z rozprawy, i to po kilku miesiącach od zdarzenia, że oskarżona miała wówczas na nogach klapki (gdy raczej dziwi zapamiętanie przez nich takiego szczegółu garderoby oskarżonej, w tym co do koloru klapek a nawet producenta, gdy tymczasem np. D. Ż. (2) nie potrafił sobie przypomnieć żadnych szczegółów garderoby pokrzywdzonej), wyraźnie wskazuje na to, że chcieli swoim zeznaniami potwierdzić wersje oskarżonej, pomimo że w zeznaniach złożonych tuż po zdarzeniu E. N. opisała, że oskarżona na nogach miała buty sportowe typu adidasy. A wobec tego treść zeznań tych świadków nie była spójna ze sobą, a także nie mogła posłużyć do podważenia zeznań pokrzywdzonej i E. N. (w tym co do tego czy E. N. dołączyła pod koniec zdarzenia – jak to wskazywał D. Ż. (2) że czy obserwowała je prawie od początku tj. momentu wyciągania pokrzywdzonej przez oskarżona z samochodu- jak zeznawała E. N.)

Również chłopak oskarżonej tj. R. M. zeznał że nie widział aby oskarżona kopała samochód pokrzywdzonej. Przy czym i on- skoro zaangażował się fizycznie w zdarzenie, stając po stronie oskarżonej, uczestnicząc w dynamicznej szarpaninie-, to mógł nie zauważyć momentu kopnięcia samochodu przez E. Ż.. Wobec tego sama okoliczność wynikająca z jego relacji, że nie zarejestrował on faktu kopnięcia pojazdu, nie oznacza, że takiego zdarzenia nie było. Nadto należy podkreślić, że ten świadek – w odróżnieniu od relacji innych osób-swoimi zeznaniami chciał stworzyć wręcz wrażenie, że to oskarżona i on byli szczególnie atakowani w trakcie zdarzenia, że E. Ż. została odciągnięta siłą i rzucona pod (czy na) drzewo, a on sam został kopnięty w głowę przez pokrzywdzoną, a wobec tego zaszły dodatkowe podstawy do tego by uznać, że zeznania R. M. nie mogą stanowić wiarygodnego dowodu na niewinność oskarżonej co do przypisanego jej czynu. Również i ten świadek dopiero na rozprawie zeznał, że oskarżona miała wówczas na nogach klapki i opisał ich kolor, producenta a nawet czas zakupu. Przy czym pojawienie się tych okoliczności w zeznaniach R. M. dopiero na rozprawie i to, że tak dokładnie i to po 7 miesiącach od zdarzenia pamiętał ten szczegół garderoby oskarżonej, również wskazuje, że motywem złożenia zeznań przez tego świadka była poprawa sytuacji procesowej oskarżonej. Co jednak się nie udało, bo wobec treści dowodów obciążających, nie mogło doprowadzić do uniewinnienia oskarżonej. Ponadto mimo tego, że D.i D. Ż. czy R. M. zeznając na rozprawie o klapkach na nogach oskarżonej chcieli wywołać wrażenie, że nogą obutą w klapek oskarżona nie mogłaby spowodować wgniecenia karoserii samochodu, to jeszcze raz należy podkreślić, że skoro wersja o klapkach oskarżonej pojawiła się dopiero na rozprawie, po upływie ponad pół roku od zdarzenia, to nie mogła podważyć treści zeznań E. N. złożonych po zdarzeniu, w których świadek ta opisywała kopnięcie przez oskarżoną w pojazd pokrzywdzonej noga obutą w but sportowy typu adidas. A taki mechanizm uszkodzenia pojazdu w postaci wgniecenia karoserii, który wynika z zeznań E. N., jest jak najbardziej prawdopodobny.

