Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CSK 630/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Barbara Myszka (przewodniczący)
SSN Dariusz Zawistowski (sprawozdawca)
SSN Agnieszka Piotrowska
Protokolant Justyna Kosińska
w sprawie z powództwa A. Poland S.A. w D.
przeciwko Bankowi Polska Kasa Opieki S.A. w Warszawie
o zapłatę,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 27 marca 2013 r.,
skargi kasacyjnej strony powodowej
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 28 lutego 2012 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w W., po ponownym rozpoznaniu sprawy, wyrokiem z dnia 21
kwietnia 2011 r. zasądził od strony pozwanej Banku Polska Kasa Opieki S.A. na
rzecz, strony powodowej A.. Poland S.A. kwotę 9 332 923,54 z należnościami
ubocznymi oraz umorzył postępowanie w części ograniczonej przez powoda. W
toku postępowania Sąd pierwszej instancji ustalił, że strona powodowa jest
następcą prawnym Huty im […] (HTS), a strona pozwana następcą Powszechnego
Banku Gospodarczego S.A. (PBG). W dniu 13 grudnia 1996 r. HTS zawarła z
Narodowym Funduszem Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (NFOS)
umowę pożyczki w wysokości 30 000 000 zł z przeznaczeniem na dofinansowanie
inwestycji w dziedzinie ochrony środowiska. Pożyczka miała być spłacona w 10
półrocznych ratach. Jako zabezpieczenie spłaty została przewidziana gwarancja
bankowa udzielona przez PBG. W dniu 16 marca 1998 r. pomiędzy HTS i PBG
została zawarta umowa zlecenia udzielenia gwarancji, w której PBG zobowiązał się
do zapłaty na pierwsze żądanie NFOZ jako beneficjenta kwoty nie wyższej niż
38685625 zł, na warunkach określonych w treści listu gwarancyjnego.
HTS zobowiązała się zwrócić PBG kwotę wypłaconą z tytułu gwarancji i co do tego
obowiązku poddała się egzekucji, do kwoty nie wyższej niż 60000000 zł. HTS
zabezpieczyła wykonanie tego zobowiązania poprzez wystawienie weksla, cesję
wierzytelności, przewłaszczenia zapasów materiałowych oraz udzielenie
pełnomocnictwa do dysponowania jej rachunkiem bankowym. W dniu 17 marca
1998 r. PBG udzielił gwarancji bankowej na rzecz NFOS, w której zobowiązał się
nieodwołalnie i bezwarunkowo do zapłacenia rzeczywistego zadłużenia HTS wobec
NFOS wynikającego z umowy pożyczki w kwotach i terminach określonych
w umowie pożyczki, jednak nie więcej niż 38 685 625 zł. Sąd Rejonowy w K.
postanowieniem z dnia 10 września 2001 r. otworzył postępowanie układowe HTS.
Do tego czasu HTS spłaciła, w terminach ustalonych w umowie pożyczki 12 000
000 zł. W dniu 8 listopada 2001 r. strona pozwana zgłosiła w postępowaniu
układowym wierzytelność w kwocie łącznie 110 148 137,50 zł, obejmującą
roszczenie z tytułu udzielonej gwarancji bankowej. Wierzytelność strony pozwanej
w wysokości 48 054 986,80 zł została wciągnięta na listę wierzytelności w
3
postępowaniu układowym na podstawie postanowienia Sądu Okręgowego w
Krakowie z dnia 10 maja 2002 r. na skutek zażalenia HTS. W dniu 29 lipca 2002 r.
HTS zawarła z wierzycielami układ. Wierzyciele, których wierzytelności były wyższe
niż 10 000 zł wyrazili zgodę na umorzenie 40% wierzytelności, a pozostała część
miała być spłacona w ratach. W związku z otwarciem postępowania układowego
HTS zaprzestała spłaty pożyczki. W następstwie tego NFOS zwrócił się do strony
pozwanej z żądaniem zapłaty niespłaconych rat pożyczki. Strona pozwana
dokonywała tych wpłat w trakcie trwania postępowania układowego a następnie
zaspokoiła swoje roszczenia wobec strony powodowej z ustanowionych
zabezpieczeń oraz w toku egzekucji na podstawie bankowego tytułu
wykonawczego. Strona pozwana uzyskała łącznie 22 643 499,93 zł.
