Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CZP 62/12
UCHWAŁA
Dnia 16 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Dończyk (przewodniczący)
SSN Anna Owczarek
SSN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca)
Protokolant Katarzyna Bartczak
w sprawie z powództwa E. M.
przeciwko Skarbowi Państwa - Prezydentowi Miasta P.
o ustalenie opłaty z tytułu użytkowania wieczystego,
po rozstrzygnięciu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu jawnym
w dniu 16 listopada 2012 r.,
zagadnienia prawnego przedstawionego
przez Sąd Okręgowy w P.
postanowieniem z dnia 11 maja 2012 r.,
"Czy w przypadku ustanowienia odrębnej własności lokalu
użytkowego na cele parkingowe na nieruchomości oddanej wcześniej
w użytkowanie wieczyste w celu mieszkaniowym zachodzi podstawa
do zmiany stawki procentowej opłaty rocznej za użytkowanie
wieczyste gruntu przewidzianej art. 72 ust. 3 punkt 4 i 5 ustawy
z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami
(tekst jedn. Dz.U. z 2010 r., Nr 102 poz. 651) z 1% na 3% w trybie
art. 73 ust. 2 w zw. z art. 73 ust. 2a punkt 1 tej ustawy, jeżeli
ustanowienie odrębnej własności tego lokalu nie spowodowało
faktycznej zmiany przeznaczenia pomieszczenia stanowiącego ten
lokal?"
2
podjął uchwałę:
Ustanowienie odrębnej własności lokalu użytkowego
na cele parkingowe w budynku wzniesionym na nieruchomości
oddanej w użytkowanie wieczyste pod budownictwo
mieszkaniowe stanowi wystarczającą przesłankę umożliwiającą
zmianę stawki procentowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania
wieczystego gruntu na podstawie art. 73 ust. 2a w zw. z art. 73
ust. 2 i art. 72 ust. 3 pkt. 4 i 5 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (jedn. tekst: Dz. U. z 2010 r.
Nr 102, poz. 651 ze zm.).
3
Uzasadnienie
Przedstawione przez Sąd Okręgowy zagadnienie prawne powstało przy
rozpoznawaniu apelacji strony pozwanej - Skarbu Państwa - Prezydenta Miasta P.
od wyroku Sądu pierwszej instancji uwzględniającego powództwo E. M. o ustalenie,
że stawka procentowa z tytułu użytkowania wieczystego gruntu Skarbu Państwa
położonego w P. przy ul. S., oznaczonego jako działki 3/17 i 3/26, dla których
prowadzona jest księga wieczysta KW /…/, przysługującego powódce w udziale
wynoszącym 13991/1 670 126 części, wynosi od dnia 1 stycznia 2009 r. 1%, a nie
3%, jak proponowała strona pozwana.
W sprawie ustalone zostało, że na powyższej nieruchomości posadowiony
jest budynek mieszkalny z wyodrębnionymi lokalami mieszalnymi, z których jeden
stanowi własność powódki. Na najniższej kondygnacji budynku znajduje się hala
garażowa z miejscami parkingowymi służącymi do użytku mieszkańców budynku.
Hala ta stanowi odrębną nieruchomość lokalową, dla której prowadzona jest księga
wieczysta KW /…/. Powódka jest współwłaścicielką lokalu niemieszkalnego - hali
garażowej - i współużytkownikiem wieczystym nieruchomości gruntowej, na której
posadowiony jest budynek mieszkalny. Przeznaczenie obydwu działek zapisane w
dziale I-O ksiąg wieczystych jest określone jako tereny mieszkaniowe.
Nieruchomość oddana została w użytkowanie wieczyste na cele mieszkaniowe.
Stawka opłaty rocznej za prawo użytkowania wieczystego gruntu wynosiła do
końca 2008 r. 1%.
W dniu 28 listopada 2008 r. stawka ta została wypowiedziana przez organ
działający w imieniu właściciela, który zaproponował powódce od dnia 1 stycznia
2009 r. opłatę roczną według stawki 3%, od czego powódka wniosła odwołanie do
Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P., które orzeczeniem z dnia 25
listopada 2010r. uwzględniło odwołanie ustalając, że obowiązującą stawką
procentową opłaty rocznej jest stawka 1%.
