Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 446/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Ostródzie VII Zamiejscowego Wydziału Karnego w Morągu z 10 września 2020r. w spr. VII K 147/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1,2

J. B.

M. B.

Niekaralność oskarżonych

Czyn z wyroku

Informacje z KRK

k.139

k.140

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1,2

informacje z KRK

Dokumenty w postaci informacji z KRK zostały wydane przez organ do tego uprawniony, nie były kwestionowane przez strony, stąd zasługują na uznanie ich za wiarygodne potwierdzenie, że oskarżeni nie byli karani

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obrazy prawa materialnego - art. 278§1kk poprzez uznanie oskarżonych za winnych czynu kwalifikowanego z tego przepisu

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarżący swój zarzut obrazy art. 278§1kk zawarty w apelacji oparli na tezie iż nie popełnili czynu na szkodę M.V., gdyż schody które mieli ukraść nie należały do osoby wskazanej jako pokrzywdzony, ale do ich matki, która ma- w ocenie oskarżonych- tytuł prawny do części wspólnych np. schodów znajdujących się w budynku w S. (nota bene ta okoliczność była ciągle podnoszona w pismach oskarżonych). Sami jednak skarżący przyznali w apelacjach, a także w złożonych wyjaśnieniach, że ich matką nie jest jedyną właścicielką budynku, że jest jego współwłaścicielką, a drugim współwłaścicielem jest M.V.. Ponadto schody o które chodzi w rozpoznawanej sprawie wcale nie były – jak to opisali skarżący w apelacjach- schodami „znajdującymi się w budynku” i takimi, które „były stare, zamontowane w budynku wiele lat wcześniej niż M.V. nabył prawa do współwłasności tego obiektu”. Bowiem z konsekwentnych zeznań M.V. wynika iż 3 lata temu wykonał on, z zakupionych przez siebie materiałów o wartości 1.500zł, zewnętrzna schody metalowo-drewniane, które stanowiły wejście do części budynku należącej do niego. I z wyjaśnień samych oskarżonych złożonych w postępowaniu przygotowawczym, które zostały ujawnione na rozprawie, również wynikało, że sporne schody przywiózł gotowe i zamontował M.V. do oddzielnego wejścia do części domu należącej do M. V.. A wobec takich konsekwentnych zeznań pokrzywdzonego i wyjaśnień samych oskarżonych z postępowania przygotowawczego, które jako nawzajem spójne zasługiwały na wiarygodność, nie można było przyjąć za wiarygodne aktualnych twierdzeń oskarżonych z apelacji by te schody były starymi schodami znajdującymi się w budynku, zamontowanymi w budynku wiele lat wcześniej niż M.V. nabył prawa do współwłasności, do czego – w ocenie skarżących-„prawo” miała matka oskarżonych.

Oskarżeni w apelacji starając się wykazać, że M. V. nie jest pokrzywdzonym, przytoczyli opis konfliktu pomiędzy ich matką a pokrzywdzonym na tle spadku, kwestionując tym prawo pokrzywdzonego do części domu, jednocześnie przyznając, że kwestia ta jest sporna. Jednak nie przedstawili żadnego dokumentu czy dowodu, który by wykazał to, że to ich matka jest jedyną właścicielką budynku i że M. V. nie ma do niego żadnych praw. W sytuacji zaś gdy M.V. opisał kiedy i w jaki sposób wykonał schody i skąd wziął materiał na nie, a także podał ich wycenę, a także mając na uwadze wymowę wyjaśnień samych oskarżonych, to nie było podstaw do kwestionowania tego, że przedmiotowe schody stanowiły własność pokrzywdzonego i że mógł on skutecznie wykonywać w sprawie prawa pokrzywdzonego. Ponadto obaj oskarżeni w wyjaśnieniach opisali sposób demontażu i zniszczenia schodów, a następnie ich utopienia w bagnie. Analiza logiczna tych wyjaśnień przekonuje zaś, że gdyby schody te stanowiły własność matki oskarżonych, to oskarżeni nie mieliby powodu by je niszczyć a pozostałości utopić w bagnie, natomiast to konflikt z pokrzywdzonymi i chęć dokuczenia mu logicznie tłumaczy takie ich zachowanie, które opisali w swoich wyjaśnieniach.

