Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie :

Przewodniczący SSO Romuald Kompanowski

Protokolant Anna Werner-Dudek

po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2013 r. w Kaliszu

odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 6 sierpnia 2013 r. Nr (...)

w sprawie J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o emeryturę

oddala odwołanie

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 sierpnia 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.odmówił J. K.prawa do emerytury dla pracowników zatrudnionych w szczególnych albowiem wnioskodawca nie osiągnął wymaganego okresu takiej pracy. Tym samym organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawcy do okresu pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia w (...) w J.w latach 1975-77 i 1979-98.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył J. K. wnosząc o zmianę decyzji i przyznanie prawa do emerytury przy zaliczeniu spornego okresu jako okresu pracy w warunkach szczególnych.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił, co następuje:

Odwołujący J. K., urodzony dnia (...), w okresie 02.06.1975 r. – 31.10.1998 r. był pracownikiem (...)w J.. W powyższym okresie odwołujący był zatrudniony kolejno na stanowiskach: elektromonter instalacji maszyn i urządzeń, samodzielny referent do spraw planowania i rozliczeń, mistrz C.W.E., mistrz do spraw elektrycznych, starszy mistrz do spraw remontowo – montażowych, mistrz oddziału elektrycznego, mistrz do spraw budowlanych (...).

(dowód: świadectwo pracy w aktach ZUS)

Pracę na tych stanowiskach odwołujący wykonywał mając ukończoną przed podjęciem zatrudnienia szkołę zawodową oraz uzyskane w kwietniu 1976 r. uprawnienie w zakresie eksploatacji elektroenergetycznych do 1 kV. W październiku 1979 r. odwołujący uzyskał uprawnienie w zakresie eksploatacji do 1 kV linii przesyłowych, rozdzielni, odbiorników energii elektrycznej. W czerwcu 1985 r. odwołujący uzyskał uprawnienie kwalifikacyjne w zakresie dozoru nad eksploatacją urządzeń elektroenergetycznych bez ograniczeń napięcia. W maju 1991 r. odwołujący uzyskał uprawnienie kwalifikacyjne w zakresie dozoru nad pracami przy liniach kablowych, stacjach i transformatorach do 15 kV.

(dowód: zaświadczenia kwalifikacyjne w aktach sprawy)

Odwołujący w pierwszym okresie zatrudnienia jako elektromonter, razem z innymi pracownikami, na terenie budowy nowego obiektu produkcyjnego (...) układał w przygotowanych w posadzce kanałach kable energetyczne, podpinał te kable do tablic rozdzielczych. W końcowym okresie prac inwestycyjnych, odwołujący doprowadzał zasilanie elektryczne do zamontowanych na hali maszyn służących do produkcji mebli i uczestniczył w pracach rozruchowych tych maszyn. Zakładał także przewody pod konkretne przyłącza elektryczne. Przewody te w trakcie ich zakładania nie były podłączane do źródła prądu elektrycznego. Brygada, w której pracował odwołujący montowała także urządzenia stacji transformatorowych. W trakcie montażu tych urządzeń nie było doprowadzane zasilanie. Po zakończeniu rozruchu nowego obiektu fabryki, odwołujący na okres niespełna dwóch lat przeszedł do pracy na stanowisko referenta do spraw planowania i rozliczeń.

W styczniu 1979 odwołującemu powierzono stanowisko mistrza do spraw elektrycznych i budowlanych. Praca odwołującego na tym stanowisku polegała na wykonywaniu zadań służby utrzymania ruchu. Początek dnia pracy wypełniony był przekazaniem zadań na dany dzień poszczególnym elektromonterom. Zasadniczo zadania te związane były ze zgłoszonymi wcześniej awariami. Stosownie do możliwości odwołujący organizował także usuwanie bieżących awarii. W trakcie dniówki odwołujący sprawdzał stan wykonania tych prac. Te ostatnie zadania odwołujący wykonywał w miejscach zainstalowanych maszyn i urządzeń zasilanych energią elektryczną: maszyn do obróbki materiałów używanych do produkcji mebli, hydroforowni, stacji pomp głębinowych. W zakresie obowiązków odwołującego mieściła się również bieżąca kontrola prawidłowości pracy urządzeń zapewniających ciągłość dostawy energii elektrycznej. Zadania te wykonywane były stosownie do terminów przeglądów. Jedynie ustawianie parametrów linii zasilającej odbywało się codziennie w jednej, z góry ustalonej porze dnia; to zadanie – jedno z wielu wykonywanych przez odwołującego w ramach dniówki – z uwagi na powierzone stanowisko i posiadane uprawnienia elektryczne odwołujący wykonywał codziennie wspólnie z jednym z elektromonterów.

