II CZ 82/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:07-01-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:IV CZ 30/06 I CZ 53/06
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 82/13
POSTANOWIENIE
Dnia 4 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie z wniosku D. S.
przy uczestnictwie H. M. K., W. P. G.
oraz A. S. .o zasiedzenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 4 grudnia 2013 r.
zażalenia wnioskodawcy
na postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 29 maja 2013 r.
1. oddala zażalenie,
2. zasądza od wnioskodawcy na rzecz uczestniczki
postępowania H. K. kwotę 2 700 (dwa tysiące siedemset) zł
tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.
UZASADNIENIE
2
Postanowieniem z dnia 29 maja 2013 r. Sąd Okręgowy w Ł. odrzucił skargę
kasacyjną wnioskodawcy D. S. od postanowienia Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 17
stycznia 2012 r. W uzasadnieniu wyjaśnił, że wniosek o przywrócenie terminu do
złożenia skargi kasacyjnej sporządzony osobiście przez wnioskodawcę podlegał
zwrotowi na podstawie art. 130 § 5 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c.
jako sporządzony z naruszeniem wymagania określonego w art. 871
§ 1 k.p.c., a
więc bez zachowania obowiązującego przed Sądem Najwyższym przymusu
adwokacko-radcowskiego. W konsekwencji należało odrzucić skargę kasacyjną
jako spóźnioną.
Postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej wnioskodawca zaskarżył
zażaleniem, w którym zarzucił naruszenie art. 871
§ 1 k.p.c. przez przyjęcie,
że określony w tym przepisie obowiązek obejmuje również wniosek
o przywrócenie terminu do złożenia skargi kasacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zawarte w postanowieniu zarządzenie o zwrocie wniosku o przywrócenie
terminu do wniesienia skargi kasacyjnej mogłoby być objęte kontrolą Sądu
Najwyższego na podstawie art. 380 k.p.c., w następstwie odesłania określonego
w art. 362 k.p.c., bowiem nie podlegało zaskarżeniu i miało niewątpliwy wpływ na
wynik sprawy.
Rozpoznawanie na podstawie art. 380 k.p.c. niezaskarżalnych orzeczeń
(zarządzeń) nie następuje jednak automatycznie, jest bowiem uwarunkowane
zamieszczeniem w środku zaskarżenia stosowanego wniosku. W wypadku
środków zaskarżenia wnoszonych przez profesjonalnych pełnomocników wniosek
ten powinien być jednoznacznie sformułowany (zob. m. in. postanowienie SN
z dnia 7 listopada 2006 r., I CZ 53/06, nie publ.).
Skarżący takiego wniosku w zażaleniu nie zawarł. Gdyby nawet uznać,
że zażalenie, zważywszy na jego treść, zawiera implicite wniosek o dokonanie
kontroli w tym zakresie, to brak jest podstaw do zakwestionowania stanowiska
Sądu Okręgowego. Zgodnie z art. 871
§ 1 zd. drugie k.p.c., przymus zastępowania
strony przez profesjonalnego pełnomocnika rozciąga się również na czynności
procesowe związane z postępowaniem przed Sądem Najwyższym, podejmowane
3
przed sądem niższej instancji. Lege non distinguente przyjąć trzeba, że hipoteza
normy wyrażonej w art. 871
§ 1 k.p.c. obejmuje zarówno czynności zmierzające
bezpośrednio do zaskarżenia prawomocnego orzeczenia sądu drugiej instancji
skargą kasacyjną, jak i czynności podejmowane we wszystkich postępowaniach
incydentalnych, związanych z zaskarżaniem orzeczeń do Sądu Najwyższego
jakimkolwiek środkiem prawnym (zob. postanowienie SN z 6 kwietnia 2006 r.,
IV CZ 30/06, nie publ.), w tym również sporządzenie wniosku o przywrócenie
terminu do wniesienia skargi kasacyjnej.
Wniosek o przywrócenie terminu do złożenia skargi kasacyjnej został zatem
prawidłowo zwrócony i w konsekwencji skarga kasacyjna jako wniesiona po
upływie terminu została zasadnie odrzucona.
Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.,
należało orzec jak w sentencji.
