V KZ 30/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:13-05-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III KZ 92/08 IV KZ 52/08
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KZ 30/13
POSTANOWIENIE
Dnia 8 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski
w sprawie M. D.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 8 maja 2013 r.,
zażalenia skazanego
na zarządzenie Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu
Apelacyjnego […]
z dnia 15 lutego 2013 r., o odmowie przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania
w sprawie Sądu Rejonowego w W., sygn. X K […] i Sądu Okręgowego w Ś., sygn.
IV […],
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
M. D. skazany wskazanymi wyżej wyrokami samodzielnie sporządził i
podpisał wniosek o wznowienie postępowania w sprawie. Wezwany do
uzupełnienia braku formalnego wniosku przez jego sporządzenie i podpisanie przez
adwokata, wniósł o ustanowienie obrońcy z urzędu w sprawie o wznowienie
postępowania. Obrońca taki został ustanowiony i w opinii z dnia 21 grudnia 2012 r.
stwierdził brak podstaw do sporządzenia wniosku o wznowienie postępowania.
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia wniosku sporządzonego
przez skazanego.
2
M. D. wniósł zażalenie na powyższe zarządzenie, twierdząc w nim, że
obrońca z urzędu nie został w sprawie wyznaczony prawidłowo, a nadto, że nie
można uznać przedstawionego przez niego stanowiska za rzetelne.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie jest zasadne i nie mogło zostać uwzględnione. Wniosek o
wznowienie postępowania powinien być sporządzony i podpisany przez adwokata.
W orzecznictwie i piśmiennictwie obowiązek wynikający z art. 545 § 2 k.p.k.
określany jest powszechnie jako przymus adwokacki. Interpretacja słowa
„powinien” jest jednolita i uznaje się to słowo jako równoznaczne z bezwzględną
koniecznością realizacji nakazu zawartego w omawianym przepisie. Wyznaczony
dla M. D. obrońca z urzędu skierował do sądu pismo, w którym przedstawił
argumenty, które jego zdaniem nie uzasadniają złożenia wniosku o wznowienie
postępowania. Ocena tego działania przedstawiana w pismach skarżącego ma
charakter subiektywny. Analiza stanowiska obrońcy prowadzi do wniosku, że
należycie wywiązał się z nałożonego nań obowiązku. Wyznaczenie obrońcy z
urzędu spełniło wymóg rzetelnego procesu. W ramach standardów tego procesu
nie można jednak gwarantować dokonywania przez obrońców tylko takich
czynności, które są zgodne z poglądami wnioskodawców. Sąd nie może przy tym
wyznaczać kolejnych obrońców z urzędu, aż do uzyskania przez wnioskodawcę
oczekiwanego przez niego efektu. (zob. m. in. postanowienia Sądu Najwyższego: z
dnia 27 sierpnia 2008 r., IV KZ 52/08, R-OSNKW z 2008 r., poz. 1711; z dnia 17
września 2008 r., III KZ 92/08, R-OSNKW z 2008 r., poz. 1872).
Nie można także podzielić stanowiska skarżącego, co do nieprawidłowości w
wyznaczeniu mu obrońcy z urzędu. Wprawdzie przepisy o wyznaczaniu obrońcy z
urzędu wskazują prezesa sądu jako osobę właściwą do wydania zarządzenia, to
jednak na podstawie art. 93 § 2 k.p.k. także przewodniczący wydziału lub
upoważniony sędzia uprawnieni są do wydania zarządzenia, o ile wynika to z
podziału czynności w danym sądzie czyli z decyzji prezesa sądu.
Skazany mógł zatem jedynie po otrzymaniu wezwania do usunięcia braku
sam ustanowić adwokata w celu sporządzenia i podpisania wniosku. Fakt, że nie
uczynił tego, nie uzupełniając braku powoduje, że zaskarżone zarządzenie jest
zasadne i jako takie utrzymane zostało w mocy. Na marginesie tylko można dodać,
3
że także obecnie skazany może ustanowić obrońcę z wyboru w celu sporządzenia i
podpisania wniosku o wznowienie postępowania.