Sąd Okręgowy uznał, że roszczenie zwrotne strony pozwanej wobec HTS
było objęte redukcją w wysokości 40 %, z uwagi na warunki układu z wierzycielami.
W jego ocenie była to wierzytelność warunkowa w rozumieniu art. 42
prawa o postępowaniu układowym (pr. ukł.). Sąd Okręgowy przyjął także,
że gwarant dokonując spłat wstąpił w prawa zaspokojonego wierzyciela
i w konsekwencji mógł uzyskać zaspokojenie jedynie do wysokości wierzytelności,
którą układ przyznawał NFOS. W oparciu o opinię biegłego Sąd Okręgowy ustalił,
że gwarant mógł uzyskać od HTS kwotę 10 823 617,63 zł. Przemawiało to za
uwzględnieniem powództwa w zakresie żądanym przez stronę powodową.
Sąd Apelacyjny po rozpoznaniu apelacji strony pozwanej wyrokiem z dnia 28
lutego 2012 r. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że powództwo oddalił.
Podzielając ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji, uznał za uzasadnione
zarzuty naruszenia prawa materialnego. Uznał, że wierzytelność zwrotna gwaranta
nie miała charakteru warunkowego i nie podlegała redukcji na podstawie art. 42 pr.
ukł. W jego ocenie na skutek wystawienia gwarancji bankowej powstało
zobowiązanie przyszłe. Zobowiązanie gwaranta wobec NFOS miało charakter
abstrakcyjny i bank nie mógł wobec beneficjenta gwarancji bronić się zarzutem, że
jego wierzytelność została zredukowana na skutek zawarcia układu. Gwarant nie
miał zatem możliwości sprawdzenia słuszności i zasadności roszczenia NFOS. Sąd
Apelacyjny uznał za nie budzące wątpliwości i bezsporne, że wierzytelność zwrotna
nie została wpisana na listę wierzytelności w postępowaniu układowym. Gwarant
4
spełniając świadczenie na rzecz NFOS płacił wyłącznie własny dług i nie wstąpił w
miejsce zaspokojonego wierzyciela. Dług gwaranta jest uzależniony jedynie od
określenia wysokości sumy gwarancyjnej, a rozmiar jego świadczenia nie jest
zależny od zakresu zobowiązania zleceniodawcy. W ocenie Sądu Apelacyjnego
strona powodowa nie wykazała, wbrew odmiennemu stanowisku Sądu
Okręgowego, przesłanek do domagania się zwrotu części kwoty wyegzekwowanej
przez stronę pozwaną na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu i
powództwo należało uznać za bezpodstawne.
Skarga kasacyjna strony powodowej została oparta na obu podstawach
określonych w art. 3983
§ 1 k.p.c. Zarzucono w niej naruszenie art. 382 k.p.c. w zw.
z art. 328 § 2, art. 316 § 1, art. 391 i art. 39821
k.p.c., art. 382 k.p.c. w zw. z art. 328
§ 2 , art. 316 § 1, art. 278 § 1, art. 391 i art. 39821
k.p.c., art. 98 § 1, 3 i 4 k.p.c., art.
99 k.p.c. w zw. z § 2 ust. 1 i § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28
września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu, art. 65 § 2 k.c., art. 65 § 2 k.c. w zw. z art. 80 i art. 84
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, art. 518 § 1 pkt 1 k.c. w zw.
z art. 80 i art. 84 Prawa Bankowego, art. 734 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 742 i art. 89
k.c. oraz art. 42 rozporządzenia Prezydenta RP z dnia 24 października 1934 r.
