Pełny tekst orzeczenia

UCHWAŁA Z DNIA 28 LISTOPADA 2002 R.
SNO 41/02
Przewodniczący: sędzia SN Piotr Hofmański (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Elżbieta Skowrońska-Bocian, Maria Tyszel.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny w Warszawie z udziałem Zastępcy
Rzecznika Dyscyplinarnego Sądu Apelacyjnego sędziego Sądu Apelacyjnego w
sprawie dyscyplinarnej sędziego Sądu Rejonowego po rozpoznaniu zażalenia
obwinionego na uchwałę Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 5
lipca 2002 r., sygn. akt (...) w przedmiocie zezwolenia na pociągnięcie sędziego
Sądu Apelacyjnego do odpowiedzialności karnej
u c h w a l i ł :
uchwałę w zaskarżonej części utrzymać w mocy.
U z a s a d n i e n i e
Uchwałą z dnia 5 lipca 2002 r., sygn. akt (...) Sąd Apelacyjny – Sąd
Dyscyplinarny zezwolił Prokuratorowi Okręgowemu bądź innej właściwej
jednostce Prokuratury RP pociągnąć sędziego Sądu Rejonowego do
odpowiedzialności karnej za popełnione w okresie od 1997 roku do dnia 25
kwietnia 2000 r. sfałszowanie dokumentów przez podrobienie podpisów
Magdaleny J. na następujących dokumentach:
a) na zeznaniach podatkowych z dnia 3 kwietnia 1997 r. o dochodach
osobistych w roku 1996, z dnia 21 kwietnia 1999 r. o dochodach osobistych w
2
roku 1998 i z dnia 25 kwietnia 2000 r. o dochodach osobistych w roku 1999,
które złożył jako autentyczne w Urzędzie Skarbowym w K.;
b) na wniosku skarbowym z dnia 29 kwietnia 1999 r. do Urzędu Miasta i
Gminy w A. o rejestrację pojazdu marki Ford Ka i na wniosku skarbowym z
dnia 20 grudnia tegoż roku do tego samego Urzędu o rejestrację samochodu
Nissan Patrol, które to dokumenty przedłożył jako autentyczne w tym Urzędzie;
c) na fakturach VAT, a to nr (...) wystawionej w dniu 28 kwietnia 1999 r.
przez C.(...) P. (...) S.A. i nr (...) wystawionej w dniu 15 grudnia 1999 r. przez
A.(...) A.(...) C.(...) spółka z o.o., które to dokumenty przedłożył jako
autentyczne w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w A.,
to jest za czyny odpowiadające znamionom przestępstw z art. 270 § 1 k.k.
Tą samą uchwałą Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny oddalił wniosek
Prokuratora o zezwolenie do pociągnięcia sędziego Sądu Rejonowego do
odpowiedzialności karnej za czyn odpowiadający znamionom przestępstwa z
art. 231 § 1 k.k.
Na powyższą uchwałę, w części zezwalającej na pociągnięcie go do
odpowiedzialności karnej za czyny odpowiadające znamionom przestępstw z
art. 270 § 1 k.k., złożył zażalenie obwiniony sędzia zarzucając mający wpływ na
treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę
orzeczenia, polegający na przyjęciu, że zachowanie takie uzasadnia traktowanie
tych czynów jako przestępstw, z uwagi na materialną ich treść (społeczna
szkodliwość czynów), podczas gdy prawidłowa ocena tych zachowań powinna
prowadzić do wniosku, iż zachowania takie zawierają w sobie znikomy stopień
szkodliwości społecznej, a zatem nie stanowią przestępstw.
Tak formułując zarzut skarżący wniósł o zmianę uchwały w zaskarżonej
części i oddalenie wniosku Prokuratora Okręgowego, względnie o uchylenie
zaskarżonej uchwały i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
pierwszej instancji.
3
Rozpoznając zażalenie Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co
następuje. Zażalenie nie jest zasadne i nie może być uwzględnione.
Pomimo iż w zażaleniu sformułowany został zarzut błędu w ustaleniach
faktycznych, obwiniony ustaleń tych w istocie nie kwestionuje. Zarzucił
natomiast, iż Sąd Apelacyjny nie podjął nawet próby oceny stopnia
szkodliwości społecznej jego zachowań. Wywodził, iż zarzucane mu fałszerstwa
dokumentów nie spowodowały ujemnych następstw dla jego żony, której
podpisy miał podrobić i w związku z tym należy uznać, iż nie tylko nie są one
społecznie szkodliwe, ale wręcz są społecznie akceptowane, co prowadzi do
wniosku, że czyny te nie są przestępstwami.
Sąd Najwyższy staje na stanowisku, iż ocena stopnia społecznej
szkodliwości czynów zarzucanych obwinionemu, co do których złożono
wniosek o zezwolenie na pociągnięcie go do odpowiedzialności karnej,
pozostaje poza zakresem kognicji sądu dyscyplinarnego. Zagadnienie to, jak
słusznie zauważa skarżący, istotne z punktu widzenia oceny, czy zarzucane
zachowanie stanowi przestępstwa (art. 1 § 2 k.k.), podlega analizie w toku
postępowania karnego. Analizowanie zaś w toku postępowania w przedmiocie
zezwolenia na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej byłoby niezgodne z
funkcją immunitetu sędziowskiego, którego zadaniem jest uchronienie sędziego
od szykan ze strony organów ścigania. W uzasadnieniu zaskarżonej uchwały
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny trafnie zaś wskazał – odnosząc się do
należytego uprawdopodobnienia stawianych obwinionemu zarzutów – iż
wniosek o pociągnięcie go do odpowiedzialności karnej w takim zakresie, w
jakim udzielono zezwolenia na ściganie, szykaną taką nie jest.
W tym stanie rzeczy, wobec niepotwierdzenia się zarzutu podniesionego w
zażaleniu, Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny uchwalił jak wyżej.