Od orzeczenia tego wniósł sprzeciw Skarb Państwa - Prezydent Miasta P.,
jednakże Sąd Rejonowy P. podzielił w tym przedmiocie stanowisko powódki i
Samorządowego Kolegium Odwoławczego stwierdzając, że w świetle art. 73 ust. 1,
4
2 i 2a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (jedn.
tekst: Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm. - dalej: „u.g.n.”) nie ma podstaw do
podwyższenia stawki procentowej opłaty rocznej gdyż cel, na który oddano
nieruchomość w użytkowanie wieczyste, nie uległ zmianie. Mimo wyodrębnienia
lokalu niemieszkalnego, nieruchomość nadal jest użytkowana na szeroko
rozumiane cele mieszkaniowe, gdyż lokal ten służy mieszkańcom budynku,
posiadającym w nim odrębne nieruchomości mieszkaniowe, do przechowywania
samochodów, pełni więc funkcje pomocnicze dla lokali mieszkalnych, realizując tym
samym jedną z szeroko rozumianych funkcji mieszkaniowych.
Sąd Okręgowy, rozpoznając apelację strony pozwanej, powziął poważną
wątpliwość prawną przedstawioną w skierowanym do Sądu Najwyższego pytaniu
wskazując, że po nowelizacji przepisu art. 73 u.g.n. przez dodanie ustępu 2a,
co nastąpiło z dniem 22 października 2007 r. na podstawie ustawy z dnia
24 sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 173, poz. 1218 – dalej: „ustawa
nowelizacyjna z dnia 24 sierpnia 2007 r.”), wykładnia tego przepisu budzi poważne
wątpliwości i wywołuje rozbieżności w orzecznictwie Sądu Okręgowego w P.
Wskazał, że w orzecznictwie tego Sądu prezentowane jest zarówno
stanowisko, iż przepis art. 73 ust. 2a zawiera samoistne, szczególne podstawy
zmiany wysokości stawki procentowej opłaty rocznej i nie wymaga do zmiany
stawki spełnienia także przesłanek wskazanych w art. 73 ust. 2, a więc trwałej
zmiany sposobu korzystania z nieruchomości powodującej zmianę celu, na który
została ona oddana w użytkowanie wieczyste, jak i stanowisko, że do sytuacji
określonych w art. 73 ust. 2a należy stosować wprost i w całości uregulowanie
przewidziane w art. 73 ust. 2, a zatem samo ustanowienie odrębnej własności
lokalu, którego przeznaczenie jest inne niż cel, na który nieruchomość została
oddana w użytkowanie wieczyste, nie jest wystarczającą podstawą zmiany stawki
opłaty rocznej, konieczna jest także trwała zmiana sposobu korzystania
z nieruchomości powodująca zmianę celu, na który została ona oddana
w użytkowanie wieczyste a taką zmianą nie jest wyodrębnienie lokalu garażowego
z nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste na cele mieszkaniowe, bowiem
lokal taki realizuje pośrednio szeroko rozumiane cele mieszkaniowe. Jeżeli zatem
5
współwłaściciele korzystają z nieruchomości niezmiennie w taki sam sposób od
początku, to jest mieszkają w swoich lokalach mieszkalnych i przechowują swoje
samochody w hali garażowej, to sama zmiana statusu prawnego tej hali,
stanowiącej początkowo część wspólną nieruchomości a obecnie odrębną
nieruchomość współwłaścicieli, nie stanowi podstawy do zmiany stawki
procentowej opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste gruntu.
