Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 310/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras (przewodniczący)
SSN Małgorzata Gierszon
SSN Przemysław Kalinowski (sprawozdawca)
Protokolant Anna Kowal
w sprawie K. B. i K. P.
skazanych z art. 278 § 1 kk i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 kpk
w dniu 22 października 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanych
od wyroku Sądu Rejonowego w W.
z dnia 25 kwietnia 2013 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o
karze łącznej pozbawienia wolności i w tym zakresie przekazuje
sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w W.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2130 roku, Sąd Rejonowy uznał -
1. oskarżonych K. B. i K. P. – w ramach zarzucanych im czynów – za winnych
tego, że
2
a) w dniu 13 maja 2010 roku na odcinku pomiędzy miejscowościami S. – D.,
działając wspólnie i w porozumieniu dokonali przecięcia napowietrznej linii
telekomunikacyjnej, a następnie z przeciętej linii telekomunikacyjnej zabrali
w celu przywłaszczenia kabel telefoniczny o symbolu XZTKMXpwn
25x4x0,8 o długości co najmniej 50 m o wartości nie mniejszej niż 974
(dziewięćset siedemdziesiąt cztery) złote, czym doprowadzili do
zniszczenia napowietrznej linii telekomunikacyjnej na odcinku pomiędzy
miejscowościami S. – D. i konieczności jej odtworzenia, powodując straty w
wysokości 1 741,83 (jeden tysiąc siedemset czterdzieści jeden i 83/100)
złotych na szkodę Telekomunikacji Polskiej S.A. w W., tj. czynu
wyczerpującego dyspozycję art. 278 § 1 k.k. i art. 288 k.k. w zw. z art. 11 §
2 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 §
2 k.k. wymierzył im kary po 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności oraz
kary grzywny w wysokości po 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych przy
ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej: w stosunku do oskarżonego K.
B. na kwotę 20 (dwudziestu) złotych, a w stosunku do oskarżonego K. P.
na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;
b) w dniu 14 maja 2010 roku na odcinku pomiędzy miejscowościami S. – D.,
działając wspólnie i w porozumieniu usiłowali dokonać zaboru w celu
przywłaszczenia z napowietrznej linii telekomunikacyjnej kabla
telefonicznego o symbolu XZTKMXpwn 25x4x0,8 o długości co najmniej 50
m i wartości nie mniejszej niż 974 (dziewięćset siedemdziesiąt cztery) złote
na szkodę Telekomunikacji Polskiej S.A. w W., lecz zamierzonego celu nie
osiągnęli z uwagi na zatrzymanie przez funkcjonariuszy Komisariatu Policji
w D., tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 278
§ 1 k.k. i za to na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. oraz
art. 33 § 2 k.k. wymierzył im kary po 6 (sześć) miesięcy pozbawienia
wolności oraz kary grzywny w wysokości po 60 (sześćdziesiąt) stawek
dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej: w stosunku do
oskarżonego K. B. na kwotę 20 (dwudziestu) złotych, a w stosunku do
oskarżonego K. P. na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;
3
2. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w miejsce orzeczonych w pkt 1 a )
i 1 b) jednostkowych kar pozbawienia wolności i kar grzywny wymierzył
każdemu z oskarżonych: jedną karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze
1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz jedną karę
łączną grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przy ustaleniu
wysokości jednej stawki dziennej: w stosunku do oskarżonego K. B. na kwotę
20 (dwudziestu) złotych, a w stosunku do oskarżonego K. P. na kwotę 10
(dziesięciu) złotych;
3. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 2 k.k. wykonanie orzeczonych w
pkt 2 kar łącznych pozbawienia wolności w stosunku do każdego z
oskarżonych warunkowo zawiesił na okres próby 3 (trzech) lat i na podstawie
art. 73 § 2 k.k. oddał każdego z oskarżonych w okresie próby pod dozór
kuratora sądowego;
4. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar łącznych grzywny
zaliczył każdemu z oskarżonych po dwa dni zatrzymania w okresie od 14 maja
2010 roku do 15 maja 2010 roku przyjmując, iż jeden dzień zatrzymania jest
równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny;
5. na podstawie art. 44 § 1 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa
dowodu rzeczowego w postaci nożyc koloru srebrnego przechowywanych w
Magazynie Sądu Rejonowego w W., a zarejestrowanych pod nr 73/12/A
Księgi dowodów rzeczowych Sądu Rejonowego w W.;
6. na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. nakazał zwrócić oskarżycielowi posiłkowemu
Telekomunikacji Polskiej S.A. w Warszawie dowód rzeczowy w postaci
odcinka kabla telefonicznego ze śladami działania narzędzia
przechowywanego w Magazynie Sądu Rejonowego w W., a zarejestrowanych
pod nr […] Księgi dowodów rzeczowych Sądu Rejonowego w W.;
7. na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonych K. B. i K. P. do
solidarnego naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę
na rzecz oskarżyciela posiłkowego Telekomunikacji Polskiej S.A. w W. kwoty
1 481,83 (jeden tysiąc czterysta osiemdziesiąt jeden i 83/100) złotych;
4
8. zasądził solidarnie od oskarżonych K. B. i K. P. na rzecz oskarżyciela
posiłkowego Telekomunikacji Polskiej S.A. w W. kwotę 420 (czterysta
dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego;
9. zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa:
- od oskarżonego K. B. kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem opłaty oraz kwotę
481,56 (czterysta osiemdziesiąt jeden i 56/100) złotych tytułem zwrotu
wydatków poniesionych w postępowaniu,
- od oskarżonego K. P. kwotę 400 (czterysta) złotych tytułem opłaty oraz
kwotę 481,56 (czterysta osiemdziesiąt jeden i 56/100) złotych tytułem
zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu.