Przy czym należy zauważyć, że wersja przedstawiona przez pokrzywdzoną, D. Z., E. N. co do miejsca uszkodzenia pojazdu i mechanizmu powstania tego uszkodzenia w sposób oczywisty jest odmienna od wersji przedstawionej przez A. M.. Co prawda A. M. powołała się na informacje uzyskane od pokrzywdzonej dzień po zdarzeniu, czyli z 1 lipca 2019r., ale okoliczności miejsca i sposobu uszkodzenia pojazdu przytoczone w jej zeznaniach były wyraźnie sprzeczne z innymi obiektywnymi dowodami w postaci protokołu oględzin pojazdu i dokumentacji fotograficznej, z których wyraźnie wynika brak innych uszkodzeń (w tym na klapie pojazdu) niż wgnieceń karoserii pojazdu po stronie lewej w tylnej części pojazdu. Trudno też – w świetle doświadczenia życiowego- przyjąć by pokrzywdzona miała faktycznie świadek pokazywać klapę bagażnika i mówić, że uszkodzenie na klapie bagażnika powstało w wyniku zapierania się oskarżonej o tą klapę, w sytuacji gdy pokrzywdzona w swoich zeznaniach konsekwentnie podawała inny mechanizm powstania uszkodzeń pojazdu i gdy w dniu, gdy miała rozmawiać z A. M. tj. 01.07.2019r. to uzyskała też dokument z 01.07.2019r. z firmy motoryzacyjnej B. z którego wynikają uszkodzenia błotnika a nie klapy bagażnika pojazdu. Dlatego takie zeznania A. M. w zakresie dot. opisanej przez nią rozmowy z pokrzywdzoną, nie mogły być uznane za wiarygodne. Przy czym należy zwrócić uwagę na to, że w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku to sąd I instancji powołał się na zeznania A. M. tylko jako na podstawę udowodnienia okoliczności, że pomiędzy pokrzywdzona a oskarżoną doszło do szarpaniny (bo co do tej okoliczności A. M. zeznawała w sposób spójny z innymi świadkami, stąd w tym zakresie dowód ten zasługiwał na wiarygodność), ale dowód ten słusznie nie został wymieniony przez ten sąd jako podstawa udowodnienia faktu kopnięcia przez oskarżoną w samochód pokrzywdzonej i spowodowania tym wgniecenia karoserii w okolicy lewego tylnego błotnika. I mimo, że sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu nie ocenił tej części zeznań A. M., która miała dot. jej rozmowy z pokrzywdzoną z 1.07.2019r., to – jak wcześniej zaznaczono- odosobniona treść tego fragmentu zeznań A. M. nie mogła być potraktowana, w świetle zasad z art. 7 kpk, jako wiarygodny dowód i stanowić wystarczającego i przekonywującego argumentu do uniewinnienia oskarżonej.

Skarżąca – stawiając zarzut obrazy art. 7 kpk-odwołała się też do pominięcia przez sąd I instancji istotnych okoliczności wynikających z zeznań D. K., przy czym ani w części wstępnej apelacji ani w jej uzasadnieniu, to autorka apelacji nie sprecyzowała w czym dostrzegana ruszenie art. 7 kpk przy ocenie okoliczności wynikających z zeznań ojca pokrzywdzonej. A wobec tego i taki zarzut, jako gołosłowny, nie podlegał uwzględnieniu.

Natomiast okoliczność przywołana w uzasadnieniu apelacji, że oskarżona miała też w trakcie zdarzenia z 30.06.2019r. grozić pokrzywdzonej, nie była przedmiotem zarzutu z aktu oskarżenia a co za tym idzie i dogłębnej analizy dowodów w omawianej sprawie, a odnośnie badania tej okoliczności to materiały zostały wyłączone do odrębnego postępowania, stąd ewentualne rozstrzygnięcie, które miało zapaść w sprawie o groźby, nie ma fundamentalnego przełożenia na ocenę dowodów dot. uszkodzenia mienia.

Skoro więc zeznania pokrzywdzonej, z uwagi na ich spójność z innymi obciążającymi dowodami, w zakresie dot. uszkodzenia karoserii pojazdu przez oskarżoną zasługiwały na wiarygodność,

a pokrzywdzona i D. Z. opisali, że oskarżona w złości kopnęła w samochód, co wskazuje na umyślność jej działania, to zachodziły podstawy do przyjęcia, że ocena całego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie dot. zniszczenia mienia, po właściwej weryfikacji poszczególnych dowodów przez pryzmat art. 7 kpk, to dawała podstawy do przyjęcia winy oskarżonej w popełnieniu przypisanego jej przestępstwa kwalifikowanego z art. 288§1kk.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu

ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

z przyczyn dla których nie uwzględniono zarzutu naruszenia przepisów postępowania

Lp.