Ponadto o wymontowaniu a następnie „zniknięciu” schodów pokrzywdzonego poinformował św. M. O., a z zeznań tego świadka wynika, że nie miał on wątpliwości, że informuje on osobę która ma faktyczny tytuł do ww schodów.

Wobec powyższego M.V. słusznie został uznany za pokrzywdzonego właściciela ww schodów, a zarzut obrazy art. 278§1kk oparty na zaprzeczeniu tej okoliczności, nie podlegał uwzględnieniu.

Przy czym mimo braku podstaw do uwzględnienia uzasadnienia zarzutu obrazy art. 278§1kk z apelacji oskarżonych, co do zasady, to faktycznie sąd I instancji dopuścił się obrazy art. 278§1kk kwalifikując tak czyn przypisany oskarżonym.

W rozpoznawanej sprawie chodziło bowiem o zdarzenie z okresu od 16 do 25 stycznia 2020r. popełnione w S., kiedy to oskarżeni bracia B., co opisali w swoich wyjaśnieniach, chcąc dokuczyć pokrzywdzonemu (gdyż nie mogli się pogodzić z tym, że ich matka – w wyniku postępowań spadkowych- nie została jedyną właścicielką budynku), mieli razem zdemontować schody należące do pokrzywdzonego, następnie je razem zniszczyć, zaś J.B. miał je wywieźć na bagno i utopić. Na tle tego zdarzenia postawiono oskarżonym zarzut popełnienia czynu z art. 278§1kk polegającego na tym, że w okresie od 16 do 25 stycznia 2020r. w S., działając wspólnie i w porozumieniu, zabrali w celu przywłaszczenia schody metalowo-drewniane o wartości 1.500zł na szkodę M.V.. Jednak analiza zebranych dowodów, a w szczególności wyjaśnień oskarżonych, prowadzi do wniosku, że nie można im w ramach zarzucanego czynu przypisać zachowania wyczerpującego znamiona art. 278§1kk. Bowiem zweryfikowana, w świetle zgromadzonych dowodów, w tym wyjaśnień samych oskarżonych rola oskarżonych w zdarzeniu z okresu od 16 do 25 stycznia 2020r. w S. w powiazaniu z motywem ich zachowania wypełnia znamiona przestępstwa z art. 288§1 kk tj. zniszczenia mienia. A wobec tego należało uznać, że przypisanie i zakwalifikowanie czynu przypisanego oskarżonym faktycznie nastąpiło z obrazą art. 278§1kk, co wymagało zmiany wyroku, ale nie przez uniewinnienie oskarżonych tylko przez zmianę opisu czynu przypisanego i jego kwalifikacji na art. 288§1kk.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Mimo przyjęcia, że czyn oskarżonych nie wyczerpał znamion przestępstwa z art. 278§1kk, a stanowił zniszczenie mienia z art. 288§1kk, to nie było podstaw do wnioskowanego w apelacjach oskarżonych ich uniewinnienia, tylko do zmiany wyroku poprzez dokonanie prawidłowego opisu czynu – który zawierał się w granicach oskarżenia- przypisanego oskarżonym i jego prawidłowej kwalifikacji.

