Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 13 września 2011 r.
I UK 38/11
Specjalne wynagrodzenie roczne (z tytułu „Karty Hutnika”) przysługu-
jące pracownikom huty na podstawie układu zbiorowego pracy stanowi pod-
stawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (§ 1 i § 2 ust. 1
pkt 27 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia
1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek
na ubezpieczenie emerytalne i rentowe; Dz.U. Nr 161, poz. 1106 ze zm.).
Przewodniczący SSN Jerzy Kwaśniewski, Sędziowie SN: Romualda Spyt,
Jolanta Strusińska-Żukowska (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 wrze-
śnia 2011 r. sprawy z odwołania Huty B. Spółki z o. o. z siedzibą w D.G. przeciwko
Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w S. o pisemną interpretację prze-
pisów w sprawie wymiaru składek, na skutek skargi kasacyjnej Huty B. Spółki z o.o. z
siedzibą w D.G. od wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 września
2010 r. […]
1) o d d a l i ł skargę kasacyjną;
2) zasądził od Huty B. Spółki z o.o. w D.G. na rzecz organu rentowego kwotę
120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Decyzją z dnia 10 marca 2009 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w
S. uznał za nieprawidłowe stanowisko płatnika składek Huty B. Spółki z o.o. w D.G.
zawarte w złożonym w trybie art. 10 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie dzia-
łalności gospodarczej (jednolity tekst: Dz.U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 ze zm.)
wniosku o pisemną interpretację sposobu i zakresu stosowania przepisu § 2 ust. 1
pkt 27 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 1998 r.
w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpie-
2
czenie emerytalne i rentowe (Dz.U. Nr 161, poz. 1105 ze zm.; dalej jako rozporzą-
dzenie w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru lub rozporzą-
dzenie). Według organu ubezpieczeń społecznych, przyjęta przez płatnika składek
interpretacja była nieprawidłowa, bo specjalne dodatkowe wynagrodzenie roczne z
tytułu „Karty Hutnika”, przewidziane w art.18 Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy
obowiązującego w Hucie B., stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia
społeczne.
Rozpoznając odwołanie od powyższej decyzji, Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach wyrokiem z dnia 9 listopada 2009 r. zmienił
ją i uznał, że dokonana przez płatnika składek interpretacja zawarta we wniosku z 10
lutego 2009 r. o braku podstaw do odprowadzania składek na ubezpieczenia eme-
rytalne i rentowe od dodatkowego wynagrodzenia rocznego z tytułu „Karty Hutnika”
przewidzianego w art. 18 Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników
Huty B. Spółki z o.o. była prawidłowa.
Sąd ten ustalił, że obowiązujący u wnioskodawcy Zakładowy Układ Zbiorowy
Pracy z maja 2005 r. w art. 18 pkt 1 przewiduje, że niezależnie od określonych w tym
układzie świadczeń pracownikowi przysługuje dodatkowe specjalne wynagrodzenie
roczne z tytułu „Karty Hutnika” oraz tradycyjny dodatek z okazji obchodów „Dnia Hut-
nika”, które to świadczenia są wypłacane zgodnie z załącznikiem nr 10 do Zakłado-
wego Układu Zbiorowego Pracy. Załącznik ten, zatytułowany „Zasady przyznawania i
wypłaty dodatkowego specjalnego wynagrodzenia rocznego z tytułu Karty Hutnika”,
przewiduje, że specjalne wynagrodzenie roczne wynosi 5% podstawy po przepraco-
waniu 5 lat i wzrasta o 1% za każdy następny rok pracy, aż do 20% podstawy po
przepracowaniu 20 lat pracy. Jego wypłata następuje w maju. Uprawnionymi do jego
otrzymania są pracownicy, którzy przepracowali pełny okres obliczeniowy i posiadają
wymagany staż pracy w zakładach hutniczych. W załączniku są określone sytuacje,
w których prawo do specjalnego wynagrodzenia nie przysługuje, a w których jego
wysokość ulega obniżeniu. Ponadto, akt ten ustanawia 4 maja „Dniem Hutnika”, wol-
nym od pracy. W ust. 5 pkt III załącznika przewidziano również wypłatę wszystkim
pracownikom zatrudnionym w Hucie tradycyjnego dodatku z okazji „Dnia Hutnika”.
Specjalne wynagrodzenie roczne wypłacane jest w formie pieniężnej.
