Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 176/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska (przewodniczący)
SSN Jarosław Matras (sprawozdawca)
SSN Roman Sądej
Protokolant Dorota Szczerbiak
w sprawie J. G.
skazanego z art. 209 § 1 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 kpk
w dniu 11 lipca 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od wyroku Sądu Rejonowego w C.
z dnia 21 września 2011 r.
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę oskarżonego J. G.
przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w
C.
UZASADNIENIE
Prokurator Rejonowy w C. skierował do Sądu Rejonowego w C. akt
oskarżenia przeciwko J. G. o to, że: w C. w okresie od października 2009 r. do
maja 2010 r. uporczywie uchylał się od łożenia na utrzymanie swojej córki M. G.
2
przez co naraził ją na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb
życiowych, tj. o czyn z art. 209 § 1 k.k. Jednocześnie w akcie oskarżenia został
zawarty wniosek o wydanie w trybie art. 335 § 1 k.p.k. wyroku skazującego bez
przeprowadzenia rozprawy i orzeczenie kary uzgodnionej z oskarżonym w
postaci: 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem
jej wykonania na okres próby wynoszący 4 lata (k. 50).
Wyrokiem z dnia 21 września 2011 r., Sąd Rejonowy uwzględniając
zmodyfikowany wniosek prokuratora orzekł:
1. uznał oskarżonego J. G. za winnego popełnienia czynu opisanego powyżej
tj. przestępstwa z art. 209 § 1 k.k. i za to na mocy art. 209 § 1 k.k. wymierzył mu
karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności;
2. na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił
oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby
wynoszący 4 lata;
3. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca
1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od ponoszenia
kosztów sądowych (k. 88).
Wyrok ten nie został zaskarżony i uprawomocnił się w dniu 29 września 2011 r.
Kasację od tego wyroku na korzyść skazanego złożył Prokurator Generalny.
Zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu:
- rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisów prawa
karnego procesowego, to jest art. 366 § 1 k.p.k., art. 410 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1
i § 2 k.p.k. polegające na zaniechaniu przez przewodniczącego składu
orzekającego wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, poprzez nieujawnienie w
toku rozprawy głównej danych o uprzedniej karalności J. G. i w następstwie tego
nieuwzględnienie całokształtu okoliczności mających znaczenie dla prawidłowego
rozstrzygnięcia sprawy, w wyniku czego doszło do wadliwego określenia granic
czasowych czynu przypisanego oskarżonemu, co doprowadziło do skazania go za
przestępstwo z art. 209 § 1 k.k. popełnione na szkodę małoletniej córki M. G. w
okresie od października 2009 r. do maja 2010 r., mimo, iż uprzednio wyrokiem
Sądu Rejonowego z dnia 04 marca 2010 r., J. G. został skazany za popełnienie
takiego samego przestępstwa w okresie od dnia 1 października 2008 r. do dnia 4
3
marca 2010 r. na szkodę tej samej pokrzywdzonej.
Podnosząc taki zarzut Prokurator Generalny wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna, co umożliwia jej uwzględnienie w trybie
określonym w art. 535 § 5 k.p.k. Rację ma skarżący, że przewodniczący składu
orzekającego dopuścił się w niniejszej sprawie rażącego naruszenia przepisów
postępowania karnego, tj. art. 366 § 1 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. w zw. z art. 394 §
1 k.p.k., a uchybienia te miały oczywisty wpływ na treść wydanego wyroku. W
akcie oskarżenia zawarto wniosek o ujawnienie odpisu wyroku Sądu Rejonowego
w C. w sprawie IX K …/10 (k. 56), a sam wyrok został znajdował się w aktach
sprawy na k. 49 akt wraz z adnotacją o jego prawomocności. Z treści tego wyroku
wynikało, że oskarżony został już skazany za popełnione wobec swojej córki M. G.
– w okresach: od 1 września 2005 r. do 31 sierpnia 2006 r. oraz od 1 kwietnia
2008 r. do 30 września 2008 r, a także od 1 października 2008 r. do 4 marca 2010
r. – przestępstwo z art. 209 § 1 k.k. Rozpoznając niniejszą sprawę na rozprawie
w dniu 21 września 2011 r. przewodnicząca składu orzekającego nie ujawniła
treści wyroku wydanego w sprawie IX K …/10, chociaż zgodnie z treścią art. 343 §
4 k.p.k. powinna to uczynić. Brak postanowienia o ujawnieniu odpisu tego wyroku
dowodzi także rażącego naruszenia art. 366 § 1 k.p.k., albowiem gdyby
przewodnicząca składu właściwie wykonywała swoje obowiązki, przy założeniu, że
zapoznała się z aktami sprawy oraz z treścią aktu oskarżenia, to winna zaliczyć w
poczet dowodów we właściwej formule (art. 394 § 1 k.p.k.) odpis wyroku wydanego
w sprawie IX K …/10 Sądu Rejonowego w C., jak i dane o karalności, a to dlatego,
iż te właśnie dokumenty miały zasadniczy wpływ na prawidłowe wyrokowanie w
sprawie wówczas rozpoznawanej. Nie trzeba przekonywać, że ujawnienie jako
dowodu odpisu wyroku wydanego w sprawie IX K …/10 skutkowałoby, w
przypadku zaakceptowania wniosku prokuratora, co najmniej koniecznością
zmiany czasokresu przypisanego oskarżonemu przestępstwa na okres od 5 marca
2010 r. do maja 2010 r. i zapewne miałoby wpływ na ocenę zasadności wniosku w
zakresie proponowanej kary. Na zakończenie wskazać trzeba, że z uwagi na fakt,
iż czasokresy przestępstwa niealimentacji w obu sprawach nie pokrywają się, brak
4
jest podstaw do twierdzenia co do istnienia uchybienia określonego w art. 17 § 1
pkt 7 k.p.k.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy w C. rozstrzygając wniosek
prokuratora, w dotychczasowej formule lub jeśli jego treść zostanie zmieniona,
weźmie pod uwagę treść wyroku wydanego w sprawie IX K …/10 i rozważy
wnikliwie całokształt okoliczności sprawy.
Z tych wszystkich powodów należało orzec jak w wyroku.