Bowiem sąd odwoławczy zgadza się z poglądem, iż „granice oskarżenia zostają utrzymane", gdy czyn przypisany oskarżonemu w wyroku, mimo zmienionej kwalifikacji prawnej, dotyczy tego samego "zdarzenia faktycznego" (historycznego), które stanowiło podstawę zarzutu określonego w akcie oskarżenia. Ramy zaś tożsamości "zdarzenia historycznego" wyznaczają - według dominującego przekonania - przede wszystkim następujące elementy "składowe" tego zdarzenia: identyczność przedmiotu zamachu, identyczność kręgu podmiotów oskarżonych o udział w zdarzeniu, a z reguły tożsamość określenia jego czasu i miejsca (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1994 r., II KRN 173/94, OSNKW 1995/1-2/9). Przez ten sam czyn należy rozumieć, jak powszechnie przyjmuje się w doktrynie i orzecznictwie, to samo zdarzenie faktyczne, czy też inaczej zdarzenie historyczne, a więc podstawę faktyczną, wskazaną w akcie oskarżenia. Prawdą jest przy tym, że sam opis zdarzenia i jego kwalifikacja podana przez oskarżyciela nie wiąże sądu, i sąd może w zależności od dokonanych ustaleń modyfikować zarówno ten opis, jak i wskazaną w akcie oskarżenia kwalifikację prawną, pod warunkiem jednak, że nie wykroczy poza granice nakreślone skargą.( patrz: Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2011 r.w spr. IV KK 139/11, OSNKW 2011/9/84)

A w rozpoznawanej sprawie chodziło o zdarzenie z okresu od 16 do 25 stycznia 2020r. popełnione w S., kiedy to oskarżeni braci B., chcąc dokuczyć pokrzywdzonemu, razem zdemontowali schody należące do pokrzywdzonego, następnie je razem zniszczyli, a J.B. następnie wywiózł je na bagno i utopił. Na tle tego zdarzenia postawiono oskarżonym zarzut popełnienia czynu z art. 278§1kk polegającego na tym, że w okresie od 16 do 25 stycznia 2020r. w S., działając wspólnie i w porozumieniu, zabrali w celu przywłaszczenia schody metalowo-drewniane o wartości 1.500zł na szkodę M.V.. Jednak analiza zebranych dowodów, a przede wszystkim wyjaśnień oskarżonych złożonych w postępowaniu przygotowawczym, w których opisali co zrobili ze schodami, to prowadzi do wniosku, że nie można było im w ramach zarzucanego czynu przypisać zachowania wyczerpującego znamiona art. 278§1kk. Bowiem zweryfikowana, w świetle zgromadzonych dowodów, w tym wyjaśnień samych oskarżonych rola oskarżonych w zdarzeniu z okresu od 16 do 25 stycznia 2020r. w S. wypełnia znamiona przestępstwa zniszczenia z art. 288 §1 kk. Analiza przebiegu tego zdarzenia faktycznego, które stanowiło podstawę oskarżenia pozwala bowiem na przyjęcie, że obiektywnie jest to ten sam czyn, ale wskazuje wyraźnie na motyw dokuczenia pokrzywdzonemu przez demontaż i zniszczenie schodów przez obu oskarżonych, a nie zabór w celu przywłaszczenia, również finalne wywiezienie zniszczonych elementów schodów i ich utopienie na bagnie przez J. B. należało uznać za przejaw usunięcia śladów przestępstwa zniszczenia a nie działania w celu przywłaszczenia schodów. Przyjęcie zaś płaszczyzny, w której tożsamość zdarzenia wyznaczana jest przez elementy konkretnej sytuacji faktycznej, obejmującej zachowanie się osób, może podlegać różnym ocenom prawnym. A wobec wymowy zebranych dowodów i wynikających z nich okoliczności to można było wobec tego samego przedmiotu ochrony, tego samego przedmiotu czynności wykonawczej, tej samej osoby pokrzywdzonego, tego samego działania sprawców, tego samego miejsca i czasu działania oskarżonych, a także dysponując stosownym wnioskiem pokrzywdzonego o ściganie za czyn z art. 288 kk, to zmienić opis czynu i kwalifikację czynu w stosunku do tej zaproponowanej w akcie oskarżenia i ustalić, że zamiarem oskarżonych nie był zabór w celu przywłaszczenia (z art. 278§1kk) tylko złośliwe zniszczenie schodów na szkodę pokrzywdzonego (z art. 288§1kk).

