Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 listopada 2013 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Klara Łukaszewska

Protokolant Jolanta Kopeć

po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2013r.

sprawy M. K.

obwinionej z art. 10 ust 2 ustawy z dnia 13.09.1996r. o utrzymaniu porządku i czystości w gminach

z powodu apelacji, wniesionej przez obwinioną

od wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu

z dnia 4 lipca 2013 r. sygn. akt II W 188/13

uchyla zaskarżony wyrok wobec obwinionej M. K. i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Zgorzelcu do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt VI Ka 543/13

UZASADNIENIE

M. K. została obwiniona o to, że:

w dniu 6 lutego 2013r. ok. godziny 12:30 w B. na ul. (...) mając obowiązek wyposażenia nieruchomości w urządzenia do gromadzenia nieczystości stałych,
z obowiązku tego nie wywiązała się, tj. o czyn z art. 10 ust. 2 ustawy o utrzymaniu porządku i czystości w gminach.

Sąd Rejonowy w Zgorzelcu wyrokiem z dn. 4 lipca 2013r. w sprawie II W 188/13:

1.  uznał obwinioną M. K. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art. 10 ust. 2 ustawy z dnia
13 września 1996r. o utrzymaniu porządku i czystości w gminach i za to na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 13 września 1996r. o utrzymaniu porządku i czystości w gminach wymierzył jej karę grzywny w kwocie 100 złotych;

2.  na podstawie art. 118§1 kpsw w związku z art. 627 kpk zasądził od obwinionej M. K. na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania w kwocie 100 zł i na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 49 poz. 223 z 1983r. ze zm.) wymierzył jej opłatę w wysokości 30 zł.

Z wyrokiem tym nie zgodziła się obwiniona M. K. i w osobiście sporządzonej apelacji domagała się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie od popełnienia zarzucanego jej czynu. Z osnowy pisma zawierającego apelację wynikało, iż skarżąca kwestionuje ustalenie, iż zachowanie, którego dopuściła się stanowiło czyn zabroniony przepisami prawa i wyczerpywało znamiona przypisanego jej wykroczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja była zasadna.

Zaskarżony wyrok nie mógł się ostać albowiem został wydany przedwcześnie. Stosownie do art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach za wykroczenie odpowiada ten, kto nie wykonuje obowiązków wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy. Przepis art. 5 ust 1 nakłada zaś na właściciela nieruchomości określone w nim obowiązki. Zgodnie z art. 2 ust. pkt. 4 wskazanej ustawy przez właściciela nieruchomości - rozumie się przez to także współwłaścicieli, użytkowników wieczystych oraz jednostki organizacyjne i osoby posiadające nieruchomości w zarządzie lub użytkowaniu, a także inne podmioty władające nieruchomością. Stosownie natomiast do ust. 3 tego przepisu jeżeli nieruchomość jest zabudowana budynkami wielolokalowymi, w których ustanowiono odrębną własność lokali, obowiązki właściciela nieruchomości obciążają osoby sprawujące zarząd nieruchomością wspólną, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 oraz z 2004 r. Nr 141, poz. 1492), lub właścicieli lokali, jeżeli zarząd nie został wybrany.

W niniejszej sprawie Sąd I instancji, a co słusznie zarzuca skarżąca, nie ustalił stanu prawnego nieruchomości zajmowanej przez M. K.. O ile bowiem świadek R. R., na podstawie którego Sąd Rejonowy ustalił, że w budynku przy ul. (...) w B. nie ma ustanowionej wspólnoty mieszkaniowej („według mojej wiedzy w tym budynku nie ma wspólnoty ani wspólnego zarządu” (k. 30v), to z kolei obwiniona twierdzi, że we wskazanym budynku jest ustanowiona wspólnota mieszkaniowa. Okoliczność ta niewątpliwie winna być ustalona w sposób pewny, gdyż stanowi podstawę ewentualnej odpowiedzialności wykroczeniowej M. K..

Nadto uwadze Sądu Rejonowego uszło, że przepis art. 5 ust. 1 od dnia 6 marca 2013 r. w dacie wyrokowania miał inne brzmienie niż w dacie, kiedy zarzucono popełnienie obwinionej wykroczenia. Stosownie bowiem do brzmienia wskazanego przepisu obecnie właściciele nieruchomości zapewniają utrzymanie czystości i porządku m. in. przez wyposażenie nieruchomości w pojemniki służące do zbierania odpadów komunalnych oraz utrzymywanie tych pojemników w odpowiednim stanie sanitarnym, porządkowym i technicznym, chyba że na mocy uchwały rady gminy, o której mowa w art. 6r ust. 3, obowiązki te przejmie gmina jako część usługi w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości w zamian za uiszczoną przez właściciela opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Kwestia ta pomimo treści art. 2 § 1 k.w. w ogóle pozostała poza zainteresowaniem Sądu Rejonowego.

Powyższe wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego co do istoty sprawy. Z zasady postępowania tego rodzaju nie może prowadzić Sąd Odwoławczy. Wskazane wyżej uchybienia skutkowały konstatacją, iż zaskarżony wyrok nie może się ostać i podlegał on na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.o.w. uchyleniu a sprawa przekazaniu Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy przeprowadzi postępowanie dowodowe co do wyżej wskazanych okoliczności, dbając aby zostały one z urzędu wyjaśnione. Stosownie do art. 442 § 2 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 kpow może poprzestać na ujawnieniu zeznań przesłuchanych w sprawie świadków. Dopiero po ich wyjaśnieniu Sąd podda całokształt zgromadzonego materiału dowodowego ocenie w granicach przewidzianych art. 7 k.p.k. i poczyni swobodnie ustalenia faktyczne, które będą mogły stanowić podstawę stanowczego rozstrzygnięcia, pamiętając o treści art. 2 § 1 k.w.