Sąd pierwszej instancji wskazał, że zgodnie z art. 18 w związku art. 6 ust. 1
pkt 1 i art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń
społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.; dalej jako
3
ustawa systemowa) podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i ren-
towe dla osób zatrudnionych w ramach stosunku pracy stanowi osiągany przez te
osoby przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Za przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o
podatku dochodowym od osób fizycznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2010 r. Nr 51, poz.
307 ze zm.) uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną
świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych
wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia
za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewyko-
rzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z
góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak rów-
nież wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Z podstawy wymiaru składek są wyłączone niektóre rodzaje przychodów szczegóło-
wo wyliczone w § 2 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania pod-
stawy wymiaru. Wśród nich w pkt 27 ust. 1 § 2 rozporządzenia wskazano dodatkowe
świadczenia niemające charakteru deputatu przyznawane na podstawie przepisów
szczególnych - kart branżowych lub układów zbiorowych pracy, tj. ekwiwalent pie-
niężny z tytułu zwrotu kosztów przejazdów urlopowych, świadczenia na pomoce nau-
kowe dla dzieci, świadczenia przyznawane z tytułu uroczystych dni, jak tradycyjne
„barbórkowe", z wyjątkiem nagród pieniężnych wypłacanych z tytułu uroczystych dni.
Zdaniem Sądu Okręgowego, przewidziane w art. 18 pkt 1 Zakładowego
Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników Huty świadczenie w postaci dodatkowe-
go wynagrodzenia rocznego nie ma charakteru deputatu, gdyż jest wypłacane w go-
tówce, ma za to charakter branżowy i jest wypłacane na podstawie przepisów szcze-
gólnych w postaci układu zbiorowego pracy. Równocześnie, zdaniem Sądu, świad-
czenie to nie stanowi nagrody pieniężnej wypłacanej z tytułu uroczystego dnia, gdyż
zarówno prawo do niego, jak i jego wysokość zależą od ziszczenia się szeregu prze-
słanek pozytywnych i negatywnych, nie pozostawiając pracodawcy miejsca na do-
wolność i uznaniowość. Użyte w przepisie § 2 ust. 1 pkt 27 rozporządzenia w sprawie
szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru pojęcie „świadczenia” jest szer-
sze niż pojęcie „nagrody pieniężnej” i obejmuje zarówno świadczenia niepieniężne,
jak i te wyrażone w pieniądzu. Zdaniem Sądu Okręgowego, brak jest przeszkód do
uznania, że świadczenie wypłacone w pieniądzu w związku z uroczystym dniem
branżowym jest zwolnione z obowiązku naliczenia składek na ubezpieczenia spo-
4
łeczne.
Wyrokiem z dnia 13 września 2010 r. Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Katowicach, uznając zasadność wniesionej apelacji organu
rentowego, zmienił zaskarżony wyrok i odwołanie wnioskodawcy oddalił.
Sąd ten, powołując się na przepis § 2 ust. 1 pkt 27 rozporządzenia w sprawie
szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru podkreślił, że regulacja ta stano-
wiąca wyjątek od wskazanej w § 1 tego rozporządzenia reguły zobowiązującej do
opłacania składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe winna być interpretowana
bardzo ściśle. Podniósł, że pomimo braku ustawowego uregulowania rozróżniające-
go wprost „barbórkowe" od nagród pieniężnych wypłacanych z tytułu uroczystych dni
przy wykładni tych pojęć należy odwołać się do rozporządzenia Rady Ministrów z
dnia 30 grudnia 1981 r. w sprawie szczególnych przywilejów dla pracowników gór-
nictwa - Karty Górnika (Dz.U. z 1982 r. Nr 2, poz. 13 ze zm., dalej jako Karta Gór-
nika), do którego rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad ustalania podsta-
wy wymiaru poprzez pojęcie „barbórkowego" nawiązuje. Karta Górnika w zakresie
praw honorowych w przepisie § 3 ust. 2 ustanawia nagrody z okazji Dnia Górnika, w
wysokości jednomiesięcznego a nawet jednodniowego wynagrodzenia, zaś w ust. 3
przewiduje, że pracownikom górnictwa przysługuje ponadto tradycyjne „barbórkowe"
w naturze lub ekwiwalencie pieniężnym stanowiącym równowartość świadczenia w
naturze. Ponad omawiane świadczenia honorowe Karta Górnika już jako przywilej w
zakresie płac przewiduje także specjalne wynagrodzenia miesięczne, zróżnicowane z
uwagi na charakter wykonywanej pracy oraz staż pracy (§ 9 Karty Górnika).
