Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 174/12
POSTANOWIENIE
Dnia 11 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski (przewodniczący)
SSN Jarosław Matras
SSN Barbara Skoczkowska (sprawozdawca)
Protokolant Teresa Jarosławska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Jerzego Engelkinga
w sprawie J. C.
skazanego z art. 244 k.k. i innych
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 11 grudnia 2012 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego, na niekorzyść skazanego,
od postanowienia Sądu Okręgowego w L.
z dnia 21 listopada 2011 r,
uchyla zaskarżone postanowienie i sprawę przekazuje Sądowi
Okręgowemu w L. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
W dniu 22 października 2011 r. do Sądu Okręgowego w L. wpłynął wniosek
skazanego J. C. o udzielenie mu zezwolenia na odbycie kary 6 miesięcy
pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 4 marca
2009 r. Wobec skazanego była orzeczona kara pozbawienia wolności z
warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat, jednakże postanowieniem
Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 4 marca 2010 r, zarządzono na podstawie art. 75 § 1
k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności.
Sąd Okręgowy w L., po rozpoznaniu wniosku skazanego, postanowieniem z
dnia 21 listopada 2011 r., na mocy art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o
2
wykonywaniu kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym w systemie
dozoru elektronicznego, udzielił J. C. zezwolenia na odbycie poza zakładem
karnym, w systemie dozoru elektronicznego, kary 6 miesięcy pozbawienia wolności
orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 4 marca 2009 r. w sprawie o
sygn. IV K … .
Postanowienie to, wobec niezaskarżenia go przez strony, uprawomocniło się
bez postępowania odwoławczego.
Kasację od prawomocnego postanowienia, na niekorzyść skazanego J. C.,
wniósł Prokurator Generalny. Zaskarżając to postanowienie w całości, zarzucił mu:
„rażące i mające istotny wpływ na treść postanowienia naruszenie przepisów
prawa - art. 6 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o wykonywaniu kary
pozbawienia wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego
(j. t. Dz. U. z 2010, Nr 142, poz. 960), polegające na udzieleniu skazanemu J. C.
zezwolenia na odbycie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru
elektronicznego w oparciu o art. 6 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, przy
jednoczesnym bezpodstawnym pominięciu warunku określającego wysokość kary
pozbawienia wolności – wskazanego w art. 6 ust. 2 tejże ustawy”.
Podnosząc ten zarzut skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
Okręgowemu w L.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja Prokuratora Generalnego jest zasadna.
Warunki, od spełnienia których uzależnione jest odbywanie kary pozbawienia
wolności w systemie dozoru elektronicznego, określa art. 6 ustawy z dnia 7
września 2007 r. o wykonywaniu kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym
w systemie dozoru elektronicznego (Dz. U. z 2010, Nr 142, poz. 960). Stosownie
do ust. 1 art. 6 tej ustawy, sąd penitencjarny, w przypadku spełnienia szczegółowo
wymienionych w tym przepisie warunków podmiotowo-przedmiotowych,
uprawniony jest do udzielenia zezwolenia na odbycie w systemie dozoru
elektronicznego kary pozbawienia wolności nieprzekraczającej jednego roku.
Przepis ten stosuje się odpowiednio, zgodnie z ust. 4 art. 6 (uprzednio, do dnia 4
lipca 2012 r., ust. 2 art. 6), do skazanego, któremu wymierzono dwie lub więcej
niepodlegających łączeniu kar pozbawienia wolności, które skazany ma odbyć
kolejno, nieprzekraczających w sumie jednego roku.
3
W świetle tych przepisów, sąd penitencjarny może udzielić zezwolenia na
odbycie kary w systemie dozoru elektronicznego, tylko wówczas, gdy orzeczona
kara pozbawienia wolności nie przekracza jednego roku i to niezależnie od tego,
czy skazanemu wymierzono jedną karę czy też dwie lub więcej kar pozbawienia
wolności niepodlegających łączeniu. W przypadku wydania wyroku łącznego,
zgodnie z art. 50 ustawy, niezbędnym warunkiem do udzielenia przez sąd takiego
zezwolenia, jest również to, aby wymierzona kara łączna nie była wyższa od roku
pozbawienia wolności.
W niniejszej sprawie omawiany warunek co do wysokości orzeczonych kar
pozbawienia wolności nie został spełniony.
Wskazać należy, że zarówno z treści protokołu posiedzenia Sądu
Okręgowego w L. z dnia 21 listopad 2011 r., jak i wydanego w tym dniu
postanowienia, zaskarżonego obecnie kasacją, wynika, że sąd dysponował
dokumentami procesowymi niezbędnymi do wydania prawidłowego,
merytorycznego orzeczenia. Z uzasadnienia postanowienia bowiem jednoznacznie
wynika, że orzekający w sprawie Sąd posiadał wiedzę o wcześniejszym skazaniu J.
C. wyrokiem Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 11 października 2006 r., na karę roku
pozbawienia wolności, a co do której Sąd Okręgowy w S. postanowieniem z dnia
13 czerwca 2011 r., udzielił zgodę skazanemu na odbywanie poza zakładem
karnym w systemie dozoru elektronicznego. Karę tą w tym systemie skazany J. C.
zaczął odbywać od dnia 16 czerwca 2011 r.
Z akt sprawy wynika więc jednoznacznie, że skazanemu J. C. dwoma
wyrokami Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 11 października 2006 r., i z dnia 4 marca
2009 r., wymierzono kary pozbawienia wolności, wobec braku przesłanek z art. 85
k.k., niepodlegające łączeniu, które skazany miał odbywać kolejno, a ich suma
wynosi rok i 6 miesięcy, a więc przekracza ustalony w ustawie rok pozbawienia
wolności.
W tej sytuacji doszło do rażącego naruszenia przez Sąd Okręgowy w L.
przepisów ustawy z dnia 7 września 2007 r. o wykonywaniu kary pozbawienia
wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego, poprzez
zastosowanie wobec skazanego art. 6 ust. 1 z pominięcie treści ust. 4 art. 6.
Opisane uchybienie sądu miało istotny wpływ na treść postanowienia, albowiem
prawidłowo dokonana w niniejszej sprawie ocena przesłanek statuujących
możliwość udzielenia skazanemu zezwolenia na odbycie kary pozbawienia
4
wolności w systemie dozoru elektronicznego, winna doprowadzić sąd do
odmiennego rozstrzygnięcia. Zaszła więc konieczność uchylenia zaskarżonego
postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania wniosku
skazanego.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w części
dyspozytywnej niniejszego postanowienia.