Prawo o postępowaniu układowym, art. 405 k.c. w zw. z art. 410 § 1 i 2 k.c., art. 6
k.c., art. 734 k.c., art. 742 k.c., art. 518 § 1 pkt 1 k.c., art. 81 i 84 Prawa bankowego,
art. 67 § 1 i art. 68 Prawa o postępowaniu układowym, ewentualnie art. 405 k.c.
w zw. z art. 410 § 1 i 2 , art. 734 i art. 742 k.c. oraz art. 67 § 1, art. 68 i art. 42
Prawa o postępowaniu układowym, art. 65 § 2 k.c. w zw. z art. 734 i art. 742 k.c.
oraz art. 80 i art. 84 Prawa bankowego. W oparciu o zawarte w niej zarzuty
skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi
Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania, ewentualnie jego uchylenie i oddalenie
apelacji strony pozwanej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
5
Przedmiotem sporu było zasadniczo zagadnienie czy roszczenie gwaranta
wobec strony powodowej podlegało zredukowaniu z uwagi na wynik postępowania
układowego. Za taką oceną opowiadała się strona powodowa, podnosząc,
że gwarant w ramach roszczenia zwrotnego wyegzekwował kwotę przewyższającą
rzeczywistą wysokość zobowiązania strony powodowej wynikającego z zawartej
przez strony umowy zlecenia gwarancji bankowej. Zarzuty zawarte w skardze
kasacyjnej wskazują, choć nie zostało to jednoznacznie wyartykułowane przez
skarżącą, że podstawa do redukcji roszczenia kompensacyjnego strony
powodowej istniała na podstawie dwóch tytułów. Stanowiło ją objęcie
postępowaniem układowym wierzytelności kompensacyjnej gwaranta z uwagi na
warunkowy charakter zobowiązania z umowy zlecenia gwarancji oraz
zredukowanie w postępowaniu układowym wierzytelności beneficjenta gwarancji
(pożyczkodawcy). Wymagało to odrębnego rozważenia tych podstaw żądania
strony powodowej.
Na wstępie wymaga jednak odnotowania, że w rzeczywistości strona
pozwana uzyskała na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego i w oparciu
o istniejące zabezpieczenia jej roszczenia kompensacyjnego kwotę, która obok
należności wypłaconej NFOS ściśle w ramach gwarancji obejmowała także
należność stanowiącą wynagrodzenie gwaranta (prowizję banku). Sąd Apelacyjny
nie uwzględnił zaś tego faktu oddalając powództwo w całości. Wydając takie
rozstrzygnięcie ocenił wyłącznie istnienie podstaw do redukcji pierwszej z tych
należności. Uniemożliwia to dokonanie kontroli kasacyjnej zaskarżonego wyroku
w części odnoszącej się do żądania związanego z prowizją pobraną przez bank za
„udzielenie gwarancji". Z tego względu, niezależnie od oceny zarzutów skargi
kasacyjnej odnoszących się do możliwości redukcji wierzytelności wynikającej
z udzielenia gwarancji, zasadny był zawarty w skardze kasacyjnej zarzut
naruszenia przepisów prawa materialnego na skutek pominięcia przez Sąd
Apelacyjny, że roszczenie strony powodowej nie dotyczyło wyłącznie kwoty
wypłaconej z tytułu gwarancji. Skargę kasacyjną już z tego względu należało uznać
za uzasadnioną, ponieważ Sąd Apelacyjny nie ustalił, jaką kwotę strona pozwana
uzyskała od strony powodowej jako wynagrodzenie prowizyjne, co nie pozwalało
z kolei stwierdzić w jakiej części roszczenie strony powodowej jest związane
6
z pobraniem tej kwoty. Zaskarżony wyrok z przyczyny wyżej wskazanej podlegał
uchyleniu na podstawie art. 39815
§ 1 k.p.c. w całości.