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 520 § 2 k.p.c. w zw.
z art. 391 § 1 k.p.c., art. 39821
k.p.c. i art. 3941
§ 3 k.p.c.
es
POSTANOWIENIE
Dnia 4 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie z wniosku D. S.
przy uczestnictwie H. M. K., W. P. G.
oraz A. S. .o zasiedzenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 4 grudnia 2013 r.
zażalenia wnioskodawcy
na postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 29 maja 2013 r.
1. oddala zażalenie,
2. zasądza od wnioskodawcy na rzecz uczestniczki
postępowania H. K. kwotę 2 700 (dwa tysiące siedemset) zł
tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.
UZASADNIENIE
2
Postanowieniem z dnia 29 maja 2013 r. Sąd Okręgowy w Ł. odrzucił skargę
kasacyjną wnioskodawcy D. S. od postanowienia Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 17
stycznia 2012 r. W uzasadnieniu wyjaśnił, że wniosek o przywrócenie terminu do
złożenia skargi kasacyjnej sporządzony osobiście przez wnioskodawcę podlegał
zwrotowi na podstawie art. 130 § 5 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c.
jako sporządzony z naruszeniem wymagania określonego w art. 871
§ 1 k.p.c., a
więc bez zachowania obowiązującego przed Sądem Najwyższym przymusu
adwokacko-radcowskiego. W konsekwencji należało odrzucić skargę kasacyjną
jako spóźnioną.
Postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej wnioskodawca zaskarżył
zażaleniem, w którym zarzucił naruszenie art. 871
§ 1 k.p.c. przez przyjęcie,
że określony w tym przepisie obowiązek obejmuje również wniosek
o przywrócenie terminu do złożenia skargi kasacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zawarte w postanowieniu zarządzenie o zwrocie wniosku o przywrócenie
terminu do wniesienia skargi kasacyjnej mogłoby być objęte kontrolą Sądu
Najwyższego na podstawie art. 380 k.p.c., w następstwie odesłania określonego
w art. 362 k.p.c., bowiem nie podlegało zaskarżeniu i miało niewątpliwy wpływ na
wynik sprawy.
Rozpoznawanie na podstawie art. 380 k.p.c. niezaskarżalnych orzeczeń
(zarządzeń) nie następuje jednak automatycznie, jest bowiem uwarunkowane
zamieszczeniem w środku zaskarżenia stosowanego wniosku. W wypadku
środków zaskarżenia wnoszonych przez profesjonalnych pełnomocników wniosek
ten powinien być jednoznacznie sformułowany (zob. m. in. postanowienie SN
z dnia 7 listopada 2006 r., I CZ 53/06, nie publ.).
Skarżący takiego wniosku w zażaleniu nie zawarł. Gdyby nawet uznać,
że zażalenie, zważywszy na jego treść, zawiera implicite wniosek o dokonanie
kontroli w tym zakresie, to brak jest podstaw do zakwestionowania stanowiska
Sądu Okręgowego. Zgodnie z art. 871
§ 1 zd. drugie k.p.c., przymus zastępowania
strony przez profesjonalnego pełnomocnika rozciąga się również na czynności
procesowe związane z postępowaniem przed Sądem Najwyższym, podejmowane
3
przed sądem niższej instancji. Lege non distinguente przyjąć trzeba, że hipoteza
normy wyrażonej w art. 871
§ 1 k.p.c. obejmuje zarówno czynności zmierzające
bezpośrednio do zaskarżenia prawomocnego orzeczenia sądu drugiej instancji
skargą kasacyjną, jak i czynności podejmowane we wszystkich postępowaniach
incydentalnych, związanych z zaskarżaniem orzeczeń do Sądu Najwyższego
jakimkolwiek środkiem prawnym (zob. postanowienie SN z 6 kwietnia 2006 r.,
IV CZ 30/06, nie publ.), w tym również sporządzenie wniosku o przywrócenie
terminu do wniesienia skargi kasacyjnej.
Wniosek o przywrócenie terminu do złożenia skargi kasacyjnej został zatem
prawidłowo zwrócony i w konsekwencji skarga kasacyjna jako wniesiona po
upływie terminu została zasadnie odrzucona.
Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.,
należało orzec jak w sentencji.
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 520 § 2 k.p.c. w zw.
z art. 391 § 1 k.p.c., art. 39821
k.p.c. i art. 3941
§ 3 k.p.c.
es