POSTANOWIENIE
Dnia 8 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski
w sprawie M. D.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 8 maja 2013 r.,
zażalenia skazanego
na zarządzenie Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu
Apelacyjnego […]
z dnia 15 lutego 2013 r., o odmowie przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania
w sprawie Sądu Rejonowego w W., sygn. X K […] i Sądu Okręgowego w Ś., sygn.
IV […],
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
M. D. skazany wskazanymi wyżej wyrokami samodzielnie sporządził i
podpisał wniosek o wznowienie postępowania w sprawie. Wezwany do
uzupełnienia braku formalnego wniosku przez jego sporządzenie i podpisanie przez
adwokata, wniósł o ustanowienie obrońcy z urzędu w sprawie o wznowienie
postępowania. Obrońca taki został ustanowiony i w opinii z dnia 21 grudnia 2012 r.
stwierdził brak podstaw do sporządzenia wniosku o wznowienie postępowania.
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia wniosku sporządzonego
przez skazanego.
2
M. D. wniósł zażalenie na powyższe zarządzenie, twierdząc w nim, że
obrońca z urzędu nie został w sprawie wyznaczony prawidłowo, a nadto, że nie
można uznać przedstawionego przez niego stanowiska za rzetelne.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie jest zasadne i nie mogło zostać uwzględnione. Wniosek o
wznowienie postępowania powinien być sporządzony i podpisany przez adwokata.
W orzecznictwie i piśmiennictwie obowiązek wynikający z art. 545 § 2 k.p.k.
określany jest powszechnie jako przymus adwokacki. Interpretacja słowa
„powinien” jest jednolita i uznaje się to słowo jako równoznaczne z bezwzględną
koniecznością realizacji nakazu zawartego w omawianym przepisie. Wyznaczony
dla M. D. obrońca z urzędu skierował do sądu pismo, w którym przedstawił
argumenty, które jego zdaniem nie uzasadniają złożenia wniosku o wznowienie
postępowania. Ocena tego działania przedstawiana w pismach skarżącego ma
charakter subiektywny. Analiza stanowiska obrońcy prowadzi do wniosku, że
należycie wywiązał się z nałożonego nań obowiązku. Wyznaczenie obrońcy z
urzędu spełniło wymóg rzetelnego procesu. W ramach standardów tego procesu
nie można jednak gwarantować dokonywania przez obrońców tylko takich
czynności, które są zgodne z poglądami wnioskodawców. Sąd nie może przy tym
wyznaczać kolejnych obrońców z urzędu, aż do uzyskania przez wnioskodawcę
oczekiwanego przez niego efektu. (zob. m. in. postanowienia Sądu Najwyższego: z
dnia 27 sierpnia 2008 r., IV KZ 52/08, R-OSNKW z 2008 r., poz. 1711; z dnia 17
września 2008 r., III KZ 92/08, R-OSNKW z 2008 r., poz. 1872).
Nie można także podzielić stanowiska skarżącego, co do nieprawidłowości w
wyznaczeniu mu obrońcy z urzędu. Wprawdzie przepisy o wyznaczaniu obrońcy z
urzędu wskazują prezesa sądu jako osobę właściwą do wydania zarządzenia, to
jednak na podstawie art. 93 § 2 k.p.k. także przewodniczący wydziału lub
upoważniony sędzia uprawnieni są do wydania zarządzenia, o ile wynika to z
podziału czynności w danym sądzie czyli z decyzji prezesa sądu.
Skazany mógł zatem jedynie po otrzymaniu wezwania do usunięcia braku
sam ustanowić adwokata w celu sporządzenia i podpisania wniosku. Fakt, że nie
uczynił tego, nie uzupełniając braku powoduje, że zaskarżone zarządzenie jest
zasadne i jako takie utrzymane zostało w mocy. Na marginesie tylko można dodać,
3
że także obecnie skazany może ustanowić obrońcę z wyboru w celu sporządzenia i
podpisania wniosku o wznowienie postępowania.