(dowód: zeznania świadków: J. S., M. B., zeznania odwołującego, świadectwo pracy w warunkach szczególnych w aktach ZUS)

Odwołujący legitymuje się na dzień 1 stycznia 1999 r. okresem składkowym i nieskładkowym wynoszącym łącznie 26 lat 1 miesiąc i 20 dni. Odwołujący nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

/bezsporne/

Ustalając powyższy stan faktyczny sąd dał wiarę zeznaniom wskazanych wyżej świadków. Sąd dał również wiarę zeznaniom odwołującego. Sąd dał wiarę także przedłożonemu w organie rentowym świadectwu pracy w warunkach szczególnych ale tylko w odniesieniu do podanych tam okresów pracy na powierzonych odwołującemu stanowiskach. Sąd nie dał wiary powyższemu dokumentowi w zakresie w jakim pracodawca zakwalifikował pracę odwołującego jako pracę w warunkach szczególnych. Przeciwko takiemu zakwalifikowaniu przemawia rzeczywisty zakres prac odwołującego zobrazowany zeznaniami świadków.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem 32 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17.12. 1998 r. o emeryturach i rentach (Dz. U. nr 162 poz.1118 z póz. zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącymi pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ustawy.

Osoby urodzone po dniu 31 grudnia 1948 r. w myśl uregulowania zawartego w przepisie art. 184 ust. 1 cytowanej ustawy mogą nabyć prawo do emerytury na powyższych warunkach po osiągnięciu wieku określonego w art.32 ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli:

-

okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;

oraz

-

okres składkowy i nieskładkowy wynoszący w przypadku mężczyzn co najmniej 25 lat.

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa wyżej, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym wyżej przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z przepisem § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach (Dz. U. nr 8 poz. 43 z póz. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej "wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami składkowymi, okresami nieskładkowymi oraz ewentualnie okresami uzupełniającymi (okresy ubezpieczenia rolniczego, okresy pracy w gospodarstwie rolnym). W myśl § 2 ust.1 i § 4 ust.1 cytowanego rozporządzenia pracownik, który stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującego na danym stanowisku wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1.  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2.  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, iż odwołujący nie legitymuje się co najmniej 15 – letnim okresem pracy w warunkach szczególnych. Zgodnie bowiem z treścią działu II wykaz A załącznika do wyżej cytowanego rozporządzenia, pracami w warunkach szczególnych są prace w energetyce przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych. Praca wykonywana przez odwołującego w taki sposób jak przedstawili ją słuchani w sprawie świadkowie nie spełniała powyższych warunków. Odwołujący bowiem nie pracował przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej gdyż zakładane początkowym okresie zatrudnienia instalacje nie były pod napięciem elektrycznym. Również odwołujący nie montował urządzeń elektroenergetycznych gdyż zakładane przez odwołującego kable energetyczne i linie przesyłowe nie spełniają z technicznego punktu widzenia warunku do uznania ich za urządzenie. Również praca w służbie utrzymania ruchu nie spełnia wskazanych wyżej kryteriów albowiem służyła zapewnieniu zasilania maszyn używanych w produkcji mebli. Z technologicznego punktu widzenia były to urządzenia odbiorcze. Nigdy nie służyły wytwarzaniu i przesyłaniu w energetyce energii elektrycznej czy cieplnej. Obsługa urządzenia odbiorczego zasilanego energią elektryczną nie może być traktowana jako praca w warunkach szczególnych jeśli występuje brak powiązania technologicznego z działem energetyka. Co prawda zespół elektromonterów kierowanych przez odwołującego wykonywał także dozór stacji transformatorowych, to jednak udział odwołującego przy tych pracach z uwagi na uzyskanie od czerwca 1985 r. uprawnień elektryczne bez ograniczeń napięcia mógł być realizowany dopiero od chwili uzyskania uprawnień. Tym samym odwołujący nie mógł wykonywać prac bezpośrednio przy montażu samego urządzenia i podłączeniu go do sieci oraz dozorze do maja 1985 r. Poza tym prace te nie były po zakończeniu rozruchu obiektu (około 1977 r.) wykonywane codziennie i w wymiarze pełnej dniówki.

W tych odwołanie jako nieuzasadnione podlegało oddaleniu.