III CNP 8/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-06-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 8/13
POSTANOWIENIE
Dnia 28 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z powództwa W. W.
przeciwko J. K.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 28 marca 2013 r.,
na skutek skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w T.
z dnia 16 lutego 2012 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 16 lutego 2012 r. Sąd Okręgowy w T. zmienił wyrok Sądu
Rejonowego w T. z dnia 11 października 2011 r. i oddalił apelację pozwanego J. K.
w pozostałym zakresie oraz dokonał rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów
postępowania.
Wyrok Sądu Okręgowego pozwany J. K. zaskarżył skargą o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego
została wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części,
przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa,
z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia
szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy,
wykazanie że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe, wniosek o stwierdzenie niezgodności
orzeczenia z prawem.
Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i powinny być spełnione
w sposób kumulatywny, a zatem skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla
usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine. Sąd Najwyższy
wyjaśnił także, że każde wymaganie przewidziane w wymienionym przepisie ma
charakter samoistny, powinno być zatem spełnione samodzielnie, niezależnie od
innych (np. postanowienie z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05, niepubl.). Skoro
więc ww. przepis wyraźnie odróżnia podstawy skargi od wskazania przepisu prawa,
z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, to nie może budzić wątpliwości, że
skarga musi zawierać każdy z tych elementów przedstawiony odrębnie.
Pozwany sformułował zarzuty składające się na podstawy skargi i obszernie
je uzasadnił, jednak nie wskazał przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie
jest niezgodne. Poza tym skarga dotknięta jest także innymi brakami
konstrukcyjnymi, tj. nie zawiera uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody,
spowodowanej przez wydanie zaskarżonego orzeczenia, a także nie wykazano
3
w niej – ograniczając się do zdawkowej tezy – że wzruszenie tego orzeczenie
w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
db
POSTANOWIENIE
Dnia 28 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z powództwa W. W.
przeciwko J. K.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 28 marca 2013 r.,
na skutek skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w T.
z dnia 16 lutego 2012 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 16 lutego 2012 r. Sąd Okręgowy w T. zmienił wyrok Sądu
Rejonowego w T. z dnia 11 października 2011 r. i oddalił apelację pozwanego J. K.
w pozostałym zakresie oraz dokonał rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów
postępowania.
Wyrok Sądu Okręgowego pozwany J. K. zaskarżył skargą o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego
została wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części,
przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa,
z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia
szkody, spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy,
wykazanie że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków
prawnych nie było i nie jest możliwe, wniosek o stwierdzenie niezgodności
orzeczenia z prawem.
Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i powinny być spełnione
w sposób kumulatywny, a zatem skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla
usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine. Sąd Najwyższy
wyjaśnił także, że każde wymaganie przewidziane w wymienionym przepisie ma
charakter samoistny, powinno być zatem spełnione samodzielnie, niezależnie od
innych (np. postanowienie z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05, niepubl.). Skoro
więc ww. przepis wyraźnie odróżnia podstawy skargi od wskazania przepisu prawa,
z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, to nie może budzić wątpliwości, że
skarga musi zawierać każdy z tych elementów przedstawiony odrębnie.
Pozwany sformułował zarzuty składające się na podstawy skargi i obszernie
je uzasadnił, jednak nie wskazał przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie
jest niezgodne. Poza tym skarga dotknięta jest także innymi brakami
konstrukcyjnymi, tj. nie zawiera uprawdopodobnienia wyrządzenia szkody,
spowodowanej przez wydanie zaskarżonego orzeczenia, a także nie wykazano
3
w niej – ograniczając się do zdawkowej tezy – że wzruszenie tego orzeczenie
w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
db