Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CSK 411/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 10 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Marta Romańska
w sprawie z powództwa S. Spółki z o.o. w P.
przeciwko K. D.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 10 maja 2013 r.,
skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 16 lutego 2012 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w zakresie punktu I, IV i V oraz
przekazuje sprawę Sądowi Apelacyjnemu do ponownego
rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
„S.” Spółka z o.o. w P. domagała się wydania nakazu zapłaty
w postępowaniu upominawczym nakazującego S. D. - który zmarł w toku
postępowania 27 czerwca 2011 r. i do procesu wstąpił następca prawny K. D. -
zapłatę kwoty 3 500 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 12 czerwca 2007 r.
tytułem zwrotu świadczenia nienależnego.
Sąd Okręgowy w T. w dniu 30 czerwca 2010 r. wydał nakaz zapłaty w
postępowaniu upominawczym, od którego pozwany złożył sprzeciw. Wyrokiem z
dnia 14 lutego 2011 r. Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz powódki
kwotę 3 500 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 14 lutego 2011 r., nie obciążył
pozwanego kosztami procesu i orzekł ściągnięcie na rzecz Skarbu Państwa - Sądu
Okręgowego w T. z zasądzonej kwoty brakującej opłaty sądowej od pozwu w
kwocie 99 870 zł. Ustalił, że zgodnie z umową przedwstępną z dnia 17 maja 2007 r.
S. D. zobowiązał się sprzedać powódce, a powódka zobowiązała się kupić prawo
użytkowania wieczystego nieruchomości o obszarze 10 ha 20 a 45 m2
, a także
własność budynków i urządzeń znajdujących się na nieruchomości, za kwotę
14 000 000 zł. Zastrzeżono, że przyrzeczona umowa sprzedaży zostanie zawarta w
terminie do dnia 11 czerwca 2007 r. (§ 2 ust. 1 i 3 umowy). Stosownie do § 3 ust. 1
umowy, powódka miała wpłacić pozwanemu do dnia 18 maja 2007 r. kwotę
2 500 000 zł tytułem zaliczki na poczet realizacji umowy i dnia 27 maja 2007 r.
kwotę 1 000 000 zł jako dalszą zaliczkę, tj. razem kwotę 3 500 000 zł, przy czym w
przypadku niewykonania umowy przyrzeczonej z winy sprzedającego był on
zobowiązany do zwrócenia kupującemu uiszczonej przez niego zaliczki (§ 3 ust. 3
umowy). W przypadku zaś niewykonania umowy przez kupującego, uiszczona
przez niego zaliczka nie podlegała zwrotowi, a sprzedający był zwolniony z
obowiązku zawarcia umowy przyrzeczonej (§ 3 ust. 4 umowy). W § 8 umowy strony
zastrzegły, że umowa ulega rozwiązaniu w przypadku niedokonania przez
kupującego zapłaty zaliczki lub jej części w terminach wskazanych w § 3 ust. 1 lub
niedokonania przez kupującego zapłaty reszty ceny w terminie najpóźniej w dniu
zawarcia umowy przyrzeczonej, tj. do dnia 11 czerwca 2007 r. Powódka wywiązała
się z umowy przedwstępnej co do obowiązku zapłaty zaliczki, bowiem w ustalonych
terminach wpłaciła na rzecz sprzedającego 2 500 000 zł i 1 000 000 zł. Jednakże w
3
wyznaczonym terminie do zawarcia umowy przyrzeczonej, tj. dnia 11 czerwca 2007
r., powódka nie stawiła się u notariusza ani też nie dokonała zapłaty przed tym
terminem reszty ceny w kwocie 10 500 000 zł w odniesieniu do objętej pozwem
nieruchomości. Pismem z dnia 11 lipca 2007 r. pozwany wezwał powódkę do
złożenia wniosku do Sądu Rejonowego w O. o wykreślenie z ksiąg wieczystych
nieruchomości wzmianek dotyczących wpisanego na rzecz powódki roszczenia
o zawarcie przyrzeczonej umowy, zaś pismem z dnia 7 maja 2010 r. wysłanym do
S. D. na niewłaściwy adres powódka wezwała pozwanego do zwrotu kwoty zaliczki
z odsetkami, przy czym wezwania tego pozwany nie otrzymał.
Sąd Okręgowy stwierdził, że umowa między stronami uległa rozwiązaniu
najpóźniej z upływem dnia 11 czerwca 2007 r., a skutkiem jej rozwiązania jest
obowiązek zwrotu tego, co strony sobie świadczyły (art. 405 w związku z art. 410
k.c.). Wobec rozwiązania umowy przestała istnieć również podstawa świadczenia
powódki w postaci zaliczki, pozwany zaś nie wskazał przyczyny, która
uzasadniałaby zatrzymanie tak dużej kwoty. Sąd Okręgowy przyjął zatem,
że przysporzenie majątkowe na rzecz powódki tylko dlatego, że strony się tak
umówiły, narusza zasady współżycia społecznego (art. 5 k.c.) i umowa o takie
świadczenie jest nieważna (art. 58 § 2 k.c.). Sąd Okręgowy nie podzielił również
podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia. Żądane
odsetki od zasądzonej kwoty uznał za uzasadnione od daty wyroku, bowiem
wezwanie nie zostało wysłane przez powódkę na adres wskazany w umowie.