Zarzut

2.

błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Brak było podstaw do uwzględnienia zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, aby był uwzględniony, nie może sprowadzać się do zakwestionowania ustaleń sądu I instancji co do przypisanego oskarżonej czynu, tylko przez lansowanie odmiennego poglądu skarżącej na ocenę zebranego materiału dowodowego i możliwe do wyciągnięcia na jej podstawie wnioski, ale powinien wskazywać na konkretne i wykazane nieprawidłowości w rozumowaniu sądu przy ocenie wszystkich (a nie tylko tych wymienionych w apelacji) dowodów (a nawet fragmentów dowodów) i ujawnionych okoliczności, czego omawiana apelacja nie spełniła. Jak to wyżej wskazano nie doszło bowiem do naruszenia przez sąd I instancji reguł z art. 7 kpk przy ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, mimo np. stwierdzenia braku dokonania oceny części zeznań A. M.. Bowiem pozytywna weryfikacja dowodów obciążających oskarżoną dała sądowi I instancji podstawę do ustaleń faktycznych, która ma oparcie w uznanych za wiarygodne przeprowadzonych dowodach w postaci zeznań pokrzywdzonej, D. Z., E. N. i dokumentów: z 1.07.2019r. zawierającego opis uszkodzeń samochodu i wycenę kosztu naprawy tego uszkodzenia, protokołu oględzin uszkodzonego pojazdu i dokumentacji fotograficznej. Wobec tego należało przyjąć, że wymowa ww dowodów obciążających, treść ocen tych dowodów, wskazuje, że wnioski wyprowadzone przez sąd orzekający odpowiadały zasadom rozumowania, logiki i doświadczenia życiowego. A wobec tego zachodziły podstawy do ustaleń faktycznych co do tego, że oskarżona kopnęła pojazd pokrzywdzonej, powodując jego uszkodzenie, przy wycenie szkody na 800zł. A w konsekwencji do przypisania oskarżonej popełnienia czynu z art. 288§1kk.

Skarżąca w apelacji zawarła też postulat by czyn przypisany oskarżonej zakwalifikować jako wypadek mniejszej wagi, ale potraktowanie danego zachowania w ramach wypadku mniejszej wagi stwarza możliwość łagodnego potraktowania zachowań w sytuacjach szczególnych. Przy czym w przypadku przestępstw przeciwko mieniu sama wartość przedmiotu czynności wykonawczej (na co zwraca uwagę autorka apelacji) nie ma decydującego znaczenia przy ocenie czy zaistniał wypadek mniejszej wagi. Bowiem podstawowym kryterium oceny w tej kwestii jest stopień społecznej szkodliwości czynu, który nie może być utożsamiany tylko z małą wartością szkody, gdy w ustalonych okolicznościach zdarzenia z 30 czerwca 2019r. oskarżona działała z pełną premedytacją chcąc dokuczyć pokrzywdzonej, a złośliwe kopnięcie w samochód (powodujące jego uszkodzenie) było częścią ataku na pokrzywdzoną. Nie było więc podstaw do stosowania kwalifikacji czynu z wypadku mniejszej wagi. Jednocześnie należy zauważyć, że sąd I instancji mimo, że czyn przypisany oskarżonej zakwalifikował z art. 288§1kk, to nie orzekł kary pozbawienia wolności (od 3 miesięcy do 5 lat) z sankcji tego przepisu, tylko – uwzględniając m.in. niekaralność oskarżonej- skorzystał z dobrodziejstwa z art. 37akk i wymierzył oskarżonej karę wolnościową grzywny i to w niezbyt wysoką bo 30 stawek dziennych po 20zł.

Wniosek

o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu

ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

z przyczyn dla których nie uwzględniono zarzutów naruszenia przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

cały zaskarżony wyrok

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

z przyczyn dla których nie uwzględniono zarzutów naruszenia przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt. II

z uwagi na nieuwzględnienie zarzutów z apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej, to kosztami za postępowanie odwoławcze obciążono oskarżoną (art. 636§1 kpk), w tym opłatą w wysokości 60 zł (art. 3 ust.1 i art. 8 ustawy z 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych)

7.  PODPIS