W ocenie Sądu Apelacyjnego, z treści powyższych uregulowań wynika zatem,
że co do zasady „barbórkowe" jest prawem honorowym, przyznawanym nie tylko z
okazji uroczystego dnia, ale obok przyznawanych z tej okazji nagród pieniężnych, a
ponadto przyznawanym w naturze, a tylko ewentualnie w ekwiwalencie. Odnosząc
powyższe rozważania do regulacji prawnej zawartej w art. 18 pkt 1 Zakładowego
Układu Zbiorowego dla Pracowników Huty Sąd wskazał, że pracownikom wniosko-
dawcy przysługiwało zarówno dodatkowe specjalne wynagrodzenie roczne z tytułu
„Karty Hutnika", jak i tradycyjny dodatek z okazji obchodów „Dnia Hutnika", przy
czym oba te świadczenia były wypłacane zgodnie z zasadami określonymi w załącz-
niku nr 10 do Zakładowego Układu Zbiorowego. Załącznik nr 10 ustalał bardzo
szczegółowe zasady przyznawania „specjalnego wynagrodzenia rocznego", różni-
cując go co do wysokości w zależności od posiadanego przez pracownika stażu
5
pracy i wskazując podstawę jego obliczenia w odniesieniu do rocznego wynagrodze-
nia pracownika, a także zawierał regulacje określające, w jakich przypadkach spe-
cjalne wynagrodzenie nie przysługuje, czy też ulega obniżeniu i o ile. Z kolei w pkt III
ust. 5 i 6 załącznika określono zasady wypłacania „tradycyjnego dodatku z okazji
Dnia Hutnika”. Dodatek te był wypłacany w dniu 10 maja danego roku wszystkim
pracownikom zatrudnionym w Hucie, a jego wysokość ustalana była corocznie w ra-
mach dysponowanych środków na wynagrodzenia w wysokości 100% średniej
dniówki w Hucie.
W ocenie Sądu, porównanie obu regulacji prawnych odnoszących się do „spe-
cjalnego wynagrodzenia rocznego" i „tradycyjnego dodatku" ustanowionych w Zakła-
dowym Układzie Zbiorowym z odpowiadającymi im świadczeniami honorowymi
przewidzianymi w Karcie Górnika pozwala na przyjęcie, że jedynie „tradycyjny doda-
tek" odpowiada analogicznym kryteriom jak „barbórkowe". Był bowiem świadczeniem
wypłacanym z okazji „Dnia Hutnika", w ściśle określonym dniu, tj. 10 maja, a ponad-
to, podobnie jak tradycyjne „barbórkowe", przysługiwał wszystkim pracownikom Huty
w jednolitej, relatywnie niewielkiej wysokości. Można go tym samym uznać za prawo
honorowe, symboliczne, w przeciwieństwie do „specjalnego wynagrodzenia roczne-
go", które spełnia kryteria rocznej nagrody pieniężnej, przyznawanej nawet nie z ty-
tułu uroczystego dnia, jako że sam UZP nie nawiązuje w tym zakresie do Dnia Hut-
nika, tj. 4 maja, a jedynie do „Karty Hutnika", a jedynie wypłacanej w maju, przyzna-
wanej tylko niektórym pracownikom, po spełnieniu szeregu warunków i w zróżnico-
wanej wysokości, nieodpowiadającej jakiemukolwiek świadczeniu w naturze. Oceny
tej nie może zmienić fakt zniesienia „tradycyjnego dodatku" postanowieniami Proto-
kołu dodatkowego […] z dnia 17 kwietnia 2008 r., bowiem w niczym nie zmieniło to
charakteru „specjalnego wynagrodzenia rocznego". W tym świetle bez znaczenia
pozostaje fakt, że „specjalne wynagrodzenie roczne" jest przyznawane na podstawie
układu zbiorowego pracy, czyli spełnia przesłankę określoną w § 2 ust. 1 pkt 27 roz-
porządzenia, skoro nie spełnia przesłanki dalszej, tzn. nie jest świadczeniem przy-
znawanym z tytułu uroczystego dnia, analogicznym do tradycyjnego „barbórkowego".