Obie strony wniosły apelacje od wyroku Sądu Okręgowego, przy czym
powódka zaskarżyła rozstrzygnięcie co do daty początkowej zasądzonych odsetek
oraz orzeczenie o kosztach zawarte w punktach II i III.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 16 lutego 2012 r.: I. zmienił wyrok Sądu
Okręgowego w ten sposób, że 1. powództwo oddalił, 2. z a s ą d z i ł od powódki
na rzecz pozwanego kwotę 7 217 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, II.
o d r z u c i ł apelację powódki co do punktu I w części zaskarżającej odsetki,
III. o d d a l i ł apelację powódki w pozostałym zakresie, IV. z a s ą d z i ł od
powódki na rzecz pozwanego kwotę 7 400 zł tytułem kosztów postępowania
apelacyjnego, V. n a k a z a ł ściągnąć od powódki na rzecz Skarbu Państwa -
4
Sądu Okręgowego w T. kwotę 98 000 zł tytułem pozostałej opłaty sądowej od
apelacji, od której pozwany był zwolniony, VI. u c h y l i ł postanowienie z dnia
11 marca 2011 r. i postępowanie zażaleniowe umorzył oraz VII. u c h y l i ł
postanowienie z dnia 27 czerwca 2011 r. i postępowanie zażaleniowe umorzył.
Sąd Apelacyjny stwierdził, że zgodnie z umową przedwstępną kwota
3 500 000 zł stanowiła zaliczkę na poczet ceny, zatem rozważania na temat
zadatku są bezprzedmiotowe. Podkreślił, że według uzasadnienia uchwały Sądu
Najwyższego z dnia 8 marca 2007 r., III CZP 3/07 (OSNC 2008, nr 2, poz. 15)
stosunkowo często zdarza się, że przed ustalonym w umowie przedwstępnej
terminem zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży - najczęściej już przy zawarciu
umowy przedwstępnej - strona, która ma kupić rzecz (art. 535 k.c.) lub prawo
(art. 555 k.c.) płaci drugiej stronie, zgodnie z dokonanym z nią uzgodnieniem,
określoną kwotę. Nieraz bywa ona wysoka, gdyż zbliża się do kwoty ceny
z przyrzeczonej umowy sprzedaży lub jest jej równa. W wielu takich przypadkach
prawidłowa wykładnia porozumienia stron prowadzi do uznania tej kwoty, nawet
jeżeli strony określiły ją mianem „zadatku”, za zaliczkę na poczet ceny
z przyrzeczonej umowy sprzedaży. Według orzecznictwa, zgodnie z wymienioną
uchwałą nie budzi wątpliwości fakt, że jeżeli nie następuje zawarcie przyrzeczonej
umowy sprzedaży, kwota zapłacona na poczet ceny powinna być zwrócona jako
świadczenie nienależne (art. 410 § 2 k.c.), bowiem nie zostaje osiągnięty
zamierzony cel umowy. Należałoby zatem przyjąć, że nawet postanowienia
odmienne umowy przedwstępnej nie stanowiłyby podstawy do zatrzymania zaliczki
przez sprzedającego, gdyby strony ograniczyły się w umowie przedwstępnej,
w części odnoszącej się do zaliczki, tylko do § 3 ust. 4, względnie gdyby zaliczka
była zbliżona lub równa cenie sprzedaży. W niniejszej sprawie zaliczka wpłacona
na poczet ceny stanowiła ¼ wartości nieruchomości, przy czym prawo zatrzymania
kwoty 3 500 000 zł służyło sprzedającemu tylko w przypadku niezapłacenia przez
kupującego ceny najpóźniej w dniu 11 czerwca 2007 r. (§ 2 ust. 3), tj. w dniu
zawarcia umowy przyrzeczonej. Skutkiem zaś niezapłacenia ceny było rozwiązanie
umowy przedwstępnej. Strony zastrzegły zatem w § 8 umowy prawo do odstąpienia
od umowy przedwstępnej (art. 395 § 1 k.c.) z zatrzymaniem przez sprzedającego
kwoty 3 500 000 zł, która z chwilą upływu terminu do zawarcia umowy
5
przyrzeczonej i zapłaty reszty ceny, straciła charakter zaliczki na poczet ceny,
a zaczęła pełnić rolę odstępnego (art. 396 k.c.). Sąd Apelacyjny uznał,
że oświadczenie sprzedającego z dnia 11 lipca 2007 r., iż uważa on umowę
przedwstępną za rozwiązaną, oznaczało skorzystanie przez niego z prawa
odstąpienia od umowy. Rozwiązanie umowy przedwstępnej nastąpiło wprawdzie ze
skutkiem ex tunc, ale sprzedający miał prawo do zatrzymania kwoty 3 500 000 zł
tytułem odstępnego.
