Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE Z DNIA 10 MAJA 2012 R.
KSP 3/12
Przewodniczący: sędzia SN Andrzej Siuchniński (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Michał Laskowski, Stanisław Zabłocki.
S ą d N a j w y ż s z y – I z b a K a r n a po rozpoznaniu na posiedzeniu bez
udziału stron w dniu 10 maja 2012 r. skargi skazanego E. M. na naruszenie prawa do
rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu przed Sądem
Apelacyjnym w sprawie o wznowienie postępowania, sygn. akt II AKo 189/07
postanowił: p o z o s t a w i ć s k a r g ę b e z r o z p o z n a n i a .
U Z A S A D N I E N I E
Skazany E. M. pismem z dnia 29 lutego 2012 r. wniósł skargę na przewlekłość
postępowania przed Sądem Apelacyjnym w przedmiocie wznowienia postępowania
karnego, zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 24 listopada
2006 r., sygn. akt IX Ka 699/06, utrzymującym w mocy wyrok Sądu Rejonowego z dnia
30 czerwca 2006 r., sygn. akt VIII K 324/06, domagając się stwierdzenia przewlekłości
tego postępowania oraz przyznania od Skarbu Państwa sumy pieniężnej w wysokości
10 000 złotych.
Skargę skazanego należało pozostawić bez rozpoznania, albowiem została
wniesiona po prawomocnym zakończeniu postępowania. Nie został zatem spełniony
wymóg formalny, określony w art. 5 ust. 2 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony
do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (dalej:
ustawy o skardze na przewlekłość), zgodnie z którym skargę wnosi się „w toku
postępowania w sprawie”. Postępowanie w sprawie o sygn. akt II AKo 189/07 zostało
zakończone prawomocnie postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2008 r.,
2
sygn. akt III KZ 21/08, utrzymującym w mocy zarządzenie Przewodniczącego Wydziału
II Sądu Apelacyjnego z dnia 31 stycznia 2008 r., odmawiającego przyjęcia wniosku
skazanego E. M. o wznowienie postępowania w sprawie.
Należy podkreślić, że zadaniem wspomnianej ustawy jest dyscyplinowanie organów
wymiaru sprawiedliwości w celu zapewnienia sprawnego toku postępowania, które
sprzyjałoby realizacji prawa jednostki do rozstrzygnięcia sprawy w rozsądnym terminie.
Dlatego prawomocne zakończenie postępowania, którego skarga dotyczy, uniemożliwia
realizację celu ustawy o skardze na przewlekłość, czyniąc ją bezprzedmiotową i
skutkować musi pozostawieniem jej bez rozpoznania. Rzecz jasna odmienna sytuacja
zachodziłaby, gdyby skarga na przewlekłość postępowania została wniesiona przed jego
zakończeniem, ale jej rozpoznanie przypadłoby na czas po wydaniu decyzji procesowej
kończącej postępowanie. W rozpoznawanej sprawie taki przypadek jednak nie zachodzi,
albowiem skazany E. M. wystąpił ze skargą po upływie prawie 4 lat od prawomocnego
zakończenia postępowania.
Ponadto, już tylko na marginesie warto zauważyć, że analiza treści wniesionej skargi
prowadzi do wniosku, że nie zawiera ona żadnego uzasadnienia i argumentacji, która
mogłaby wspierać zgłoszone żądanie. Skazany E. M. w swoim piśmie skupił się jedynie
na formułowaniu zarzutu niedopełnienia obowiązków przez adwokata, wyznaczonego z
urzędu w celu sporządzenia i wniesienia wniosku o wznowienie postępowania, który
pismem z dnia 29 listopada 2007 r. stwierdził brak podstaw do sporządzenia i wniesienia
tego rodzaju wniosku w sprawie skazanego. Okoliczność ta prowadziłaby i tak do uznania
skargi za niedopuszczalną w związku z unormowaniem zawartym w art. 6 § 2 ust. 2
ustawy o skardze na przewlekłość.
Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.

KSP 3/12

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia