Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2023 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2023 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko K. C. (1)

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 528/22

UZASADNIENIE

Powód – (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł pozew przeciwko K. C. (2) o zapłatę kwoty 1.337,17 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 22 maja 2021 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że roszczenie dochodzone pozwem było przedmiotem wcześniej wszczętego postępowania zawisłego przed Sądem Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie, procedowanego w ramach elektronicznego postępowania upominawczego, zakończonego postanowieniem o umorzeniu. Podkreślił, że żądana od pozwanej kwota 1.337,17 złotych wraz z odsetkami określonymi, jak w petitum pozwu, jest należna powodowi z tytułu umowy o kartę kredytową zawartą w dniu 21 stycznia 2020 roku, na która składają się należność główna w wysokości 974,47 złotych tytułem kwoty wykorzystanego przez pozwanego limitu i kwota 362,70 złotych tytułem opłat. Na podstawie tej umowy powód wydał pozwanemu kartę kredytową oraz udzielił limitu w wysokości 1.000,00 złotych. Podkreślił, że zgodnie z §1 pkt 11 umowy o kartę kredytową pozwany zobowiązany był do uiszczenia opłaty za każde rozpoczęte 100,00 złotych limitu kredytowego. Nadto, zgodnie z warunkami wskazanymi w tabeli opłat i prowizji powód był uprawniony do naliczenia prowizji w wysokości 5%wartości kwoty wypłaconej w bankomacie w kraju lub zagranicą, w przypadku dokonania przelewu z rachunku karty kredytowej.

Powód podkreślił, że miał prawo wypowiedzieć umowę o kartę kredytowa z zachowaniem 2 – miesięcznego okresu wypowiedzenia w przypadku, między innymi, nieterminowej spłaty zadłużenia. W związku z tym, że powstało zadłużenie powód złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o kartę kredytową.

Pozwana – K. C. (2) przyznała, że zawarła umowę o kartę kredytową i jednocześnie zakwestionowała wysokość dochodzonego roszczenia wskazując, że wykorzystała limit w wysokości 1.000,00 złotych, ale uiściła na poczet spłaty tego zobowiązania kwotę ponad 1.700,00 złotych. Oświadczyła nadto, że nie występowała z wnioskiem o zwiększenie limitu na karcie kredytowej, jak również, że z rok czasu nie korzysta z tej karty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 stycznia 2020 roku pozwana K. C. (2) zawarła z powodem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę o kartę kredytową nr (...), na mocy której powód udzielił pozwanej limitu kredytowego w wysokości 1.000,00 złotych i wydał klientowi kartę kredytową. Integralną częścią umowy był Regulamin wydawania i używania (...) sp. z o.o. oraz Tabela opłat i prowizji pobieranych przez powoda.

Umowa została zawarta na okres 12 miesięcy z możliwością automatycznego przedłużania na kolejne 12 – sto miesięczne okresy kredytowania, o ile posiadacza karty lub (...) sp. z o.o. nie wypowie umowy, posiadacz karty lub (...) sp. z o.o. nie zadecydują o niewznawianiu karty albo nie wystąpią inne przyczyny wskazane w umowie powodujące jej rozwiązanie.

Pozwana – K. C. (2) zobowiązana była do dokonywania każdego miesiąca, nie później niż w dniu spłaty, spłaty zadłużenia na rzecz powoda w kwocie nie niższej niż minimalna kwota do zapłaty, a mianowicie 15% kwoty wykorzystanego limitu kredytowego powiększone o naliczone od wykorzystanej kwoty limitu kredytowego, należne odsetki za opóźnienie, prowizje i opłaty, wskazanej na zestawieniu operacji.

Całkowita kwota do zapłaty na dzień zawarcia umowy o kartę kredytową wynosiła 2.471,50 złotych przy założeniu, że udostępnienie limitu kredytowego nastąpi w dniu zawarcia umowy o kartę kredytową.

Na całkowitą kwotę do zapłaty złożyła się całkowita kwota kredytu (limitu kredytowego) oraz całkowity koszt kredytu w wysokości 1.471,50 złotych.

dowód z innych wniosków dowodowych: umowa o kartę kredytową nr (...) k. 18 – 23.

W okresie od 21 stycznia 2020 roku do dnia 10 maja 2021 roku pozwana – K. C. (2) dokonywała szeregu transakcji gotówkowych, wykorzystując przyznany limit kredytowy w całości. Pozwana nie występowała do powoda z wnioskiem o zwiększenie limitu.

Tytułem spłaty zobowiązania pozwana K. C. (2) uiściła kwotę 1.700,00 złotych (przyznane).

dowód: potwierdzenia wykonania przelewu krajowego k. 94, dowód z innych wniosków dowodowych: zestawienie transakcji k. 55 – 58.

W dniu 20 kwietnia 2021 roku pozwana w formie elektronicznej zwróciła się do powoda z prośbą o wypowiedzenie umowy z kary i całkowite jej zamkniecie.

dowód z innych wniosków dowodowych: wiadomość z dnia 20 kwietnia 2021 roku k. 59.