W ocenie Sądu Okręgowego przedstawiającego zagadnienie prawne,
do sytuacji określonej w art. 73 ust. 2a należy stosować wprost i w całości
wymagania przewidziane w art. 73 ust. 2, jednak nie jest przekonująca, jego
zdaniem, rozszerzająca wykładnia pojęcia „cele mieszkaniowe”, obejmująca też
nieruchomość, na której powstał lokal użytkowy - garaż, nie będący niewątpliwie
lokalem przeznaczonym na cele mieszkaniowe. Sąd Okręgowy stwierdził,
że zmiana art. 73 przez dodanie ust. 2a zmierzała do tego, aby w przypadku
ustanowienia odrębnej własności lokalu możliwa była zmiana stawki procentowej
opłaty rocznej, jeżeli zmieni się sposób korzystania z gruntu powodujący zmianę
celu, na który oddano nieruchomość w użytkowanie wieczyste, co miało
uwzględniać postulat sprawiedliwości. Jednak z tego punktu widzenia mogą
występować różne sytuacje i nie budziłaby wątpliwości możliwość zmiany stawki
opłaty rocznej, gdyby na terenie oddanym w użytkowanie wieczyste na cele
mieszkaniowe istniała hala garażowa zaspokajająca potrzeby mieszkańców
sąsiedniej nieruchomości lub gdyby powstała odrębna naziemna hala garażowa,
wyodrębniona jako lokal użytkowy. Z tego względu brak jest podstaw, zdaniem
Sądu Okręgowego, do różnicowania sytuacji użytkownika wieczystego tylko
z tego powodu, że lokal użytkowy znajduje się pod budynkiem mieszkalnym a nie
w jego sąsiedztwie ani z tego powodu że korzystają z niego tylko mieszkańcy
budynku a nie osoby mieszkające gdzie indziej, przy istnieniu potencjalnej
możliwości korzystania z hali przez każdego, kto nabędzie udział w użytkowaniu
wieczystym nieruchomości lub któremu współwłaściciel udostępni miejsce
parkingowe np. do celów komercyjnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
6
Przepis art. 73 ust. 2 u.g.n. stanowi, że jeżeli po oddaniu nieruchomości
gruntowej w użytkowanie wieczyste nastąpi trwała zmiana sposobu korzystania
z nieruchomości, powodująca zmianę celu, na który nieruchomość została oddana,
stawkę procentową opłaty rocznej zmienia się stosownie do tego celu stosując tryb
określony w art. 78-81. Natomiast zgodnie z art. 73 ust. 2a, przepisy art. 73 ust. 2
(i ust. 1) stosuje odpowiednio do udziału w prawie użytkowania wieczystego
nieruchomości gruntowej w przypadku: 1) ustanowienia odrębnej własności lokalu,
którego przeznaczenie jest inne niż cel, na który nieruchomość została oddana
w użytkowanie wieczyste lub 2) zmiany sposobu korzystania z lokalu.
Przepis art. 73 ust. 2a dodany został do art. 73 na podstawie wskazanej
przez Sąd Okręgowy ustawy nowelizacyjnej z dnia 24 sierpnia 2007 r. a zmiana ta
podyktowana była stanowiskiem zajętym przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia
11 lutego 2004 r. III CZP 103/03 (OSNC 2005, nr 5, poz. 76), zgodnie z którym,
w obowiązującym dotychczas stanie prawnym ustanowienie odrębnej własności
lokalu użytkowego w budynku wzniesionym na nieruchomości oddanej
w użytkowanie wieczyste pod budownictwo mieszkaniowe nie uzasadnia zmiany
stawki opłaty rocznej.
W uchwale tej Sąd Najwyższy podkreślił, że przedmiotem oddania
w użytkowanie wieczyste jest nieruchomość gruntowa, którą stanowi grunt wraz
z częściami składowymi z wyłączeniem budynków i lokali stanowiących odrębny
przedmiot własności. Tak określona nieruchomość gruntowa stanowi też przedmiot
opłaty rocznej, a współużytkowanie wieczyste powstałe w następstwie
wyodrębnienia lokali ma nadal za przedmiot nieruchomość a nie wyodrębnione
lokale. Zgodnie z art. 73 ust. 2 u.g.n., zmiana stawki opłaty rocznej następuje
w razie trwałej zmiany sposobu korzystania z nieruchomości, powodującej zmianę
celu, na który nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste. Przesłanki
te odnoszą się do nieruchomości gruntowej oddanej w użytkowanie wieczyste,
a nie do powstałych na niej odrębnych lokali, które nie są przedmiotem użytkowania
wieczystego lecz współwłasności, nie dotyczy ich więc zmiana stawki opłaty rocznej
za grunt. Z tych przyczyn Sąd Najwyższy stwierdził, że nigdy samo wyodrębnienie
lokalu (czy to mieszkalnego czy użytkowego) nie prowadzi do trwałej zmiany
sposobu korzystania z gruntu ani nie powoduje zmiany celu, na jaki nieruchomość
7
została oddana w użytkowanie wieczyste, a zatem art. 73 ust. 2 w ogóle nie może
mieć zastosowania do sytuacji wyodrębnienia własności lokalu. Sąd Najwyższy
stwierdził też, że w u.g.n. nie ma przepisów stanowiących odpowiednik art. 12 ust.