Z powyższą interpretacją spornego przepisu nie zgodziła się Huta B. w złożo-
nej przez siebie skardze kasacyjnej i zaskarżając w całości wyrok Sądu Apelacyjne-
go w Katowicach, zarzuciła naruszenie § 2 ust. 1 pkt 27 rozporządzenia, przez
błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie. Z powołaniem się na powyższy
zarzut wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i rozpoznanie sprawy co do istoty
6
poprzez zmianę zaskarżonej decyzji organu i uznanie za prawidłowe stanowiska
skarżącego o braku podstaw do odprowadzania składek na ubezpieczenia emery-
talne i rentowe od dodatkowego wynagrodzenia rocznego z tytułu Karty Hutnika.
W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, że do roku 2008 w Hucie B. przy-
sługiwały pracownikom dwa niezależne od siebie świadczenia: specjalne wynagro-
dzenie roczne oraz tradycyjny dodatek, oba wypłacane z okazji Dnia Hutnika przypa-
dającego na 4 maja. W roku 2008 protokołem dodatkowym nr 5 do Zakładowego
Układu Zbiorowego Pracy zniesiono świadczenie w postaci tradycyjnego dodatku,
pozostawiając jako jedyne świadczenie branżowe dodatkowe specjalne wynagrodze-
nie roczne wypłacane każdorazowo w maju danego roku. Wypłata tego świadczenia
w dniu 4 maja, tj. w Dniu Hutnika, byłaby niemożliwa z uwagi na fakt, iż jest to dla
pracowników Huty dzień wolny od pracy. Z tego też powodu jako okres wypłaty
przyjęto miesiąc maj, co zdaniem skarżącego dotyczy wyłącznie trybu wypłacania
świadczenia i nie wpływa na jego charakter jako świadczenia wypłacanego z tytułu
uroczystego dnia.
Ponadto według skarżącego, nie można przy interpretacji spornego przepisu
odwoływać się do Karty Górnika z uwagi na to, że przywileje branżowe określone
Kartą Górnika są uregulowane przepisami prawa, natomiast przywileje określone
tzw. Kartą Hutnika wynikają w całości z uregulowań przepisów zbiorowego prawa
pracy zawartych w zakładowych i ponadzakładowych układach zbiorowych pracy.
Nie można zatem poprzez wykładnię przepisów Karty Górnika dokonywać oceny po-
stanowień konkretnego zakładowego układu zbiorowego pracy obowiązującego w
zupełnie innej branży przemysłu. Skarżący wskazał również, że przepisy Karty Gór-
nika pochodzą z roku 1981, a więc są wcześniejsze niż przepisy rozporządzenia w
sprawie wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, które pochodzą z roku 1998.
Uzasadnione jest zatem twierdzenie, że gdyby ustawodawca zamierzał wprost od-
wołać się do przepisów Karty Górnika, to wskazałby w rozporządzeniu w sprawie
szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru właściwe przepisy lub cały akt
prawny. Według skarżącego, podkreślenia wymaga też fakt, że pojęcie „świadczenia"
nie zostało zdefiniowane przepisami rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad
ustalania podstawy wymiaru i w związku z tym zakres znaczeniowy tego pojęcia na-
leży interpretować dość szeroko, uwzględniając wszelkie świadczenia niemające
charakteru nagrody, której definicji rozporządzenie również nie zawiera. Dodatkowe
wynagrodzenie przyznawane pracownikom Huty B. niemające charakteru nagrody
7
należy zatem uznać za „świadczenie", a co za tym idzie za przychód niestanowiący
podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.
Organ rentowy wnosił o odrzucenie, bądź oddalenie skargi kasacyjnej i o za-
sądzenie od skarżącego kosztów postępowania kasacyjnego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw. Z art. 18 ust. 1 ustawy
systemowej wynika, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i
rentowe pracowników stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 ustawy, tj.
przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z ty-
tułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26
lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku
pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną
świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych
wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia
za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewyko-
rzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z
góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak rów-
nież wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Szczegółowy katalog wyłączeń niektórych rodzajów tych przychodów z podstawy
wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe zawiera § 2 rozporządzenia
wydanego na podstawie upoważnienia zawartego w art. 21 ustawy systemowej. Jak
trafnie wskazał Sąd Apelacyjny, przepisy rozporządzenia jako ustanawiające wyjątki
od zasady ustalania podstawy wymiaru składek od wszystkich przychodów ze sto-
sunku pracy wykładane muszą być ściśle.
