Pełny tekst orzeczenia

WYROK Z DNIA 15 WRZEŚNIA 2004 R.
SNO 32/04
Przewodniczący: sędzia SN Wiesław Kozielewicz (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Zbigniew Strus, Andrzej Wróbel.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny w Warszawie z udziałem Zastępcy
Rzecznika Dyscyplinarnego sędziego Sądu Okręgowego oraz protokolanta po
rozpoznaniu w dniu 15 września 2004 r. sprawy obwinionego sędziego Sądu
Rejonowego w związku z odwołaniem Ministra Sprawiedliwości od wyroku
Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 6 kwietnia 2004 r., sygn. akt
(...)
z m i e n i ł zaskarżony w y r o k w części dotyczącej kary w ten sposób, że
w miejsce orzeczonej kary dyscyplinarnej przeniesienia na inne miejsce
służbowe wymierzył obwinionemu sędziemu Sądu Rejonowego, na podstawie
art. 109 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1070, ze zm.), karę dyscyplinarną
złożenia sędziego z urzędu.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny wyrokiem z dnia 6 kwietnia 2004 r.,
sygn. akt (...) uznał obwinionego sędziego Sądu Rejonowego winnym tego, że w
dniu 24 listopada 2003 r. w A. uchybił godności sprawowanego przez siebie
urzędu sędziego sądu powszechnego, w ten sposób, że będąc w stanie
nietrzeźwości – 1,96 ‰ alkoholu we krwi prowadził po drodze publicznej
samochód osobowy marki Daewoo o nr rej. (...), tj. przewinienia
dyscyplinarnego określonego w art. 107 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. –
2
Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) i za to z
mocy art. 109 § 1 pkt 4 tej ustawy wymierzył mu karę dyscyplinarną
przeniesienia na inne miejsce służbowe.
Od tego wyroku odwołanie złożył Minister Sprawiedliwości. Zaskarżył to
orzeczenie na niekorzyść obwinionego w części dotyczącej kary i zarzucając
rażącą niewspółmierność orzeczonej kary dyscyplinarnej przeniesienia na inne
miejsce służbowe w stosunku do przypisanego przewinienia służbowego, wniósł
o zmianę wyroku w zaskarżonej części oraz wymierzenie obwinionemu kary
dyscyplinarnej złożenia sędziego z urzędu.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.
Wprawdzie uzasadniając rozstrzygnięcie w zakresie wymiaru kary Sąd
Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny podniósł, że obwiniony sędzia prowadził
samochód w stanie znacznej nietrzeźwości, okazując tym samym lekceważenie
porządku prawnego oraz daleko idącą nieodpowiedzialność, narażając na
niebezpieczeństwo innych uczestników ruchu drogowego na ruchliwej ulicy A.
Wskazał też, że czyn obwinionego miał negatywny wydźwięk społeczny, gdyż
należy do tej kategorii występków umyślnych, które spotykają się ze
szczególnym potępieniem opinii publicznej. Zdaniem Sądu pierwszej instancji
obwiniony uchybił w istotny sposób godności sprawowanego urzędu, a oceny
tej nie może zmienić fakt, że dotychczasowa droga zawodowa sędziego w
wymiarze sprawiedliwości nie budziła zastrzeżeń. Mimo naganności
przewinienia dyscyplinarnego popełnionego przez obwinionego Sąd pierwszej
instancji uznał jednak, że obwiniony cyt. „nie utracił kwalifikacji do
sprawowania urzędu sędziego. Świadczy o tym jego postawa w procesie, bo
przecież potrafił on rzetelnie i samokrytycznie ocenić swoje zachowanie, a
nawet poddać się surowej karze dyscyplinarnej, jaką jest przeniesienie na inne
3
miejsce służbowe. Dostrzegł więc rangę zarzutu i powagę sytuacji, w jakiej się
znalazł”.
Poza sporem jest, że Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny analizując
sprawę w aspekcie wymiaru kary dostrzegł wszystkie tzw. okoliczności
obciążające jak i łagodzące. Rozstrzygając w zakresie kary przecenił jednak
znaczenie okoliczności odnoszących się do postawy obwinionego w toku
postępowania dyscyplinarnego. Ta okoliczność, w realiach sprawy, nie
uzasadnia tezy, że obwiniony popełniając przypisany mu czyn nie utracił
kwalifikacji do sprawowania urzędu sędziego. Wyeksponowana przez Sąd
pierwszej instancji postawa obwinionego dowodzi tylko, jak trafnie zauważył
skarżący, że obwiniony dostrzega rangę zarzutu oraz powagę sytuacji w której
się znalazł.
Odnosząc się do argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego
wyroku zauważyć trzeba, że sprawowanie urzędu sędziego wymaga przecież
zaufania publicznego. Nie można, zdaniem Sądu Najwyższego – Sądu
Dyscyplinarnego wyobrazić sobie wiarygodnego i odpowiedzialnego
wymierzania sprawiedliwości przez sędziego, który w sposób rażący narusza
prawo, popełniając przewinienie dyscyplinarne wyczerpujące znamiona
umyślnego przestępstwa.
Podkreślenia wymaga przy tym, że wynikający z roty ślubowania (art. 66
u.s.p.) oraz treści art. 82 § 2 u.s.p. nakaz postępowania sędziego w sposób, który
nie uchybia godności urzędu, mieści w sobie także obowiązek utrzymywania
nie-skazitelnego charakteru warunkującego powołanie na to stanowisko (art. 61
§ 1 pkt 2 u.s.p.). Popełnienie zatem przez obwinionego umyślnego przewinienia
dyscyplinarnego stanowiącego rażące naruszenie porządku prawnego, skutkuje
utratą kwalifikacji do sprawowania urzędu sędziego.
W świetle powyższego wymierzenie obwinionemu sędziemu Sądu
Rejonowego kary dyscyplinarnej przeniesienia na inne miejsce służbowe jest
orzeczeniem kary rażąco łagodnej, gdyż nieadekwatnej do stopnia zawinienia
4
obwinionego oraz charakteru i wagi popełnionego przez niego przewinienia
dyscyplinarnego, a także faktu, że tego rodzaju przewinienie wyrządza znaczną
szkodę służbie sędziowskiej, godzi w dobro wymiaru sprawiedliwości
podważając autorytet jego organów.
Kierując się przedstawionymi wyżej motywami Sąd Najwyższy – Sąd
Dyscyplinarny podzielając argumentację odwołania zmienił zaskarżony wyrok
w części dotyczącej kary poprzez jej zaostrzenie i wymierzył obwinionemu
sędziemu Sądu Rejonowego karę dyscyplinarną złożenia sędziego z urzędu.