2 i 3 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (jedn. tekst:
Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm. - dalej: „u.w.l.”), które umożliwiałyby zmianę
stawki procentowej opłaty rocznej lub zróżnicowanie jej wysokości w stosunku do
udziału we współużytkowaniu wieczystym w razie ustanowienia odrębnej własności
lokalu bądź zmiany sposobu korzystania z niego, co może prowadzić do sytuacji
niesprawiedliwych i z tego względu celowa jest odpowiednia interwencja
ustawodawcy.
Jak wskazano w uzasadnieniu projektu ustawy nowelizacyjnej z dnia
24 sierpnia 2007 r. (druk sejmowy nr 1468 kadencja z dnia 21 lutego 2007 r. str. 16)
wprowadzenie ust. 2a do art. 73 u.g.n. miało umożliwić zmianę procentowej stawki
opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego w odniesieniu do nieruchomości
oddanych na różne cele w razie ustanowienia odrębnej własności lokalu, którego
przeznaczenie jest inne niż cel, na który nieruchomość została oddana
w użytkowanie wieczyste albo w przypadku zmiany sposobu korzystania z tego
lokalu, co miało zapobiec powstawaniu sytuacji niesprawiedliwych, o których
wspomniał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały. Nie ulega zatem wątpliwości,
że przepis art. 73 ust. 2a pkt 1 u.g.n. dotyczy między innymi wprost sytuacji
opisanej w zagadnieniu prawnym będącym przedmiotem rozpoznania, a więc
sytuacji, gdy na nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste na cele
mieszkaniowe wzniesiono budynek, w którym wyodrębniono lokale mieszkalne oraz
lokal użytkowy stanowiący garaż.
W pierwszej kolejności wymaga rozważenia czy przeznaczenie
ustanowionego jako odrębny, lokalu garażowego jest inne niż cel mieszkaniowy,
na który nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste. Stwierdzenie,
jak przyjął Sąd pierwszej instancji w rozpoznawanej sprawie, że lokal ten w istocie
realizuje szeroko rozumiane cele mieszkaniowe, prowadziłoby do wniosku,
że przeznaczenie wyodrębnionego lokalu garażowego jest takie samo jak cel,
na który nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste, a więc nie
8
zachodzą przesłanki z art. 73 ust. 2a u.g.n. do zmiany stawki procentowej opłaty
rocznej.
Stanowiska tego jednak nie można podzielić.
W świetle art. 2 ust. 1 u.w.l. garaż może stanowić pomieszczenie
przynależne do lokalu mieszkalnego albo odrębną własność lokalową.
W pierwszym wypadku dzieli on los lokalu mieszkalnego, którego jest
przynależnością ze wszystkimi tego konsekwencjami zarówno w zakresie obrotu
jak i w zakresie wysokości stawek świadczeń i opłat publicznych, jeżeli zależą
one od charakteru lokalu. Natomiast w sytuacji, gdy garaż został wyodrębniony jako
lokal użytkowy i stanowi odrębną nieruchomość, nie dzieli losu lokalu mieszkalnego
ani losu budynku, w którym został wyodrębniony. Jak stwierdził Naczelny Sąd
Administracyjny w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 27 lutego 2012 r.
