Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 185/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący)
SSN Józef Dołhy (sprawozdawca)
SSN Barbara Skoczkowska
Protokolant Teresa Jarosławska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Krzysztofa Parchimowicza,
w sprawie H. D.
oskarżonej z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 12 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 15 października 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego
od wyroku Sądu Okręgowego w S.
z dnia 29 listopada 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w L.
z dnia 5 lipca 2012 r.,
1/ uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do
ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym Sądowi
Okręgowemu w S.;
2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz pełnomocnika z
urzędu adw. R. K. - Kancelaria Adwokacka kwotę 442,80 zł
(słownie: czterysta czterdzieści dwa złote osiemdziesiąt groszy),
2
w tym 23 % podatku VAT, tytułem wynagrodzenia za
sporządzenie i wniesienie kasacji.
UZASADNIENIE
Subsydiarny akt oskarżenia zarzucał H. D. popełnienie przestępstwa z art.
284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., polegającego na tym, że: „w okresie od 18 stycznia
2008 r. do 23 kwietnia 2009 r. w L. i B., z góry powziętym zamiarem w krótkich
odstępach czasu, przywłaszczyła mienie o wartości nie mniejszej niż 93.000 zł, w
tym:
- w okresie od 26 maja 2008 r. do 23 kwietnia 2009 r. pieniędzy w kwocie 3.769,27
euro, stanowiących wartość około 15.080 zł;
- w okresie od 25 maja 2008 r. do 30 lipca 2008 r. biżuterii złotej, w tym zegarka
złotego marki Rolex, o łącznej wartości 5.000 euro, stanowiących wartość około
20.000 zł oraz laptopa marki Toshiba o wartości nie mniejszej niż 2.000 zł;
- w dniu 18 stycznia 2008 r. w B. pieniędzy w kwocie 14.000 euro, stanowiących
wartość około 56.000 zł, pochodzących ze sprzedaży samochodu Mercedes-Benz,
czym działała na szkodę R. C., C. C. i I. D”.
Sąd Rejonowy, wyrokiem z dnia 5 lipca 2012 r., uniewinnił H. D. od
popełnienia zarzucanego jej przestępstwa.
Od powyższego wyroku apelacje wnieśli pełnomocnik z urzędu oskarżyciela
subsydiarnego oraz oskarżyciel subsydiarny C. C.
Pełnomocnik zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, obrazę przepisów
postępowania – art. 7 k.p.k., art. 167 k.p.k. i art. 170 § 1 k.p.k.
Oskarżyciel subsydiarny podniósł zarzuty naruszenia przepisów
postępowania poprzez oddalenie zgłaszanych przez niego wniosków dowodów i w
następstwie poczynienie błędnych ustaleń faktycznych.
Sąd Okręgowy w S., wyrokiem z dnia 29 listopada 2012 r., utrzymał w mocy
zaskarżony wyrok, uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne.
Od tego wyroku kasację wniósł pełnomocnik z urzędu oskarżyciela
subsydiarnego, zarzucając rażące naruszenie prawa mogące mieć wpływ na treść
zaskarżanego orzeczenia tj.:
- przepisu art. 4 i 7 k.p.k. poprzez naruszenie zasady obiektywizmu i przekroczenia
granic swobodnej oceny dowodów przy ocenie zeznań oskarżyciela subsydiarnego
3
C. C., wyjaśnień oskarżonej H. D., przesłuchanych w sprawie świadków i
całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, która przerodziła
się w niczym nieuzasadnioną dowolność i w konsekwencji doprowadziła do
bezpodstawnego uniewinnienia oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej
subsydiarnym aktem oskarżenia czynu z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;
- art. 167 k.p.k. i art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez uznanie przez Sąd II instancji za
bezzasadne wniosków dowodowych składanych przez oskarżyciela subsydiarnego,
które zmierzały do potwierdzenia sprawstwa oskarżonej zarzucanego jej czynu;
- art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 424 § 2 k.p.k. polegające zarówno na sporządzeniu
uzasadnienia wyroku w sposób nie odpowiadający wymogom określonym w tym
przepisie, poprzez nie podanie przekonywujących przesłanek orzeczenia, nie
odniesienie się do wszystkich istotnych faktów i dowodów zgromadzonych w
sprawie mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a skoncentrowanie się jedynie na
wskazaniu, że bezsporny w sprawie fakt, iż oskarżona D. żyła w wieloletnim
związku konkubenckim z R. C., wyłącza kierunkowy i umyślny charakter
popełnionego przez nią czynu, co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia
H. D. W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi II instancji.
Prokurator Okręgowy złożył pisemną odpowiedź na kasację i wniósł o jej
uwzględnienie. Na rozprawie kasacyjnej Prokurator poparł kasację i wniósł o
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania
w postępowaniu odwoławczym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Podniesiony w kasacji zarzut naruszenia art. 457 § 3 k.p.k. jest zasadny.
Zapoznanie się z treścią obu apelacji i uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego
prowadzi do jednoznacznego wniosku, że Sąd II instancji nie rozpoznał należycie
żadnego z podniesionych w apelacji zarzutów, tym samym rażąco naruszył również
przepis art. 433 § 2 k.p.k.
Sąd odwoławczy ograniczył się w istocie w lakonicznym uzasadnieniu
wyroku do stereotypowych sformułowań akceptujących rozstrzygnięcie Sądu I
instancji i z oczywistą obrazą art. 457 § 3 k.p.k. nie uzasadnił, czym kierował się
wydając wyrok oraz dlaczego zarzuty i wnioski apelacji pełnomocnika oskarżyciela
4
subsydiarnego oraz oskarżyciela subsydiarnego uznał za zasadne, bądź
niezasadne.
Oczywista rażąca obraza przepisów art. 433 § 2 i art. 457 § 3 k.p.k. prowadzi
w konsekwencji do stanu, iż zaskarżony wyrok uchyla się od możliwości
przeprowadzenia kontroli kasacyjnej.
W tym stanie rzeczy, podzielając stanowisko Prokuratora wyrażone na
rozprawie kasacyjnej, Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał
Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.