Orzeczenie to nie zostało zaskarżone przez żadną ze stron i uprawomocniło
się w dniu 2 maja 2013 roku (k. 421).
Na podstawie art. 521 § 1 k.p.k. kasację od tego wyroku na korzyść
oskarżonych wniósł Prokurator Generalny, który zaskarżył rozstrzygnięcie Sądu
Rejonowego w części dotyczącej orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności.
Autor nadzwyczajnego środka zaskarżenia zarzucił rażące i mające istotny wpływ
na treść wyroku naruszenie prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 86 § 1
kk, przez wymierzenie każdemu z oskarżonych – na podstawie tego przepisu –
kary łącznej roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, przekraczającej sumę
jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych za poszczególne
przestępstwa, która wyniosła rok i 2 miesiące pozbawienia wolności.
W oparciu o tak sformułowany zarzut autor kasacji wniósł o uchylenie wyroku
w zaskarżonej części, dotyczącej orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności
wobec K. B. i K. P. oraz przekazanie sprawy - w tym zakresie – do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w W.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja wniesiona przez Prokuratora Generalnego na korzyść K. B. i K. P.
okazała się oczywiście zasadna, a podniesiony w niej zarzut rażącego naruszenia
prawa karnego materialnego – w całej pełni zasługiwał na uwzględnienie. Taka
ocena przemawiała za rozpoznaniem na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
tego nadzwyczajnego środka zaskarżenia. Istotnie, przepis art. 86 § 1 k.k. określa
granice kary łącznej zawierające się w przedziale od najwyższej z jednostkowych
5
kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa – do sumy tych kar. W tej
sprawie, najwyższą z kar pozbawienia wolności wymierzonych osk. K. B. i K. P.
była kara 8 miesięcy pozbawienia wolności, a suma kar pozbawienia wolności
wymierzonych tym oskarżonym – wyniosła rok i 2 miesiące. Zatem, przy
uwzględnieniu dyrektywy wynikającej z art. 86 § 1 k.k. kara łączna pozbawienia
wolności orzeczona wobec tych oskarżonych powinna mieścić się w przedziale od
8 miesięcy do roku i 2 miesięcy. W tej sytuacji, określenie kary łącznej pozbawienia
wolności na poziomie roku i 3 miesięcy, a więc powyżej granicy sumy kar tego
rodzaju, nastąpiło z rażącą obrazą art. 86 § 1 k.k.
Oczywisty jest też wpływ tego uchybienia na treść wyroku, skoro wymiar
orzeczonej kary łącznej jest wyższy niż przewiduje to norma prawa materialnego.
Stąd też koniecznym było uchylenie wyroku Sądu Rejonowego w W. z dnia 25
kwietnia 2013 r.– w zaskarżonej części.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji powinien prawidłowo
zastosować ustawowe dyrektywy kształtowania orzeczenia o karze łącznej.
Ponadto, należy uporządkować kwestię pisowni imienia oskarżonego P.,
który w dotychczasowym wyroku Sądu Rejonowego jest określany zarówno jako
„Ko.”, jak i jako „Kr”.
Mając to wszystko na uwadze Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.