Lp.

Zarzut

2.

Obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, którą można utożsamić z obrazą art. 6 kpk

- poprzez odmowę przyznania obrońcy z urzędu o co wnioskowali oskarżeni do sądu,

- poprzez nieobiektywne postępowanie organów postępowania przygotowawczego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co do zarzutu odmowy przyznania obrońcy z urzędu o co wnioskowali oskarżeni do sądu I instancji, to sąd I instancji formalnie do wniosku się nie odniósł, wobec czego niezasadne jest twierdzenie z apelacji o odmowie przyznania obrońców przez sąd I instancji.

Oskarżeni złożyli bowiem wnioski o przyznanie im obrońców z urzędu w dniu 09.09.2020r. , przy czym wnioski te wpłynęły do akt dopiero 11.09.2020r, zaś w dniu 10 września 2020r. sąd I instancji przeprowadził rozprawę i wydał zaskarżony wyrok, bez rozpoznania ww wniosków, które wówczas jeszcze nie wpłynęły do akt. Jednocześnie w tym czasie w Sądzie Rejonowym w Ostródzie obowiązywało Zarządzenie Prezesa i Dyrektora Sądu Rejonowego w Ostródzie z 03 sierpnia 2020 r. w sprawie zapewnienia bezpieczeństwa pracownikom oraz osobom przebywającym na terenie budynków Sądu Rejonowego w Ostródzie, zasad przyjmowania interesantów w związku z występującym stanem epidemii wywołanym zakażeniami wirusem SARS-CoV-2. (opublikowane na stronie sądu) w którym w § 11 „Zasady postępowania z korespondencją” wskazano, że dokumenty kierowane do Sądu Rejonowego w Ostródzie za pośrednictwem operatora pocztowego lub skrzynki podawczej, a także złożone osobiście, poddawane są 48-godzinnej kwarantannie, jeżeli nie sprzeciwia się temu dobro danego postępowania sądowego; ze względu na dobro danego postępowania należy na kopercie lub piśmie umieścić widoczną adnotację „PILNE”, a pisma kierowanie do sądu należy złożyć z czterodniowym wyprzedzeniem (np. min. 4 dni przed rozprawą) z uwagi na kwarantannę korespondencji.

Należy zaś zwrócić uwagę , że oskarżeni zostali zawiadomieni o terminie rozprawy z dnia 10.09.2020r. ze znacznym wyprzedzeniem, bo 23.07.2020r. (M.B.) i 31.07.2020r. (J.B.), a więc mieli wystarczająco dużo czasu i możliwości by przygotować się do swojej obrony na rozprawie i by złożyć wnioski czy pisma, z uwzględnieniem terminów kwarantanny, co zresztą uczynili wnosząc o umorzenie postępowania (wnioski z 29.07.2020r. wysłane 31.07.2020r.) czy zawieszenie postępowania (wnioski z 28.08.2020r. wysłane 28.08.2020r.), a mimo tego ze złożeniem wniosków o ustanowienie obrońców z urzędu zwlekali do dnia poprzedzającego rozprawę, nie zaznaczyli też na nich adnotacji, że są „Pilne”. Sami nie stawili się też na rozprawę w dniu 10.09.2020r. po to by osobiście odnieść się do stawianych im zarzutów, gdy a priori nie mogli założyć, że zostanie uwzględniony ich wniosek o umorzenie postępowania w sprawie i odwołanie wyznaczonej rozprawy „jako bezzasadnej”, ewentualnie wskazać na złożenie wniosków o wyznaczenie obrońców, przez co w sposób niezależny od sądu, pozbawili się tej możliwości.