W dniu 17 lutego 2022 roku powód sporządził wezwanie adresowane do pozwanej – K. C. (2) o dokonanie w terminie 7 dni od daty doręczenia tego wezwania kwoty 1.342 złotych stanowiącej wartość zadłużenia z umowy o kartę kredytową zawartą w dniu 21 stycznia 2020 roku.

dowód z innych wniosków dowodowych: wezwanie z dnia 17 lutego 2022 roku k. 60.

Sąd zważył co następuje:

Roszczenie strony powodowej nie zasługuje na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie stan faktyczny w zakresie istnienia wierzytelności przeciwko pozwanej K. C. (1) co do zasady nie był sporny. Powód wskazał okoliczności związane z zawarciem umowy o kartę kredytową, natomiast pozwana nie kwestionowała tego faktu.

Kwestią budzącą wątpliwości była natomiast wysokość dochodzonego roszczenia, mimo że pozwana przyznała, iż wykorzystała limit z karty kredytowej w wysokości 1.000,00 złotych. Podkreśliła jednak, że na poczet zobowiązania uiściła kwotę 1.700,00 złotych i nie wie w jaki sposób powód wyliczył zadłużenie. Oświadczyła również, że nie występowała do powoda o zwiększenie limitu na karcie kredytowej.

Zatem, skoro strona pozwana zakwestionowała wysokość dochodzonego roszczenia, to powód w toku niniejszego procesu winien udowodnić zarówno zasadność, jak i wysokość określonej wierzytelności. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi określone dla siebie skutki prawne, tym bardziej, że ciężar dowodu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów i spełnia przy tym dwie zasadnicze funkcje. Po pierwsze dynamizuje postępowanie dowodowe w systemie obowiązywania zasady sporności (kontradyktoryjności) w procesie, po drugie określa wynik merytoryczny sporu (sprawy) w sytuacji krytycznej, gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. K. Piasecki, Kodeks cywilny. Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz, Zakamycze, 2003 r.). Oznacza to zatem, że Sąd tylko wyjątkowo winien ingerować w przebieg postępowania dowodowego dopuszczając dowody z urzędu, które to uprawnienie wynika z treści przepisu art. 232 k.p.c. Ponadto, zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa, obowiązek wskazania dowodów potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża przede wszystkim strony (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 1996 r., III CKN 6/96, OSNC 1997/3/29), ponieważ Sąd został wyposażony jedynie w uprawnienie, a nie obowiązek, dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron, dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest - czy też nie jest - dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.). Dlatego też Sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zd. 2 k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu. Podkreślić również należy, że zasada kontradyktoryjności winna być całkowicie zachowana zwłaszcza wówczas, gdy strony korzystają z pomocy profesjonalnych pełnomocników.

W ocenie Sądu powód nie wykazał wysokości dochodzonego. Wprawdzie przedłożył on zestawienie transakcji pozwanej w zakresie tego limitu, jednakże w ocenie Sądu, z wydruku tego nie wynika w sposób nie budzący wątpliwości wysokości dochodzonego roszczenia, a jedynie, ze faktycznie pozwana korzystała z tego limitu, czego zresztą nie kwestionowała. Ponadto, w toku niniejszego procesu, pozwana oświadczyła, że na poczet zobowiązania uiściła łącznie kwotę 1.700,00 złotych i na tę okoliczność przedstawiła potwierdzenia wpłat. Fakty te nie były kwestionowane przez powoda, dlatego też Sąd, biorąc pod uwagę okoliczności sprawy uznał je za przyznane.

Istotnym jest również, że powód nie przedstawił żadnego zestawienia czy i na co oraz w jaki sposób zaliczał te wpłaty. W konsekwencji uniemożliwił on weryfikację Sądowi dochodzonego roszczenia w zakresie jego wysokości, tym bardziej, że sposób ustalenia wysokości dochodzonego roszczenia nie wynikał z uzasadnienia pozwu.

Sąd powziął również wątpliwości co do kwoty wskazanej w umowie w wysokości 1.471,50 złotych, zdefiniowanej w umowie jako całkowity koszt kredytu. Z treści umowy nie wynika bowiem absolutnie co obejmuje ta kwota i w jaki sposób została ona wyliczona, w szczególności czy jest to dodatkowa opłata czy prowizja za udzielenie limitu na karcie kredytowej.

Należy również zauważyć, że powód w toku niniejszego procesu nie wykazał aby złożył pozwanej wypowiedzenie umowy z zachowaniem terminu. Do pozwu został jedynie załączony wydruk wezwania do zapłaty z dnia 17 lutego 2022 roku. Ponadto powód nie wykazał czy faktycznie dokument ten został wysłany i skutecznie doręczony pozwanej. Powód nie zaoferował bowiem w tym zakresie żadnego materiału dowodowego. Natomiast z zebranego natomiast w sprawie materiału dowodowego wynika, że to pozwana złożyła powodowi oświadczenie o wypowiedzeniu umowy aby nie doszło do automatycznego przedłużenia umowy o kartę kredytową.

Wobec powyższego, skoro powód nie wykazał wysokości dochodzonego roszczenia, to zasadnym było orzec jak w sentencji i oddalić powództwo w całości.