Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 16 września 1998 r.
II UKN 219/98
Brak inwalidztwa II grupy w okresie nauki w szkole, w sytuacji gdy
17-letni uczeń nie kontynuował nauki, uniemożliwia przyznanie renty rodzinnej
wnioskodawcy, który stał się inwalidą dopiero w 40 roku życia.
Przewodniczący SSN; Zbigniew Myszka, Sędziowie SN: Maria Mańkowska
(sprawozdawca), Andrzej Wróbel.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 16 września 1998 r. sprawy z wniosku
Bogdana M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w W. o
rentę rodzinną, na skutek kasacji wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 12 listopada 1997 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu, roz-
poznając ponownie sprawę Bogdana M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecz-
nych-Oddziałowi w W. o rentę rodzinną, wyrokiem z dnia 12 sierpnia 1997 r. oddalił
odwołanie wnioskodawcy od decyzji organu rentowego z dnia 19 lutego 1993 r. od-
mawiającej przyznania mu renty rodzinnej. Sąd ustalił na podstawie opinii biegłych
lekarzy, iż brak jest podstaw do zmiany stanowiska strony pozwanej, że wniosko-
dawca stał się inwalidą II grupy przed 24 czerwca 1970 r., to jest przed datą ukoń-
czenia szkoły. Wnioskodawca, urodzony w dniu 16 lipca 1952 r. był uczniem szkoły
podstawowej w systemie wieczorowym w roku szkolnym 1969/1970 i po 24 czerwca
1970 r. nie był już uczniem Szkoły Podstawowej dla Pracujących. Inwalidztwo II
grupy datuje się dopiero od 1 lipca 1992 r., zatem wnioskodawca nie spełnia warun-
ków, wynikających z art. 39 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o z.e.p. dla przyznania
mu renty rodzinnej.
2
Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu, wyro-
kiem z dnia 12 listopada 1997 r., oddalił apelację wnioskodawcy, podzielając stano-
wisko Sądu pierwszej instancji, że brak jest podstaw do przyznania wnioskodawcy
renty rodzinnej, bowiem nie był on inwalidą II grupy w okresie przed ukończeniem
nauki w szkole.
Pełnomocnik wnioskodawcy wniósł kasację od powyższego wyroku, zarzuca-
jąc naruszenie przepisów postępowania - art. 233 § 1 KPC przez brak wszechstron-
nego rozważenia całokształtu dokumentacji lekarskiej i oparcie się w tym zakresie
jedynie na opiniach biegłych-lekarzy, bez ich krytycznej oceny oraz naruszenie prawa
materialnego - art. 39 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym
pracowników i ich rodzin (Dz.U. Nr 40, poz. 267 za zm.).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja nie jest zasadna. Stosownie do art. 39 ustawy z dnia 14 grudnia 1982
o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. Nr 40, poz. 267 ze zm.)
prawo do renty rodzinnej mają dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci
przysposobione do ukończenia 16 lat życia, do ukończenia nauki w szkole, jeżeli
przekroczyły 16 lat życia, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat życia, albo bez
względu na wiek, jeżeli stały się inwalidami I lub II grupy w wymienionych wyżej
okresach życia. Wnioskodawca zakończył naukę w szkole w czerwcu 1970 r., mając
lat 17, natomiast inwalidą II grupy stał się dopiero w lipcu 1992 r., to jest w wieku 40
lat.
Sąd Apelacyjny, dokonując kontroli instancyjnej nie znalazł podstaw do pod-
ważenia ustaleń dokonanych przez Sąd pierwszej instancji, uznając iż zebrany w
sprawie materiał dowodowy został wszechstronnie rozważony. Również z punktu
widzenia kontroli kasacyjnej zaskarżone orzeczenia nie nasuwają wątpliwości, co do
tego że Sądy dokonały oceny wydanych w sprawie opinii biegłych lekarzy z narusze-
niem art. 233 § 1 KPC albo z pominięciem innych dowodów znajdujących się w
sprawie. Zostały prawidłowo rozważone wszystkie opinie powołanych w sprawie
biegłych lekarzy, które są zresztą zbieżne z orzeczeniem Obwodowej Komisji Lekars-
kiej do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia z dnia 21 lipca 1992 r. Biegli lekarze
stanowczo stwierdzili w opiniach uzupełniających, iż brak jest w dokumentacji lekars-
kiej wnioskodawcy dowodów, z których można było by wyprowadzić wniosek, że
3
wnioskodawca był inwalidą II grupy w okresie przed ukończeniem szkoły, to jest
przed 24 czerwca 1970 r. Nie ma zatem podstaw do uwzględnienia zarzutu narusze-
nia prawa procesowego, że Sądy obu instancji niewłaściwie i bezkrytycznie oceniły
materiał dowodowy zebrany w sprawie. Nie został również naruszony art. 39 ustawy
o z.e.p. skoro wnioskodawca nie był inwalidą II grupy w okresie przed ukończeniem
nauki w szkole.
Z tych wszystkich względów i na podstawie art. 393
12
KPC Sąd Najwyższy
orzekł, jak w sentencji.
========================================