II FPS 4/11 (ONSAiWSA z 2012 r., nr 3 poz. 36), garaż stanowiący przedmiot
odrębnej własności, usytuowany w budynku mieszkalnym wielorodzinnym, podlega
opodatkowaniu od nieruchomości według stawki podatku przewidzianej w art. 5 ust.
1 pkt 2 lit. e ustawy z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych
(jedn. tekst: Dz. U. z 2006 r., Nr 121, poz. 844 ze zm.), a więc według stawki
podatku od nieruchomości właściwej dla lokali użytkowych. Garaż jest bowiem
pomieszczeniem przystosowanym do przechowywania samochodów i nie spełnia
funkcji mieszkalnych. Nie może być uznany za lokal mieszkalny w rozumieniu art. 2
ust. 1 u.w.l., gdyż nie jest przeznaczony na pobyt stały ludzi i nie służy
zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych.
Z uwagi na to, że garaż stanowiący odrębną nieruchomość lokalową nie
dzieli losu budynku, w którym został wyodrębniony, bez znaczenia dla określenia
jego charakteru jest określenie charakteru tego budynku. Nawet, jeżeli zgodnie
z art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (jedn.
tekst: Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.), stanowiącym podstawę między
innymi oznaczenia nieruchomości i wymiaru opłaty rocznej za użytkowanie
wieczyste oraz § 2 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego
i Budownictwa z dnia 29 marca 2001r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków
(Dz. U. Nr 38, poz. 454) budynek, w którym wyodrębniono lokal garażowy jest
9
budynkiem mieszkalnym, to nie daje to podstaw do uznania, że odrębny lokal
garażowy usytuowany w tym budynku ma również taki charakter. Także wówczas,
gdy odrębny lokal garażowy spełnia funkcje pomocnicze dla odrębnych lokali
mieszkalnych usytuowanych w tym samym budynku, gdyż służy do
przechowywania samochodów właścicieli tych lokali, to niewątpliwie nie spełnia on
funkcji ani celu mieszkaniowego w rozumieniu wskazanych wyżej przepisów.
Jest odrębnym lokalem spełniającym funkcje użytkowe - przechowywania
samochodów, a fakt, że jest usytuowany w budynku, w którym wyodrębniono też
lokale mieszkalne i służy do przechowywania samochodów ich właścicieli,
będących też współwłaścicielami lokalu garażowego, jest bez znaczenia, gdyż
sytuacja ta w każdej chwili może ulec zmianie w razie zbycia przez te osoby
udziału we współwłasności lokalu garażowego na rzecz osób trzecich, nie
będących właścicielami odrębnych lokali mieszkalnych w tym budynku.
Z tych względów nie można uznać, że odrębny lokal garażowy spełnia
funkcję pomocniczą dla lokali mieszkalnych położonych w tym samym budynku
i realizuje szeroko rozumiane cele mieszkaniowe. Jest to odrębny lokal użytkowy,
którego przeznaczenie jest niewątpliwie inne, niż cel mieszkaniowy, na jaki oddana
została w użytkowanie wieczyste nieruchomość gruntowa, na której lokal jest
usytuowany w budynku mieszalnym, odpowiada więc przesłankom przewidzianym
w art. 73 ust. 2a pkt 1, uzasadniającym zmianę stawki procentowej opłaty rocznej
za użytkowanie wieczyste.
W dalszej kolejności rozważenia więc wymaga, co oznacza użyty
w omawianym przepisie zwrot o „odpowiednim stosowaniu” do sytuacji w nim
przewidzianych przepisów art. 73 ust. 1 i 2 u.g.n. W szczególności, czy chodzi, jak
sugeruje Sąd Okręgowy, o stosowanie przepisów tych w całości, czy tylko
w zakresie zasad i trybu zmiany stawki. W pierwszym wypadku zmiana stawki
procentowej opłaty rocznej w sytuacji opisanej w art. 73 ust. 2a dopuszczalna
byłaby w razie łącznego spełnienia zarówno przesłanek opisanych w tym przepisie
jak i przesłanki zawartej w art. 73 ust. 2 w postaci trwałej zmiany sposobu
korzystania z nieruchomości powodującej zmianę celu, na który nieruchomość
została oddana w użytkowanie wieczyste. Prowadziłoby to do stwierdzenia,
że zmiana stawki procentowej opłaty rocznej w stosunku do udziału w prawie
10
użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej może nastąpić wtedy, gdy
ustanowienie odrębnej własności lokalu o przeznaczeniu innym niż cel, na który
nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste lub zmiana sposobu
korzystania z lokalu – spowodowały także trwałą zmianę sposobu korzystania
z nieruchomości, powodującą zmianę celu, na który nieruchomość została oddana.