Ponadto obrona w ich przypadku nie miała charakteru obligatoryjnego tj. wymagającego udziału obrońcy w rozprawie, gdyż nie można uznać by wobec M. i J. B. zaszły przesłanki z art. 79§1kpk, a we wniosku oskarżeni wskazywali tylko na to, że nie stać ich na wynajęcie obrońcy z wyboru, co ewentualnie mogło powodować wyznaczenie im obrońców na twz. „prawo ubogich” (art. 78§1kpk) tj. obrońców, którzy w rozprawie mogli brać udział, ale ich nieobecność nie tamowała przebiegu postępowania dowodowego, bo obrońca wyznaczony na podstawie art. 78§1kpk nie ma obowiązku uczestniczenia w rozprawie.

Co prawda oskarżeni powoływali się też na to, że nie potrafią się bronić w procesie, ale należy zauważyć, że skoro składali w sprawie wiele pism procesowych, wniosków i podejmowali polemikę z zarzutami z aktu oskarżenia czy propozycją dobrowolnego poddania się karze, to świadczy o tym, że bez obrońców mogli się bronić w sposób samodzielny i rozsądny i że nie zachodziły też podstawy z art. 79§2 kpk do wyznaczenia im z urzędu obrońców świadczących obronę „obligatoryjną”.

A wobec tego brak rozpoznania przez sąd I instancji wniosków o wyznaczenie obrońców z urzędu na tzw. „prawo ubogich” i nieobecność obrońców wyznaczonych w oparciu o art. 78§1kpk na rozprawie pierwszoinnstancyjnej nie nastąpiło wskutek zaniedbania sądu (bo wnioski „przebywały na kwarantannie”) i nie skutkowała nieodwracalnym naruszeniem ogólnej rzetelności postępowania karnego przeciwko oskarżonym. Sąd I instancji przeprowadził bowiem w dniu 10.09.2020r. na rozprawie dowody w sposób zgodny z przepisami postępowania karnego, po czym-wobec braku wniosków stron zawiadomionych o terminie rozprawy- zamknął przewód sądowy i po naradzie wydał wyrok, który oparł o zebrany materiał dowodowy. Sami zaś oskarżeni nie powołali się w apelacji na to by z uwagi na brak rozpoznania przez sąd I instancji wniosków o wyznaczenie im obrońców na tzw. „prawo ubogich”, to nie mogli np. zgłosić wniosków dowodowych czy w inny sposób realizować swoje prawo do obrony. Należy też podkreślić, że po rozpoznaniu wniosków o wyznaczenie oskarżonym obrońców z urzędu, to sąd odwoławczy na podstawie art. 78§1kpk takich obrońców w sprawie ustanowił. Ponadto obecnie sąd odwoławczy prowadzi też uzupełniające postępowanie dowodowe. Tymczasem ani sami oskarżeni ani ich obrońcy nie składali na etapie postępowania odwoławczego nowych wniosków dowodowych, co potwierdza tezę, że sąd I instancji gromadząc materiał dowodowy nie naruszył prawa oskarżonych do obrony.

Nie można też zgodzić się ze skarżącymi by skazanie oskarżonych było wynikiem działań funkcjonariuszki J. T., która ma być wobec oskarżonych uprzedzona a jej działania nieobiektywne. Nastąpiło to bowiem w wyniku uwzględnienia treści dowodów obciążających oskarżonych, w tym głównie ich wyjaśnień z postępowania przygotowawczego. Ponadto skarżący dosyć ogólnikowo potraktowali ten zarzut, gdyż nie wyjaśnili w apelacji w czym brak obiektywizmu ww funkcjonariuszki się przejawił a przede wszystkim jakie miał przełożenie na postępowanie karne w rozpoznawanej sprawie. Tymczasem z akt wynika, iż ww policjantka przesłuchiwała tylko mniej ważnego świadka tj. M. O., który w zeznaniach nie wskazywał winnych czynu, stwierdził tylko sam fakt demontażu i zniknięcia schodów oraz podał, że powiadomił o tym M.V.. Natomiast inne czynności postępowania przygotowawczego w sprawie prowadził mł.asp. K. Z., który też odebrał wyjaśnienia od oskarżonych. Nadto i wniosek o wydanie na posiedzeniu wyroku skazującego i akt oskarżenia zostały podpisane przez prokuratora i brak na tych dokumentach zapisów, które by potwierdziły tezę oskarżonych, że „wniosek o ukaranie został sporządzony z udziałem funkcjonariuszki policji sierż. szt. J. T.”.