W myśl § 2 ust. 1 pkt 27 rozporządzenia, podstawy wymiaru składek nie sta-
nowią dodatkowe świadczenia niemające charakteru deputatu przyznawane na pod-
stawie przepisów szczególnych - kart branżowych lub układów zbiorowych pracy, tj.
ekwiwalent pieniężny z tytułu zwrotu kosztów przejazdów urlopowych, świadczenia
na pomoce naukowe dla dzieci, świadczenia przyznawane z tytułu uroczystych dni,
jak tradycyjne „barbórkowe”, z wyjątkiem nagród pieniężnych wypłacanych z tytułu
uroczystych dni. Nie budzi wątpliwości, że katalog dodatkowych świadczeń niesta-
nowiących podstawy wymiaru składek jest zamknięty; są nimi tylko świadczenia wy-
8
mienione w tym przepisie, a wśród nich świadczenia przyznawane z tytułu uroczys-
tych dni na podstawie kart branżowych lub układów zbiorowych pracy. Bez wątpienia
nie chodzi przy tym o każde świadczenie wypłacane pracownikom określonej branży
w okresie, na który przypada ich święto. Precyzując pojęcie „świadczenia przyzna-
wanego z tytułu uroczystych dni”, ustawodawca odwołał się bowiem do tzw. tradycyj-
nego „barbórkowego”, stąd trudno odmówić racji Sądowi odwoławczemu, że kwestia
charakteru tego ostatnio wymienionego świadczenia ma podstawowe znaczenie dla
wykładni § 2 ust. 1 pkt 27 rozporządzenia w tej części, w której wyłącza z podstawy
wymiaru składek inne świadczenia przyznawane z tytułu uroczystych dni. Nie budzi
też wątpliwości, że w świetle § 3 ust. 3 Karty Górnika tradycyjne „barbórkowe” jest
prawem honorowym, przyznawanym z okazji Dnia Górnika i co do zasady jako
świadczenie w naturze, a tylko ewentualnie w ekwiwalencie pieniężnym. Zgodzić
należy się z Sądem Apelacyjnym, że charakter analogiczny do tradycyjnego „barbór-
kowego” miał w przypadku wnioskodawcy jedynie wypłacany w dniu 10 maja danego
roku „tradycyjny dodatek z okazji Dnia Hutnika”, który przysługiwał wszystkim pra-
cownikom Huty w jednolitej, niewielkiej wysokości (100% średniej dniówki w Hucie).
Można go było zatem uznać za prawo honorowe, symboliczne, przysługujące z tytułu
uroczystego dnia, podobnie jak tradycyjne „barbórkowe”. Takiego charakteru z pew-
nością pozbawione jest zaś specjalne wynagrodzenie roczne przysługujące pracow-
nikom wnioskodawcy na podstawie art. 18 pkt 1 Zakładowego Układu Zbiorowego
Pracy z maja 2005 r. Biorąc pod uwagę wynikające z załącznika nr 10 do układu za-
sady przyznawania tego wynagrodzenia, jak i jego wysokość (między innymi roczny
okres obliczeniowy, roczne wynagrodzenie jako podstawa do obliczenia wysokości
specjalnego wynagrodzenia rocznego, wynoszącego od 5% do 20% podstawy w za-
leżności od stażu pracy), uznać należy, że jest to dodatkowe wynagrodzenie roczne
wypłacane nie z tytułu uroczystego dnia, a jedynie w okresie, na który przypada
Dzień Hutnika, przysługujące pracownikom Huty na zasadach zbliżonych do analo-
gicznych świadczeń wypłacanych pracownikom innych branż w oparciu o obowiązu-
jące ich zakładowe źródła płacowe, czy też pracownikom sfery budżetowej na pod-
stawie ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla
pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz.U. Nr 160, poz. 1080 ze zm.). Brak jest
zaś przesłanek do stwierdzenia, że w zamyśle ustawodawcy tego rodzaju dodatkowe
przychody pracowników osiągnięte w ciągu roku miałyby nie stanowić podstawy wy-
miaru składek na ubezpieczenia społeczne, skoro nawet nagrody pieniężne przy-
9
znawane z tytułu uroczystego dnia taką podstawę stanowią (§ 2 ust. 1 pkt 27 in fine
rozporządzenia).
Z tych względów Sąd Najwyższy za prawidłowy uznał pogląd Sądu Apelacyj-
nego, że specjalne wynagrodzenie roczne przysługujące pracownikom wnioskodaw-
cy z tytułu Karty Hutnika stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia eme-
rytalne i rentowe, wobec czego z mocy art. 39814
k.p.c. i art. 39821
w związku z art.
108 § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.
========================================