Za takim rozstrzygnięciem przemawiały także trafnie podniesione przez
skarżącego zarzuty odnoszące się do części żądania związanej z kwotą
gwarancyjną. Ich rozważenie wymagało odniesienia się w pierwszej kolejności do
instytucji gwarancji bankowej. Dotyczy jej art. 81 i art. 84 Prawa bankowego. Art. 81
Prawa bankowego definiując pojęcie gwarancji bankowej stanowi, że jest
to jednostronne zobowiązanie banku(gwaranta), że przy spełnieniu przez podmiot
uprawniony (beneficjenta gwarancji) określonych warunków zapłaty, bank wykona
świadczenie na jego rzecz. Do udzielenia gwarancji bankowej wymagana jest forma
pisemna pod rygorem nieważności. Zgodnie z art. 84 prawa bankowego
zobowiązanie banku ma charakter pieniężny, a do gwarancji bankowych stosuje się
przepisy Kodeksu cywilnego. Regulacja ustawowa gwarancji bankowej zawarta
w Prawie bankowym jest zatem wąska i musi być traktowana jako regulacja jedynie
o charakterze ramowym. W praktyce rodzi to szereg wątpliwości co do charakteru
gwarancji bankowej, a w literaturze prezentowane są na ten temat sprzeczne
stanowiska, także w kwestiach o zasadniczym znaczeniu, takich jak:
- sposób powstania gwarancji bankowej( w doktrynie prezentowane jest
stanowisko, że stosunek gwarancji powstaje na podstawie czynności
jednostronnej gwaranta lub na podstawie umowy);
- akcesoryjność lub abstrakcyjność zobowiązania, co rzutuje na ocenę stosunku
między gwarancją a poręczeniem;
- skutek spełnienia świadczenia przez gwaranta dla istnienia stosunku
podstawowego (zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela - beneficjenta
gwarancji)
- charakteru roszczenia beneficjenta
- możliwości odwołania się przez gwaranta do stosunku podstawowego jako
istotnego dla zakresu odpowiedzialności gwaranta.
Dodatkowo należy uwzględnić, że udzielenie gwarancji bankowej jest wynikiem
złożonego układu powiązanych ze sobą stosunków prawnych. Obejmuje on stosunek
podstawowy, między wierzycielem i dłużnikiem (w rozstrzyganej sprawie będący
wynikiem zawarcia umowy pożyczki), stosunek zlecenia gwarancji (umowa między
7
dłużnikiem i bankiem-gwarantem) oraz stosunek gwarancji (między gwarantem
i beneficjentem gwarancji-wierzycielem). Wobec sygnalizowanych wyżej wątpliwości
należy opowiedzieć się za oceną, że stosunek gwarancji powstaje na podstawie
umowy między gwarantem a beneficjentem gwarancji (wierzycielem) o charakterze
jednostronnie zobowiązującym i na jej podstawie powstaje odrębny stosunek prawny,
nieakcesoryjny wobec stosunku podstawowego, co różni umowę gwarancji bankowej
od poręczenia.
W literaturze i judykaturze zgodnie prezentowane jest stanowisko, że wobec
charakteru regulacji ustawowej odnoszącej się do gwarancji bankowej ocena zakresu
obowiązków i możliwego sposobu obrony gwaranta w ramach stosunku gwarancji
wymaga uwzględnienia treści umowy gwarancji, którą strony mogą ukształtować
w ramach swobodnego uznania (zob. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego
z dnia 28 kwietnia 1995 r., III CZP 166/94). Odmiennie zagadnienie to przedstawił
Sąd Apelacyjny. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika bowiem, że gwarancja
bankowa, w której użyto klauzuli „nieodwołalnie i bezwarunkowo” oraz „na pierwsze
żądanie” jest instytucją prawną o określonych z góry cechach, w pełni ukształtowaną
normatywnie. Sąd Apelacyjny stwierdził, że zawarcie umowy gwarancji bankowej
prowadzi do powstania po stronie gwaranta zobowiązania abstrakcyjnego
o charakterze losowym i przyszłym oraz bezwarunkowego, w którym gwarant jest
pozbawiony uprawnień do podnoszenia zarzutów odnoszących się do stosunku
podstawowego. Jest to stanowisko błędne, które - na co wskazuje uzasadnienie
zaskarżonego wyroku - wpłynęło niewątpliwie na sposób wykładni umów