A wobec tego nie wykazano zasadności ww zarzutów.

Ponadto zarzut obrazy przepisów postępowania może być uwzględniony na wypadek wykazania, że naruszenie danego przepisu miało wpływ na treść wyroku. Tymczasem w realiach niniejszej sprawy nie można uznać tego za wykazane.

Wniosek

o uniewinnienie oskarżonych

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

z przyczyn dla których zarzut obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść wyroku okazał się niezasadny

Lp.

Zarzut

3.

błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarżący w apelacjach zarzucili, że sąd I instancji dokonał błędnych ustaleń faktycznych będących podstawą wydanego wyroku poprzez:

- błędne uznanie, że pokrzywdzony M. V. jest właścicielem schodów metalowo-drewnianych,

- błędne uznanie, że schody nadawały się do użytku, były zamontowane , stanowiły wartość 1.500zł, a nie że były przegniłe ze starości, nie nadawały się do użytku, były zdemontowane,

- że to oskarżeni zabrali ww schody a nie ktoś inny,

- oparcie się na zeznaniach M. O., który nie mógł wiedzieć kto i kiedy zabrał schody, który jest niewiarygodny bo pozostaje w konflikcie z matką oskarżonych, który złożył zeznania obciążające z zemsty na rodzinie B..

Z zarzutem w zakresie błędnego ustalenia szkody i osoby pokrzywdzonego nie można się zgodzić. Jak to bowiem wykazano w rozważaniach dot. zarzutu obrazy art. 278§1kk, to sąd I instancji miał pełne podstawy by uznać M.V. pokrzywdzonym właścicielem spornych schodów. Ponadto pokrzywdzony ten konsekwentnie, również w toku rozprawy apelacyjnej, opisał sposób wykonania schodów, wartość materiałów użytych do ich wykonania. Ponadto wbrew sugestiom oskarżonych, to z zeznań M.V. wynikało, że schody nadawały się do użytku, że zostały wykonane i zamontowane 3 lata przed czynem. Co zaś do wartości szkody to nie zawsze szkoda pokrywa się z wartością mienia na dzień zdarzenia, ale odpowiada kwocie jaką musiałby zapłacić pokrzywdzony aby przywrócić stan poprzedni. A skoro oskarżeni zniszczyli (co przyjął sąd odwoławczy) schody, których wykonanie kosztowało pokrzywdzonego tylko w zakresie zakupionych materiałów 1.500zł, to szkoda oceniona na ww kwotę, gdy koszt materiałów budowlanych wzrósł do tego sprzed kilku lat, nie mogła być uznana za wygórowaną i błędną.

Należy też wskazać skarżącym, że samo sprawstwo oskarżonych w popełnieniu czynu na szkodę M.V. nie wynikało głównie z zeznań M. O.. Świadek ten podał tylko, że pod koniec stycznia 2020r. zauważył demontaż schodów oraz ich zniknięcie, o czym powiadomił M.V.. Świadek ten w swoich zeznaniach zaznaczył, że nie był świadkiem tego kto te schody zdemontował i kto je zabrał, że nie wie kto tego dokonał i nie podejrzewa nikogo o to. A taka treść zeznań M. O. wyraźnie wskazuje na to, że świadek zeznawał tylko o tym co zaobserwował, a nadto nie można logicznie twierdzić by takiej treści wyważone zeznania były efektem konfliktu z matką oskarżonych, by zostały złożone z zemsty na rodzinie B..