Sąd Apelacyjny podkreślił ponadto, że apelacja powódki zaskarżająca
orzeczenie o odsetkach podlega odrzuceniu na podstawie art. 373 k.p.c. z powodu
braku substratu zaskarżenia. Poza tym odpadła podstawa do orzeczenia co do
zażalenia powódki na postanowienie z dnia 11 marca 2011 r., zaś zażalenie na
postanowienie z dnia 27 czerwca pozwany cofnął, zatem Sąd Apelacyjny umorzył
postępowanie zażaleniowe, uchylając wymienione postanowienia na podstawie
art. 386 § 3 z związku z art. 397 § 2 k.p.c.
Powódka wniosła skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego,
zaskarżając go w zakresie punktu I 1 i 2, punktu IV i punktu V. i zarzucając
naruszenie prawa materialnego, mianowicie art. 396 w związku z art. 395 § 1 k.c.
oraz art. 65 § 1 i 2 k.c., a także naruszenie przepisu prawa procesowego,
mianowicie art. 382 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zarzuty naruszenia art. 396 w związku z art. 395 § 1 k.c. oraz art. 65 § 1 i 2
k.c. okazały się oczywiście uzasadnione. Zgodnie z art. 395 § 1 k.c., można
zastrzec, że jednej lub obu stronom przysługiwać będzie w ciągu oznaczonego
terminu prawo odstąpienia od umowy. Prawo to wykonywa się przez oświadczenie
złożone drugiej stronie. Według art. 396 k.c., jeżeli zostało zastrzeżone, że jednej
lub obu stronom wolno od umowy odstąpić za zapłatą oznaczonej sumy (odstępne),
oświadczenie o odstąpieniu jest skuteczne tylko wtedy, gdy zostało złożone
jednocześnie z zapłatą odstępnego. W skardze kasacyjnej trafnie podkreślono,
że Sąd Apelacyjny błędnie przyjął, iż strony zastrzegły w § 8 umowy prawo do
odstąpienia od umowy przedwstępnej. Po pierwsze, prawo do odstąpienia od
umowy jest prawem podmiotowym kształtującym wykonywanym przez złożenie
6
oświadczenia woli drugiej stronie. W okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy
nie tylko nie doszło do złożenia takiego oświadczenia, ale strony postanowiły w § 8,
że m.in. w wypadku niezapłacenia przez kupującego reszty ceny sprzedaży
dochodzi do rozwiązania umowy najpóźniej w dniu 11 czerwca 2007 r. Wobec
nieprzystąpienia przez kupującego do zawarcia umowy przyrzeczonej
i niezapłacenia pozostałej kwoty na poczet ceny doszło ex lege do rozwiązania
umowy przedwstępnej. Po drugie, odstąpienie od umowy jest skuteczne ex tunc,
co expressis verbis wynika z art. 395 § 2 k.c. Tymczasem rozwiązanie umowy jest
w zasadzie skuteczne ex nunc, chyba że strony w umowie zastrzegły skutek
wsteczny. W niniejszej sprawie Sąd Apelacyjny paradoksalnie przyjął,
że rozwiązanie umowy przedwstępnej nastąpiło wprawdzie ze skutkiem ex tunc,
ale sprzedający zachował prawo do zatrzymania kwoty 3 500 000 zł tytułem
odstępnego. Sprawiło to, że przyjęte przez ten Sąd stanowisko jest nie tylko
nietrafne, ale poza tym wewnętrznie sprzeczne. Po trzecie, według Sądu
Apelacyjnego od umowy odstąpił sprzedający (pozwany), natomiast odstępne
stanowiła zaliczka wpłacona przez kupującego (powoda). Taka interpretacja, na co
trafnie zwrócono uwagę w skardze kasacyjnej, przeczy istocie instytucji odstępnego
uregulowanej w art. 396 k.c. W konsekwencji należy podkreślić, że przyjęcie przez
sąd, iż strony zastrzegły prawo odstąpienia od umowy za zapłatą oznaczonej sumy
(odstępne), musi znajdować wyraźną podstawę w postanowieniach umowy.
Nie jest natomiast trafny zarzut naruszenia art. 382 k.p.c. Sąd Apelacyjny nie
orzekał bowiem na podstawie odmiennie ustalonego stanu faktycznego, ale
dokonał jego częściowo odmiennej interpretacji niż Sąd Okręgowy. Tymczasem
w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że zarzut naruszenia art. 382
k.p.c. może być usprawiedliwiony, jeśli sąd drugiej instancji pominął całość lub
istotną część zebranego materiału dowodowego, a skarżący zdoła wykazać,
że mogło to mieć wpływ na wynik sprawy (zob. np. wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 13 czerwca 2012 r., II CSK 614/11, niepubl.).
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
§ 1
k.p.c. orzekł, jak w sentencji.
7