Wykładnia taka nie jest jednak uprawniona z przyczyn wskazanych przez
Sąd Najwyższy w powołanej już uchwale z dnia 11 lutego 2004 r. III CZP 103/03.
Przewidziane w art. 73 ust. 2 u.g.n przesłanki zmiany stawki opłaty rocznej
w postaci trwałej zmiany sposobu korzystania z nieruchomości powodującej zmianę
celu, na jaki nieruchomość została oddana, odnoszą się bowiem tylko do
nieruchomości gruntowej, a nie do powstałych na niej odrębnych lokali i nigdy
wyodrębnienie lokalu (mieszkalnego ani użytkowego) nie może prowadzić do
zmiany sposobu korzystania z gruntu ani nie powoduje zmiany celu, na jaki
nieruchomość została oddana. Przepis art. 73 ust. 2 u.g.n. nie może więc mieć
zastosowania do sytuacji wyodrębnienia własności lokali.
Należy zatem podzielić jednolicie wyrażany w literaturze pogląd, że przepis
art. 73 ust. 2a jest przepisem szczególnym, stanowiącym wyjątek od regulacji
zawartej w art. 73 ust. 2 i przewiduje odrębne, własne przesłanki uzasadniające
zmianę stawki opłaty rocznej w razie wyodrębnienia lokalu lub zmiany sposobu
korzystania z niego. W przepisie art. 73 ust. 2a ustawodawca uznał
za wystarczające do zmiany stawki opłaty rocznej z tytułu udziału w użytkowaniu
wieczystym nieruchomości gruntowej samo tylko ustanowienie odrębnej własności
lokalu, którego przeznaczenie jest inne niż cel, na jaki nieruchomość została
oddana w użytkowanie wieczyste lub samą tylko zmianę sposobu korzystania
z lokalu - bez względu na to, czy spowodowało to trwałą zmianę sposobu
korzystania z nieruchomości, powodującą zmianę celu, na który nieruchomość
została oddana. Pozwala to na zmianę stawki procentowej opłaty rocznej w sytuacji
ustanowienia odrębnej własności lokalu użytkowego w budynku wzniesionym na
nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste pod budownictwo mieszkaniowe,
niezależnie od tego, czy nastąpiła faktyczna zmiana sposobu korzystania lub
przeznaczenia tego lokalu ani czy spowodowało to trwałą zmianę sposobu
korzystania z nieruchomości powodującą zmianę celu, na który została oddana
11
w użytkowanie wieczyste. Skoro bowiem lokal stanowiący odrębną własność jest
odrębną nieruchomością i może stanowić przedmiot odrębnego obrotu, podobnie
jak udział w nim, nie ma przeszkód aby od udziału w użytkowaniu wieczystym
nieruchomości gruntowej, związanego z udziałem we współwłasności lokalu
użytkowego określać inną stawkę procentową opłaty rocznej niż od udziału
w użytkowaniu wieczystym nieruchomości gruntowej związanego z udziałem
we współwłasności lokalu mieszkalnego. Dopuszczalność zbycia udziału
we współwłasności lokalu użytkowego wraz z udziałem we współużytkowaniu
wieczystym gruntu osobom trzecim, nie związanym z nieruchomością
mieszkaniową przerywa bowiem jakikolwiek związek funkcjonalny między
nieruchomością stanowiącą lokal użytkowy i nieruchomością stanowiącą lokal
mieszkalny i nie pozwala na utożsamianie ich przeznaczenia i celu.
Biorąc wszystko to pod uwagę, Sąd Najwyższy na podstawie art. 390 § 1
k.p.c. udzielił odpowiedzi jak w uchwale.
jw