Oskarżeni zaś w swojej apelacji całkowicie pomijają, że sami przecież składali w sprawie wyjaśnienia w dniu 10 marca 2020r., w których obaj przyznali się do zarzucanego im czynu i opisali ze szczegółami, że chcąc dokuczyć M.V. , na tle konfliktu o prawo do domu stanowiącego spadek, to schody wejściowe do części domu M.V. odstawili na bok i „rozwalili na części” , a potem J.B. wywiózł je na bagno i tam utopił. Ponadto obaj zadeklarowali, że chcieliby za ten czyn dobrowolnie poddać się karze. I pod takiej treści wyjaśnieniami obaj się podpisali i wpisali , że „po osobistym odczytaniu podpisuję jako zgodne z tym co wyjaśniałem”. I to właśnie takie nawzajem spójne wyjaśnienia obu oskarżonych, które słusznie uznano za wiarygodne, były podstawą do przyjęcia ich sprawstwa w opisanym przez nich czynie. Nota bene oskarżeni w apelacjach tj. w uzasadnieniu apelacji użyli sformułowania, że „nawet gdyby zdarzenie o jakie jestem oskarżony miało miejsce to nie mogę być oskarżony o czyn na szkodę M. V. (1)”, co wskazuje na to, że nie tyle zaprzeczają temu co zrobili ze schodami, co kwestionują uprawnienia M.V. do bycia pokrzywdzonym w sprawie. Natomiast snucie teorii w dalszej części uzasadnień apelacji, że oskarżeni nie wiedzą co się stało ze schodami, że może zabrali je lokatorzy M.V., jest gołosłowne i nielogiczne. Bowiem to oskarżeni mieli motyw by na tle konfliktu z pokrzywdzonym, zdemontować, zniszczyć jego schody, a następnie je utopić. A motywu takiego nie mieli lokatorzy, którzy niszcząc schody utrudnili by tym sobie wyjście z zajmowane lokalu, co przecież nie leżało w ich interesie.

Przy czym mimo, że nie potwierdziły się ww zarzutu z apelacji , to wobec podniesienia też zarzutu obrazy art. 278§1kk i stwierdzenia przez sąd odwoławczy potrzeby korekty opisu czynu przypisanego i jego kwalifikacji, to należało dokonać zmiany ustaleń faktycznych, poprzez ustalenie, że oskarżeni nie działali z zamiarem przywłaszczenia mienia w postaci schodów tylko z zamiarem ich zniszczenia. Świadczy o tym motyw wynikający z relacji braci B., którzy w wyjaśnieniach z postępowania przygotowawczego szczerze przyznali, że motywem ich zachowania była chęć dokuczenia oskarżonemu a nie przysporzenia sobie korzyści. Skoro zdemontowali oni schody, zniszczyli je a następnie ich fragmenty utopiono w bagnie, a nie sprzedano np. na złom, to wyraźnie wskazuje na to, że oskarżeni nie działali z zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej, ale zniszczenia, usunięcia schodów.

Wniosek

O uniewinnienie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

z przyczyn dla których zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przytoczony w apelacjach oskarżonych okazał się niezasadny

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Potrzeba zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonym i jego kwalifikacji

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Analiza wyjaśnień oskarżonych, w których opisali, że z chęci dokuczenia M.V. to zdemontowali, zniszczyli schody pokrzywdzonego, a ich fragmenty J.B. utopił w bagnie, to wskazywała na potrzebę zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonym - z kradzieży na zniszczenie i jego kwalifikacji- z art. 278§1kk na art. 288§1kk, co przy zachowaniu tożsamości czasu i miejsca czynu, przedmiotu czynu i osób pokrzywdzonego i oskarżonych ,

dotyczyło tego samego "zdarzenia faktycznego" (historycznego), które stanowiło podstawę zarzutu określonego w akcie oskarżenia.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

pkt. III i IV zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Aktualny pozostał orzeczony w pkt. III obowiązek naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego, gdy oskarżeni zniszczyli schody pokrzywdzonego wartości 1.500zł a ich fragmenty utopiono w bagnie, a szkoda nie została przez nich naprawiona.

