Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UZ 58/13
POSTANOWIENIE
Dnia 8 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący)
SSN Krzysztof Staryk (sprawozdawca)
SSN Bogusław Cudowski
w sprawie z wniosku Z. K.
przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji obecnie Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
o wysokość emerytury policyjnej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 8 listopada 2013 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego w /…/
z dnia 10 maja 2013 r.,
1. oddala zażalenie,
2. zasądza od Z. K. na rzecz Dyrektora Zakładu Emerytalno-
Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych kwotę 120 (sto
dwadzieścia) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
zażaleniowego.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
postanowieniem z dnia 10 maja 2013 r. na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c. odrzucił
skargę kasacyjną Z. K. od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 27 lutego 2013 r. –
2
podnosząc, iż odwołujący się nie wystąpił o uzasadnienie tego wyroku, co stanowiło
niezbędny warunek zaskarżenia wyroku skargą kasacyjną.
Postanowienie to zaskarżył w całości zażaleniem pełnomocnik Z. K.,
zarzucając:
„1. Naruszenie art. 387 § 4 k.p.c., który stanowi, że jeżeli uzasadnienie nie
zostało sporządzone, a w sprawie została wniesiona skarga kasacyjna lub skarga o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, sąd drugiej
instancji sporządza uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia w terminie dwóch
tygodni od dnia wniesienia skargi.
2. Naruszenie art. 3986
§ 2 k.p.c. z uwagi na to, iż skarga kasacyjna została
wniesiona w terminie i spełniała wszystkie wymagania przewidziane w art. 398
k.p.c.”
W uzasadnieniu zażalenia podniósł, że postanowienie Sądu Apelacyjnego
jest niezgodne z prawem, zwłaszcza z art. 387 § 4 k.p.c., zgodnie z którym jeśli w
sprawie została wniesiona skarga kasacyjna, a nie zostało sporządzone
uzasadnienie Sąd drugiej instancji sporządza uzasadnienie zaskarżonego
orzeczenia w terminie 2 tygodni od wniesienia skargi; tak więc Sąd Apelacyjny
powinien sporządzić uzasadnienie na mocy tego przepisu i przekazać skargę
kasacyjną do Sądu Najwyższego celem rozpoznania.
W odpowiedzi na zażalenie pełnomocnik organu rentowego wniósł o
odrzucenie zażalenia z uwagi na jego braki formalne; ewentualnie – o oddalenie
zażalenia, a także – o zwrot kosztów postępowania zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3941
§ 1 i 3 k.p.c. zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje
na postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające skargę kasacyjną. Podstawą
odrzucenia skargi kasacyjnej było ustalenie, że pełnomocnik skarżącego nie
zażądał uzasadnienia wyroku Sądu drugiej instancji. Relewantny w tej kwestii jest
art. 3985
§ 1 k.p.c., zgodnie z którym skargę kasacyjną wnosi się do sądu, który
wydał zaskarżone orzeczenie, w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia
orzeczenia z uzasadnieniem stronie skarżącej.
3
Sąd Najwyższy podzielił utrwalone stanowisko judykatury Sądu Najwyższego,
w myśl której unormowanie przewidziane w art. 3985
§ 1 k.p.c. należy rozumieć w
ten sposób, że dwumiesięczny termin liczony jest od prawidłowego doręczenia
odpisu orzeczenia z uzasadnieniem, tj. zgodnego z wymaganiami przewidzianymi
w art. 387 § 3 k.p.c. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia
2013 r., II CSK 584/12, LEX nr 1331268). To oznacza, że tylko wtedy, gdy strona w
terminie tygodniowym zażądała doręczenia odpisu orzeczenia z uzasadnieniem,
można mówić, że spełnione zostało wstępne wymaganie dla powstania możliwości
wniesienia skargi kasacyjnej. Natomiast, gdy z takim żądaniem nie wystąpiła, lub
też występując z nim przekroczyła tygodniowy termin do zgłoszenia żądania
doręczenia odpisu orzeczenia z uzasadnieniem (art. 387 § 1 k.p.c.), przewidziany w
art. 3985
§ 1 k.p.c. dwumiesięczny termin w ogóle nie może rozpocząć biegu, a tym
samym niemożliwe jest wniesienie skargi kasacyjnej (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 19 kwietnia 1999 r., II CZ 23/99, OSNC 1999, nr 11, poz. 195).
Pełnomocnik skarżącego w uzasadnieniu zażalenia nawet nie próbuje
polemizować ze wskazaną judykaturą Sądu Najwyższego, wskazując jedynie treść
art. 387 § 4 k.p.c. Przepis ten, regulujący sporządzenie przez sąd z urzędu
uzasadnienia orzeczenia w sprawie, w której wniesiono skargę kasacyjną lub
skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, nie
odnosi się jednak do niesporządzenia uzasadnienia orzeczenia przez sąd drugiej
instancji w sprawie, w której skargę kasacyjną wniosła strona. Jest to konsekwencja
regulacji art. 3985
§ 1 k.p.c., uzależniającej dopuszczalność wniesienia skargi
kasacyjnej przez stronę od doręczenia jej orzeczenia wraz z uzasadnieniem.
Jedynie wniesienie skargi kasacyjnej przez Prokuratora Generalnego, Rzecznika
Praw Obywatelskich i Rzecznika Praw Dziecka możliwe jest w sprawie, w której nie
sporządzono uzasadnienia orzeczenia.
Stosownie do art. 3986
§ 2 k.p.c. Sąd drugiej instancji odrzuca na
posiedzeniu niejawnym skargę kasacyjną wniesioną po upływie terminu, skargę
niespełniającą wymagań określonych w art. 3984
§ 1, nieopłaconą oraz skargę,
której braków nie usunięto w terminie lub z innych przyczyn niedopuszczalną.
W tym stanie rzeczy zażalenie podlegało oddaleniu na podstawie art. 39814
§
1 i 2 k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.
4
Sąd Najwyższy zasądził od skarżącego na rzecz organu rentowego, który
złożył odpowiedź na zażalenie z wnioskiem o przyznanie kosztów postępowania
zażaleniowego, kwotę 120 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego (art. 98 k.p.c. i art. 108 k.p.c. oraz § 12 ust. 2 pkt 2 w związku z § 11
ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w
sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb
Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego
ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).