Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 12 maja 1998 r.
II UKN 45/98
Nie ma uzasadnionych podstaw kasacja oparta na zarzucie naruszenia
art. 24 i art. 32 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym
pracowników i ich rodzin (Dz.U. Nr 40, poz. 267 ze zm.), gdy wnioskodawczyni
nie jest inwalidką.
Przewodniczący SSN: Teresa Romer (sprawozdawca), Sędziowie SN: Roman
Kuczyński, Andrzej Wróbel.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 12 maja 1998 r. sprawy z wniosku
Małgorzaty B. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w T.M. o
rentę inwalidzką, na skutek kasacji wnioskodawczyni od wyroku Sądu Apelacyjnego -
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi z dnia 28 października 1997 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Zakład Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w T.M. odmówił Małgorzacie B.
prawa do renty inwalidzkiej ponieważ nie została zaliczona do żadnej grupy inwali-
dów.
W odwołaniu od odmownej decyzji z dnia 14 listopada 1996 r. wniesionym do
Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi wnioskodaw-
czyni podtrzymywała swoje żądanie o przyznanie jej renty inwalidzkiej. Sąd Woje-
wódzki wyrokiem z dnia 12 marca 1997 r. oddalił odwołanie. W uzasadnieniu stwier-
dził, że ustalone u wnioskodawczyni schorzenia nie kwalifikują jej do żadnej z grup
inwalidzkich. Ustalenie to dokonane zostało na podstawie opinii biegłych lekarzy.
Od powyższego wyroku Małgorzata B. złożyła apelację, domagając się jego
zmiany i uwzględnienia odwołania.
2
Wyrokiem z dnia 28 października 1997 r. Sąd Apelacyjny Sąd Pracy i Ubez-
pieczeń Społecznych w Łodzi oddalił apelację uznając, że wnioskodawczyni nie
spełnia przesłanek wynikających z art. 23 i art. 32 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o
zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267 ze zm.).
Powyższy wyrok wnioskodawczyni zaskarżyła kasacją, zarzucając naruszenie
prawa procesowego i materialnego a szczególnie art. 3 § 2 KPC oraz art. 24 ust. 2 i
art. 32 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40,
poz. 267 ze zm.).
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:
Zarzut kasacji, naruszenia przez Sąd Apelacyjny art. 3 § 2 KPC jest całkowicie
bezpodstawny. Orzeczenia obu Sądów zapadły po dniu 1 lipca 1996 r., a więc po
wejściu w życie ustawy z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cy-
wilnego, rozporządzeń Prezydenta RP - Prawo upadłościowe i Prawo o postępowa-
niu układowym, Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądo-
wych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. N43, poz. 189 ze
zm.), którą to ustawą przepis art. 3 KPC został zmieniony przez skreślenie jego § 2.
W tych okolicznościach powoływanie się przez wnoszącego kasację na naruszenie
nie istniejącego przepisu prawa jest oczywiście bezpodstawne.
Kasacja podnosi jeszcze zarzut naruszenia prawa materialnego art. 23 i 32
ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników oraz ich
rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267 ze zm.). Naruszenie tych przepisów, zdaniem wno-
szącego kasację, polega na nie przeprowadzeniu odpowiedniego postępowania ce-
lem ustalenia stanu zdrowia wnioskodawczyni. Jest to w istocie zarzut naruszenia
prawa procesowego, które nie miało w sprawie miejsca.
Wnioskodawczyni nie pozostaje w zatrudnieniu od 30 września 1992 r. W
okresie od 2 października 1992 r. do 1 października 1993 r. pobierała zasiłek dla
bezrobotnych. Wniosek o rentę inwalidzką zgłosiła 16 października 1996 r. Orze-
czenie Obwodowej Komisji Lekarskiej z dnia 7 listopada 1996 r., która zaliczyła
wnioskodawczynię do III grupy inwalidów zostało zmienione orzeczeniem Woje-
wódzkiej Komisji Lekarskiej z dnia 7 listopada 1996 r., która nie stwierdziła u Małgo-
rzaty B. inwalidztwa.
3
To orzeczenie stało się podstawą wydania odmownej decyzji przez organ
rentowy. Sąd Wojewódzki, rozpatrując odwołanie od tej decyzji dopuścił dowód z
opinii biegłych lekarzy sądowych kardiologa i pulmunologa, którzy orzekli, że wnios-
kodawczyni nie jest inwalidą. Sąd Apelacyjny przeprowadził dowód z opinii biegłego
gastrologa, który po wykonaniu specjalistycznego badania gastrofiberoskopii analizie
dokumentacji lekarskiej wnioskodawczyni z lat 1992-1997 i po zbadaniu wnios-
kodawczyni nie stwierdził u niej inwalidztwa. Sąd Apelacyjny podkreślił, że biegli le-
karze wydali swoją opinię nie tylko na podstawie badania wnioskodawczyni, ale rów-
nież na podstawie dokumentacji z leczenia ambulatoryjnego i szpitalnego. Powołał
się również na dodatkowe, specjalistyczne badanie łącznie z gastrofiberoskopią,
którą przeprowadził w toku postępowania apelacyjnego. Trudno wobec takich wyni-
ków postępowania dowodowego przyjąć, że Sąd Apelacyjny naruszył powołane w
kasacji przepisy prawa materialnego, które określają warunki zaliczenia do jednej z
grup inwalidów (od 1 września 1997 r. stwierdzenie częściowej lub całkowitej niez-
dolności do wykonywania zatrudnienia)- art. 24 ustawy o z.e.p. Jeżeli wnioskodaw-
czyni nie jest inwalidą w rozumieniu art. 24 ustawy o z.e.p. to nie można przypisać
Sądowi naruszenia art. 32 ustawy o z.e.p. Zgodnie z tym przepisem jednym z trzech
niezbędnych do przyznania renty inwalidzkiej warunków jest inwalidztwo. Wbrew
zarzutom kasacji orzeczenie Sądu Apelacyjnego odpowiada treści tych przepisów
prawa materialnego. Niezrozumiałe wręcz są wywody kasacji dotyczące nieustalenia
przez Sąd pogorszenia inwalidztwa wnioskodawczyni podczas zatrudnienia skoro
wnioskodawczyni w ogóle nie jest inwalidą.
Kierując się powyższymi względami Sąd Najwyższy uznał, że kasacja nie ma
usprawiedliwionych podstaw i na mocy art. 393
12
KPC orzekł jak w sentencji.
========================================