Prawidłowe było też zwolnienie oskarżonych w pkt. IV od ponoszenia kosztów za postępowanie przed sądem I instancji z uwagi na ich sytuację majątkową.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy na podstawie art. 437 kpk zmienił zaskarżony wyrok w pkt. I i II w ten sposób, że oskarżonych J. B. i M. B. w ramach zarzucanego im czynu uznał za winnych tego, że w czasie i miejscu wskazanym w zarzucie, działając wspólnie i w porozumieniu, zniszczyli schody metalowo-drewniane o wartości 1.500zł na szkodę M. V. (1) i czyn ten kwalifikując z art. 288§1kk i za to na podstawie art. 288§1kk przy zast. art. 37akk w zw. z art. 4§1kk w zw. z art. 34§1 i §1a pkt. 1 kk i art. 35§1kk wymierzył im kary po 5 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 30 godzin w stosunku miesięcznym, a w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Zwięźle o powodach zmiany

Z przyczyn opisanych w rozważaniach dot. podniesionych zarzutów, z uwagi na treść wyjaśnień oskarżonych opisujących czyn, to należało zmienić opis i kwalifikację czynu przypisanych oskarżonym na zniszczenie z art. 288§1kk.

Mimo iż apelacje wnieśli oskarżeni, na swoją korzyść, to takie postąpienie było możliwe, gdyż kary, które można wymierzyć za kradzież z art. 278§1kk i za zniszczenie mienia z art. 288§1kk są takie same tj. wynoszą od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, dlatego zmiana opisu czynu i kwalifikacji nie wpłynęła na pogorszenie sytuacji oskarżonych w zakresie konsekwencji karnych ich czynu, tym bardziej, że sad odwoławczy zastosował też art. 37a kk.

Bowiem wartość schodów i fakt, że oskarżeni byli dotychczas niekarani, to spowodowała zastosowanie dobrodziejstwa z art. 37a kk w zw. z art. 4§1kk (gdyż przepis art. 37a kk w dacie czynu był względniejszy niż w dacie orzekania) i wymierzenie – zamiast kary pozbawienia wolności z sankcji art. 288§1kk- kary ograniczenia wolności, gdy oskarżeni mają trudną sytuację majątkową i nie byliby w stanie zapłacić grzywny. Natomiast działanie oskarżonych wspólnie i w porozumieniu oraz z niskich pobudek przemawiało za wymierzeniem kary ograniczenia wolności powyżej dolnej granicy tej kary wskazanej w art. 34§1kk, ale – z uwagi na niekaralność oskarżonych- poniżej górnej granicy tej kary. Sąd odwoławczy uznał, że kary po 5 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 30 godzin w stosunku miesięcznym spełnią cel wychowawczy i prewencyjny.

Natomiast mimo zmiany opisu czynu przypisanego i jego kwalifikacji, to aktualny pozostał orzeczony obowiązek naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego, gdy oskarżeni zniszczyli schody pokrzywdzonego wartości 1.500zł a ich fragmenty utopiono w bagnie, a szkoda nie została przez nich naprawiona.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt. III, IV

z uwagi na nieuwzględnienie w przeważającej części zarzutów z apelacji wniesionych oskarżonych, przy czym mając na względzie korektę wyroku chociaż głównie w oparciu o nieprawidłowości dostrzeżone przez sąd odwoławczy z urzędu, to kosztami za postępowanie odwoławcze należało obciążyć oskarżonych, ale z uwagi na ich trudną sytuację majątkową, to zwolniono ich od tego (art. 636§1i 2 kpk, art. 624§1kpk)

oskarżeni na rozprawie odwoławczej byli reprezentowani przez obrońców wyznaczonych z urzędu; wobec tego należało zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz kancelarii adwokackich tych obrońców po 516,60zł brutto za obronę udzieloną oskarżonym z urzędu przed sądem II instancji (§4ust.1i3, §17ust.2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu)

7.  PODPIS