stanowiących podstawę rozstrzyganego sporu. Niezależnie od powołanego wyżej
stanowiska judykatury należy podkreślić, że w prawie polskim zasadą jest
kauzalność czynności prawnych, a udzielenie gwarancji bankowej ma na celu
zabezpieczenie interesu wierzyciela. Nie budzi zaś wątpliwości, że zabezpieczenia
dokonywane na podstawie przepisów prawa materialnego mają charakter także
akcesoryjny. Nakazuje to przyjąć, że zobowiązanie gwaranta na podstawie umowy
z beneficjentem gwarancji może zostać jedynie ukształtowane jako zobowiązanie
abstrakcyjne. Na taki charakter tego zobowiązania musi zatem wskazywać treść
umowy. Nie można podzielić zatem oceny Sądu Apelacyjnego, że zawarcie
w umowie gwarancji wzmianki o stosunku podstawowym oraz stwierdzenia, że
8
gwarant spełni swoje świadczenie w granicach „rzeczywistego zadłużenia" dłużnika
beneficjenta gwarancji nie ma znaczenia dla oceny jej abstrakcyjnego charakteru,
a brak w tej umowie klauzul wyłączających lub ograniczających odpowiedzialność
gwaranta oznacza, że wierzyciel mógł domagać się od gwaranta zapłaty sumy
gwarancyjnej bez względu na rzeczywistą wysokość zobowiązania dłużnika. Ocena
ta wskazuje, że Sąd Apelacyjny odwrócił właściwą kolejność ocen niezbędnych dla
ustalenia treści stosunku prawnego. Wymagała ona dokonania w pierwszej
kolejności wykładni zawartej umowy i stwierdzenia czy zobowiązanie zostało
ukształtowane jako abstrakcyjne, a nie stwierdzenia, że nie zawarto w niej klauzul
wyłączających abstrakcyjność zobowiązania. W konsekwencji zastosowania przez
Sąd Apelacyjny niewłaściwej metody ustalenia treści umowy łączącej strony, nie
przywiązał on właściwej wagi dla oceny wszystkich istotnych postanowień umowy.
Ograniczył się praktycznie do stwierdzenia, że użycie przez strony klauzuli
„nieodwołanie i bezwarunkowo" oraz „na pierwsze żądanie" wskazuje na
abstrakcyjny charakter zobowiązania gwaranta. W tej sytuacji niezasadnie stwierdził,
że strona powodowa „bezskutecznie" odwoływała się do klauzuli, że gwarant spełni
świadczenie w granicach rzeczywistego zadłużenia zleceniodawcy gwarancji. To
postanowienie umowy, jak wyżej wskazano, należało uwzględnić przy dokonywaniu
jej wykładni. Dotyczy to również zawartego w umowie gwarancji stwierdzenia,
że gwarancja stanowi zabezpieczenie spłaty pożyczki udzielonej stronie powodowej.
Podobne stwierdzenie zostało zamieszczone w umowie zlecenia gwarancji. Z tego
względu wykładnia treści umowy gwarancji, której dokonał Sąd Apelacyjny nie może
być uznana za prawidłową, co nakazywało uznać za usprawiedliwione zarzuty skargi
kasacyjnej odwołujące się do naruszenia art. 65 § 2 k.c.
W konsekwencji zasadności tych zarzutów należało także przyjąć,
że nieuzasadnione było stwierdzenie Sądu Apelacyjnego, związane z oceną
o abstrakcyjnym zobowiązaniu gwaranta, iż strona powodowa nie mogła powoływać
się skutecznie na zarzuty ze stosunku podstawowego, w tym zarzut zredukowania
wierzytelności beneficjenta gwarancji z uwagi na wynik postępowania układowego.
Odwołanie się przez Sąd Apelacyjny do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 28
kwietnia 1995 r. (III CZP 166/94) nie było w tych warunkach uzasadnione, gdyż jej
uzasadnienie wskazuje, że przedmiotem oceny Sądu Najwyższego było wyłącznie
9
zamieszczenie w umowie gwarancji klauzuli „nieodwołalnie i bezwarunkowo'' oraz „
na pierwsze żądanie". Sąd Najwyższy uznał, że takie sformułowanie wskazuje na
abstrakcyjny charakter zobowiązania gwaranta, jednakże nie wskazał, aby
w rozpoznawanej wówczas sprawie znalazły się jakiekolwiek inne postanowienia
mające znaczenie w tym zakresie. Nie można zatem przyjąć, że powołana wyżej
uchwała zapadła w stanie faktycznym tożsamym ze stanem w rozpoznawanej
obecnie sprawie.
