Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Romuald Kompanowski

Protokolant Anna Sobańska

po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2014 r. w Kaliszu

odwołania A. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 6 maja 2013 r. Nr (...)

w sprawie A. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o prawo do emerytury

1.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.z dnia 6 maja 2013 r. znak (...)w ten sposób, że przyznaje odwołującemu A. S.prawo do emerytury poczynając od dnia (...);

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. na rzecz odwołującego A. S. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 maja 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w O., odmówił A. S. prawa do emerytury dla pracowników zatrudnionych w szczególnych, albowiem wnioskodawca nie osiągnął wymaganego okresu takiej pracy. Tym samym organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawcy do okresu pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia w firmie (...) S.A. w P., w latach 1973-98.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył A. S. wnosząc o zmianę decyzji i przyznanie prawa do emerytury przy zaliczeniu zatrudnienia wykonywanego w latach 1973-98, jako okresu pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił, co następuje:

Odwołujący A. S., urodzony dnia (...), w okresie 01.08.1973 r. – 31.07.2004 r. był pracownikiem Przedsiębiorstwa (...) w P.. Nazwa pracodawcy w kolejnych latach zatrudnienia odwołującego ulegała zmianom. W chwili ustania zatrudnienia nazwa brzmiała: (...) S. A. w P. (dowód: świadectwo pracy w aktach ZUS, akta osobowe odwołującego).

Pierwszym stanowiskiem pracowniczym powierzonym odwołującemu było stanowisko elektromontera. Z dniem 1 września 1980 r. odwołującemu powierzono stanowisko majstra, a od 1 października 1981 r. – stanowisko kierownika budowy (dowód: pismo z dnia 01.09.1980 r., k. 548 akt osobowych odwołującego i z dnia 01.10.1981 r., k. 548 akt osobowych odwołującego).

Pismem z dnia 2 stycznia 1989 r. pracodawca przy zachowaniu dotychczasowych obowiązków, poszerzył odwołującemu obowiązki dodatkowo o obowiązki zastępcy kierownika Kierownictwa Grupy Robót, a od dnia 1 stycznia 1995 r., w związku z powołaniem dyrektorów oddziałów, obowiązki zastępcy dyrektora oddziału. Po takim określeniu zadań, odwołujący wykonywał pracę odpowiadającą obowiązkom kierownika budowy oraz zastępował dyrektora oddziału w czasie jego nieobecności (dowód: pisma z dnia 02.01.1989 r., z dnia 01.03.1995 r. i z dnia 07.03.1995 r. w aktach osobowych). W ostatnim okresie zatrudnienia, odwołujący zajmował stanowiska dyrektora oddziału, a następnie dyrektora budowy.

/bezsporne/

Monterzy zatrudniani byli na prowadzonych przez przedsiębiorstwo budowach i rozbudowach obiektów przemysłowych, uruchamianych za pomocą prądu elektrycznego. W zakresie ich obowiązków mieścił się montaż szeroko rozumianych urządzeń elektroenergetycznych instalacji przemysłowych. W ramach tych prac realizowane było układanie kabli, montaż urządzeń sterujących pracą wydzielonych części układu elektrycznego obiektu takich jak rozdzielnie, stacje transformatorowe, montaż urządzeń odbiorczych. Taką pracę odwołujący wykonywał na obiektach realizowanych przez firmę w pełnym wymiarze czasu pracy, nieprzerwanie co najmniej do końca grudnia 1988 r., niezależnie od powierzanych mu kolejno zadań związanych z kierowaniem grupą pracowników: najpierw brygadą (stanowisko majster), a następnie koordynowaniem pracą kilku brygad (kierownik budowy). Zarówno będąc majstrem jak i kierownikiem budowy, odwołujący całą dniówkę przebywał w miejscu wykonywania prac przez podległych mu elektromonterów. Powierzenie odwołującemu funkcji majstra czy kierownika budowy wiązało się ze zwiększeniem obowiązków pracowniczych, gdyż obok prac montażowo – rozruchowych doszły obowiązki w zakresie prowadzenia nadzoru oraz rozliczenia wykonanych prac (dowód: zeznania świadków: S. M., W. F., T. Z., J. P., zeznania odwołującego, angaże, zakres obowiązków w aktach osobowych).

Odwołujący na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się okresem składkowym i nieskładkowym wynoszącym łącznie 25 lat 4 miesiące i 28 dni. Odwołujący nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

/bezsporne/

Ustalając powyższy stan faktyczny sąd dał wiarę zeznaniom wskazanych wyżej świadków. Sąd dał również wiarę zeznaniom odwołującego.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17.12. 1998 r. o emeryturach i rentach (Dz. U. nr 162 poz.1118 z póz. zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącymi pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ustawy.

Osoby urodzone po dniu 31 grudnia 1948 r. w myśl uregulowania zawartego w przepisie art. 184 ust. 1 cytowanej ustawy mogą nabyć prawo do emerytury na powyższych warunkach po osiągnięciu wieku określonego w art.32 ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli:

-

okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;

oraz

-

okres składkowy i nieskładkowy wynoszący w przypadku mężczyzn co najmniej 25 lat.

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa wyżej, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym wyżej przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z przepisem § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach (Dz. U. nr 8 poz. 43 z póz. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia”, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami składkowymi, okresami nieskładkowymi oraz ewentualnie okresami uzupełniającymi (okresy ubezpieczenia rolniczego, okresy pracy w gospodarstwie rolnym). W myśl § 4 ust.1 cytowanego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, iż odwołujący legitymuje się ponad 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych. Co najmniej od dnia 1 sierpnia 1973 r. do końca grudnia 1988 r. odwołujący wykonywał pracę przy montażu i rozruchu urządzeń energetycznych w budowanych bądź modernizowanych zakładach przemysłowych uruchamianych za pomocą prądu elektrycznego. Praca taka spełniała warunki wymienione w wykazie A dział II załącznika do cytowanego wyżej rozporządzenia w okresie wykonywania przez odwołującego pracy w charakterze elektromontera i majstra oraz wymienione w dziale XIV pkt. 24 wykazu A – w okresie wykonywania przez odwołującego pracy w charakterze kierownika budowy. Pracę taką odwołujący wykonywał codziennie i w pełnym wymiarze czasu pracy Łączny okres wykonywania takiej pracy wynosi ponad 15 lat. Spełniona została zatem przesłanka co najmniej 15-letniej pracy w warunkach szczególnych.

Poza sporem pozostawało spełnienie przez odwołującego pozostałych warunków koniecznych do przyznania emerytury. Odwołujący legitymował się ponad 30-letnim okresem ubezpieczenia, w chwili wydawania zaskarżonej decyzji miał ukończony 60-ty rok życia. Nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Zaskarżona decyzja podlegała więc zmianie jak w sentencji.

O kosztach procesu sąd orzekł w oddzielnym postanowieniu.