Z uwagi na to, że Sąd Apelacyjny nie ustalił prawidłowo charakteru umowy
gwarancji bezprzedmiotowe stały się rozważania na temat podstawy prawnej
roszczenia, które w związku z udzieleniem gwarancji przysługiwało stronie
pozwanej. Ocena w tym zakresie będzie możliwa dopiero po prawidłowym ustaleniu
jakiej treści stosunek rzeczywiście łączył strony umowy gwarancji, do czego
niezbędna jest prawidłowa wykładnia tej umowy.
Należy także podkreślić, że nawet stwierdzenie, iż zobowiązanie w ramach
umowy gwarancji bankowej zostało ukształtowane jako abstrakcyjne nie
stanowiłoby wystarczającej podstawy dla podzielenia oceny, że wówczas
niemożliwe jest odwołanie się gwaranta do treści stosunku podstawowego.
W uzasadnieniu powoływanej wyżej uchwały Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia
1995 r. wskazano, że w określonych okolicznościach, nawet przy abstrakcyjnym
zobowiązaniu gwaranta, może on wobec beneficjenta gwarancji wyprowadzić
ze stosunku gwarancji zarzuty ograniczające jego odpowiedzialność, jeżeli żądanie
beneficjenta gwarancji prowadziłoby do nadużycia celu tego zabezpieczenia.
W tym kontekście należało niewątpliwie ocenić, czy strona pozwana mając
świadomość, że wierzytelność pożyczkodawcy została w postępowaniu układowym
zredukowana o 40% zachował się prawidłowo wypłacając świadczenie objęte
gwarancją w pełnej wysokości i jak takie zachowanie powinno być ocenione
w kontekście zasadności roszczenia kompensacyjnego, które strona powodowa
uważała w części za nienależne.
Sąd Apelacyjny wadliwie ocenił również zagadnienie, czy wierzytelność
kompensacyjna strony pozwanej (roszczenie wobec zleceniodawcy gwarancji)
miała charakter warunkowy i mogła być z tego względu objęta dyspozycją art. 42
Prawa o postępowaniu układowym. Strona powodowa twierdziła, że z tego względu
10
podlegała redukcji z uwagi na treść układu. Sąd Apelacyjny oceniając zasadność
tego stanowiska stwierdził, że na skutek wystawienia gwarancji powstało
zobowiązanie rezultatu i było to zobowiązanie przyszłe. Stwierdził także,
że gwarancja bankowa jest umową losową, w której istnienie i rozmiar świadczenia
są zależne od przypadku. Różni to umowę losową od umów zawartych pod
warunkiem. W rzeczywistości Sąd Apelacyjny ocenił zatem, że to umowa gwarancji
bankowej nie jest umową warunkową. Powinien zaś tę ocenę odnieść do umowy
zlecenia gwarancji, stanowiącej podstawę roszczenia strony powodowej. W żadnym
zaś razie bezwarunkowość zlecenia gwarancji nie może być wywodzona
z bezwarunkowości gwarancji. Jak wyżej wskazano są to dwa odrębne, powiązane
ze sobą stosunki prawne.
W skardze kasacyjnej zakwestionowano zasadnie także stwierdzenie Sądu
Apelacyjnego, że wierzytelność strony pozwanej związana z udzieleniem gwarancji
nie została wpisana na listę wierzytelności w postępowaniu układowym.
Sąd Apelacyjny nie dokonał bowiem własnych ustaleń faktycznych w tym zakresie.
Stwierdził natomiast, że podziela ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji.
Ustalenia te wskazują zaś, że strona pozwana zgłosiła do masy upadłości
wierzytelności w łącznej wysokości ponad 110 mln zł. Na liście wierzytelności została
umieszczona wierzytelność banku w kwocie 48 054 986,80 zł. Te ustalenia są
niewątpliwie niewystarczające dla stwierdzenia w sposób jednoznaczny,
że wierzytelność banku wynikająca z umowy zlecenia gwarancji nie została
umieszczona na liście wierzytelności w postępowaniu układowym.
Z przyczyn wyżej wskazanych skarga kasacyjna podlegała uwzględnieniu na
podstawie art. 39815
§ 1 k.p.c.
jw